♀️ลูกสาวมาดาม : Ep 5 !

EP 5

...“ณิริน”...

วันนี้เราอยู่กับเหมทั้งวัน นั่งกินข้าวกันกินขนมกัน น้องณดาแล้วก็เมคากลับมาแต่คุณพ่อกับพยาบาลพิเศษหรือว่าเฟิร์นยังไม่กลับมาเลยความคิดของเรา ถ้าเป็นไปได้เราอยากให้คุณแม่กับคุณพ่อคืนดีกันและอยู่ด้วยกันมันคงจะดีกว่านี้ดีกว่าให้เฟยเข้ามายุ่งวุ่นวาย เพราะดูแล้วถ้าเธอไม่ได้เมคาเธอก็ต้องจับคุณพ่อแน่นอน

“พี่ณิริน”ไม่เพียงแต่เรียกชื่อน้องณดาวิ่งมาหาเราก่อนที่จะกอดเราแน่น นี่แหละนะความน่ารักของเธอจึงทำให้เมคาน้องชายของเราหลงนักหลงหนา

“งื้อไปเรียนมาเป็นยังไงบ้างจ้ะเหนื่อยหรือเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะว่าแต่พี่ณิรินมาที่นี่นานหรือยังคะ”

“มาตั้งแต่เช้าแล้วแหละแต่ไม่มีใครอยู่บ้านเลยนอกจากเหม”

“อ้าวแบบนี้ก็อยู่บ้านกับเหมทั้งวันเลยสิทำอะไรเพื่อนเราป่ะเนี้ย”เมคายิ้มกวนๆและแซวเรา เรากลับเมคาไม่ได้เรียกพี่หรือน้องหรอกเพราะว่าเราเป็นแฝดกันก็เลยเรียกเรากับเธอเหมือนกับตอนที่เจอกันครั้งแรก

“ไอ้บ้า”ไม่ใช่เรานะที่เป็นคนว่า แต่เป็นเหมต่างหากพร้อมกับหัวเราะ

“คุณพ่อยังไม่กลับหรอคะ”

“ใช่คุณพ่อของน้องณดาไปกับพยาบาลพิเศษตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่กลับเลย”

“อ้าวไปไหนกัน”

“ อย่างนั้นคุยกันไปก่อนนะเดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำก่อนร้อนมากเลย”เมคาพูดและเดินไปด้านบนส่วนคนที่อยู่ด้านล่างคือน้องณดาเราอยากมีโอกาสอยู่กับน้องณดาและอยากคุยเรื่องนี้เช่นกันก่อนที่เราจะจับมือน้องณดาเธอมาที่หลังบ้าน

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ณิริน”

“น้องพี่ถามอะไรหน่อยสิรู้สึกยังไงกับเฟย”

“รู้สึกว่าไม่โอเคกับเธอค่ะ เธอดูร้ายลึกๆปั้นหน้ายิ้มเก่งแต่น้องก็รู้นะคะเหมือนเขากำลังเสนอตัวเข้ามาอยู่ในครอบครัวของเราโดยเฉพาะเมคาน้องดูเขาออกเลยว่าเขากำลังอ่อยเมคา”

“แสดงว่าพี่กับเหมไม่ได้คิดไปเอง”

“พี่ณิรินคงคิดแบบเดียวกับน้องใช่ไหมคะแต่น้องเชื่อว่าน้องชายของพี่ณิรินคงไม่คิดหรอกค่ะ”

“น้องต้องเข้าใจนะในตอนที่เมคาเจ็บเธอเป็นคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหมือนกับผู้มีพระคุณ ก็เลยไม่ได้คิดหรือว่าระแวงอะไรแต่ พวกเรารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงเราต้องคอยรับมือและหาทางป้องกัน”

“น้องจะไม่มีวันให้เรื่องมันเกิดขึ้นแน่นอนค่ะและน้องมั่นใจว่าเมคาไม่นอกใจไม่นอกกายน้องหรอก”

“ผู้ชายก็คือผู้ชาย ไม่ใช่พระอิฐพระปูนอะไรถึงจะไม่นอกใจแต่ถ้ามีผู้หญิงมาเสนอถึงที่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้”

“คุณพ่อก็หายแล้วน้องจะทำไงค่ะเพื่อให้เธอออกไปจากบ้านหลังนี้”

“ตอนนี้เราก็ทำตัวนิ่งๆก่อนแล้วกันพี่จะมาอยู่ที่บ้านเรานี้ด้วยไม่ต้องเป็นห่วง”

“จริงนะคะพี่ณิริน”

“จริงจ๊ะพี่ไม่ยอมให้ใครมาทำลายครอบครัวของเราหรอก”

“งื้อรักพี่ณิรินจังเราเข้าไปในบ้านทำกับข้าวกินกันดีกว่าเดี๋ยวคุณพ่อกลับมา”

“จ๊ะ”เรากับน้องณดาพากันเดินเข้ามาในครัวก็ทำกับข้าวรอคุณพ่อกลับมาทานข้าวเย็นด้วยกัน ในขณะที่เรากำลังทำกับข้าว มือถือของเรามีเสียงโทรเข้าพอเราหยิบออกมาดูเป็นเบอร์ของพงษ์พัฒน์เราเลยเอาวางไว้หน้าตาหันมามอง

“ไม่รับหรอคะ” ไม่เพียงแต่มองน้องณเธอยังเอ่ยถามเราอีกต่างหาก เเละเราเห็นเหมเดินอยู่เราเลยหยิบมือถือออกมาข้างนอกมาหาเหม

“เหม”

“ห๊ะ”ตอนแรกก็ครับนะแต่เราพอเราบอกว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่าก็เลยกลายเป็นสนิมกันคุยกันเหมือนเพื่อนเลย

“รับโทรศัพท์ให้หน่อยสิแล้วบอกว่านายเเฟนฉัน”เหมทำหน้างงแต่ก็ยื่นมือมารับโทรศัพท์และก็พยักหน้าและกดรับสายก่อนที่จะเปิดโฟน

“ฮัลโหลครับ”ปลายสายเงียบสักพักก่อนที่จะมีเสียงพูดขึ้นเสียงของพงษ์พัฒน์นั่นแหละ

“ขอโทษนะครับณิรินไปไหนหรอครับ”

“ถามหาแฟนผมทำไมหรอครับ”เหมเข้าใจอะไรง่ายดีนะแถมยังตอบกลับไปได้ดี

“เเฟนหรออย่าหลอกผมเลยครับณิรินไม่มีวันเอาใครมาแทนที่ผมหรอก ถ้าเธออยู่ตรงนั้นบอกกับเธอด้วยนะว่าผมคิดถึงและพรุ่งนี้ผมจะไปหา” ตู๊ดๆ เอิ่มคือในความพยายามของเขาที่จะติดต่อเรายังไม่เชื่อว่าคนที่รับสายเป็นแฟนเราเลยถ้าเขาไม่มีภรรยาเราคงเปิดใจให้เขาอีกครั้งแล้ว

กลับมาคบกันแต่นี่เราทำไม่ได้เพราะว่าเขามีภรรยาแล้วมีครอบครัวแล้วและเราก็ไม่รู้ว่าเขามีลูกด้วยกันหรือเปล่าแต่ก็ดีแล้วแหละถ้าเรากลับไปก็คงไม่สนิทใจทั้งพ่อและแม่ของเขาอีก

“เขาคงไม่ฟังหรอก”

“อืมยังไงก็ขอบใจนะ”

“เคทำไมต้องหนีอ่ะถ้ารักเขาก็ไม่กลับไปละ"

“ความรักกับความถูกต้องมันแตกต่างกันอีกอย่างเขาเคยทิ้งเราให้จมอยู่กับความทุกข์และในวันนี้เพราะเรามีทุกอย่างเขากลับมานายคิดว่าฉันควรกลับไปหรือเปล่า”

“อืมไม่ต้องกลับไปหรอกเริ่มต้นใหม่คนดีๆยังมีอีกเยอะ”

“ไม่อะคนเดียวแหละ”

“หรา.”

“เอ้อไปช่วยน้องณดาทำกับข้าวดีกว่า”เรายิ้มและรีบเดินหันหลังให้เหมเเล้วเดินตรงเข้ามาในครัวน้องณดาแซวเรา เพราะว่าพอออกมาด้านนอกก็ยิ้มเข้าไปเลยนะเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรายิ้มเข้าไปขนาดนั้นเลยหรอก็ไม่ได้มีอะไรที่เราจะต้องเขินนะทำไมถึงเข้าไปขนาดนั้นโว๊ะ

แล้วเวลาผ่านไปเราทำกับข้าวเสร็จคุณพ่อกลับมาพอดีพร้อมกับเฟยพยาบาลพิเศษ พอคุณพ่อมาถึงก็รีบกอดเราเลยจ้าพากันนั่งทานข้าวเลยที่เมคาก็ลงมา

“เฟยหนูมานั่งทานข้าวด้วยกันสิ”นั่นเป็นเสียงคุณพ่อของเราที่ชวนเฟยมานั่งทานข้าวด้วยเพราะว่าปกติเธอไม่ได้มานั่งทานข้าวหรอกเธอเป็นพยาบาลพิเศษคือซึ่งดูแลคนป่วยก็เหมือนลูกน้องที่จ้างมา เราไม่ได้คิดว่าเรารวยแล้วเราจะถือตัวขึ้นนะแต่คือมันไม่สมควรไหมเราอยู่เป็นครอบครัวแล้วจะเอาคนอื่นมานั่งกินข้าวด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“มาเถอะไม่ต้องเกรงใจ”แล้วเธอก็พยักหน้าก่อนที่จะมานั่ง

“เหมมานั่งทานข้าวด้วยกันสิ”เรานี่แหละเป็นคนพูดขึ้นน้องณดาเธอก็ยิ้มเพราะว่าเธอรู้ว่าเรากำลังจะทำอะไรอยู่

“อืมมาๆเหม”เป็นเสียงของเมคาที่ชวนเพื่อนด้วยเหมพยักหน้าเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเราคุณพ่อไม่ได้ว่าอะไรแถมยังยิ้ม

“หนูมายังไงลูกแล้วคุณแม่ล่ะ”

“คุณแม่ไม่อยู่ค่ะคุณพ่อคะณิรินขอมาอยู่ที่นี่นะคะ”

“จริงหรอลูก”

“ค่ะณิรินอยากมาอยู่กลับคุณพ่อ”

“ครับ”สายตาของเฟยที่กำลังจ้องมองเมคาราวกับอยากจะกลืนกินเมคาเลยทีเดียว เหอะ! ไม่มีวันหรอกเราไม่ใช่คนร้ายอะไรแต่เราก็ไม่ยอมให้คนอื่นเข้ามาทำร้ายครอบครัวเราแน่นอน หลังจากที่กินข้าวเสร็จก็แยกย้ายคุณพ่อเขาตัวขึ้นไปพักผ่อนท่านยังไม่หายดีส่วนเราหรอกลับบ้านก่อนไงเรายังไม่ได้คุยกับคุณแม่เลยเรื่องที่จะมาอยู่ที่นี่เหมคนขับรถพาเรามา

“เข้าบ้านดีๆนะแล้วพรุ่งนี้จะมารับ”

“ขอบคุณนะ”

“อื้อคืนนี้โทรหาได้ไหมณิริน”

“มีเบอร์แล้วหรอ”

“ยังก็ขอเบอร์ก่อนไง"ไม่เพียงแต่พูดแล้วก็ยิ้มเหมเอามือถือของตัวเองยืนให้กับเราเพื่อกดเบอร์เราก็รับมาแล้วก็กดเบอร์ของเราให้นั่นแหละก่อนที่จะเปิดประตูแล้วลงจากรถแค่เราลงจากรถลูกน้องก็เดินมารับเราหน้าบ้านแล้ว

“บ๊ายบายนะ”