Ep.3 อ่อย ! ..

Ep 3

“น้องณดา”

จากที่เราแยกย้ายกับพี่เมคาเราก็เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับรอยยิ้มตอนนี้ก็เย็นแล้วแหละคุณพ่อน่าจะรอทานข้าวแล้วมีความสุขจังทำไมเราต้องเขินกับตัวเองแบบนี้เนี่ยน้องถ้าคุณพ่อรู้คงไม่ดีแน่เลย

“ยิ้มหวานมาแต่ไกลเลยนะลูกสาว”คุณพ่อของเราเอ่ยพูดพร้อมกับยิ้มท่านกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหารเราเลยเดินมานั่งที่โต๊ะทานอาหารเพราะตอนนี้ได้เวลาทานข้าวเย็นแล้วเราคิดว่าคุณพ่อน่าจะออกไปข้างนอกเพราะว่าท่านแต่งตัวคุณพ่อมักจะออกไปทำงานช่วงเย็นเราไม่รู้หรอกว่าพ่อทำธุรกิจอะไรบ้างแต่คุณพ่อก็ทำงานหนักท่านบอกว่าเพื่อเราถ้าทำได้ทุกอย่าง

“คุณพ่อจะออกไปข้างนอกหรอค่ะ”

“ใช่แล้วพ่อจะไปทำงานครับ”

“คะทานข้าวกันดีกว่าน้องหิวแล้ว”

เรากลับคุณพ่อก็นั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุขหลังจากที่คุณพ่อทานข้าวเสร็จเรียบร้อยคุณพ่อก็หอมเราแล้วบอกว่าออกมาทำงานแล้วจะกลับเข้ามาอีกทีก็ตอนเช้าต่อให้คุณพ่อไม่อยู่บ้านก็จะมีให้ลูกน้องอยู่กันหลายคนเราอยู่บ้านแบบนี้เป็นประจำไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรนมก็อยู่หลังจากที่เราอาบน้ำเสร็จทาครีมเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาตรงหน้าต่างเพื่อรับลมเราเปิดหน้าต่างออกแต่สายตาของเราไปสะดุดด้านล่างคือเป็นห้องของลูกน้องคุณพ่อนั่นแหละเอ๋ทำไมพี่เมคาไม่ได้ไปกับผมพ่อนะเรายิ้มก่อนที่จะปิดหน้าต่างแล้วเดินเปิดประตูห้องออกมาน้องจะไปหาผู้ชายจะผิดไหมคงไม่ผิดหรอกเพราะว่าคุณพ่อไม่อยู่พอเดินลงมาด้านล่างคือไม่มีแม่บ้านหรือว่านมอยู่แล้วนะเขาคงแยกย้ายกันไปนอนแล้วแหละเราเลยเดินมาหลังบ้านเพื่อที่จะตรงมาห้องของพี่เมคามันทั้งหนาวแล้วก็มืดคือเรากลัวความมืดอยู่แล้วไงเราเลยเดินมาช้าๆพร้อมกับแฟลชโทรศัพท์ที่ส่องทางทำไมมันน่ากลัวจังเนี่ยพอมาถึงห้องของพี่เมคาคือเมื่อกี้นี้เรามองลงมาเขานั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องแต่พอเรามาถึงเขาไม่ได้อยู่แล้วนี่แต่ไหนๆเราก็มาแล้วเราเลยตัดสินใจไปเคาะประตู

ก๊อกๆๆ !! .

“ใครหรอครับ”เสียงที่ตะโกนออกมาจากในห้องถามว่าคนที่เคาะประตูเป็นใครแต่เราไม่ได้พูดสักพักลูกบิดประตูก็ขยับและประตูก็ถูกเปิดออกมาพี่เมคาเห็นเราเหมือนจะตกใจพร้อมกับมองหน้าเรา

“ขอเข้าไปได้หรือเปล่าคะ”เรายิ้มให้กับพี่เขาก่อนที่จะพูดขอแต่ดูพี่เมคาเขาไม่ได้ยิ้มให้เราเพียงแต่เดินเข้าไปในห้องเฉยๆห้องไม่มีอะไรมากแค่มีตู้มีเตียงเราหันไปมองถุงเสื้อที่เราซื้อให้เมื่อกลางวันนี้ยังคงอยู่กับกล่องขนมเราก็ปิดประตูห้องพร้อมกับล็อคกลอน

“คุณหนูมีอะไรหรือเปล่าครับถ้าไม่มีอะไรผมจะนอน”เหอะทำไมพูดตัดใยกับน้องจังแต่น้องไม่ยอมหรอกนะเพราะว่าน้องชอบไปแล้วน้องต้องได้หัวใจของพี่มาสิ

“เรียกคุณหนูดูห่างเหินไปนะคะเรียกน้องสิ”เราจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาพร้อมกับแววตาที่คมโตแล้วก็ดูโหดเป็นบางครั้ง

“ถ้าไม่มีอะไรเชิญค่ะหนูออกไปนะครับผมจะพักผ่อน”เเง้วเขาพูดจบเขาก็ไปนั่งที่เตียงพร้อมกับนอนลงโดยที่ไม่ได้สนใจเราแต่น้องสนใจพี่นี่ไม่สนหรอกน้องจะนอนด้วยอิอิ

“ทำไมหรอคะรำคาญน้องมากขนาดนั้นเลยหรอ”เราเลยแกล้งพูดนอยส์ๆไปเหมือนดราม่าดูซิว่าพี่เขาจะชอบแบบนี้ไหม

“ครับผมไม่ชอบคนจู้จี้”

“แต่น้อง....เอิ่มน้อง...

“ถ้าคุณหนูยังนึกไม่ออกก็นั่งนึกไว้ก่อนนะครับผมง่วง”อะอ่าวไม่ฟังเราแถมยังนอนหนีเราอีกต่างหากเราเลยเดินอ้อมมาตรงหน้าของเขาทำไมนอนง่ายจังทำไมไม่ฟังน้องก่อนหล่อเเล้วหยิ่งหรอห๊ะ

“พี่เมคา”พี่เมคาลืมตามองเราแล้วทำหน้านิ่งอีกแล้ว

“เรียกเมคาเฉยๆครับผมไม่ชอบให้ใครเรียกพี่”

“ก็ได้ค่ะแต่ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเมคาต้องเรียกฉันว่าน้องไม่ใช่เรียกคุณหนูโอเคไหม”

“แต่มันไม่เหมาะสมนะครับ”

“เวลาต่อหน้าคุณพ่อค่อยเรียกคุณหนูก็ได้ค่ะแต่เวลาเราอยู่ด้วยกันสองคนเรียกว่าน้องนะมันดูใกล้ชิดดี"

“ครับหมดธุระแล้วใช่ไหม”

“ไม่หมดค่ะเพราะว่าน้องจะนอนที่นี่”

“ห๊ะ!! ไม่ได้”

“ได้ค่ะ”เราขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับนอนลงเมคาลงขึ้นแล้วหันมามองหน้าเราแบบจ้องๆ

“ง่วงไม่ใช่หรอนอนสิ”เราพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เมคาไปแบบกวนๆ

“ถ้าคุณท่านรู้หรือคนอื่นเอาไปบอกกับท่านมันดูไม่ดีแล้วผมจะโดนตำหนิได้ออกไปเถอะ”

“ไม่ค่ะจะนอนเเล้วจะนอนกอดเมคาด้วย”เราขยับมาไกล้ๆเขาเเล้วก็กอดอิอิมันเป็นความสุขของน้องไง

“คือขยับออกไปหน่อยครับ”

“ทำไมหรอคะกลัวอดใจไหวหรอคะ”

“เหอะ!! ไม่มีผลต่อความรู้สึกผมหรอก”

“แน่นะคะ”พรึ่บ! เราพลิกมานอนทับเมคาเลยแหละว่าน้องไม่มีผลต่อความรู้สึกหรอคะ

“นี่”

“ไหนบอกไม่มีผลไงคะทำไมตุงเชียว”ก็ขาเราไปสัมผัสกลับเป้าของเมคาไงแล้วรู้สึกได้เลยว่าตุงจนชนขาเราเลย