ตอนที่ 1 อย่ามายุ่งกับพี่สาวผมอีก

เช้าวันใหม่ที่สดใสของหลาย ๆ คนทว่าร่างเล็กที่เพิ่งจะเริ่มรู้สึกตัว กลับกลายเป็นเพียงหมอนข้างให้แทนไทกอดมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบว่าตนเองถูกร่างหนาสวมกอดไว้แน่น ขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง โดยเฉพาะส่วนล่างที่เจ็บปวดกว่าส่วนใดจนน้ำตาซึมออกมา

“มันไม่ใช่แค่ฝันร้ายสินะ ฮึก...”

เมื่อรู้ว่ามันคือเรื่องจริงก็พยายามแกะมือเขาออก นั่นทำให้อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกตัวเช่นเดียวกัน ตอนนี้ทั้งสองร่างไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดเรือนกาย ลูกพลับต้องดึงผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเองไว้ ก่อนที่เขาจะเปิดเปลือกตาขึ้นมาเสียก่อน

“อือ...ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้เนี่ยยยย” คนที่เพิ่งจะตื่นบ่นเสียงแหบพร่า ยกมือขึ้นมากุมขมับตนเองไปพลาง พยุงตัวลุกขึ้นจากที่นอนราคาถูก เอนหลังบนผนังห้อง

“ออกไปได้แล้วครับ”

ได้ยินเสียงหวานที่แฝงไปด้วยความโกรธเกลียด ก็ทำให้แทนไทหันไปมองยังต้นเสียง ภาพแรกที่เห็นทำเอาเจ้าตัวถึงกับเบิกตาด้วยความตกใจ นั่นลูกพลับนี่นา เมื่อคืนเขาจำได้ว่าตั้งใจจะเข้ามาปล้ำนับดาว แต่ไหงกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้

“นับดาวอยู่ไหน! ทำไมเป็นมึง อีตุ๊ด!”

“ดีแล้วที่เป็นผม คุณมันเลวเกินกว่าจะเป็นคน หากเมื่อคืนพี่ดาวนอนอยู่ในห้องนี้คงโดนคุณปู้ยี่ปู้ยำจนไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้ว ฮึก...คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน ทั้งที่รู้ว่าพี่ดาวเป็นแฟนกับคุณไททันซึ่งเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของคุณ” ลูกพลับกล่าวทั้งน้ำตา เขาไม่ได้เสียใจที่ตนเองถูกรังแก แต่เจ็บใจที่แทนไทกล้าทำเรื่องเลวทรามอย่างนี้

“แฟนที่พ่อกับแม่กูไม่ยอมรับน่ะเหรอ ต่อให้รักกันมากแค่ไหนพี่สาวมึงก็ไม่มีวันได้ขึ้นเป็นสะใภ้ภิรมย์การันแน่ เพราะพ่อกับแม่กูหาผู้หญิงไว้ให้ไอ้ไททันแล้วรู้ไว้ซะ”

“ถึงจะยังไงก็ช่าง แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้”

“ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อมึงกับพี่สาวของมึงเป็นคนของบ้านหลังนี้ เป็นหนี้บุญคุณพ่อกับแม่กูที่อุตส่าห์ส่งเสียให้เรียน พี่สาวมึงจบพยาบาล ส่วนมึงก็กำลังเรียนเภสัช ค่าเทอมไม่ใช่ถูก ๆ มหา’ลัยหรูขนาดนี้ แค่นี้ถือเป็นการตอบแทนนิด ๆ หน่อย ๆ จะเป็นไรไป” แทนไทแค่นยิ้มออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะส่งสายตามองไปยังเสื้อผ้าของตนที่วางเกลื่อนบนพื้น เมื่อคืนเขาเมามากจนกล้าทำเรื่องอย่างนี้จนได้ แต่เสียดายที่ไม่สำเร็จกลับกลายเป็นไอ้นี่แทน ไม่งั้นเขาคงจะได้นับดาวมาเป็นเมียสมใจอยากแล้ว

“ถึงจะอยู่ในตระกูลที่สูงส่งแค่ไหน แต่กลับไม่ทำให้นิสัยของคุณสูงส่งไปด้วย ทำตัวต่ำกว่าทุกคนในบ้าน จริง ๆ แล้วคุณอาจจะเป็นลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยงก็เป็นได้นะ” ลูกพลับเองก็แค่นยิ้มออกมาเช่นกัน เขารู้ว่าแทนไทเป็นคนอย่างไร

“ปากดีนักนะ! อยากเจ็บตัวนักหรือไง” คนพูดลุกขึ้นมาจับที่ต้นแขนเรียวบีบแน่น ๆ จนลูกพลับต้องทำหน้าเหยเกยด้วยความเจ็บปวด

“ปล่อย! ผมเจ็บนะ”

“เจ็บจะได้จำว่าอย่ามาพูดอย่างนี้กับกูอีก”

“ทำไมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อคุณมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่”

ได้ยินเช่นนั้นแทนไทก็จ้องเขม็งมองด้วยแววตาที่แข็งกร้าว ง้างมือขึ้นจะฟาดไปที่ใบหน้าขาวนั้น

“เอาเลย! ตบเลย! ผมจะได้บอกเรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ คนอย่างคุณจะทนได้เหรอที่ต้องมามีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน เกลียดตุ๊ดอย่างผมไม่ใช่เหรอ รังเกียจไม่ใช่เหรอ แต่ท้ายที่สุดคุณก็มาเอาผมจนได้ มันน่าขำนะ”

มือที่ค้างอยู่บนอากาศถูกลดลงมาเรื่อย ๆ อย่างจำใจ เขาอยากจะกำราบให้ไอ้เด็กคนนี้มันหลาบจำ แต่เขาก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับมันอีก แค่นี้ก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว

“มึงกล้าขู่กูเหรอ อย่าคิดว่าเรื่องแค่นี้จะหยุดกูได้”

“กล้าก็เอาเลย ผมไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่ ผมมันก็แค่หลานคนใช้ ไม่มีชื่อเสียงอะไร ไม่เหมือนคุณที่มีแฟนคลับสาว ๆ ในมหา’ลัยคอยตามเอาขนมนมเนยมาป้อน หากคนพวกนั้นรู้จะเกิดอะไรขึ้น ภาพลักษณ์ที่คุณสร้างมามันจะพังลงในพริบตาหากผมบอกเรื่องนี้ไป อย่าคิดว่าผมไม่กล้า”

“กูจะให้เงินก้อนนึงแล้วหุบปากซะ ทำเหมือนวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ผมไม่ต้องการเงินของคุณ”

“แล้วมึงต้องการอะไรวะ!” เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมรับข้อเสนอจึงตะเบ็งเสียงดังเพื่อข่มขวัญ

“อย่ามายุ่งกับพี่สาวผมอีก ไม่ว่าจะยุ่งแบบไหนก็ตาม”