ตอนที่ 5 เขาคือลูกของข้า

ไท่จื่อ ฉู่หยางเฉิน สีหน้าบูดบึ้งไม่น้อย หลังจากที่ได้ยินถ้อยคำของนางที่เอ่ยว่ามิใช่เขา เหตุใดเขาจึงมา

ก็เพียงแค่อยากมั่นใจว่า คืนนั้นนางนอนกับเขาเพียงคนเดียว สิ่งที่เขาเห็นในรุ่งเช้าของวันนั้นเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด

แต่แล้วเขาต้องกลับมาคิดทบทวนใหม่ เหตุใดนางจึงบอกว่าไม่ใช่เขา แล้วเป็นใครกัน พวกนั้นก็ไม่ใช่เหตุใดยังอยู่ที่จวนของนาง

“ข้าว่าคืนนี้ท่านไปนอนที่ตำหนักรับรองดีหรือไม่ ให้องค์ชายสามจัดการ” หลิวชิงไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ชิดกับนาง กลัวว่าจะห้ามใจของตนเองไม่ได้

แค่คิดถึงคืนนั้นร่างกายของนางก็ร้อนผ่าว อยากจะร่วมเตียงกับเขาอีกสักคราแต่ติดที่ว่า ยามนี้ท้องของนางใหญ่นัก องค์ชายสามกำลังจะกลับตำหนักเพราะถูกหลิวชิงไล่ทางอ้อม แถมยังตะโกนก่นด่าอย่างเสียดัง

นางเบื่อพระชายาที่มาแหกปากร้องเรียกสามี ช่างเหมือนสัตว์เลี้ยงชนิดหนึ่ง นางคิดเท่าไหร่ก็ไม่ออกว่าเป็นตัวอะไร

องค์ชายสามก็งอนเข้าให้ เขาบอกว่า ‘ข้ากลับก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาใหม่’ หลิวชิงไม่พอใจพลางปาองุ่นไปที่เขาอย่างแม่ยำ

เสี่ยวอวี้ป้อนใส่เขาเป็นพลันวัน ไท่จื่อเห็นการหยอกล้อก็อดที่จะรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินไม่ได้ เขาไม่ได้สำคัญกับนางจริง ๆ และอาจจะไม่ใช่บิดาของเจ้าก้อนแป้งก็ได้

“รังเกียจข้าขนาดนี้เลยหรือ” ไท่จื่อเอ่ยขึ้น พลางรู้สึกน้อยใจนักหนา อีกทั้งเขาคิดถึงนางแทบจะคลั่งตาย แต่ดูนางมิใส่ใจเขาสักนิด

“มิใช่เช่นนั้น จวนของข้าช่างเล็กนัก มิอาจจะต้องรับขับสู้ไท่จื่อแคว้นฉู่ให้ดี” หลิวชิง รู้สึกว่านางอาจจะพูดจาทำให้เขาไม่เข้าใจหรืออย่างไรกัน

แต่นางก็พูดจามิได้อ้อมค้อมนี่นา เหตุใดเขาจึงได้โกรธและน้อยใจยิ่งกว่าคนท้องเล่า นางแปลกใจไม่น้อย

“แล้วคนพวกนี้เหตุใดอยู่ที่จวนของเจ้าได้ แล้วข้าอยู่ไม่ได้เล่า” เขาถามขึ้นอีก ที่รู้ว่าไม่ได้มีเพียงแค่องค์ชายสาม ยังมีกุนซือ ท่านรอง และท่านอ๋อง ที่อยู่ในจวนนี้ด้วย

“ท่านอยากจะนอนร่วมกับพวกเขาหรือ ได้” คนพวกนี้นอนห้องเดียวกัน ก็ช่างจะตีกันทุกวัน น่าเบื่อหน่ายไม่น้อย

วันนี้จัดการองค์ชายได้ ไม่นึกว่าไท่จื่อยังโผล่มาร่วมผสมโรงอีก ช่างเหนื่อยหน่ายจริง ๆ มิได้สงสารคนท้องบ้างหรือ

นางอยากอยู่เงียบ ๆ เพียงคนเดียวสักพักไม่ได้หรือไร

“ข้าจะนอนห้องเดียวกับเจ้า” เขาว่า ห้องของนางเท่านั้น เขาอยากจะกอดอยากจะหอมนางให้ชื่นใจให้สมกับความคิดถึง ที่ห่างนางมานาน

“ฝันไปเถิด ข้ามีคนนอนด้วยแล้ว” หลิวชิงรีบพูดขึ้น ขืนให้เขาไปนอนกับนางสิ จะเกิดอะไรขึ้นอีก

จะทำให้นางอดใจไม่ไหวไม่จู่โจมเขาเข้าให้จะทำอย่างไร ลูกในท้องเกิดแท้งขึ้นมาเล่า จะตามหมอทันหรือไม่ เพราะคืนนั้น เขาและนางไม่มีใครยอมใคร

เขาสู้ นางสู้ สู้จนหมดแรงไปข้างหนึ่ง กว่าจะกลับห้องได้ ต้องหอบร่างที่บอบช้ำเพราะผ่านศึกรักมาหลายครั้งหลายครา

รสรักที่เขามอบให้นาง มันเร่าร้อนและร้อนแรงไม่น้อยทำให้นางติดใจทีเดียว แถมเขายังอึดทึกและทนยิ่งนัก ราวกับมิเคยพานพบสตรีมาก่อน

“ใคร ใครกล้ามานอนที่ห้องกับเจ้า” เขาวางตัวแสดงเป็นสามีของนาง แต่ไม่ถามนางสักคำว่าอยากได้สามีหรือไม่

ก็เห็น ๆ อยู่ว่านางเอ่ยปากบอกว่าเขาก็ไม่ใช่อีกคน อดทนรอให้นางคลอดแล้วค่อยกลับแคว้นคงจะดีไม่น้อย

“สาวใช้ของข้า” หลิวชิงลุกขึ้นจากตั่งไม้ตัวยาว มีสาวใช้เข้ามาประคองเมื่อเห็นว่านายสาวทำท่าจะเข้าห้องแล้ว

พวกนางเพียงยืนอยู่เงียบ ๆ มิกล้าเอ่ยถ้อยคำอันใดให้ขัดหู จริงอยู่ที่ว่าท่านแม่ทัพใจดี และใจกว้างเหมือนแม่น้ำ

ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับ เสื้อผ้า สาวใช้จวนอื่นยังอิจฉาพวกนางไม่น้อย บางคนยังคิดว่าพวกนางเป็นคุณหนูตระกูลหยางเสียด้วยซ้ำไป

เพราะมีป้ายของตระกูลหยางห้อยอยู่ที่เอวของพวกนาง เป็นท่านแม่ทัพสั่งทำขึ้นให้พวกนางสองคน เกรงว่าพวกนางจะถูกรังแกหากเห็นป้ายหยกนี้ ใครกล้าแตะต้องเชียว

“ให้พวกนางออกมานอนข้างนอก ข้าจะนอนเตียงเดียวกับเจ้า” ไท่จื่อรีบเอ่ยขึ้น เขาอยากจะกอดนางแล้วถามเรื่องสำคัญ ลูกของเขาหรือไม่

“เพ่ย!!! อย่าคิดว่าเป็นไท่จื่อ แล้วจะมาข่มเหงข้าได้นะ นี่มันลูกของข้า หาใช่ลูกของท่านไม่” หลิวชิงรู้ทัน ใช่เป็นลูกของเขา แต่เรื่องอะไรที่จะต้องบอก

บอกแล้วได้อะไรมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือ อย่างไรเสียไท่จื่อก็มีสาวงามมากมายนางคิดเช่นนั้น

อีกทั้งยังไม่ได้อภิเษกไท่จื่อเฟย อย่างไรเขาก็ต้องอภิเษกอยู่ดี แต่จะขังนางเอาไว้ในวังเพียงแค่....นางท้องลูกมังกร เช่นนั้น นางยอมเป็นสตรีไร้ยางอาย แบกท้องคนเดียวไร้สามีดีกว่านัก

นางมองไม่เห็นว่าการที่แต่งเข้าวังนั้นมีอะไรดีกัน มีแต่พวกปากอย่างใจอย่าง โหยหาอำนาจและเงินทอง

“เมื่อไหร่เจ้าจะพูดความจริงสักที ชิงเอ๋อร์ เจ้าบอกมาเถิด เป็นข้าใช่หรือไม่” ไท่จื่อน้ำเสียงอ่อนลงเหมือนเห็นว่านางจับท้องเบา ๆ เหมือนกำลังเจ็บปวดอยู่กระมัง

เขาอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“ท่านรู้หรือไม่เล่า ว่าเป็นท่านหรือใครกัน” หลิวชิงอยากรู้ ว่าเขาคิดเช่นไร

“ชิงเอ๋อร์ อย่าเล่นลิ้นให้มากนักนะ ความอดทนข้ามีขีดจำกัด” เขาอดกลั้นจนเกินพอ เมื่อครู่นี้เขาสงสาร ยามนี้นางยังเล่นลิ้นไม่เลิก ไม่ยอมบอกเสียทีว่าใครกันแน่

“เช่นนั้นก็เชิญท่านเถิดเจ้าค่ะ ข้าไม่ส่งนะ” หลิวชิงไม่ง้อ เอ่ยตัดบท สาวใช้ที่ประคองก็เตรียมตัวจะพานายสาวเข้าห้องอาบน้ำชำระร่างกายแล้วก็นอน

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าไล่ข้าเชียวรึ ข้าเป็น...” ไท่จื่อได้แต่โมโห แต่ก็เดินตามหลังร่างที่อวบอิ่มเข้าไปด้านในห้องของนาง

“เป็นอะไร ท่านมีความสำคัญอันใดกับข้าและลูกในท้องของข้าเล่า ตัวท่านยังไม่แน่ใจ มิปักใจเหตุใดต้องมาถามเซ้าซี้ด้วย” หลิวชิงมั่นใจว่าเขาก็ไม่แน่ใจเป็นแน่

“เป็นสามีของเจ้า เป็นบิดาของเจ้าก้อนแป้งในท้องเจ้า” เขาว่า และดูจะมั่นใจขึ้นมากทีเดียว ยามเห็นสายตาของนางนั้นกำลังซ่อนเร้นบางอย่างเอาไว้

“เป็นสามีข้า เหตุใดจึงหนีหายไปเช่นนั้นเล่า ห้าเดือน ห้าเดือนที่ท่านรู้ข่าวก็มิได้ส่งสารอันใดมา มิมาหา นี่หรือเรียกว่าสามี เชิญท่านกลับไป แคว้นฉู่เถิด” หลิวชิงนั่งลงที่เตียงนอน สาวใช้จัดการถอดรองเท้าและถุงเท้าของนางออก

“ข้าเกิดที่นี่ เติบโตที่นี่ เป็นแม่ทัพของแคว้นนี้ มิอาจจะเกี่ยวดองกับท่านได้ อีกทั้งยังเป็นไท่จื่อ ตัวข้ามิกล้า มิกล้าจริง ๆ” นางยังพ่นวาจาไม่หยุด มิใช่ว่านางน้อยใจ แต่นางไม่ยินยอมจะจากบ้านเมืองของนางไปแน่

หากเขาต้องการนางจะต้องมาอยู่ที่แคว้นนี้ สละตำแหน่งไท่จื่ออันสูงเกียรติของเขาให้องค์ชายรองฝาแฝดของเขาเสีย

“เขาคือลูกของข้า” เขามั่นใจ คืนนั้นเขาปล่อยน้ำรักใส่นางไปหกเจ็ดครั้ง นางอาจจะท้องลูกของเขา แต่เขาไม่รู้ว่านางตั้งครรภ์แฝด

หากเขารู้จะต้องอ้างตัวเป็นแน่ มิแน่ว่าจะต้องการลูกของนางกลับไปแคว้นฉู่ นางจะทำอย่างไร

“ท่านมั่นใจแล้วหรือถึงได้เอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา หากไม่มั่นใจก็เก็บคำพูดของท่านไป ข้าไม่ต้องการสามี ข้าต้องการเพียงลูกของข้าเท่านั้น

ได้ยินชัดหรือไม่ ข้าต้องการลูก มิได้ต้องการสามี เชิญท่านกลับไปแคว้นฉู่เถิด”

“แต่ ข้าต้องการเจ้า ชิงเอ๋อร์ ข้าต้องการเจ้า”