20 แค่เพื่อนก็ดีใจมากแล้ว

ตั้งแต่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ ชีวิตที่แสนเรียบง่ายของหญิงสาวก็เปลี่ยนไป เธอได้ออกจากการใช้ชีวิตในแบบเดิมๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนพอเลิกงานเธอก็ตรงกลับไปที่ห้อง วันหยุดเธอก็นอนดูซีรีส์อยู่ที่ห้องตั้งแต่เช้าพอหิวก็ลงมาทานข้าวที่ร้านประจำหน้าคอนโดมิเนียมเรื่องที่จะมานั่งทานก๋วยเตี๋ยวในเวลาเกือบตีหนึ่งอย่างนี้ไม่เคยเกินขึ้นกับเธอเลยสักครั้ง เพราะอย่างมากที่สุดเวลาลงเวรหลังเที่ยงคืนเธอก็แวะแค่ที่ร้านสะดวกซื้อเท่านั้น

“อร่อยไหมครับ” สิปปกรเห็นเธอเงียบไปนานก็ชวนคุย

“อือ อร่อยดีเล่าเรื่องเพื่อนนายให้ฟังหน่อยสิ” เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มทานช้าลงเธอก็เริ่มชวนเขาคุย

“อือ เกือบลืมไปเลยวันนี้ผมไปหาไอ้เต้มา ตอนนี้มันตื่นมาคุยได้แล้ววันนี้หมอก็เลยให้ออกมาอยู่ที่ห้องธรรมดาแล้วล่ะ”

“เพื่อนของนายโชคดีมากเลยนะ พี่เคยเห็นผู้ป่วยบางคนไม่มีโอกาสได้ตื่นมาคุย”

“ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้น คราวนี้มันคงเลิกขี่มอเตอร์ไซด์แล้ว ผมอยากชวนเอรินไปเยี่ยมมันด้วยกัน แต่ดูตารางเวรแล้วคงอีกหลายวันเลยใช่ไหมครับ”

“ก็ใช่นะ ช่วงนี้แทบไม่ได้หยุดเลย”

“ทำไมวันหยุดเอรินน้อยจัง”

“ก็ไม่น้อยหรอกนะเท่าๆ กับคนอื่น แต่ที่แผนกส่วนใหญ่ก็มีครอบครัวกันแล้วทั้งนั้น พี่ๆ เภสัชฯ เลยขายเวรวันหยุดออกกันเยอะ”

“เอรินก็เลยรับมาคนเดียวอย่างนั้นเหรอ”

“ก็ประมาณนั้นแหละ ไม่รู้จะไปไหนอยู่ห้องก็เหงาขึ้นเวรดีกว่า ได้ทั้งเงินได้ทั้งเพื่อนคุย” เธอตอบไปตามที่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

“แล้วปีใหม่ได้หยุดกับเขาบ้างไหมล่ะ”

“ไม่หรอก ได้หยุดยาวหลังปีใหม่”

“หยุดกี่วันเหรอครับ”

“ถ้าจำไม่ผิดก็ 4 วันนะ ต้องรอดูตารางอีกที”

“เอรินอย่าลืมส่งตารางเวรเดือนหน้าให้ผมด้วยนะ”

“จะเอาไปทำไมอีก”

“ก็เผื่อวันไหนเอรินลงเวรดึกแล้วผมยังไม่นอนจะได้ออกมาหาอะไรกินด้วยกันไง”

พราววรินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ

งานเลี้ยงปีใหม่ให้กับพนักงานของโรงพยาบาลจัดขึ้นในวันที่ 30 ธันวาคม แต่ละแผนกต่างส่งการแสดงบนเวทีแผนกละชุด สำหรับแผนกเภสัชกรรมนั้นมีคนไม่เยอะจึงไปรวมกับแผนกการเงินส่งการแสดง พอการแสดงจบก็มีการจับสลากของขวัญที่ทางคณะผู้บริหารจัดให้ รางวัลนั้นมีทั้งเงินสด สร้อยคอทองคำ เครื่องใช้ไฟฟ้าชนิดต่างๆ พราววรินทร์เป็นหนึ่งในผู้โชคดี เธอได้เครื่องทำวาฟเฟิลขนาดเล็กมา 1 เครื่อง

“พี่เอริน อย่าลืมทำวาฟเฟิลมาแบ่งอรบ้างนะคะ” อรนิชารีบกระซิบ

“รอหน่อยนะอร พี่ทำเป็นซะที่ไหน ขอเรียนจากยูทูปก่อนแล้วจะให้อรเป็นหนูทดลอง”

“มันจะเสี่ยงเกินไปไหมนะ” คนพูดหัวเราะ

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวพี่เลือกทำวันหยุดแล้วกันนะ ท้องเสียขึ้นมาจะได้ไม่ลำบากคนในแผนก”สองคนพากันหัวเราะ

“พี่เอรินมากับหมออนุตรใช่ไหมคะ” อยู่ๆ อรนิชาก็ถามออกมา

“จ้ะ มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก แค่อิจฉาได้นั่งรถมากับหนุ่มในฝันของสาวๆ” อรนิชาพูดทีเล่นทีจริง จนเธอเองก็แอบดีใจที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับชายหนุ่มมากกว่าคนอื่น

พองานเลิกเธอก็ออกมายืนรอเขาที่หน้าห้อง เธอเห็นชายหนุ่มเดินมากับกลุ่มหมอด้วยกันแล้วก็เห็นว่าแม้ว่าจะอยู่ในชุดเสื้อคอโปโลกับยีนสีเข้มแล้วเขาก็ยังดูดีอย่างเคย

“รอนานไหมครับ” นายแพทย์หนุ่มเดินตามเธอออกมาจากห้องโถงที่ใช้เป็นที่จัดงาน

“ไม่ค่ะ พึ่งออกมาเหมือนกันค่ะ”

“กลับกันเลยนะครับ พรุ่งนี้ผมต้องทำงานต่อ เอรินล่ะต้องทำงานหรือเปล่า”

“ค่ะ” เธอเดินเคียงคู่ไปกับเขาโดยมีสายตาหลายๆ คู่มองตาม เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะดูเหมือนว่าคนเกือบครึ่งของโรงพยาบาลเห็นว่าเธอกับเขาเดินขึ้นรถคันเดียวกันแล้วขับออกไปจากด้านหน้าของโรงแรม

“เป็นยังไงบ้างคะ สนุกไหมงานปีใหม่ครั้งแรก”

“สนุกดีครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่าบางคนที่เราเห็นเวลาทำงานเคร่งเครียดแต่พอได้ขึ้นแสดงบนเวทีก็เหมือนกับคนละคนเลยนะครับ” เขายิ้มเมื่อนึกไปถึงการแสดงที่เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้กับคนในห้องประชุม

“ค่ะ ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ฉันว่าการแสดงที่คนดูชอบที่สุดคงจะเป็นของฝ่ายการแพทย์นะคะ”

“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ”

“ก็หมอเล่นกีตาร์เท่สุดๆ ไปเลยค่ะ หมอเอมก็ร้องเพลงเพราะ”

“ชมกันซึ่งๆ หน้าอย่างนี้ ผมเขินนะเนี่ย” หมออนุตรอายจนหน้าแดง

เพราะงานที่ยุ่งมากหมอแต่ละคนจึงไม่มีเวลามาฝึกซ้อมการแสดง หมอรุ่นพี่ของเขาคนหนึ่งจึงเสนอให้เขากับกุลจิราขึ้นไปเล่นกีตาร์และร้องเพลงบนเวทีเพราะเป็นงานที่เขากับกุลจิราเคยทำด้วยกันตอนเป็นนักเรียนแพทย์ปีสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปทำงานใช้ทุนและเรียนเฉพาะทางก่อนมาเจอกันอีกครั้งที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้อีกครั้ง

“หมอซ้อมนานไหมคะ” เมื่อเห็นว่าเขาคุยอย่างเป็นกันเองเธอก็กล้าถามเขามากขึ้น และเธอเองก็อยากรู้ด้วยว่าเขาเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมเพราะเธอไม่เคยได้ยินเสียงกีตาร์มาจากห้องเขาเลย

“ซ้อมแค่ครั้งสองครั้งเองครับ เพลงนี้ผมเคยเล่นตั้งแต่สมัยเรียนเลยไม่ต้องซ้อมมากครับ แค่ปรับให้เข้ากับหมอเอมก็พอแล้ว”

“หมอเอมก็เก่งนะคะ เสียงเธอเพราะมากเลยค่ะ” เธอชมจากใจจริง

“ครับ เอมเค้าเป็นนักร้องประจำคณะ”

พราววรินทร์พยักหน้า ตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าทำไมทั้งสองคนถึงได้สนิทกันมากกว่าหมอคนอื่นคงเพราะเรียนมาด้วยกันหรืออาจจะมีอะไรมากกว่าที่เธอเห็นก็เป็นได้

“หมอเอมทั้งสวยทั้งเก่งเลยนะคะ ใครได้เป็นแฟนคงจะโชคดีมากนะคะ”

“ครับผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ พอหมอเอมหมั้นกับรุ่นพี่ตอนเรียนปีสุดท้ายหนุ่มๆ อกหักกันเป็นแถวเลยล่ะ” เขาไม่ได้บอกว่าหนึ่งในนั้นก็มีเขาด้วย เพราะเรื่องมันผ่านมานานพอคิดถึงเรื่องในอดีตเขาก็ได้แต่นึกขำ

“หมอเอมมีคู่หมั้นแล้วเหรอคะ” พราววรินทร์ถามอย่างแปลกใจ

“ครับ แต่อย่าบอกใครไปล่ะ ตอนนี้คู่หมั้นเธอไปเรียนต่อน่ะ อีกไม่กี่เดือนก็คงกลับมาแล้ว”

“ค่ะ” เธอยิ้มอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขากับหมอที่ทั้งสวยทั้งเก่งนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน

เพราะได้ไปงานเลี้ยงปีใหม่ที่ทางโรงพยาบาลจัดขึ้นพราววรินทร์ก็เลยต้องเป็นคนขึ้นเวรบ่ายในคืนวันที่ 31 แม้จะเป็นเวรบ่ายแต่วันนี้คนไข้อุบัติเหตุก็มากันอย่างล้นหลามหญิงสาวแทบไม่ได้พักเลยกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน

พราววรินทร์ก็แทบจะก้าวขาไม่ออก เธอยังไม่ได้ทานอาหารเย็นที่ฝากผู้ช่วยซื้อมาแต่ก็ต้องตัดใจทิ้งเพราะตอนนี้มันเย็นชืดไปหมดแล้ว เธอคิดว่าจะแวะที่ร้านสะดวกซื้อหาอะไรทานก่อนกลับไปนอน

“พี่เอริน ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันไหมคะ” อรนิชาชวนเพราะเธอเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน

“อรไปเถอะจ้ะ พี่อยากรีบไปนอนพรุ่งนี้เช้าต้องเข้าเวรอีก”

“ค่ะ อรไปก่อนนะคะ” เธอโบกมือให้หญิงสาวแล้ววิ่งไปขึ้นรถที่แฟนหนุ่มขับมาจอดรอยู่แล้ว

พราววรินทร์เดินไปที่รถของตัวเองก็แปลกใจเพราะตอนนี้ที่กระโปรงหน้ารถของเธอมีกล่องของขวัญกล่องใหญ่วางอยู่ เธอมองไปรอบๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด เธอถอยเท้าเตรียมจะวิ่งหนีแต่เขาก็เดินเข้ามาหาและรั้งข้อมือเธอไว้ด้วยมือใหญ่

“จะไปไหน ผมเอง” ชายหนุ่มรีบตะโกนบอกเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะวิ่งหนีไป

“เล่นอะไรอย่างนี้ พี่เกือบวิ่งหนีแล้วนะ”

“ไม่ได้เล่นสักหน่อย แค่เอาของขวัญมาสวัสดีปีใหม่” สิปปกรรีบเถียง

“ให้พี่เหรอ” เธอเลิกคิ้วพร้อมถาม

“ก็ใช่น่ะสิ ผมไลน์ไปบอกแล้วว่าจะรอที่รถเพราะไม่อยากถือกล่องของขวัญขึ้นไป แต่เอรินไม่อ่านข้อความผมก็เลยมารอที่รถ”

“ขอบใจนะ แต่พี่ไม่มีให้นายหรอกนะ ทำงานทุกวันไม่มีเวลาไปซื้อเลย”

“ผมก็ไม่ได้หวังว่าจะได้ของขวัญ แค่เอรินยอมเป็นเพื่อนด้วยก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ดีสุดแล้ว”

“อือ กลับกันเถอะ พี่อยากนอนแล้ว ปวดขามาก”

“ได้สิ ไปรถผมนะ พรุ่งนี้ผมมาส่งแต่เช้า”

“วันหยุดนายไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ”

“ไม่หรอกครับ รอไปพร้อมเอรินนั่นแหละ” เขารู้ว่าหญิงสาวต้องทำงานทุกวันในช่วงวันหยุดเขาเลยคิดว่าจะอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องและคอยรับส่งเธอในช่วงที่ทำงานอย่างหนักเช่นนี้

พอรถจอดที่คอนโดมิเนียมเขาก็เดินอ้อมไปเปิดฝากระโปรงท้ายรถแล้วส่งถุงเล็กๆ มาส่งให้เธอ

“อะไรอีกล่ะ”

“ก๋วยเตี๋ยวร้านที่เราเคยไปกินด้วยกันไง ผมรู้ว่าเอรินยุ่งคงยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม”

“ขอบใจนะ กำลังหิวเลย พี่โชคดีจังที่ได้รู้จักคนใจดีอย่างนาย” เธอรับถุงไปแล้วส่งยิ้มให้แทนคำขอบคุณ

“แล้วนายกินมาแล้วเหรอ”

“กินแล้ว ไปกินกับไอ้เต้ที่โรงพยาบาล”

“แล้วเพื่อนเป็นยังไงบ้าง จะได้กลับบ้านหรือยัง”

“ก็คงได้กลับหลังปีใหม่ ผมว่าให้ผมถือกล่องของขวัญดีกว่าจะเอรินจะได้เดินสะดวก” เขามองผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ตอนนี้ในมือมีทั้งกล่องของขวัญและถุงใส่ก๋วยเตี๋ยวแล้วก็ต้องรีบไปช่วย

“ของขวัญพี่ติดไว้ก่อนนะ เดี๋ยวว่างๆ จะรีบไปซื้อมาให้เลยอยากได้อะไรบอกได้นะ”

“บอกได้แล้วเอรินจะให้หรือเปล่า” ชายหนุ่มยิ้มนัยน์ตาพราวเมื่อนึกถึงของขวัญที่อยากได้จากเธอ

“ก็ลองบอกมาก่อนสิ”

“เอาไว้จะบอกเอรินอีกทีนะ แต่ตอนนี้รีบขึ้นห้องกันเถอะ” สิปปกรรีบเดินนำเพราะคิดว่าเธอควรได้พักผ่อนหลังจากที่เหนื่อยกับงานมา 16 ชั่วโมงเต็ม

พอพราววรินทร์มาถึงห้องหญิงสาวก็รีบเทก๋วยเตี๋ยวใส่ชามแล้วทานอย่างรวดเร็วก่อนที่จะอาบน้ำและเข้านอน พอปิดไฟไปแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แกะของขวัญที่สิปปกรซื้อให้

หญิงสาวลุกขึ้นมาเปิดไฟอีกครั้งและแกะของขวัญที่ค่อนข้างหนักอย่างช้าเธอคิดว่าข้างในคงไม่ใช่ตุ๊กตาอย่างเคยเพราะคาดคะเนจากน้ำหนักแล้วแตงต่างกันอยู่มาก

รอยยิ้มประดับบนในหน้าเรียวสวย พราววรินทร์มองเครื่องกรองอากาศซึ่งกำลังสิ่งที่จำเป็นอีกอย่างในยุคที่ต้องเผชิญกับฝุ่น PM 2.5 เธออยากลองใช้แต่ก็ง่วงเกินกว่าจะศึกษาคู่มือการใช้งาน

หญิงสาวเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เธอส่งของความไปขอบคุณเจ้าของเครื่องนี้

‘ของขวัญถูกใจมากเลย ขอบใจมากนะ’ เธอรีบพิมพ์ข้อความส่งถึงเขา

‘ผมดีใจที่คุณชอบ ลองใช้หรือยังล่ะ’ ชายหนุ่มตอบกลับมาทันที

‘ตอนนี้ง่วงมาก ตาจะปิดแล้ว พรุ่งนี้นายมาสอนวิธีใช้ด้วยได้ไหม’

‘ยินดีครับ เอรินไปนอนก่อนเถอะ ฝันดีครับ’

‘อือ ฝันดี’ เธอพิมพ์ตอบแล้วก็ล้มตัวลงนอนทันที ด้วยความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวันเพียงไม่ถึง 5 นาทีเธอก็เข้าสู่นิทรา