EP 4 [4-2]

“ละ แล้ว ทำไมบอสถึง..”

“อาม่าอยากให้ผมแต่งงานและผมก็ยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานจริงๆ ตอนนี้”

“คุณก็บอกท่านไปตรงๆ สิคะ”

“ถ้ามันง่ายแบบนั้นผมคงทำไปแล้ว แต่คุณไม่ต้องกลัวหรอกเราแค่แต่งงานกันในนามและผมจะจ่ายค่าสินสอดให้คุณทั้งหมดสิบล้านบาท”

“สิบล้าน!”

นี่เขาบ้าไปหรือเปล่า เงินตั้งสิบล้านนะจะเอามาแลกกับการแต่งงานปลอมๆ กับผู้หญิงอย่างฉันอะเหรอ

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยคะ ฉันคิดว่าคุณน่าจะหาผู้หญิงสวยๆ โปรไฟล์ดีๆ ได้ไม่ยาก”

“เพราะอาม่าของผมฉลาดมากไง ถ้าเป็นคุณมันก็จะง่ายกว่า รู้จักกันมาสามปี ไม่ต้องเสียเวลาทำความรู้จักเพิ่มเติม แต่คงมีเรื่องที่จะต้องปรับกันนิดหน่อย ทำไมล่ะปกติคุณก็รับจ้างเที่ยวอยู่แล้วนี่แค่เลิกรับงานคนอื่นแล้วมาอยู่กับผมคนเดียว”

ทำไมประโยคสุดท้ายของเขามันทำให้ฉันใจเต้นแรงแบบนี้เนี้ย ฉันคิดตามที่เขาพูด ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นก็จะต้องเสียเวลาทำความรู้จักกันและอีกอย่างจะมีสักกี่คนที่จะยอมรับความเนี้ยบทุกระเบียบนิ้วของเขาได้ขนาดนี้

“บอสรู้เรื่องนั้นได้ไงคะ”

“คุณทำงานกับผมมาสามปีนะ คุณคิดว่าการแต่งตัวเชยๆใส่แว่นตาหนาๆ แค่นั้นจะทำให้ผมจำคุณไม่ได้เลยเหรอ”

“แต่ก็แค่การแต่งตัวนะคะ ไม่น่ารู้ไปถึงเรื่อง รับจ้างเที่ยว”

ฉันมองเขาอย่างจับผิด อย่าบอกนะว่าเขาส่งคนไปตามสืบเรื่องของฉัน

“ผมรู้ได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอกคุณมิเชล”

“บอส!”

เขาพูดพร้อมกับดึงตัวฉันเข้าไปกอดจนฉันต้องรีบยกมือขึ้นมาดันตัวเขาเอาไว้ ฉันไม่คิดเลยนะว่าเขาจะเป็นคนมือไวขนาดนี้

“หึ! คุณจะยอมตกลงไหม”

“ฉะ ฉันขอเวลาคิดก่อนได้ไหมคะ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณคงต้องคืนเงินและตำแหน่งเลขาของผมมาแล้วล่ะ”

“นี่มันมัดมือชกกันนี่คะ”

ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ไม่มีทางเลือกให้ฉันเลยนี่นา บีบกันขนาดนี้ฉันจะปฏิเสธได้ยังไง

“หึๆ ฮ่าๆๆ”

อยู่ๆ เขาก็ดันหัวเราะออกมาแทน ฉันเพิ่งเห็นเขาหัวเราะครั้งแรกเลยนะ หรือว่าเขาบ้าไปแล้ว

“คุณหัวเราะอะไร”

“นี่คงเป็นครั้งแรกเลยมั่งที่คุณขึ้นเสียงและทำสีหน้าไม่พอใจใส่ผม”

“ฉันเป็นคนนะคะ ไม่ได้เกร็งหน้าขรึมเป็นหุ่นยนต์ตลอดเวลาเหมือนคุณ”

“คุณว่าไงนะ”

เขาพูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ฉันเข้าไปอีก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

"ชุดฉันคงมาส่งแล้วค่ะ”

ฉันรีบผลักเขาออกพร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้องแต่คนที่ยืนอยู่หน้าห้องกลับไม่ใช่แม่บ้านอย่างที่ฉันคิดเอาไว้

“คะ..คุณสายไหม”

“คุณเลขาหน้าห้องเฮียนี่ ทำไมถึง..”

คุณเมเบลและคุณแกรมม่า สองพี่น้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าและฉันก็เพิ่งนึกได้ว่าชุดที่ฉันใส่อยู่มันคือเสื้อของบอส

“ไม่ใช่อย่าง..”

“อ้าว มาทำไมแต่เช้า”

บอสเดินมาที่ประตูพร้อมกับดึงตัวฉันเข้าไปกอดเอวเอาไว้ ทำให้สองพี่น้องที่ยืนอยู่หน้าห้องทำหน้าเหวอมากขึ้นและฉันพยายามดันตัวเขาออกเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรัดฉันแน่นกว่าเดิมอีก

“ขอเข้าห้องก่อนได้ไหมครับ”

“อืม”

บอสกอดเอวฉันให้เดินนำเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น

“บอสปล่อยฉันนะคะ จะทำอะไรคะ”

ฉันรีบหันไปกระซิบเขาทันที

“เลิกเรียกผมว่าบอส แทนตัวเองว่าไหม ตามน้ำไปก่อน”

เขาพูดจบก็นั่งลงที่ห้องนั่งเล่นและตามมาด้วยสองพี่น้องที่กำลังมองเราอย่างจับผิด

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ”

“ก็อย่างที่หนูเห็น”

“เฮียกับคุณไหม...”

“ไม่จริงอะ”

“ทำไม”

“ผมเห็นเฮียทำงานกับคุณเลขามาตั้งนาน ไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย”

“ทำไมเฮียต้องป่าวประกาศด้วยล่ะ”

เขาตอบออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นทุกวัน ซึ่งฉันก็ทำได้แค่ส่งยิ้มบางๆ ให้สองพี่น้องที่นั่งจ้องเราเท่านั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก..

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งและฉันคิดว่าครั้งนี้น่าจะเป็นชุดทำงานที่ฉันกำลังรออยู่แน่ๆ

“ฉะ... ไหมขอไปเอาชุดก่อนนะคะ”

“ครับ”

เขาตอบพร้อมส่งยิ้มบางๆ และปล่อยมือออกจากเอวฉันเชิงอนุญาต ตอนนี้ฉันอยากจะยกรางวัลตุ๊กตาทองมอบให้เขาจริงๆ เลย ทำไมเขาถึงได้ตีหน้านิ่งได้ขนาดนี้นะ

“ชุดได้แล้วค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ”

ฉันรับชุดมาก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปแต่งตัวในห้องนอนของเขาโดยปล่อยให้สามพี่น้องนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น นี่ถ้าคนรองมาด้วยอีกคนก็คงครบองค์ประชุมพอดิบพอดี

อัลฟ่า PART ?

“เฮียช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่ามันไม่จริง”

“ทำไมเฮียต้องโกหก”

“งั้นแสดงว่าที่เฮียไม่โวยวายเรื่องอาม่าอยากให้แต่งงาน เพราะเฮียเป็นแฟนกับคุณไหมอยู่แล้วอะเหรอ แบบนี้ก็ขี้โกงน่ะสิ หนูนี่ยังเด็กที่สุดด้วยซ้ำ ทำไมหนูต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยไม่รู้ อยากจะบ้าตาย”

ยัยตัวเล็กของผมบ่นออกมายกใหญ่ เป็นธรรมดาที่เธอจะรู้สึกไม่พอใจเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจเพราะเธอโดนตามใจมาโดยตลอดแต่อย่างว่าล่ะครับ บางทีผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้ตามใจเธอไม่ได้จริงๆ พูดง่ายๆ คือผมแพ้ทางน้องสาวนั้นแหละครับ

“ถ้าเฮียแต่งงาน หนูอาจจะไม่ต้องแต่งก็ได้นะ”

“เหมือนที่เฮียเบบอกใช่ไหมคะ ถ้ามีใครแต่งสักคนอาม่าก็น่าจะดีใจแล้ว”

“หึ! มันส่งเราสองคนมาสินะ”

“แหะๆ แต่เฮียเบต้องตกใจแน่ถ้ารู้ว่าเรามาเจออะไร”

“ไม่ต้องบอกมัน ให้มันรู้ทีหลัง”

“ฮ่าๆๆ ดีจัง”

น้องสาวผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะชะงักไปทันทีที่สายไหมเดินออกมาจากห้องนอนของผม

“ทำไมคุณไหมยังแต่งตัวแบบนี้”

สายไหมก้มลงมองชุดตัวเองพลางขมวดคิ้วก่อนจะถามออกมา

“มันทำไมเหรอคะ”

“มันเชยไงคะ อาม่าไม่มีทางชอบแน่ๆ มันดูแก่กว่ารุ่นอาม่าอีกคะ”

อีกอย่างของนิสัยน้องสาวผมก็คงจะเป็นการพูดตรงๆ จนบางคนมองว่าอาจจะปากร้ายไปหน่อย

“มะ มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอก เนอะ”

แกรมม่าพูดพร้อมกับหันมามองหน้าผมเพื่อขอความคิดเห็น แต่จริงๆ ผมก็มองว่ามันเชยนั้นแหละ

“ไม่ต้องกังวลไปค่ะ วันนี้หนูว่างเดี๋ยวหนูจะพาเจ๊ไหมไปแปลงโฉมเอง”

‘เจ๊ไหม!’

ทุกคนพูดออกมาพร้อมกันไม่เว้นแม้แต่เจ้าของชื่อก็ตาม

“ทำไมคะ ก็เป็นแฟนของเฮียไม่เรียกเจ๊ จะให้เรียกอะไร”

เมเบลพูดพลางยิ้มร่าแล้วลุกขึ้นเดินไปหาสายไหมที่ตอนนี้กำลังยืนงงอยู่

“วันนี้หนูขอตัวเจ๊ไหมหนึ่งวันนะคะเฮีย”

“คือ...ไหมต้องไปทำงานนะคะคุณเบล”

“คุณอะไรกันคะ เรียกหนูว่า เมเบล น้องเบล เฉยๆ ก็ได้ค่ะ อีกอย่างหนูไม่ยอมให้เจ๊ไหมแต่งตัวแบบนี้ไปตลอดหรอกนะคะ”

สายไหมทำหน้าลำบากใจก่อนจะหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการความช่วยเหลือ ผมว่าไม่เห็นจะแปลกเลยวันนั้นที่เธอแต่งตัวก็ออกจะ...สวยดี

“ไปเถอะ”

ผมพูดพลางลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบบางอย่างในกระเป๋าสตางค์ออกมายื่นให้สายไหม

“นี่บัตรเฮีย เอาไปช้อปปิ้งกับเมเบลนะ”

แกรม/เมเบล “สายเปย์ ~”

------------------------------------

เฮียอัลก็มาจ้าาาาา