ตอนที่ 10 สิ่งที่ไม่คาดฝัน

เช้าวันทำงานวิรุตม์ถึงหน้าสถานีตำรวจ ร่างสูงโปร่งนั่งประจำโต๊ะทำงานตนเอง ช่วงเกือบห้าโมงเย็นมีวิทยุแจ้งเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถชนทำให้มีคนเสียชีวิต วิรุตม์รีบรุดมายังที่เกิดเหตุเห็นสภาพรถบรรทุกมีข้าวของกระจัดกระจาย ส่วนมากเป็นพวกกระเป๋าแบรนด์เนม รวมถึงเหล้ายี่ห้อต่างๆ

เขารีบเคลียร์พื้นที่เพื่อไม่ให้ประชาชนแตะต้องของมีค่าแล้วเสียรูปคดี ก่อนที่เพื่อนร่วมงานจะมาช่วยกันจัดการจนถนนเปิดได้อีกครั้ง เขากลับมายังสถานีตำรวจเช็คสินค้าแต่ปรากฏว่ามันหนีภาษีและดุเหมือนรถบรรทุกจะมาจากที่ที่คุ้นเคยดี วิรุตม์นิ่งเงียบความเครียดถาโถมเข้าหา ไม่อยากคิดเลยว่าตนเองจำเป็นต้องตัดสินใจรวดเร็วแบบนี้

เสียงฝีเท้าดังแว่ว วิรุตม์ชะเง้อมองเห็นชายหน้าตาคุ้นเคยเดินเข้ามา จ่าเอกวิรุตม์ชะงักเม้มริมฝีปากในอกอึดอัดขึ้นมา เขาเองก็จนใจต้องทำตามหน้าที่

“รุตม์ พี่อยากคุยด้วยสักหน่อย”

เขาเชิญเทพยุทธนั่ง ส่วนตนเองอยู่ฝั่งตรงข้าม

“พี่เทพมีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”

“ก็เรื่องคดีวันนี้ รถขนของน่ะ”

“ทำไมครับ”จ่าเอกย้อนถาม

“พี่อยากให้รุตม์ช่วยสักหน่อย คนอื่นที่นี่เขาก็โอเคหมดแล้ว ปล่อยๆ ไปเถอะ ถือว่าพี่ขอก็แล้วกัน”

วิรุตม์ตีหน้าเครียดไม่รู้ว่าตนเองควรทำอย่างไร ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วจะไม่ร่วมมือในการทำผิดกฎหมายเด็ดขาด

“ผมไม่อยากทำแบบนั้นเลยครับพี่เทพ ผมขอโทษ”

เทพยุทธขบกรามแน่น มีเพียงคนเดียวที่ยังทำหน้าที่ตนเองอย่างยุติธรรม ทั้งที่ไม่ได้อะไรนอกจากเงินเดือนไม่กี่บาท เขาเองมีเงินมากมายมอบให้กลับปฏิเสธ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเจ้าของเครื่องรีบหยิบออกมากดรับสาย

“ครับเจ้านาย”

“แกทำอะไร ทำไมมันถึงมีปัญหา อย่าให้เรื่องมาถึงฉันเด็ดขาด จัดการให้เรียบร้อยด้วย!”ปลายสายตวาดลั่น

“ผมเข้าใจแล้วครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”

เทพยุทธวางสายแล้วหันมาให้ความสนใจต่อเพื่อนตำรวจต่อ หากวิรุตม์ไม่ร่วมมือคงหมดหนทางแล้ว เพราะที่นี่ทุกคนยอมอยู่ใต้อำนาจเงินทั้งหมด ผู้กำกับเอกชาติสาวเท้าออกมานอกห้องทำงานมองดูลูกน้องตนเอง

“คุณเทพยุทธเข้าไปคุยข้างในห้องผมดีกว่าครับ” ผู้กำกับบอก แล้วหันพยักหน้าให้จ่าเอกวิรุตม์เข้ามาด้วย เขายอมทำตามคำสั่งเจ้านายเพื่อจัดการปัญหานี้เสีย

ห้องทำงานขนาดเล็กสองคนนั่งตรงข้ามเจ้าของห้อง เอกชาติจ้องมองลูกน้องตนเองแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“จ่าผมว่าคุณยอมเถอะนะ ผมไม่อยากให้โรงพักเรามีปัญหาด้วย”ผู้กำกับบอกเสียงเครียด

“ผมทำไม่ได้ครับ ผมรับเงินภาษีประชาชน ผมจำต้องทำตามหน้าที่ตนเองไม่ให้ขาดตกบกพร่อง”เขายืนยันหนักแน่น

“ทำไมคุณพูดยากนัก อยู่เฉยๆ ได้เงินใช้ทำไมไม่ชอบผมไม่เข้าใจ!”

“เงินผิดกฎหมายพวกนั้นผมไม่เอา!”

เทพยุทธขบกรามแน่น ความอดทนขาดผึงหากวิรุตม์ยังตั้งตนเป็นศัตรูเช่นนี้ ภายภาคหน้าคงเป็นเรื่องใหญ่ การลักลอบขนสินค้าหนีภาษีจะยิ่งลำบาก หากนายใหญู่รู้ว่าเขาไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้เรื่องมันจะยิ่งยุ่งมากขึ้นอีก

“อย่าดื้อได้ไหม ผมขอล่ะ”ผู้กำกับพยายามขอร้อง เพราะรู้หากมีคนต่อต้านจะเป็นเช่นไร

“ผมทำไม่ได้จริงๆ ครับ ผมละอายแก่ใจ”

“ผมว่าพอเถอะ ในเมื่อแกไม่รับอย่าหาว่าพี่ใจร้ายก็แล้วกันรุตม์!”เทพยุทธลุกยืนแล้วหันกายสาวเท้าออกจากห้องไป

เอกชาติส่ายหน้า ไม่อยากจะคิดเลย คงกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ เขาเองคงช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน เพราะลำพังตนเองก็แทบเอาตัวไม่รอด

“ผมขอตัวก่อนนะครับ จะไปทำงานต่อ”จ่าเอกบอกผู้บังคับบัญชาแล้วออกมาด้านนอก เห็นสายตาเพื่อนร่วมงานหลายคู่มองมา เขากัดฟันอดทนกับมัน เพราะเชื่อในความดีและซื่อสัตย์ของตนเอง