ตอนที่ 20 ขออภัยและขอบคุณเจ้าค่ะ

"อยู่นิ่งๆ"

ชายหนุ่มเอ่ยดุหญิงสาวอีกครั้ง เมื่อนางมีท่าทีไม่ให้เขาถอดมันออก แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงยอมให้ถอดออก เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนของหญิงสาว กลึก! เสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่มาจากคนตัวโตที่นั่งอยู่ด้านหลัง ส่วนร่างเล็กทำได้เพียงอยู่นิ่งๆ หากนางขยับไปมากกว่านี้เกรงว่าผ้าที่ใช้ปิดกายด้านหน้าจะหล่นล้วงจนเห็นอะไรต่อมิอะไร มือหนาเอื้อมไปสัมผัสที่บาดแผลบนหลังเนียนด้วยความสงสาร บาดแผลดูจะร้ายแรงกว่าที่เข้าคิดเสียอีก เดิมทีบาดแผลนี้คงเล็กน้อยเท่านั้น แต่คงเป็นเพราะพิษจึงได้กัดกินจนกลายเป็นแผลที่ใหญ่ขึ้น เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงนำยาที่ตนตั้งใจบดมากับมือทาเข้าไปที่บาดแผล

ซี๊ด~~~

หญิงสาวส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อยาสัมผัสกับบาดแผล ใบหน้าของนางแดงกล่ำมือบางจิกเข้าหากันอย่างอดทน เมื่อเห็นเช่นนั้นชายหนุ่มจงใช้พลังเกิดแสงสีฟ้าส่งไปที่บาดแผล ไม่นานสีหน้าที่แทบดูไม่ได้ของหญิงสาวก็ดีขึ้น เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นจากแสงสีฟ้า

"ดีขึ้นหรือไม่"

"อื้ม"

ร่างเล็กตอบเพียงสั้นๆ เมื่อหนิงเฟิ่งเห็นว่ายาซึมเข้าสู่ร่างกายแล้วจึงทำการเปลี่ยนจากพลังที่เป็นแสงสีฟ้ากลายเป็นสีแดง

กรี๊ด~~~

สิ้นเสียงของหญิงสาว ปรากฏโลหิตสีดำไหลออกมาจากบาดแผล เพียงไม่นานบาดแผลก็สมานกันสนิทเหมือนกลับว่าบนหลังของหญิงสาวไม่เคยมีบาดแผลเกิดขึ้นเสียอย่างนั้น

"เสร็จแล้ว"

"เจ้าคะ?"

ฟางเหนียงที่เมื่อสักครู่หลับตากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นและใช้มือคล่ำไปที่บาดแผลแต่กลับไม่พบ "เป็นไปได้เช่นไรเมื่อสักครู่ข้ายังเจ็บปวดเพราะบาดแผลอยู่เลย เหตุใดถึงได้หายไปอย่างรวดเร็วไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็นเลยสักนิด" หญิงสาวเอ่ยกลับตนเองในใจด้วยความสงสัยและรีบสวมเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว

"อันใดหรือเจ้าคะ"

หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มเมื่อหันมาเห็นสิ่งที่ลอยอย่ในอากาศ เป็นเหมือนหยดเลือดและเป็นสีดำสนิท

"พิษพยัคษ์ เป็นพิษที่ไม่ได้ร้ายแรงแต่หากสัมผัสกับบาดแผลมันจะกัดกินเนื้อจนรามไปทั่วร่างกาย"

"คล้ายน้ำกรดหรือเจ้าคะ"

หนิงเฟิ่งไม่ได้เอ่ยอันใดแต่ปล่อยสัตว์วิญญาณฟินิกซ์เพลิงวิหคออกมา มันอ้าปากกลืนกินพิษพยัคษ์เข้าไปในทันที

"ท่านรองเจ้าสำนักหยงอี๋บอกกับข้าว่าร่างกายของคนเชื่อมต่อกับสัตว์วิญญาณ ฟินิกซ์เพลิงวิหกของท่านกลืนกินพิษเข้าไปจะไม่มีผลอันใดหรือเจ้าคะ"

ร่างบางเอ่ยออกไปด้วยความสงสัย ชายหนุ่มเก็บพลังวิญญาณก่อนที่จะหันมาทางหญิงสาว

"สัตว์วิญญาณทุกตัวมีคุณสมบัติพิเศษเฉพาะตนเพิ่มเติมจากความสามารถเดิมที่มี ฟินิกซ์เพลิงวิหคมีความสามารถต้านพิษ ไม่ว่าจะพิษชนิดใดเมื่อยู่ที่กระเพาะมันจะลูกย่อยสลายหายไป"

"แล้วของข้าล่ะเจ้าคะ"

"ฟินิกซ์ขาววิหคเหิน เป็นสัตว์วิญญาณชั้นสูงในตำนานที่หาพบได้ยาก ยังไม่มีบันทึกเกี่ยวกับมันเจ้าจะต้องฝึกและค้นหามันให้พบ"

"ข้าจะตั้งใจฝึกเจ้าค่ะ"

ฟางเหนียงรับคำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับเท่านั้นก่อนที่จะลุกและเดินตรงไปทางประตูเพื่อจะกลับ

"เดี๋ยวสิเจ้าคะ"

หญิงสาวเอ่ยขึ้นพลางเดินไปดักหน้าหนิงเฟิ่งไว้

"มีอันใดอีก"

"เรื่องวันนี้เมื่อตอนกลางวัน ข้าขออภัยที่พูดตัดพ้อออกไปนะเจ้าคะ และก็ขอบคุณสำหรับเรื่องรักษาถึงแม้ข้าจะเอ่ยไม่ดีกับท่านไปแต่ท่านก็ยังมารักษาให้ข้าอีก "

"อืม"

ร่างสูงเอ่ยเพียงสั้นๆ และเดินออกไปในทันที หลังจากหนิงเฟิ่งออกไปแล้วร่างเล็กก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอนด้วยความสบายใจ เรื่องเหลือเชื่อที่นางไม่เคยเห็นวันนี้มันช่างวิเศษจริงๆ หากวันหนึ่งนางสามารถกลับไปที่โลกใบเก่าได้ นางจะเขียนเรื่องที่พบเจอในโลกที่นี่ขาย คงไปทำหนังดีๆ สักเรื่องได้เป็นแน่ เมื่อหัวลงถึงหมอนเพียงไม่นานดวงตางามก็ค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ด้วยความอ่อนเพลียและหลับไปในที่สุด