บทที่ 2

สองร่างของนักศึกษาสาวเดินหอบหิ้วสัมภาระไปตามทางเดินซีเมนต์ที่คดเคี้ยวไปมาด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง จนกระทั่งถึงที่พัก

"ขาดเหลืออะไรก็บอกนะคะ"

พนักงานที่นำทางมายังที่พักหันมาบอกทั้งคู่ ก่อนจะใช้กุญแจดอกเล็กในมือไขประตูไม้สีขาวเข้าไปข้างใน

แอ๊ด~

ทันทีที่ประตูเปิดออก กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อก็โชยออกมาจากห้อง จนคนที่ไม่ชอบกินของโรงพยาบาลอย่างชารีณต้องยกมือขึ้นมาบีบจมูกตัวเองเอาไว้ แล้วหายใจทางปากแทน

"ขอโทษด้วยนะคะ พอดีบ้านนี้ไม่ค่อยมีคนมาพัก พอจะทำความสะอาดทีก็เลย..."

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ" เมรารีบบอกคนตรงหน้าแทนเพื่อน เนื่องจากรู้ดีว่าที่อีกฝ่ายไม่ชอบกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อที่คล้ายคลึงกับกลิ่นของโรงพยาบาลเพราะอะไร

"ถ้าอย่างนั้นฉันส่งพวกคุณแค่นี้นะคะ" คนงานคนเดิมว่า

"ค่ะ" เมราบอก แล้วกวักมือหยอยๆ พร้อมเรียกคนที่กำลังจะเดินจากไปเสียงดังลั่น "เดี๋ยวค่ะพี่ พี่ชื่ออะไรคะ"

คนโดนถามหันมาระบายรอยยิ้มกว้าง แล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ แต่เป็นมิตร "ฉันชื่อทิพย์ค่ะ มีอะไรขาดเหลือก็บอกได้เลยนะคะ"

"ขอบคุณนะคะพี่ทิพย์" ชารีณเอ่ยขึ้น หลังจากที่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเริ่มเจือจางลงบ้างแล้ว

"ไม่เป็นไรค่ะ"

หลังจากที่แก้วทิพย์เดินจากไปแล้ว สองสาวก็รีบขนสัมภาระเข้าไปในห้องพัก โดยที่สีหน้าของคนมีสัมผัสพิเศษเริ่มเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ จนเพื่อนอดถามไม่ได้

"แกเป็นอะไรชา"

"เปล่า"

"แล้วเรื่อง..." เมราเอ่ยค้างไว้แค่นั้น เพราะไม่อยากพูดคำว่า 'ผี' ออกมาแม้แต่ครั้งเดียว

"เดี๋ยวฉันกลับมาเล่าให้ฟัง" ร่างบางเอ่ย และลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ที่ตนนั่งพักอยู่ก่อนหน้าแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"เฮ้ย! แล้วนั่นแกจะไปไหนน่ะ"

"ฉันอยากออกไปพิสูจน์อะไรสักหน่อยน่ะ" ชารีณตอบกำกวม แต่รู้ว่าเพื่อนเข้าใจความหมายของประโยคเมื่อสักครู่นี้ดี

"นี่แกจะบ้าเรอะ!? "

คนที่ตั้งใจจะออกไปหาต้นทางของแรงอาฆาตที่ตนสัมผัสได้ขมวดคิ้วมุ่น เพราะปกติแล้วเพื่อนรักไม่เคยห้าม แถมยังทำท่ากลัวจะเป็นจะตายอีกต่างหาก

"เราอยู่ต่างที่นะยะ แกจะมาเดินสำรวจสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เกิดแกเป็นอะไรขึ้นมาแล้วฉันจะทำยังไง" เมราทวงเสียงเครียด

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า แค่จะออกไปดูเฉยๆ เอง ถ้าฉันแกล้งไม่รู้ไม่เห็นอะไร มันก็ไม่มีอะไรหรอกน่า แกรีบเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้เถอะ เดี๋ยวฉันกลับมาแล้วพวกเราค่อยไปสำรวจไร่ด้วยกัน"

"แต่ว่าฉัน..."

"แกยังไม่ได้โทรบอกพี่ภูมิเลยนี่ ว่าแกมาถึงแล้ว ป่านนี้แฟนแกนั่งเฝ้าโทรศัพท์จนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วมั้ง" ชารีณบอกกลั้วหัวเราะ ทำให้เธอถูกคู่สนทนาเหวี่ยงค้อนมาให้วงใหญ่

"ไม่ขนาดนั้นหรอกย่ะ! "

"อ้อเหรอ ก็ฉันเห็นเขาคอยโทรมาถามไถ่แกทุกชั่วโมงแบบนี้ ฉันก็คิดว่าเขานั่งเฝ้าโทรศัพท์อยู่ซะอีก"

คนโดนแซวหน้าขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเคอะเขิน แล้วรีบออกปากไล่เพื่อนทันควัน

"ถ้าจะล้อฉันขนาดนี้ แกจะไปไหนก็ไปเลยย่ะ เชิญ! "

ชารีณหัวเราะร่า ก่อนจะไว้ไหล่ให้เพื่อนอย่ายียวน แล้วเปิดประตูออกไป โดยมีเป้าหมายสำคัญที่จะตามหาต้นตอของพลังงานลี้ลับให้ได้ ด้วยการเดินตามสัญชาตญาณของตัวเองไป