บทที่ 10 ดื่มกินพรหมจรรย์

“ทำไม...” ท้ายเสียงดูจะสั่นน้อยๆ แผ่วค่อยลงไปอีก “เจ้าไม่...อยากมีลูกกับพี่หรือ”

คำที่ติดอยู่ตรงปลายลิ้นถูกกลืนกลับลงไป แต่ดูเหมือนดาราจะรับรู้ได้ คำถามที่แท้จริงไม่ใช่เช่นที่กล่าวและนางก็ได้ยินมัน... คำถามของเขาร้องว่า ‘เจ้าไม่รักพี่หรือ’

คำถามนั้นสะท้อนไปมาจนทำให้ดารารู้สึกเจ็บปวด ราวกับมีเชือกนับร้อยๆเส้นมาบีบรัดหัวใจ ทั้งที่ต้องการปฏิเสธเขา แต่ความคิดที่ว่าเจ้าชายหนุ่มจะเข้าใจว่าตัวเองถูกเกลียด... แค่นี้ดาราก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่สั่นหน้าไปมา อยากจะร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล

ลักษมินทร์ดีกับนางเหลือเกิน อ้อมกอดที่ปกป้อง แววตาที่มองมาราวกับนางเป็นคนพิเศษหนึ่งเดียวในโลกนี้ ผืนผ้าไหมที่สั่งทอลายเฉพาะไม่อาจหาได้จากที่อื่น และมาลัยมะลิที่เหี่ยวแห้ง... เขามอบรสชาติของความรักอย่างเต็มที่และตรงไปตรงมา เปิดเทเลือดเนื้อหัวใจไว้ในมือของนางจนกระทั่งไม่เหลืออะไรไว้ให้คนอื่นหรือแม้แต่ตัวเขาเองอีก

เขาทำให้นางมีความสุขแบบที่ไม่เคยมี ได้ความรักความใส่ใจ ความชื่นชมยกย่อง ความภักดี ได้ทุกๆอย่าง...

ลำคอตีบตันบังคับให้ตัวเองพูดออกมาจนได้

“เจ้าพี่...ไม่ ไม่นะ... ข้าชอบเจ้าพี่ ข้าไม่ชอบลูก”

“...เจ้าชอบพี่?” ลักษมินทร์ทวนคำเหมือนไม่อยากเชื่อหู หัวใจเต็มตื้นสว่างไสวด้วยความหวัง

ดาราไม่ตอบแต่ใบหูขึ้นสีชมพูอ่อน ค่อยๆพยักหน้ารับ เจ้าชายหนุ่มสวมกอดนางซุกหน้าลงกับไหล่มน แล้วกระซิบถ้อยคำที่ดาราไม่เคยลืมเลือนหลังจากนั้น

“พี่ก็รักเจ้าเหลือเกิน... รักเสียจนกลัวว่าจะทำยังไงหากเจ้าไม่รักพี่ หากเจ้าทรมานที่ต้องมาอยู่กับพี่...” ลักษมินทร์ซุกหน้าลงยิ่งกว่าเก่า มือที่เอื้อมโอบสัมผัสเจอกับมือของนาง “เป็นชายาของพี่เถอะนะ.. เป็นแม่ของลูกพี่ เป็นที่ตายของพี่... ถึงแม้เจ้าจะยังไม่รักพี่ในวันนี้ แต่ค่อยๆรักพี่เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆจะได้ไหม ไม่ต้องเท่ากับที่พี่รู้สึกก็ไม่เป็นไร พี่อยากจะดูแลเจ้าไปตลอดชีวิต”

เชือกนับร้อยๆเส้นที่รัดพันรอบหัวใจดาราคลายออกไปทีละเส้น ทีละเส้น จนสุดท้ายก็เหลือแต่หัวใจดวงน้อยที่เต้นเป็นจังหวะมั่นคง ริ้วรอยความลังเลหวาดกลัวเป็นเหมือนแผลขีดข่วนไว้เต็มไปหมด แต่ไออุ่นจากลักษมินทร์ค่อยๆโอบเข้ามาช่วยสมานมัน หญิงสาวอยากจะลองเชื่อความฝันเปี่ยมสุขนี้ดูสักครั้ง อยากจะศรัทธาในรักและชีวิต เหมือนกับแม่ของนางผู้ตั้งชื่อชีวิตใหม่ที่ได้กำเนิดมามีลมหายใจแทนนางว่าดารา

“ได้...” ดาราพยักหน้าขณะที่กุมมือร่างสูงตอบ “ได้ เจ้าพี่”

เจ้าชายหนุ่มพลิกกายนางให้หันมาหาเขา มือใหญ่ทาบที่ปรางแก้มใสให้ขึ้นสีเรื่อ ก่อนจะก้มลงมาจูบนางตรงๆอย่างขอบคุณ เป็นจูบที่หวานและลึกล้ำกว่าครั้งไหนๆ เรียวปากของเขาขบเม้มที่กลีบปากล่างของนางก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปให้จุมพิตนี้ยิ่งลึกซึ้ง ดื่มกินรสชาติบริสุทธิ์ของนางดุจน้ำอมฤตที่ชุบชีวิตเขาให้กำเนิดใหม่ มืออุ่นประคองใบหน้านวลไม่ให้หนีและดึงให้เอียงรับจูบของเขาถนัดขึ้น

ลักษมินทร์ขมวดคิ้วน้อยๆกับเสียงที่เร่งเร้าอยู่ในอก เขาผ่อนลมหายใจแผ่วขณะที่ถลำลึกลงไปในเพศรสเสน่หา การรู้ว่าดารารับรักเขาทำให้ความรู้สึกทั้งมวลท่วมท้น เติมเต็มทุกซอกหลืบของหัวใจ เขาอยากสัมผัสหญิงสาวมากกว่านี้ อยากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับนางไปตลอดกาล

จูบอันยาวนานนั้นพาให้ดาราหลงเพลิดไปไกล นัยน์ตาปรือปรอยย้อมด้วยสีทับทิมพร่าง ความร้อนผ่าวจากกลีบปากไหลลามลงไปตามจุดชีพจรอ่อนไหวทั่วร่างกาย ปลุกอารมณ์กฤษณาที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต

รู้ตัวอีกทีทั้งเจ้าชายฐิรังกาและตัวนางก็เปลือยเปล่าอยู่ในความมืดสลัว แสงจันทร์สาดกระทบกายกำยำสมส่วนของลักษมินทร์เรียกให้แก้มนางซับสีเลือดทันที กล้ามเนื้อประดับรอยแผลเป็นจางประปรายเคลื่อนเข้ามาคร่อมเหนือร่างบางด้วยท่าทางที่ทำให้ดารานึกถึงพยัคฆ์หนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ รับจุมพิตหวานจากเจ้าชายอีกครั้งก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกมาสบตา

ไม่มีคำพูดใดหลังจากนั้น ทว่าลักษมินทร์จับจ้องหญิงสาวแน่วนิ่งพร้อมๆกับลูบไล้ฝ่ามือไปตามร่างของนาง ดวงตาสีดำคมกล้าที่มองนิ่งตรงมานั้นทำให้ดาราหน้าแดงก่ำไปถึงคอ กัดริมฝีปากและเบือนหน้าหนี แต่มือใหญ่แตะที่ข้างแก้มให้หันกลับมา ลักษมินทร์ไม่อนุญาตให้นางถอนสบตาจากเขาในยามนี้ สองมือกร้านไล่สำรวจไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างเล็กแทบทุกกระเบียดนิ้ว พักนวดคลึงหยอกล้อในบางที่ จนกระทั่งมาหยุดนาบลงกับหน้าท้องที่มีหมุดพลอยตรงสะดือของนาง

ดาราผวาเฮือก เพียรผลักร่างสูงออกอย่างอับอายเมื่อเขาโน้มหน้าลงไป

“ไม่! ไม่...เจ้าพี่...!”

หมุดพลอยนั้นถูกงับกลืนหายไปใต้ริมฝีปากที่กดจูบบนเนื้อนาภี ก่อนจะผลุบออกมาอีกครั้งเมื่อเจ้าชายหนุ่มเล่นชิวหาตวัดไปตามร่องสะดือของนางตามแบบบทรักชมพูทวีป ดาราแทบจะปิดหน้า ทั้งอายและไม่อยากเชื่อว่าตัวนางกำลังขยับยกหน้าท้องขึ้นลงตามจังหวะของริมฝีปากที่ชักนำ เอวบางส่ายพลิ้วไปตามสัญชาตญาณ ลักษมินทร์ดูจะยิ้มมุมปากน้อยๆกับร่างนวลน้ำผึ้งที่เริงระบำอยู่บนผ้าปูที่นอน แววเอ็นดูเจือด้วยเพลิงปรารถนาระอุผสมกันในเนตรนิล ทอประกายแวววาวดุจตาเสือดำ

ไม่ช้าเรียวปากร้อนก็เลื่อนต่ำลงไปอีก ตามด้วยเสียงหวีดร้องก้อง แสงสีจัดจ้าระเบิดออกในหัวของดาราขณะที่ทั้งร่างจิกเกร็ง อวัยวะทุกส่วนเหมือนจะไม่อยู่ในควบคุมของนางอีกต่อไปแต่กลายเป็นของเจ้าชายฐิรังกาที่กลืนกินนางอยู่ในตอนนี้ เรียวลิ้นลื่นแตะต้องตรงจุดลี้ลับที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสแม้ตัวนางเอง ปลายนิ้วแกร่งควานค้นปรนเปรอ อ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อจนหญิงสาวเห็นแสงระยิบระยับพราวพรายอยู่หลังเปลือกตา

“ฮะ..อา... อา...!”

นางกระดกสะโพกขึ้นร่ำร้องครั้งแล้วครั้งเล่า กามรสหวานแหลมที่ไม่เคยรู้จักพุ่งตรงเข้าเขย่าที่กลางจิตวิญญาณของหญิงสาว สลัดทิ้งอาภรณ์ความขลาดอายที่นางมีอยู่ให้หลุดร่วงไปเพื่อมอบทั้งหมดให้แก่บุรุษผู้เป็นสามี สองขานวลเนียนถูกดึงให้พาดกับไหล่ของร่างสูง เปิดทางให้เขายิ่งซุกลงสัมผัสได้ลึกล้ำ

ลักษมินทร์เองก็ตาพร่า ไฟรักปรารถนาในทรวงลุกโชนแทบเผาเขามอดไหม้เป็นเถ้า ทั้งที่ปวดร้าวด้วยความต้องการแห้งกระหาย แต่เขากลับยังเฝ้าวนเวียนบำเรอรักร่างบางอย่างลุ่มหลง จุมพิตนางตั้งแต่หัวจรดเท้าแทบจะหยุดไม่ได้ เจ้าชายฐิรังกาโลมไล้หยาดเหงื่อใสดั่งน้ำค้างกลิ้งบนผิวกายสุกปลั่งระเรื่อด้วยเลือดสาว สดับเสียงครางหวานไร้จริตมารยานั้นอย่างพึงใจ สำหรับเขาทุกสิ่งของดาราช่างงดงาม

“มันอาจจะ...แปลกๆ..” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วขณะที่แนบริมฝีปากลงบนต้นขาขาว ยกข้อพับเข่าของนางข้างหนึ่งจากไหล่ให้แยกออกกว้างขึ้นอีก “ไม่ต้องฝืนกลั้นอะไรนะ พี่ขอเพียงเจ้าปล่อยกายใจ ปล่อยทุกอย่างออกมา.. ปล่อยออกมาให้หมด”

“ปล่อย...? อ๊ะ!!”

ดาราสะดุ้งผวา เสียวซ่านจนตัวงอเมื่อแก่นรากแห่งความความปรารถนาลี้ลับถูกค้นพบ ลักษมินทร์คลึงเค้นจุดกึ่งกลางกายบางนั้นด้วยปลายนิ้วอย่างเนิบช้า เขาใช้เวลาค้นหามันนานเท่าใด การปลุกเร้าต้นความปรารถนานั้นให้แทงกล้าออกมาผลิดอกใบยิ่งนานกว่า

“อ๊า...! อึ๊ก! ไม่.. มัน... ฮ้า... อา...”

ดาราสั่นกระตุกเต้นไปทั้งเนื้อตัวอย่างหยุดไม่ได้ขณะที่ร้องไม่เป็นภาษา ความร้อนกระพือจากภายในกลางกายลุกไหม้ไปทั้งตัวเท่านั้นไม่พอ ภายนอกลักษมินทร์ยังดูดดึงกลีบกุหลาบสีชมพูพิสุทธิ์ด้วยริมฝีปากอุ่นไปพร้อมๆกัน จนหญิงสาวหอบครางเครือปานจะขาดใจ นางยอมศิโรราบให้กับความปรารถนานั้น ส่ายเอวร่อนเข้าหาปากและมือช่ำชอง นัยน์ตาสีอำพันเลื่อนลอยในภวังค์สวาท มือเล็กที่เคยผลักไสก็สอดนิ้วเข้ามาในเรือนผมของเขา อ้อนวอนไม่ให้ผละจากโดยไม่ต้องใช้ถ้อยคำ