ตอนที่ 5 สังสรรค์

สังสรรค์

เมื่อทุกคนกลับออกไปแล้วจึงเหลือแค่เจ้าของห้องที่นั่งดื่มอยู่คนเดียว และสักพักปุยเมฆจึงเดินไปเรียกต้นข้าว ให้ออกมาเก็บของ ทำความสะอาด

ก็อก ก็อก ก็อก

"ยัยข้าวเน่า...ออกมานี้หน่อยสิ" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเสียงดัง

"นี่...ยัยข้าวเน่า"

ไร้การตอบกลับจากคนด้านใน ปุยเมฆ จึงเคาะประตูห้องซ้ำๆอยู่หลายรอบ แต่ก็ยังไร้เสียงตอบกลับมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"หลับเเล้วเหรอว่ะ" เสียงบ่นคนเดียว พร้อมกับมือหนาลองบิดกลอน และเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ เพราะหญิงสาวไม่ได้ล็อค

"นี่จะไว้ใจคนง่ายขนาดไม่ล็อคประตูห้องเลยเหรอ"

สายตาคมกวาดสายตามองสำรวจรอบๆห้อง ก็มีแต่ความเงียบ ก่อนที่จะมุดตัวเข้าไปภายในห้องของหญิงสาว

"หรือจะตายคาห้องน้ำแล้วว่ะ" เสียงเอ่ยพูดคนเดียว เพราะเคาะประตูสะดังขนาดนี้ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ปุยเมฆจึงคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับต้นข้าวหรือเปล่า

"เธอ!...ยัยข้าว....เห้ย!!!/ว้ายยยย...บักปอบผีบ้า อ้ายยยย" ปุยเมฆกำลังจะเดินไปดูที่ห้องน้ำ แต่ก็ตกใจเพราะต้นข้าวเปิดประตูออกมาพอดี

ต่างฝ่ายต่างตกใจซึ่งกันและกัน จนทำให้ต้นข้าวลื่นแทบล้มทั้งยืน ดีมีปุยเมฆที่มือไว รีบคว้าเธอเอาไว้ได้ก่อนที่จะเซล้มไปพร้อมๆกัน และเป็นต้นข้าวมีอยู่ด้านบนพร้อมกับผ้าขนหนูหลุดออกไป ทำให้ปรากฏร่างเปลือยเปล่าอยู่บนร่างสูง

ปุยเมฆที่นอนแน่นิ่งอยู่นานสองนาน เพราะกลิ่นครีมอาบน้ำที่โชยมาแตะจมูก ถึงจะไม่ใช้กลิ่นที่นี่ห้อราคาแพง แต่ก็ทำให้เขาหลงไหลไปได้ และใบหน้าสวยหวานของหญิงสาว ที่ไร้เครื่องสำอางค์แต่งเติม จึงทำให้ปุยเมฆจ้องมองอยู่นานสองนานอย่างต้องมนต์สะกด

"คะ คุณอย่ามองน่ะ" ต้นข้าวรีบเอ่ยบอกเมื่อตั้งสติได้

"ฉันก็ไม่ได้อยากมองหรอกน่ะ แล้วนี้เป็นเธอที่ล้มมาทับฉันเองน่ะ ลุกออกไปเดี๋ยวนี้" ปุยเมฆกำลังจะดันตัวเธอออกแต่ก็ถูกห้ามเอาไว้เสียก่อน

"เดี๋ยว คุณหลับตาก่อนสิ" ต้นข้าวเอ่ยสั่งทันที

"..." ปุยเมฆได้แต่เงียบไม่เข้าใจในสิ่งที่ต้นจ้าวพยายามจะสื่อ

"ฉันโป้อยู่...คุณมือยาวช่วยหยิบผ้าให้หน่อย ฉันหยิบไม่ถึง" ต้นข้าวเอ่ยบอกและไม่รู้จะทำยังไงต่อ จึงได้แต่เบนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะรู้สึกอาย

มือหนาคว้าผ้าขนหนูมาได้กำลังจะคลุมร่างของเธอ แต่ก็ต้องรีบกอดร่างอันเปลือยเปล่าของต้นข้าวไว้แน่น แล้วรีบพลิกตะแคงใช้ร่ทงหนาของเขาบังไว้ทันทีเมื่อได้ยินฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามา

"เห้ย!!...ไอ้เมฆ ต้นข้าว โทษทีๆ พอดีพี่ลืมกุญแจรถไว้ เลยกลับขึ้นมาเอา"

"แล้วพี่เข้ามาทำไม"

"พอดีพี่เข้ามาแล้วไม่เห็นใคร แต่เห็นประตูห้องนี้เปิดอยู่ เลยเดินเข้ามาดู ไม่คิดว่า...

"พี่รีบกลับออกไปเลยน่ะครับ แล้วคีย์การ์ดคอนโดผมที่อยู่กับพี่ คืนมาให้ผมทั้งหมดด้วยครับ"

"งั้นพี่ไปก่อนน่ะ...โชคดีเว้ย"

"ฟู่ว์...นี่เธอ"

"..."

"เงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว พี่พัดไม่เห็นอะไรหรอก มีร่างฉันยังอยู่"

"..."

มือหนารีบหยิบผ้ามาคลุมร่างให้เธอ และก็หลับตาลงให้ต้นข้าวได้ลุกนุ่งผ้าดีๆ เสียก่อน

"คุณลืมตาเถอะ ฉันเสร็จแล้ว...ขอบคุณน่ะ ที่..." ต้นข้าวเอ่ยบอก

"ไม่ต้องมาขอบคุณหรอก เธอก็ด่าฉันส่ะ..."

"ก็คนมันตกใจนี่ ใครใช้ให้คุณเข้าห้องคนอื่นแบบนี้เล่า"

"นี้มันคอนโดฉันไหม แล้วห้องนี้ ห้องที่เธออยู่มันก็เป็นของฉัน ฉันจะเข้าตอนไหนก็ได้"

"แต่ตอนนี้คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่ามีฉันมาอยู่"

"เออ...ลืม ฉันก็เคาะเรียกตั้งนาน ไม่เห็นเธอจะตอบ คิดว่าจะฆ่าตัวตายแล้วเสียอีก" ปุยเมฆจึงบอกเหตุผลที่เขาถือวิสาสะเข้ามาในห้องของเธอ

"นี่คุณฉันไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก ฉันยังมีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ ฉันจะตายไม่ได้เด็ดขาด แล้วคุณเรียกฉันมีอะไรไม่ทราบค่ะ"

"ลุกไปแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วตามออกมาเก็บกวาดห้องด้านนอกให้เรียบร้อยด้วย"

"ค่า...อ้ายเมฆ"

"เดี๋ยวเถอะ...รู้อย่างนี้ไม่น่าเอาตัวบังให้เลยถ้าจะปากดีขนาดนี้ ว่าแต่ใครเขาจะอยากดูล่ะ ตัวอวบเสียเปล่า แต่แบนยังกับไม้กระดาน"

"อ้ายยยย....บักปอบหนิ่" ต้นข้าวกำลังกำหมัดไว้แน่น แต่ต้องหยุดนิ่ง

"นี่...หัดพูดจาเพราะๆกับผู้ใหญ่หน่อย ต่อไปนี้ ถ้าฉันได้ยินคำพวกนี้ออกจากปากเธออีก ฉันจะหักเงินเธอ คำละพันเลยคอยดู" ปุยเมฆจ้องหน้าอย่างเป็นจริงเป็นจังทันที

"ไอ้..."

"ไอ้ อะไร หืม...อ้วนเอ้ย แถมเตี้ยอีก" ปุยเมฆเอ่ยแซวออกมา ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกจากห้องของต้นข้าวไป

"อายชะมัดเลย แล้วต่อไปจะมองหน้าพี่พัดยังไงเนี้ย หือ..."

สักพัก

"นี่มันก็ดึกมากแล้วน่ะ รอทำตอนเช้าไม่ได้เหรอ แล้วอีกอย่างฉันก็พึ่งจะอาบน้ำมาเอง" ต้นข้าวเอ่ยบอก และเริ่มต่อรอง

"ไม่ได้ ฉันไม่ชอบปล่อยไว้ค้างคืน รีบทำ รีบเสร็จจะได้ไปนอน พรุ่งนี้ฉันมีงานเช้าด้วย เร็วเข้าหัดออกกำลังกายหน่อยสิ อยากอ้วนเป็นหมูหรือไง" ปุยเมฆเอ่ยบอกเหตุผลให้เธอฟัง และก็ไม่เว้นจิกแซวเธอ

"คุณนี้สายตาไม่ดีเลยน่ะ บอกอยู่ว่าแบบนี้เขาไม่เรียกว่าอ้วน เขาเรียกว่ามีน้ำมีนวลย่ะ"

"ในสายตาของวงการบันเทิง แบบเธอเขาเรียกว่าอ้วน ยัยข้าวเน่า"

"ค่าาา...ฉันคงไม่ยอมลดหุ่น จนผอมแห้งเหมือนพวกนางแบบพวกนั้นแน่นอน ใหญ่แค่จุดเดียว รวมๆก็มีแต่เสริมมาทั้งนั้นแหล่ะ สู้แบบธรรมชาติอย่างฉันนี้ แม่ให้มาล้วนๆ" ต้นข้าวเอ่วอย่างภูมิใจเมื่อกล่าวถึงแม่ของเธอ

"แบบธรรมชาติ! เห้อะ...ขนาดเธออ้วนยังได้มาน้อยขนาดนี้เลย ถ้าเธอผอมมันคงหายไปหมดเลยเหรอ" คำพูดจิกกัด พร้อมกับสายตาที่จ้องไปทางหน้าอกของต้นข้าว

"อ้ายไอ้บ้า..." ต้นข้าวต่อว่า และรียเอามือขึ้นปิดหน้าอกเธอทันที

"หยุดเถียง หยุดโวยวาย เเล้วรีบไปเก็บกวาดให้เรียบ ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมงเธอทำไม่เสร็จฉันจะ...." ปุยเมฆชี้หน้าเอ่ยสั่งอีกครั้ง

"หักเงิน!..." ต้นข้าวสวนขึ้นมาก่อน เมื่อรู้ว่าเขาจะพูดอะไร

"..." ปุยเมฆหุบปากทันที แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป

"คุณมีดีอะไรนักหนา ผู้คนถึงได้หลงกัน นิสัยก็แย่ ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง มีดีก็แค่หน้าตาแค่นั้นแหล่ะ เชอะ!" ต้นข้าวเอ่ยไล่หลังเมื่อปุยเมฆเดินจากไปแล้ว