ลวงใจมาเฟียคาสิโน บทที่1.

บทนำ

เมื่อต้องเข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรม นิยาดาจะทำยังไงดี?

เธอตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเอะอะ ท่ามกลางชายฉกรรจ์หน้าตาถมึงทึงยืนล้อมอยู่รอบเตียง

“เธอฆ่าเลียมทำไม!” เสียงแสบแก้วหูตะโกนใส่หน้า

นิยาดาจะตอบยังไงล่ะ ผู้ชายที่นอนเป็นศพอยู่ข้างตัวเป็นใครเธอยังไม่รู้เลย

เบนเดอร์ เดอร์ลาคัวล์ เจ้าพ่อกาสิโนครบวงจรถึงกับเต้นผ่าง น้องชายต่างแม่ถูกฆาตกรรมตายแบบจับมือใครดมไม่ได้

บนเตียงนั่นมีแค่ผู้หญิงแปลกหน้าท่าทางเด๋อด๋าแค่นั้น เป็นการลูบคมมาเฟียกาสิโนอย่างเขาจนยอมปล่อยไม่ได้

เพราะอยากรู้ว่าเบื้องหลังคนฆ่าน้องชายคือใครบงการ เขาเลยลาก...ผู้หญิงคนนั้นมาเค้น...เค้นไปเค้นมากลับรู้สึกแปลกๆ เบนเดอร์พยายามไม่สนใจ เขาแค่พิศวาสผู้หญิงคนนี้ชั่วคราว ไม่ได้คิดจริงจังอะไรหรอก

บทที่1.ฆาตกรรมปริศนา

หมอกสีเทาตรงหน้าคืบคลานเข้ามาหารวดเร็วเสียจนนิยาดาวิ่งหนีไม่ทัน ไอหมอกนั่นแผ่กระจายความเย็นเฉียบ แต่เธอกลับรู้สึกกลัวจนขนลุกซู่ นิยาดาพยายามเดินฝ่าหมอกสีเทานั่นออกไป เธอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและเต็มไปด้วยอันตราย แต่ยิ่งวิ่งหนีหมอกนั่นก็ยิ่งหนาทึบขึ้น เหงื่อเธอไหลเต็มหน้าผาก อุณหภูมิในร่างกายร้อนคล้ายๆ น้ำเดือดที่ตั้งอยู่บนเตา เสียงกรีดร้องคล้ายๆ อสูรร้ายตอนดึกดังกระหึ่มอยู่รอบตัว ความมืดเบื้องหน้าดิ่งลึกลงไปเหมือนก้นหุบเหว “เกิดอะไรขึ้น?” เธอพึมพำเสียงแหบ มองไปรอบๆ ตัวพร้อมกับความกลัวที่ปะทุอยู่ในใจ

มีแสงสว่างจุดเล็กๆ อยู่ตรงหน้า ไกลจนแสงนั่นเห็นแค่ริบหรี่ นิยาดาตัดสินใจวิ่งทะยานไปที่จุดเล็กๆ นั่น อย่างน้อยนั่นก็คือความหวังเดียวของเธอ ชั่วชีวิตของเธอวันนี้คือวันที่เธอกลัวที่สุด ไม่เคยคิดว่าความกลัวเหล่านั้นจะมีผลกับคนใจแข็งอย่างเธอก็ต่อเมื่อได้มาเผชิญหน้ากับความกลัวชนิดนั้นด้วยตัวเอง

เสียงฝีเท้า เสียงขยับเคลื่อนที่ดังสะท้อนไปมาในสมอง นิยาดากัดฟันกระเสือกกระสนไปให้ถึงปลายทางที่อยู่ไกลลิบตานั่น

จู่ๆ เสียงเอะอะ กับเสียงสารพัดอย่างก็ดังจนเธอทนไม่ไหว

เสียงกรีดร้องนั่นยิ่งกว่าเสียงอสูรร้ายที่แม่ชีในคอนแวนต์ใช้ข่มขู่เธอตอนเด็กๆ เสียอีก นิยาดายกมือปิดหู ทิ้งตัวนอนกอดตัวเอง พร้อมกับวิงวอนเสียงพร่า

“กลัวแล้ว อย่าทำอะไรนิเลย นิกลัวแล้ว”

เธอได้ยินแค่เสียงลมหายใจที่ดังอยู่รอบๆ ตัวกับเสียงใครบางคนที่ตะโกนก้อง ขนตางอนช้อยชุ่มน้ำตากระพือถี่ๆ ก่อนที่จะลืมตานั้น มือร้อนผ่าวคู่หนึ่งก็กระชากคอเสื้อของเธอและลากเธอลงจากเตียง

ฝันงั้นเหรอ?

นิยาดาถามตัวเองแต่กลับไม่กล้าลืมตา

จนกระทั่ง... “ทำยังไงก็ได้ให้นังนี่ฟื้นขึ้นมาสักทีสิวะ”

ใครบางคนส่งเสียงเกรี้ยวกราด น้ำเสียงนั่นเต็มไปด้วยความโกรธ เธอได้ยินกระทั่งเสียงคำรามในลำคอของเขา ต้องอยู่ใกล้ขนาดไหนนะเธอถึงได้ยินเสียงนั้นน่ะ

มือคู่เดิมเขย่าเธอแรงๆ จนสั่นเทาไปทั้งตัว เธออยากลืมตาแต่เปลือกตาหนักอึ้งเหมือนมีหินถ่วงไว้

“อย่า ปล่อยนะ” เสียงพึมพำดังผ่านกลีบปากสีระเรื่อ

เบนเดอร์ก้มมองใกล้ๆ พยายามไม่สนใจผิวละเอียดและเนียนนุ่มใต้ฝ่ามือ เขาตะแคงหูฟังเสียงอ่อนเบานั่น และพยายามปลุกให้ผู้หญิงตรงหน้าตื่นสักที

“ใครก็ได้ เอาน้ำเย็นๆ มาให้กูหน่อยสิ” ไม่เกินหนึ่งอึดใจ น้ำเย็นเฉียบเต็มขวดก็ถูกส่งให้ เบนเดอร์เปิดฝาขวด เทน้ำเย็นฉ่ำนั่นลงไปเหนือศีรษะของสาวแปลกหน้า หล่อนกระพือขนตาถี่ๆ จากนั้นก็ลืมตาขึ้น

“เธอฆ่าเลียมทำไม?” เสียงแสบแก้วหูตะโกนใส่หน้า

นิยาดาผวา พยายามผลักมือที่จับคอเสื้อออก ดวงตาตื่นตระหนกมองไปรอบๆ ตัว ความกลัวพุ่งเข้าสู่หัวใจ และทันทีที่มือของเธอแตะโดนอะไรบางอย่างที่แข็งทื่อและเย็นเฉียบ เธอลดสายตาลงมองก่อนจะหวีดร้องสุดเสียง “กรี๊ดดดดดด ปล่อยนิค่ะ ปล่อยเส้”

ร่างเล็กๆ ในอุ้งมือดิ้นรนไม่คิดชีวิต วงหน้าขาวซีดเผือดสีลงมากกว่าเก่า ท่าทางตื่นตระหนกของหล่อนทำให้เบนเดอร์ขมวดคิ้ว

“เดอเรก ออกไปดูสิเจ้าหน้าที่ทางการมาหรือยัง” เบนเดอร์ยอมปล่อย เขาสะบัดมือแรงๆ หลายที ตอนที่หันไปสั่งการ์ดคู่ใจ