บทที่5ใต้แสงจันทร์ในกรงขัง

แสงจันทร์สาดส่องผ่านซี่ลูกกรงคุก

ร่างเปลือยขาวท่อนบนของเซย์สะท้อนแสงสีเงินเป็นประกายวาววับบนเตียงไม้เก่า ผิวเนียนละเอียดเหมือนหิมะที่ต้องแสงเช้า ราวกับสิ่งของที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง

แต่กลับเป็นราคะที่ทำให้ภาพตรงหน้านั้น...งดงามจนเจ็บใจ ไคลน์ยืนมองเซย์ หอบแรง ดวงตาแดงฉานด้วยไฟปรารถนา

ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

เหตุการณ์ที่เขาถูกคร่อม ควบขี่

โดยชายผู้ที่ควรจะเป็นแค่ ทาสโอเมก้าที่ต่ำต้อย

แต่ตอนนี้...เขากลับกลายเป็นบุคคลที่ไคลน์หวาดระแวง สับสนทุกครั้งที่พบหน้า

“อึ่ก...เซย์...!”

ร่างสูงสะดุ้งเมื่อนึกถึงสัมผัสที่แนบชิดที่เซย์มอบให้เมื่อคืน

"มาแล้วเหรอ..เจ้าชายของข้า"

เสียงโซ่กระทบเหล็กดัง "กึก" กลบทุกความเงียบในคุกใต้ดิน

แสงจากคบไฟสลัวส่องให้เห็นเพียงเงาลางค่อยๆเดินเข้ามาหาไคลน์อย่างช้าๆ บรรยากาศรอบตัวของไคลน์เริ่มอึดอัดจนเขาหายใจแทบไม่ออก

เซย์ถูกล่ามไว้เพียงเส้นโซ่เส้นเดียว แต่สำหรับเซย์มันไม่ต่างอะไรจากเส้นด้าย

เขเป็นแค่ทาสผู้ต่ำต้อยที่รอประหาร แต่กลับมีค่ามากพอให้เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ต้องร้อนรน เพราะแค่เขา “พูด” ก็สามารถร้อยคอเจ้าชายไคลน์ให้เดินลงมาหาเขาได้ถึงที่นี่

แสดงว่าสิ่งที่เขาคาดเดาไว้เป็นจริง

ไคลน์เปิดประตูเหล็กลงมาอย่างแรง ใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาวาวโรจน์

เขา โกรธ

โกรธที่เมื่อคืนเขา “โดนทำ” แถมยังพ่ายแพ้ในเกมราคะที่ควรเป็นฝ่ายคุม

“เจ้ากล้าเล่นตลกกับข้า!..บอกข้ามาว่าเจ้าซ่อนความลับอะไรไว้ เจ้าอะไรกับข้ากันแน่”

เสียงเขาตะคอกใส่ แต่สายตากลับไม่กล้ามองร่างกายที่เกือบจะเปลือยเปล่าของเซย์

เขาไม่ต้องแต่กลับเดินไปทิ้งตัวนั่งพิงกำแพง

เรือนผมสีเงินหล่นปรกใบหน้า

แผ่นอกขาวเปลือย สะโพกกลมกลึง

และดวงตาคู่นั้น ที่จ้องเขา...เหมือนหมาป่าเฝ้าเหยื่อ

“ท่านอยากรู้มากขนาดนั้นเลยเหรอ...เจ้าชาย”

เสียงทุ้มของเซย์เอ่ยถามขึ้น ริมฝีปากโค้งยิ้มทั้งที่มือถูกล่ามไว้กับโซ่เหล็ก

“ข้าไม่ได้สนใจขนาดนั้นหรอก...ข้ามาเตือนเจ้า...อย่าได้เอาเรื่องเมื่อคืนไปปากพล่อยเด็ดขาดจนกว่าจะถึงวันประหารถ้าไม่อยากถูกข้าทรมานด้วยการตัดลิ้นเจ้าเสียก่อน”

“เรื่องไหนล่ะ?” เซย์ยกคิ้ว “เรื่องที่เจ้าร้องครางชื่อข้าเสียงสั่น หรือเรื่องที่เจ้า ‘เกือบ’ ขอให้ข้า.....เจ้าอีกครั้ง?”

ไคลน์ขยับเข้ามาใกล้ๆ เพื่อให้เรื่องน่าอับอายนี้ได้ยินแค่เพียงเขาและเซย์

"ข้าบอกให้เจ้าหุบปาก"

ข้านึกว่าเจ้าชอบเวลาที่ข้าส่งเสียงเสีย...แต่ไม่เป็นไรหรอกเจ้าไม่ชอบเสียงของข้าแต่ข้าชอบเสียงของเจ้าก็พอข้าปราถนาฟังที่เสียงของท่านยามที่เราสัมผัสเหลือเกิน?” เซย์กระซิบถามเสียงพร่า

“เซย์ อย่ามาเล่นลิ้นกับข้า”

ไคลนืตะคอก

เซย์ยกยิ้มอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะตอบกลับ

"อ้าว..ข้าก็นึกว่าท่านชอบให้ข้าเล่นลิ้นกับท่านเสียอีกทำไมเมื่อคืนท่านไม่เห็นยห่างเหินกับข้าเช่นนี้เล่า"

“เมื่อคืนเจ้าขึ้นคร่อมข้าอย่างกับสัตว์” ไคลน์ขบกรามแน่น “และเจ้าจะชดใช้มันที่นี่ ในคุกใต้ดินนี้!”

"ชดใช้งั้นเหรอ?"

เซย์ยิ้ม...บางๆ

เขายกขาสองข้างขึ้นขึ้นเหนือพื้น พร้อมเอนตัวพิงกำแพงเหมือนไม่รู้สึกรู้สา

ก่อนจะค่อยๆ ขยับขาของตนแยกออกจากกันอย่างช้าๆ จงใจใช้ท่าทางเย้ายวนยั่วอารมณ์อีกฝ่าย

แม้ไคลน์จะเดือลดาลหัวใจเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ทว่าเขากลับห้ามตัวเองไม่ให้มองภาพตรงหน้าอย่างไม่วางตาไม่ได้

"เซย์ที่ควรจะถูกรังเกียจในฐานะนักโทษที่กล้าลองดีกับองค์รัชทายาทอัลฟ่าอย่างเขา...แต่กลับกลายเป็นว่าเขาเสียการควบคุมตัวเองเวลาที่อยู่ใกล้เซย์"

น้ำเสียงที่ไม่หวั่นเกรงสายตาที่ท้าทายท่าทางที่ไม่ยอมศิโรราบเขาควรจะโกรธเคืองรู้สึกรังเกียจแต่กลับปลุกใจให้ไคลน์อยากบดขยี้เซย์ให้ยอมศิริโรราบใต้ฝ่าเท้าของตนมากยิ่งขึ้น

“แล้วท่านลงมาเพื่อลงโทษข้า...หรือมาขออีกรอบล่ะ?” เสียงเขาเย้ายวน แต่ก็ทิ่มแทงหัวใจอัลฟ่าได้มากกว่าการโดนฟันสักพันดาบ

ไคลน์พุ่งเข้ามาคว้าคอเซย์ไว้แน่น

ใบหน้าของเขาชิดกันจนได้กลิ่นลมหายใจ

แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรได้ เซย์ก็กระชากโซ่ตรวนที่พันธการเขาไว้ออกจากผนังคุกอย่างง่ายดายและแกว่งโซ่ไปเกี่ยวพันรอบลำคอของไคลน์และดึงรั้งร่างกายของไคลน์เข้ามากกกอดภายใต้วงแขนของเขา

"ปล่อยข้า..เจ้าคิดจะทำอะไรไอ้ทาสขั้นต่ำ"

เซย์โน้มหน้าเข้ากระซิบข้างหู

"ข้าคิดถึงท่าน"

เสียงของเซย์ เบานุ่ม แต่ลึกเข้าไปในโสตประสาท คำพูดที่แสนแผ่วเบาแต่กับสร้างความเร่าร้อนจนขาเจ้าชายสั่นไหว

"ข้าอยากสัมผัสท่านเหลือเกินได้โปรดให้ข้าได้ปรนนิบัติท่าน..ไคลน์"

"ไม่..ปล่อยข้า"

ไคลน์ดิ้นรนแต่ไม่อาจสู้แรงของเซย์ได้วงแขนที่โอบกอดรัดแน่นไม่ต่างจากพละกำลังของงูตัวใหญ่ที่โอบรัดเหยื่อเพื่อกลืนกิน

"เชื่อเถิดว่าท่านต้องการข้า..ข้ารู้..ร่างกายของท่านมันฟ้องอยู่เห็น ๆ"

"ไม่จริง"

ไคลน์เอ่ยปฏิเสธพยายามดิ้นรน

"แม้ปากเล็กขอท่านจะต่อต้านแต่ร่างกายของท่านกลับเผยความในใจว่าท่านต้องการข้ามากเพียงใดยอมรับมันเถิดเจ้าชายน้อยที่รักของข้าได้โปรดให้ข้าได้แสดงความรักต่อท่าน"

เซย์พูดจบก็ขบเม้มใบหูของไคลน์เบาๆ

"ไม่..ยะ..หยุดเถอะ"

ไคลน์เอ่ยปฏิเสธแต่น้ำเสียงของแผ่วเบาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ

"ข้าจะหยุดได้อย่างเมื่อท่านต้องการข้าถึงเพียงนี้"

เซย์ไม่พูดเปล่าเขาใช้มือเรียวล้วงเข้าไปกอบกุมแก่นกายของไคลน์ก่อนจะชักรูดเบาๆ

"ดูสิข้าแค่ทำเท่านี้ท่านก็ตื่นตัวเสียแล้ว"

"อ๊ะ...อื้ม..เซย์"

ไคลน์สมองพล่าเบลอเมื่อถูกเซย์จู่โจอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายของเจ้าสั่นระริก

“ถ้าหากไม่สั่งให้ทหารยามออกไปตอนนี้...เห็นทีข้าคงต้องควบขี่ท่านโชว์พวกทหารแบ้วนะ เจ้าชายที่รักของข้า”

เขากระซิบพลางขบเม้มใบหูเล็กเบาๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

คำพูดของเซย์ราวกับคำสาปที่ไม่ว่าเขาจะบอกอะไรไคลน์ก็จะต้องทำตามอย่างไม่อาจต้านทานได้

เซย์เหมือนปีศาจที่รู้วิธีชักจูง ครอบงำ ควบคุมเหยื่อ

"เร็วสิแล้วเราจะได้สนุกกัน ข้าโหยหาท่านเหลือเกิน"

และนั่นก็ทำให้ไคลน์ ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ออกไปให้หมด!! และอย่าให้ใครเข้าถ้าไม่อยากต้องจบชีวิต”

เสียงเขาตะโกนใส่ทหารยามที่ยืนหน้าห้องขัง ทั้งสองรีบผงะและวิ่งออกไปราวกับกลัวว่าจะได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น

ทันทีที่ประตูด้านบนของทางเข้าคุกปิดลง

ไคลน์รวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ผลักร่างของเซย์ลงกับพื้นหินเย็นยะเยือก กายใหญ่คร่อมอยู่ด้านบนพร้อมกลิ่นเหงื่อและฟีโรโมนของอัลฟ่าที่ปะทุออกมาเต็มพิกัด

“วันนี้ข้าจะเป็นคนควบเจ้า” เขากัดฟันกรอด

แต่...เขาคิดผิด

ริมฝีปากของเซย์จู่โจมกลับก่อน

จูบแรกรุนแรง รุนแรงถึงใจ....ยิ่งกว่าดาบที่แทงเข้าอก ไคลน์ร้องในลำคอพร้อมกับปล่อยให้มือของเซย์ปลดเข็มขัดของเขาออก

ไม่กี่วินาทีต่อมา

กางเกงของเจ้าชายก็หลุดร่วงลงกับพื้น

แก่นกายใหญ่โตตั้งตรง พร้อมจะทำสงครามอีกครั้ง.....