ตอนที่ 5 สองแก้วแน่หรือ

เพลงพิณเดินกลับเข้ามาที่เคาน์เตอร์อีกครั้งพร้อมทำตามคำสั่งเสียงเข้มของเขา เมื่อถาดสวยใบเดิมที่ได้แก้วเหล้าใบใหม่ถูกนำไปเสิร์ฟ ฉัตรพงษ์รับแก้วเหล้า เมื่อน้ำอำพันสีทองถูกรินรดเข้าไปในลำคอจึงค่อยช่วยให้เขาได้คลายโมโหลงได้บ้าง ฉัตรพงษ์ยังเรียกหาเหล้าของเขาอีกหลายแก้ว เพลงพิณก็เลยต้องอยู่คอยชงเหล้าบริการเขา กว่าที่อาหารเย็นในมือนั้นจะเสร็จสิ้นก็เกือบจะสี่ทุ่ม เมื่อส่งฉัตรพงษ์เข้าห้องนอนของเขาไปแล้ว เพลงพิณก็ออกมาเก็บจานชามเตรียมไว้สำหรับเพื่อที่พรุ่งนี้เช้าเธอจะได้นำลงไปไว้ในห้องครัวชั้นล่าง

แก้วเหล้าน้ำสีอำพันที่มีเหล้าอยู่เต็มแก้ว น้ำแข็งหนึ่งก้อนที่เธอใส่ไป ตอนนี้ได้ละลายจนหมดแล้ว ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเพลงพิณ เธอเลยคิดว่าจะแอบลองชิมของเขาดูสักหน่อย เพลงพิณหยีหน้าหยีตาเมื่อเหล้าที่ถูกรินไว้แล้วเขาไม่ดื่มแก้วนั้น เธอคิดว่าน้ำแข็งมันละลายแล้วจะช่วยให้รสขมของมันเจือจาง ที่ไหนได้มันยังขมราวกับไม่เคยมีน้ำแข็งอยู่ในแก้วนั้น ด้วยความนึกอยากรู้ของเธอ มือไวกว่าความคิด เธอเปิดตู้เย็นหาน้ำผลไม้ที่มันพอจะช่วยลดความขมลงได้มาใส่ผสมลงไป

"อร่อยแฮะ" กว่าเพลงพิณจะรู้ตัวว่าเหล้าก็หมดแก้ว คงเพราะทัศนียภาพมุมเดียวกับที่ฉัตรพงษ์ชอบมานั่งมองมัน หรือความหวานปนขมของเหล้ามันราวกับชีวิตของเธอ ขออีกแก้วแล้วกัน ร่างบางที่เริ่มมึนงง แต่ติดใจในรสชาติของดีกรีสูตรผสมของเธอเอง แก้วใบเก่าจึงถูกเติมเต็มด้วยสูตรสำเร็จของเธออีกครั้ง เมื่อบรรยากาศมันได้เสียงเพลงเบาๆ จึงถูกขับขานออกมาจากโทรศัพท์มือถือเครื่องบางของเธอ เสียงฮัมเพลงในลำคอคล้ายคนอารมณ์ดี ถูกขัดขวางด้วยสายตาของใครบางคน

"ทำอะไรน่ะ" เสียงโทนต่ำที่เธอเริ่มคุ้นชินดังมาจากข้างหลังเธอ เพลงพิณสะดุ้งจนสุดตัว รีบลุกออกจากเก้าอี้บาร์หันไปไปยืนเต็มความสูงมองไปยังที่มาของเสียง

"คุณฉัตร" เสียงเอ่ยเรียกเขาแผ่วเบา ปากเผยอค้างจนลืมหุบ นัยน์ตาหวานฉ่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ มองสบตาคนถามเธออย่างลืมตอบคำถามของเขา

"ถามว่าทำอะไร" ฉัตรพงษ์ถามซ้ำเมื่อเห็นยัยตัวเล็กตาฉ่ำปรือ ยังคงไม่ตอบคำถามเขา

"คุณฉัตรต้องการอะไรคะ เดี๋ยวเพลงหยิบให้ค่ะ" เพลงพิณพยายามรวบรวมสติ แม้ในสมองของเธอจะเริ่มหมุนเคว้งแล้วก็ตาม

"ฉันจะไปเอาเอกสารที่ห้องทำงาน เธอทำอะไร" เพลงพิณชูแก้วเหล้าที่ยังเหลืออยู่ก้นแก้วเพียงนิด พร้อมยิ้มหวานให้เขา

"เสียดายค่ะ เลยลองชิมดูไปสองแก้ว" คนตอบยกมือขึ้นมาชูสองนิ้วบอกเขาว่าแค่สองแก้วจริงๆ

ฉัตรพงษ์ทำหน้าระอาถอนหายใจหนักๆ แล้วบังคับรถเข็นวีลแชร์ของเขาไปที่ห้องทำงาน โดยมีเพลงพิณยังเดินตามมาด้วย

"หยิบแฟ้มด้านบนนั่นให้ฉัน" เสียงเขาร้องสั่งเพลงพิณ เธอแหงนหน้ามองแฟ้มแล้วยิ้มหวานให้เขา

"สบายมากค่ะ ครั้งนี้ไม่สูงหยิบถึง" เมื่อคนบอกว่าหยิบถึง เธอก็เอื้อมมือจนสุดดึงแฟ้มที่เขาต้องการออกมา จะเพราะด้วยความเมาหรือความซุ่มซ่ามของเธอ มือเธอไปเกี่ยวเอาแฟ้มข้างๆ หล่นลงมา

"โอ๊ย" เสียงร้องของคนที่นั่งบนรถเข็นวีลแชร์ดังลั่น เธอก้มไปมองเห็นแฟ้มลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้ว แต่ที่หน้าผากของเขา มีรอยบาดจากขอบที่เป็นลวดของแฟ้มเป็นทางยาว เลือดสีแดงสดเริ่มซึมออกมา

"อุ๊ยตาย!!!! คุณฉัตรเจ็บมากไหมคะ เพลงไม่ได้ตั้งใจ" เธอรีบนั่งคุกเข่าลงที่พื้นพลางเอามือขึ้นไปจับที่หน้าของเขาเพื่อดูแผลที่เธอเป็นคนทำ เธอมองหน้าฉัตรพงษ์อย่างไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกเช่นไร โกรธ โมโห หรือเอือมระอา จนเธอนึกขยาดสีหน้าของเขา

"หยิบแฟ้ม แล้วตามฉันมา" ฉัตรพงษ์บอกเธอเสร็จเขาก็บังคับวีลแชร์ออกไปทันที โดยมีเพลงพิณที่ถือแฟ้มตามเขาไป เมื่อไปถึงห้องของเขาฉัตรพงษ์ไปเปิดตู้ตรงข้างโซฟาตัวใหญ่ในห้องนอนของเขา หยิบกล่องยาออกมา เพลงพิณคล้ายรู้หน้าที่และความผิดของตัวเองรีบไปรับกล่องยาจากเขา ฉัตรพงษ์ถัดตัวเองจากรถวีลแชร์ไปนั่งที่โซฟาตัวยาว เพลงพิณที่รับกล่องยาเสร็จก็รีบเปิดหาสำลีเช็ดเลือดที่ไหลจวนจะเข้าตาให้

"เพลงขอโทษนะคะ คุณฉัตรเจ็บไหมคะ" เธอยังถามเขาซ้ำ เพราะเห็นเขาจะยังไม่ได้ตอบคำถามของเธอ

"เจ็บซิ ถามได้" เสียงห้วนของเขา ทำเอามือเธอชะงักที่กำลังจะล้างแผลให้เขา พอยาล้างแผลโดนไปที่แผลของฉัตรพงษ์เขาสะดุ้งตัวนิดนึง พลางเอนหัวถอยห่าง เพลงพิณเห็นเขาหลบเธอก็เลยใช้แขนอีกคว้าต้นคอเขาให้อยู่นิ่งๆ อีกมือก็ทายาล้างแผลที่หน้าผากเขา เพราะยาล้างแผลที่เธอเทใส่สำลีมากเกินไป จนทำให้มันเปียกจนไหลที่หน้าผากเขา เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าผากเขาพลางเปาลมอ่อนๆ รดรินที่แผลคล้ายเป่าแผลให้เด็กน้อยๆ ที่หกล้มจนเลือดออก กว่าเธอจะทันรู้ตัว ปากที่เป่าลมออกมาถูกปิดด้วยปากของเขา จูบที่เย้ายวนหยอกล้อ เพลงพิณหลงเตลิดไปกับรสจูบแสนหวานของเขาอย่างลืมตัว ริมฝีปากที่ดูดดุนริมฝีปากของเธอ เพลงพิณก็เผลอตอบกลับทำตามเขา รอยยิ้มร้ายเกิดในหน้าของฉัตรพงษ์ เมื่อเขารั้งเอวบางของเธอให้ขึ้นมานั่งตักเขา สองขาของเธอคร่อมเขาไว้ในท่าพับข้าวางบนโซฟา ริมฝีปากของเขายังวนเวียนหยอกล้ออยู่ที่ริมฝีปากบาง ยามที่เขาถอนปากออก เพลงพิณก็ผวาเข้าหาเขาอย่างโหยหา กลายเป็นเธอที่ตามปากเขาไปจูบซ้ำวนเวียนไม่ห่างหาย

"กินไปสองแก้วแน่หรือ" เสียงฉัตรพงษ์เอ่ยถาม เพลงพิณฟังเสียงเขาครั้งนี้ดูเหมือนอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง

"อื้อ" เสียงตอบในลำคอเบาๆ ใบหน้าแดงระเรื่อจะด้วยเพราะพิษเหล้าหรือพิษแห่งความวาบหวามก็ไม่รู้ได้ ฉัตรพงษ์จูบซ้ำเธอไปอีกครา แต่ครั้งนี้เป็นจูบที่หนักหน่วงขึ้นกว่าเมื่อกี้ จูบที่โหยหา เรียกร้องให้คนบนตักเขาตอบสนองความเสียวซ่านเริ่มแผ่กระจายเมื่อมือหนาของเขาเริ่มสำรวจร่างบาง อกเต่งที่เขาเคยเห็นยามเมื่อเสื้อต้องน้ำจนเปียกเมื่อเย็นยังคงเป็นภาพจำในห้วงคนึงของเขา ยิ่งตอนนี้อกสล้างถูกเขาจับจองจนเต็มมือ เพียงแค่ที่เห็นว่ามันเต่งตึงขนาดไหน แต่เมื่อได้สัมผัสยิ่งรู้ว่าร่างบางของเธอซ่อนรูปไว้อย่างมิดชิด เพราะมือใหญ่ของเขาที่กอบกุมจนมันล้นออกมา

ฉัตรพงษ์ปล่อยจูบจากเธอ เพลงพิณมองหน้าเขาด้วยดวงตาฉ่ำปรือ