ไม่ได้รู้สึกอะไร

เอิงเอย.....

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จอาบอมก็ขอตัวกลับบอกจะต้องเข้าบริษัทแล้วตอนค่ำๆจะมารับยัยเอมิ อายอมคุยกับทุกคนยกเว้นฉันกับชิน กับชินฉันไม่ค่อยแปลกใจเพราะอาบอมไม่ค่อยรู้จักมันเท่าไหร่แต่มันอ่ะรู้จักอาบอมอยู่

"ยัยเอิงแกรู้สึกเหมือนฉันป่ะ" จู่ๆยัยเอมิกระซิบกระซาบถามฉันขณะที่เราสามคนรวมชินที่เดินตามหลังกำลังเดินไปที่ศาลาริมน้ำหลังบ้านเพื่ออ่านหนังสือ

"รู้สึกอะไรของแก" ฉันถามยัยเอมิด้วยสีหน้างงๆเพราะไม่เข้าใจที่มันพูด

"ก็อาบอมอ่ะดิฉันรู้สึกแปลกๆอ่ะ" แปลว่าไม่ใช่มีแค่ฉันที่รู้สึกแปลกๆยัยเอมิก็รู้สึกเหมือนกัน 

"อืมม" ฉันพยักหน้าเข้าใจ

"ไอ้ชินแกเดินไปรอที่ศาลาริมน้ำก่อนไป" เอมิหันหลังไปบอกชินที่เดินตามหลังมา

"ทำไมต้องให้ฉันเดินไปก่อนทำไมไม่เดินไปพร้อมกัน" ชินถามยัยเอมิแล้วก็หันมามองหน้าฉันซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจยัยเอมิเหมือนกัน

"เออน่าฉันมีเรื่องจะคุยกับยัยเอิงสองต่อสอง"

"โอ้โหเดี๋ยวนี้เธอสองคนมีความลับกับเพื่อนฝูงเหรอห๊ะน้อยใจนะเนี่ย"

"อย่ามาตอแหลแกจะมาน้อยจงน้อยใจอะไรไปเลยเพราะเรื่องที่ฉันจะคุยกับยัยเอิงเป็นเรื่องของผู้หญิงผู้ชายอย่างแกห้ามฟังเข้าใจไหม"

"เออๆเข้าใจก็ได้" ชินหน้าหน้างอเหมือนปลาทูก่อนจะเดินหน้าตึงไปที่ศาลาริมน้ำ

"สรุปแกก็รู้สึกเหมือนฉันใช่ป่ะเรื่องอาบอม" พอชินเดินไปไกลแล้วยัยเอมิก็ถามฉันอีกรอบ

"อืมมก็รู้สึกนิดหน่อย" อันที่จริงก็ไม่นิดหน่อยหรอกเพราะฉันกำลังคิดมากเรื่องนี้อยู่ เหมือนอาบอมกำลังโกรธอะไรฉันอยู่ หรือว่าเขาโกรธเรื่องเมื่อคืนนี้ที่ฉันสารภาพรักแล้วก็จูบเขาต้องใช่แน่ๆเลย ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลยอาบอมคงเกลียดฉันไปแล้วแน่ๆเขาคงคิดว่าฉันแก่แดดนิสัยไม่ดีที่ไปจูบเขา

"แกหน้าดูเศร้าๆนะ" ยัยเอมิก้มหน้าลงมาแล้วมองเพราะตอนนี้ฉันกำลังก้มหน้าเก็บความรู้สึกเอาไว้อยู่

"..........." ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากให้ยัยเอมิรู้สึกแย่ไปด้วย

"ฉันว่าอาบอมหึงแกกับไอ้ชินนะ"

"ห๊ะ!!!" ฉันรีบเงยหน้าด้วยความตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ฉันพูดจริงฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆเว้ยแก"

"แกอย่ามาพูดให้ฉันดีใจเล่นนะยัยเอมิอย่างอาบอมเนี่ยนะจะหึงฉัน" มันเป็นไปไม่ได้เลยที่อาบอมจะหึงฉันกับไอ้ชิน

"ฉันพูดจริงพูดตามที่เห็น"

"แกมั่วแล้ว"

"ไม่มั่วถ้าแกไม่เชื่องั้นเย็นนี้ลองมาดูกัน"

"ยังไงฉันไม่เข้าใจ"

"หึ หึ หึ" ยัยเอมิยืนกอดอกทำหน้ามีเลศนัยยิ้มกรุ้มกริ่มที่มุมปาก

"อะไรของแกเนี่ย"

"ฉันมีแผนน่ะสิจ๊ะเพื่อนเลิฟ เอ๊ะหรือจะลองเรียกอาสะใภ้ล่วงหน้าดีน๊าาาา" ยัยเอมิแซวฉัน

"บ้า!!!" ฉันตะคอกใส่มันด้วยความเขิน

หลายชั่วโมงต่อมา...

"หิวแล้วอ่ะพวกเธอไม่หิวกันเหรอ" ชินที่นอนหลับเพิ่งตื่นถามขึ้น

"ไอ้ชินตื่นมาก็หิวเลยนะ" ยัยเอมิถามชิน

"ก็เออดิคนมันหิวให้ทำไงล่ะ" ฉันมองดูเวลาตอนนี้ก็เย็นมากแล้วฉันกับยัยเอมินั่งกันอยู่ที่ศาลาริมน้ำนี่ตั้งแต่ตอนสายๆจนถึงเย็นไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลยเพราะตั้งใจอ่านหนังสือสอบส่วนชินมันไม่ได้มาอ่านหนังสือหรอกมันแค่อยากมาหาพวกฉันเท่านั้นแล่ะ

"ไอ้ชินมานี่ดิ๊พวกเรามีเรื่องจะขอให้แกช่วย" เอมิกวักมือเรียกชินให้มาใกล้ๆ

"อะไรอีกล่ะ"

"บอกให้มาก็มาเหอะน่าาาเร็วถ้าแกไม่มาคราวหน้าอย่าหวังว่าฉันจะชวนมาหายัยเอิงนะ"

"เออๆ"

พอชินขยับตัวเข้ามาใกล้ยัยเอมิก็พูดเรื่องแผนการที่มันคิดขึ้นซึ่งแผนการนี้มันเลยทำให้คนที่รู้ความลับของฉันเพิ่มขึ้นนั่นก็คือไอ้ชิน แผนยัยเอมิก็คือจะให้ฉันกับชินแกล้งทำเป็นว่ากำลังคบกันเพื่อดูอาการท่าทางของอาบอม 

"เธอชอบอาบอมเหรอเอิง" ชินหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาแปลกๆ

"อื้มมม" ฉันยอมรับไปตามตรงเพราะไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไม

"ขอบใจนะที่บอกกับฉันตามตรง"

"ไม่ตอบตามตรงได้ไงยัยเอมิพูดมาซะขนาดนี้แล้ว ว่าแต่นายเถอะจะช่วยฉันไหม" ฉันถามกลับเพราะชินมันยังไม่ได้ตอบตกลงเรื่องแผนการนี้เลย

"ช่วยดิก็เธอเป็นเพื่อนของฉันนี่"

"ขอบใจนะ^^"

"ยัยเอมิแล้วอาบอมจะมารับแกกี่โมง" ฉันถามยัยเอมิ

"อาบอมส่งข้อความมาบอกว่าจะมารับสักทุ่มนึงอ่ะ"

"อื้มมม"

"แกอย่าลืมที่เราเตี๊ยมกันนะ"

"แกว่าจะได้ผลเหรอ"

"ไม่ลองไม่รู้นะเพื่อน ส่วนแกก็ให้ความร่วมมือด้วยล่ะ"

"อืม" ชินทำหน้าบอกบุญไม่รับ

ฉันยอมรับว่าฉันตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าแผนการที่วางไว้จะได้ผลไหม เพราะถ้าอาบอมไม่ได้มีท่าทีอะไรฉันก็อาจจะต้องถอดใจ

เวลาต่อมา

ตอนนี้พวกเราเข้ามาในบ้านกันหมดแล้วและกำลังจะทานอาหารค่ำ ที่โต๊ะอาหารมีฉัน ชินยัยเอมิ แม่ พี่อันดา ส่วนพ่อไม่อยู่เห็นแม่บอกว่าพ่อพาพี่ภูมิกัยภูฟ้าไปออกกำลังกายที่ยิมที่เพิ่งเปิดใหม่ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเราเอง

"เป็นไรลูกแม่เห็นน้องเอิงนั่งไม่นิ่งเลย" แม่หันมาถามฉันขณะที่เรากำลังรออาบอมมาทานอาหารค่ำด้วย

"เปล่าค่ะ"

"แน่ใจเหรอจ๊ะ"

"ค่ะ" ฉันยอมรับว่าตื่นเต้นยิ่งใกล้เวลาที่อาบอมจะมาฉันยิ่งทำตัวไม่ถูก

"แกนี่เป็นเอามานะยัยเอิงหลุกหลิกมีพิรุจ" ยัยเอมิกระซิบฉันเพราะมันนั่งข้างฉันส่วนชินก็นั่งตรงข้ามกับฉัน

"ก็ฉันตื่นเต้นอ่ะ" ฉันกระซิบตอบเพราะกลัวแม่กับพี่อันดาจะได้ยิน

"อย่าตื่นเต้นสูดหายใจเข้าลึกๆ"

"โอเค" ฉันลองทำตามที่ยัยเอมิพูดแต่ก็ไม่ได้ผล

"เป็นอะไรยัยเอิงไม่สบายหรือเปล่า" พี่อันดาที่นั่งข้างแม่ถามฉันอีกคน

"เปล่าค่ะ^^"

"เราล่ะชินเงียบแปลกๆเป็นอะไร" พี่อันดาถามไอ้ชินที่นั่งข้างๆตัวเองซึ่งอยู่ตรงข้ามกับฉัน

"นั่นน่ะสิแม่ก็ว่าแปลกๆเมื่อเช้ายังคุยจ้ออยู่เลยไม่สบายหรือเปล่าลูก"

"ผมเปล่าไม่ได้เป็นอะไรครับ"

"เดี๋ยวถ้าทานข้าวเสร็จอาจะให้คนขับรถไปส่งเราที่บ้านนะแม่เราเพิ่งโทรมาหาอาเมื่อเย็นนี้เองไม่อยากให้ขับมอเตอร์ไซค์กลับเพราะมันค่ำแล้ว"

"ได้ครับ"

"หรือเราจะนอนที่นี่ก็ได้นะชินเพราะกว่าจะทานข้าวเสร็จก็น่าจะดึก"

"ได้เหรอครับ" ชินทำหน้าดีใจจนออกนอกหน้า สงสัยดีใจที่จะได้เล่นเกมส์กับภูฟ้าเพราะชอบเล่นเกมส์เหมือนกัน

"ได้สิเมื่อก่อนตอนเป็นเด็กชินก็มานอนที่บ้านอาบ่อยๆจำไม่ได้เหรอชินจะนอนห้องรับแขกหรือว่าจะนอนห้องตาภูฟ้าก็ได้นะ"

"ได้ครับขอบคุณนะครับอาอัย^^"

"แม่คะอาบอมมาแล้วค่ะ อาบอมมาทานข้าวค่ะ" พี่อันดาเห็นอาบอมเป็นคนแรกก็รีบเดินไปหาแล้วพาอาบอมมานั่งที่โต๊ะอาหารซึ่งเก้าอี้ที่อาบอมนั่งก็อยู่ติดกับฉัน ฝั่งฉันมียัยเอมิ ฉันที่นั่งตรงกลางแล้วก็อาบอมส่วนอีกฝั่งเป็นพี่อันดา ชิน แล้วก็แม่

"โทษทีนะทุกคนรถติดเลยมาช้า" อาบอมบอกกับทุกคนแต่ไม่ส่งสายตามาหาฉันเลย

"ไม่เป็นไรเลย ป่ะกินข้าวกันได้ละ^^" แม่ตอบอาบอม พออาบอมนั่งลงยัยเอมิก็สะกิดฉันทันทีเพื่อให้ทำตามแผน

"เอ่อ นี่ชินของโปรดแกใช่ป่ะ ฉันจำได้อ่ะ" ฉันตักไข่พะโล้ให้ชินที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม

"ขอบใจนะ อ่ะนี่ก็ของโปรดเธอเหมือนกันฉันจำได้ตอนเด็กๆเธอขอให้ป้าแม่ครัวทำให้กินทุกมื้อแถมยังเอาใส่ปิ่นโตไปกินที่โรงเรียนอีก" ชินตักต้มจืดเต้าหู้หมูสับให้ฉัน ฉันไม่รู้ว่ามันพูดมั่วๆหรือรู้จริงเพราะฉันชอบกินต้มจืดเต้าหู้มาก

"แหมมรู้ใจยัยเอิงซะจริงๆเลยนะชิน ก็อย่างว่าอ่ะเนอะคนเป็นแฟนนน กันไม่ให้รู้ใจกันได้ไงจริงมั้ย" ยัยเอมิย้ำคำว่าแฟนจนแม่กับพี่อันดาอุทานออกมาพร้อมกัน

"ห๊ะ หนูว่าอะไรนะลูก" แม่

"ห๊ะ ว่าไงนะ" พี่อันดา

"อุ่ยขอโทษค่ะ หนูเผลอพูดความลับนี้ออกไป" ยัยเอมิทำเป็นว่าตัวเองเผลอหลุดปากพูดแต่จริงๆแล้วมันตั้งใจ ซึ่งตอนนี้ฉันไม่กล้าหันไปมองหน้าอาบอมเลย

"เอิงนี่เรากับชินเป็นแฟนกันเหรอ" พี่อันดาถามฉัน

"เอ่อออ คืออออ"

"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะพี่อันดาพอดีว่าพวกเขาสองคนกำลังศึกษาดูใจกันอยู่ จริงมั้ยเพื่อน" ยัยเอมิเอาศอกมากระทุ้งแขนฉัน

"เอ่อออ ค่ะ" ฉันจำใจสารภาพออกไปเพื่อให้มันเป็นไปตามแผน

"ทำไมแม่ไม่เห็นรู้เรื่องเลยแล้ว..." แม่พูดก่อนจะหันไปมองอาบอมแล้วหันมามองฉันด้วยสายตาตั้งคำถาม

"ขอโทษนะครับอาอัยคือผมชอบเอิง ชอบมานานแล้วครับแต่ผมไม่กล้าบอกจนมาถึงตอนนี้ผมคิดว่าผมคงต้องสารภาพความในใจก็เลยขอจีบเอิงแต่ตอนนี้เอิงขอให้ดูๆกันไปก่อน" เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นไอ้ชินมีท่าทีที่จริงจังถ้าไม่ใช่แผนการฉันจะคิดว่ามันพูดความในใจ

"อื้มมมม"

"ชนะใจน้องสาวพี่ให้ได้ล่ะพี่เอาใจช่วย^^" พี่อันดาหันไปพูดกับไอ้ชิน

"ขอบคุณครับพี่อันดา^^"

"ขอตัวออกไปคุยธุระแป๊บนึงนะ" จู่ๆอาบอมก็เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกไปด้านนอก

"แกเห็นสายตาอาบอมป่ะ" พออาบอมออกไปยัยเอมิก็กระซิบฉัน

"จะไปเห็นได้ไงฉันไม่กล้าหันไปมอง" ฉันกระซิบกลับ

"อาบอมหึงแกชัวร์"

"แกแน่ใจเหรอ"

"แน่ซะยิ่งกว่าแน่ตอนที่แกกับไอ้ชินพูดว่าดูใจกันอยู่อาบอมหน้าตึงขึ้นมาทันทีเลย คริ คริ" ยัยยูมิหัวเราะคิกคักชอบใจ

"แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ"

"ออกไปคุยเลยตอนนี้ พูดเหมือนที่ฉันบอก" ฉันพยักหน้า

"แม่คะน้องเอิงขอตัวไปเอาของก่อนนะคะน้องเอิงลืมไว้ที่ศาลาริมน้ำ" พูดเสร็จปุ๊บฉันก็รีบวิ่งออกมาทันทีแล้วมองหาอาบอมจนเห็นว่าเขากำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงมุมมืด ฉันก็เลยแอบย่องมายืนฟังอยู่ด้านหลัง

"คืนนี้เธออยู่ห้องหรือเปล่าฉันจะไปหา" เธอ??แปลว่าคนในสายเป็นผู้หญิงเหรอ

"อืมมมๆไว้ใกล้ถึงคอนโดเธอฉันจะโทรหาอีกที" อาบอมจะไปคอนโดผู้หญิงคืนนี้งั้นเหรอ ฉันคิดไปทางอื่นไม่ได้เลยจริงๆ 

"อาบอมคุยกับใครเหรอคะ" ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาแล้วก็ถามในสิ่งที่ค้างคาใจอยู่

"ไม่เกี่ยวกับเรา" อาบอมไม่ได้ตกใจอะไรเลยเมื่อเห็นฉันยืนอยู่

"แต่เอิงอยากรู้นี่คะอาบอมจะไปหาใครที่คอนโดเหรอคะผู้หญิงหรือเปล่า"

"ถ้าตอบว่าใช่แล้วจะทำไม"

"ทั้งที่น้องเอิงบอกรักอาบอมไปแล้วอาบอมก็ยังทำแบบนี้เหรอคะ"

"บอกรักทั้งที่เรากำลังดูใจอยู่กับนายชินนั่นน่ะนะ"

"ก็...." ฉันปฏิเสธไม่ออก

"แต่อาว่าก็เหมาะสมกันดีนะอายุก็พอๆกันคงเข้ากันได้ดี ขอให้รักกันนานๆล่ะ" 

"อาบอมพูดแบบนี้แปลว่าอาบอมไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องเอิงใช่ไหมคะถ้าน้องเอิงจะคบกับชินอาบอมคงไม่ว่า"

"ใช่อาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรา"

"โอเคค่ะน้องเอิงเข้าใจแล้วขอบคุณนะคะ" 

........................................