รับผิดชอบ

บอม....

"แต่อาว่าก็เหมาะสมกันดีนะอายุก็พอๆ กันคงเข้ากันได้ดี ขอให้รักกันนานๆล่ะ" 

"อาบอมพูดแบบนี้แปลว่าอาบอมไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องเอิงใช่ไหมคะถ้าน้องเอิงจะคบกับชินอาบอมคงไม่ว่า"

"ใช่อาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรา" ผมบอกคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้

"โอเคค่ะน้องเอิงเข้าใจแล้วขอบคุณนะคะ" 

"............." ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปซึ่งในตอนนั้นผมคิดว่าแกคงเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดแต่...

"ถ้าน้องเอิงอยากจะขออะไรอาบอมเป็นครั้งสุดท้ายจะได้มั้ยคะ"

"อะไร"

"น้องเอิงขอกอดอาบอมหน่อยแล้วต่อจากนี้ไปน้องเอิงจะตัดใจจากอาบอม"

"ได้ถ้าแค่กอดนะ" ผมบอกซึ่งน้องเอิงก็พยักหน้า ผมก็เลยยืนนิ่งสักพักแกก็เดินเข้ามาสวมกอดผมเอาใบหน้าซบมาที่แผงอกของผม ผมหวังว่าจะไม่มีใครมาเห็นเราสองคนยืนกอดกันท่ามกลางความมืดแบบนี้ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เรากอดกันแต่ทุกคนเข้าใจไหมว่าตอนนี้กับก่อนหน้านี้ความรู้สึกมันต่างกัน

"น้องเอิงรักอาบอมนะคะแต่น้องเอิงจะตัดใจจากอาบอมให้ได้" น้องเอิงเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเศร้า เราสองคนสบตากันแวบนึงก่อนที่น้องเอิงจะทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าแกจะกล้าทำอีกนั่นก็คือ

จุ๊บ จ๊วบบบบ ผมยอมรับว่าตกใจที่โดนจู่โจมอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว ผมหลับตาลงแล้วก็เผลอจูบตอบกลับไปด้วยสัญชาตญาณโดยลืมไปว่าเรายืนกันอยู่ที่สวนหน้าบ้าน

"ไอ้บอม!!! มึงทำอะไรลูกกู"

"พ่อ!!!"

"พี่ภู!!!" พี่ภูเดินหน้าตึงเข้ามาแล้วกระชากผมออกจากนั้นก็ชกมาที่หน้าของผมอย่างแรง

ผลั๊ว!!! แล้วร่างผมก็ฟุบลงไปกองกับพื้นหลังจากโดนหมัดพี่ภูเข้าเต็มๆใบหน้า

"มึงจูบลูกกูเหรอห๊ะไอ้เชี่ยบอม!!!"

"พ่อคะอย่าทำอาบอม" น้องเอิงวิ่งเข้าไปห้ามพ่อตัวเองที่กำลังจะเดินเข้ามาหาผมอีกรอบ ผมสะบัดศีรษะที่ยังมึนๆแล้วลุกขึ้นโดยมีน้องภูมิกับน้องภูฟ้าเข้ามาช่วยประคองผม

"ไอ้บอมกูอุตส่าห์ไว้ใจมึงมาตลอดแต่มึงกลับมาล่วงเกินลูกกูเหรอวะ"

"ผมขอโทษ" ผมยอมรับผิดแต่โดยดีทั้งที่ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มเพราะจะให้ผมโบ้ยความผิดไปให้ยัยตัวแสบก็คงจะไม่ใช่

"ขอโทษงั้นเหรอวะ ขอโทษแล้วสิ่งที่มึงทำกับลูกกูมึงจะรับผิดชอบยังไง"

"พ่อคะ น้องเอิงจูบอาบอมเองค่ะ"

"ว่าไงนะ!!!"

"น้องเอิงบอกว่าน้องเอิงจูบอาบอมเองค่ะอาบอมไม่ได้จูบน้องเอิง"

"ไม่จริงพ่อไม่เชื่อลูกสาวของพ่อไม่มีทางทำแบบนั้น"

"น้องเอิงทำจริงๆนะคะ"

"แต่พ่อไม่..." พูดยังไงพี่ภูผาก็คงไม่เชื่อเอาเป็นว่าผมรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเองก็แล้วกันเพือตัดปัญหา

"เอาเป็นว่าผมจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเองพี่จะเอายังไงก็ว่ามา" ผมตัดสินใจพูดออกไปน้องเอิงหันมามองหน้าผมด้วยสายตารู้สึกผิด

"กูไม่รู้กูยังทำใจไม่ได้" พูดจบพี่ภูผาก็เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าบ้านพร้อมกับน้องเอิงที่วิ่งตามพ่อตัวเองเข้าบ้าน

"อาบอมเป็นยังไงบ้างฮะ" น้องภูฟ้าถามผม

"อาไม่ได้เป็นอะไร เราเข้าบ้านไปกันได้ละน้องภูมิด้วยครับ"

"อาไม่เป็นอะไรแน่นะครับปากอามีเลือดซึมออกมาด้วยภูมิว่าอาไปทำแผลข้างในบ้านก่อนดีกว่านะครับ"

"ไม่เป็นไรแผลแค่นี้เอง พวกเราเข้าบ้านไปกันเถอะเดี๋ยวอาตามเข้าไป" ผมบอกกับสองหนุ่มที่ยืนทำหน้าเป็นห่วงผม

เอิงเอย...

ฉันวิ่งตามพ่อเข้าบ้านด้วยความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ พ่อโกรธอาบอมเพราะคิดว่าอบอมจูบฉันส่วนอาบอมก็โดนพ่อต่อยอีกฉันไม่น่าสร้างเรื่องเลย><

"เกิดอะไรขึ้นคะพี่ภูเสียงดังเข้ามาถึงในบ้านเลย" แม่เดินเข้ามาหาพร้อมกับพี่อันดาแล้วก็ยัยเอมิรวมถึงชินด้วย

"พี่ไม่อยากพูดตอนนี้ขอตัวก่อนนะ" พ่อดูจะโกรธมากๆแต่พ่อไม่ดุด่าอะไรฉันเลยสักคำเดียว

"เกิดอะไรขึ้นน้องเอิง" พอพ่อเดินขึ้นไปชั้นบนแม่ก็หันมาถามฉันแทน ซึ่งตอนนี้สายตาทุกคู่ต่างมองมาที่ฉัน

"จะอะไรล่ะฮะก็ลูกสาวคนดีของแม่น่ะสิไปจูบอาบอมแล้วพ่อมาเห็นเข้าพอดี"

"ห๊ะ อะไรนะลูก" แม่ทำหน้าตกใจ

"ห๊ะ!!! จูบ??" พี่สาวฉันก็ไม่ต่างกันมีเพียงยัยเอมิกับชินที่ยืนทำหน้านิ่งๆไม่ได้มีท่าทีอะไรเพราะสองคนนี้รู้แผนการนี้อยู่แล้ว

"จริงเหรอลูกไหนน้องบอกแม่มาซิ"

"จะ..จริงค่ะ"

"ตายแล้วแม่จะเป็นลมพี่อันดามาพาแม่ไปนั่งหน่อยแม่จะเป็นลมแล้ว"

"ค่ะแม่"  จากนั้นพี่สาวฝาแฝดของฉันก็ประคองแม่ไปนั่งที่ห้องรับแขก

"น้องเอิงขอโทษนะคะแม่"

"ไม่เป็นไรลูกแม่เข้าใจ แต่น้องเอิงอย่าทำแบบนี้อีกนะลูก"

"ค่า"

"พี่ว่าตอนนี้เราขึ้นไปคุยกับพ่อก่อนดีกว่ามั้ย" พี่อันดาบอกฉัน

"ค่ะน้องเอิงก็ว่าจะขึ้นไปคุยกับพ่ออยู่เหมือนกันถ้าอย่างนั้นน้องเอิงขอตัวไปคุยกับพ่อก่อนนะคะ"

"จ้ะลูก"

ฉันเดินขึ้นมายังชั้นบนแล้วเดินมายืนอยู่ตรงหน้าห้องนอนของพ่อกับแม่ ฉันเคาะประตูเรียก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พ่อคะให้น้องเอิงเข้าไปได้มั้ยคะ"

"เข้ามาลูก"

แอร๊ดดดด ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆก็เห็นพ่อนั่งดูรูปถ่ายครอบครัวอยู้ตรงเก้าอี้พักผ่อน

"พ่อทำอะไรอยู่เหรอคะ"

"พ่อกำลังดูรูปของลูกๆอยู่น่ะสิ น้องเอิงดูสิตอนนั้นหนูตัวเล็กนิดเดียวเอง" พ่อชี้ให้ฉันดูรูปตัวเองสมัยเด็กที่ตอนนั้นอายุน่าจะสามสี่ขวบ

"เห้ออผ่านไปไม่นานลูกสาวพ่อก็โตเป็นสาวจนมีความรักแล้วสินะ"

"พ่อคะ"

"น้องเอิงชอบอาบอมใช่ไหม"

"ค่ะ" ฉันสารภาพกับพ่อเสียงอ่อย

"เห้ออผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะทำไมหนูถึงชอบอาบอมล่ะลูก"

"ไม่รู้ค่ะ แต่น้องเอิงไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนที่รู้สึกกับอาบอมเลย พ่ออย่าว่าน้องเอิงเลยนะคะ"

"พ่อจะว่าน้องเอิงได้ยังไงล่ะลูกของแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน"

"พ่อไม่โกรธน้องเอิงเหรอคะ"

"ไม่เลยลูกแต่พ่อแค่น้อยใจที่ลูกรักผู้ชายอีกคนไม่รู้จะรักมากกว่าพ่อหรือเปล่า" พ่อทำเสียงน้อยใจจนฉันอดยิ้มไม่ได้ฉันคลานเข้าไปหาพ่อแล้วสวมกอดท่าน

"ไม่มีผู้ชายคนไหนที่น้องเอิงจะรักได้มากกว่าพ่อหรอกนะคะพ่อคือนัมเบอร์วันในใจของน้องเอิง^^"

"จริงเหรอลูก"

"จริงสิคะ"

"พ่อก็รักน้องเอิงนะลูกรักเท่ากับพี่ๆน้องๆทุกคนเลย"

"พ่อขาาา พ่ออย่าโกรธอาบอมเลยนะคะน้องเอิงจูบอาบอมเองค่ะ"

"น้องเอิงรักอาบอมมากเหรอลูกถึงกล้าจูบผู้ชายก่อน"

"ค่ะ" ฉันบอกกับพ่อไปตามตรง

"โอเค พ่อจะไม่โกรธอาบอมของลูก แต่พ่อต้องให้มันรับผิดชอบลูกสาวพ่อ"

"รับผิดชอบยังไงคะ"

"พ่อจะให้อาบอมหมั้นกับน้องเอิง"

"หมั้น??"

"ใช่ หมั้นต่อไปจะได้มีคนดูแลน้องเอิงแทนพ่อ"

"พ่อคะ" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนไปหมดถามว่าดีใจมั้ยที่จะได้หมั้นกับอาบอมฉันตอบตามตรงว่าดีใจมากเพราะอาบอมคือผู้ชายที่ฉันแอบหลงรักมานานแต่อาบอมนี่สิจะรู้สึกยังไงคิดยังไงที่ต้องโดนบังคับให้รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ

ภูผา...

ทุกคนคงงงแล้วก็สงสัยว่าทำไมผมถึงอยากให้ไอ้บอมหมั้นกับลูกสาวสุดหวงของผม เหตุผลข้อแรกเลยก็คือลูกสาวผมรักมันเหตุผลที่สองก็คือมันเป็นคนดี หลายสิบปีที่ผ่านมามันทำให้ผมเห็นมาตลอดว่ามันเป็นคนดีจริงๆถ้าไม่มีมันผมคงไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนอย่างวันนี้ ส่วนเรื่องอายุที่ต่างกันของลูกสาวผมกับไอ้บอมผมไม่ได้เอามาเป็นตัวชี้วัด ขอแค่ให้ลูกสาวผมมีความสุขสมหวังกับผู้ชายที่เธอรักผมก็พอใจแล้ว ส่วนไอ้บอมเท่าที่ผมรู้ตอนนี้มันยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แม้ว่าตอนนี้มันอาจจะยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกสาวผมแต่ผมเชื่อว่าความน่ารักของลูกสาวผมจะทำให้มันรักได้ไม่ยาก

.........................................