เป็นไปไม่ได้

เอิงเอย....

"น้องเอิงกลับมาแล้วค่าแม่"  ฉันวางกระเป๋านักเรียนเสร็จก็วิ่งเข้าไปในครัวแล้วหอมแก้มแม่ทันที

"กลับมาแล้วเหรอลูก"

"ค่าแม่  หื้มมแม่ทำคุ๊กกี้อีกแล้ว ขอน้องเอิงชิมหน่อยนะคะ" ฉันหยิบคุ๊กกี้ที่แม่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆเข้าปาก

"มือก็ไม่ล้างมาหยิบขนมเรานี่นะ" แม่ดุฉันแต่ไม่ได้ดุจริงจังหรอก

"เอ่อแม่คะน้องเอิงมีเรื่องอยากให้แม่ช่วยน้องเอิง"

"ช่วยอะไรลูก" ฉันมองไปข้างหลังหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าพ่อภูเดินตามเข้าในในครัวหรือเปล่า

"มองอะไรเรา"

"มองพ่อค่ะว่าเดินตามเข้ามาหรือเปล่า"

"แปลว่าเรื่องนี้ไม่อยากให้พ่อรู้ใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ"

"มีอะไรว่ามาค่ะ"

"คือน้องเอิงอยากขอแม่ไปนอนบ้านเอมิ"

"นอนบ้านเอมิ??"

"ใช่ค่ะ"

"ทำไมล่ะมีอะไรหรือเปล่า ปกติมีแต่เอมิที่มานอนบ้านเรา"

"ก็น้องเอิงอยากไปนอนบ้านเอมิบ้างน่ะสิคะแม่ คืออีกไม่กี่วันก็จะสอบปลายภาคแล้วน้องเอิงก็เลยอยากไปอ่านหนังสือเงียบๆบ้านเอมิ"

"แล้วบ้านเราไม่เงียบเหรอลูก"

"จะเงียบยังไงคะภูฟ้าชอบเล่นเกมส์เสียงดังน้องเอิงไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย"

"แน่ใจนะว่าแค่ไปอ่านหนังสือไม่ได้ไปทำอะไรอย่างอื่น"

"แม่อ่ะเห็นน้องเอิงเป็นยังไง"

"น้องเอิงคิดว่าแม่ดูไม่ออกเหรอลูกหื้มมม"

"ดูออกเรื่องอะไรคะน้องเอิงไม่เห็นเข้าใจเลย"

"ลูกสาวแม่กำลังมีความรัก"

"แม่อัย"

"ทำหน้าเขินแบบนี้แปลว่าแม่เดาถูก"

"แม่อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อนะคะน้องเอิงไม่อยากหูชา"

"แปลว่าน้องเอิงชอบอาบอมจริงๆเหรอลูก"

"แม่ไม่ว่าน้องเอิงใช่มั้ยคะ"

"แม่จะว่าอะไรน้องเอิงล่ะลูกเรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้อยู่แล้วแต่น้องเอิงรู้ใช่มั้ยว่ามันเป็นไปไม่ได้"

"ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะคะ"

"อาบอมเป็นเพื่อนแม่แล้วอาบอมเค้าก็คิดกับน้องเอิงของแม่แค่หลานแม่มั่นใจ"

"แม่พูดแบบนี้น้องเอิงก็ท้อเลย"

"แม่ไม่ได้อยากจะพูดให้น้องเอิงท้อหรอกนะลูกแต่แม่อยากให้น้องเอิงคิดให้ดีๆเรื่องความรักมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ มันทำให้เรามีความสุขได้มันก็ทำให้เราร้องไห้ได้เหมือนกัน"

"แม่พูดเหมือนแม่เคยอกหัก"

"ก็ไม่เชิงหรอกลูก"

อัยวา...

ฉันแค่อยากพูดให้ลูกเข้าใจและยอมรับความเป็นจริงฉันไม่อยากให้ลูกต้องมาร้องไห้ผิดหวังเสียใจเหมือนที่ฉันเคยเป็นมาก่อนแม้ว่าตอนนี้ฉันจะสมหวังกับพี่ภูแต่ก็ใช่ว่าเรื่องความรักของลูกจะสมหวังเหมือนกันกับฉัน อีกอย่างกว่าที่ฉันจะมีความสุขได้อย่างทุกวันนี้ฉันก็เจ็บมาไม่น้อยเหมือนกัน ส่วนน้องเอิงฉันไม่รู้ว่าลูกจะทนรับความเจ็บปวดและผิดหวังได้มากแค่ไหนเพราะตั้งแต่แกเกิดมาแกไม่เคยต้องผิดหวังหรือเสียใจกับเรื่องอะไรเลยเพราะมีทั้งพ่อแม่ปู่ย่ายายทวดคอยให้ความรักความเอาใจใส่ตามใจทุกสิ่งอย่าง เรื่องบอมฉันรู้ว่าเขาไม่ได้คิดเรื่องชู้สาวกับน้องเอิงหรอกเพราะเขาเห็นน้องเอิงมาตั้งแต่เด็กเรียกว่าตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ ฉันยอมรับว่ารู้มานานแล้วเรื่องน้องเอิงแอบชอบบอมซึ่งฉันไม่ติดหรอกนะที่น้องเอิงจะมีความรักกับผู้ชายที่อายุมากกว่าหลายสิบปียิ่งเป็นบอมฉันยิ่งรู้สึกสบายใจถ้าทั้งคู่ใจตรงกันรู้สึกเหมือนกัน ก็อย่างที่ทุกคนรู้ว่าบอมเป็นคนดีมากขนาดไหนเรารู้จักกันมานานหลายสิบปีเขาเป็นคนยังไงฉันรู้ดี ซึ่งฉันก็เคยลองถามบอมถึงเรื่องสาวๆในสเป๊กของเขาว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหนซึ่งคำตอบที่ได้ก็คือเขาชอบผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานพูดจาไพเราะและมีความเป็นผู้ใหญ่ไม่เอาแต่ใจไม่งอแงเหมือนเด็กเพราะเขาไม่ชอบตามง้อใครง่ายๆก็คือเขาเอาใจใครไม่เป็นพอได้ฟังแบบนี้แล้วฉันก็รับรู้ได้ในทันทีว่าลูกสาวตัวเองหมดหวังอย่างแน่นอนเพราะลักษณะผู้หญิงที่บอมชอบลูกสาวฉันไม่มีเลยสักอย่างน้องเอิงน่ะทั้งดื้อทั้งเอาแต่ใจทั้งขี้งอน

"แต่น้องเอิงอยากลองดูค่ะ"

"ลองดูยังไงลูก"

"น้องเอิงจะบอกความในใจให้อาบอมรู้ค่ะน้องเอิงจะสารภาพรักกับอาบอม"

"ห๊ะ!!!" ฉันยอมรับว่าตกใจเมื่อได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้แต่คิดไปคิดมาลูกก็เหมือนฉันนั่นแล่ะเมื่อก่อนฉันก็เป็นแบบนี้ชอบพี่ภูก็บอกว่าชอบไม่เคยปิดบังความรู้สึก 

"จุ๊ จุ๊ แม่อย่าเสียงดังซี่เดี๋ยวพ่อก็ได้ยินหรอกค่ะ"

"โอเคค่ะลูกโอเคแม่ตกใจไปหน่อย"

"แล้วตกลงแม่จะช่วยน้องเอิงมั้ยคะ" ลูกสาวทำตาปริบๆอ้อนวอนขอความเห็นใจ ฉันซึ่งก็เข้าใจความรู้สึกของลูกเป็นอย่างดีเพราะเคยเป็นเหมือนแกมาก่อน

"โอเคค่ะแม่จะช่วยหนูเองแต่มีข้อแม้"

"ข้อแม้อะไรคะแม่พูดมาได้เลย"

"ถ้าโดนปฏิเสธน้องเอิงต้องตัดใจนะคะแม่ไม่อยากให้หนูเสียใจ"

"ง่ะ ทียัยเอมิแม่ยังบอกให้สู้ๆห้ามถอยเลยแต่ทำไมกับน้องเอิงแม่ถึงบอกให้ตัดใจล่ะคะ" เออนั่นสินะทำไมฉันถึงบอกให้ลูกตัดใจง่ายๆล่ะทั้งที่ฉันเองก็ยังไม่เคยตัดใจจากพี่ภูได้เลยไหนจะบอกน้องเอมิให้สู้อีกตอนที่แกบอกว่าแกชอบน้องภูมิลูกชายคนโตของฉัน

"โอเคค่ะถ้าอย่างงั้นน้องเอิงไม่ต้องตัดใจก็ได้แต่ถ้าวันนึงหนูท้อหนูก็ต้องถอยออกมานะลูกแม่ไม่อยากให้หนูเจ็บ" ฉันลูบผมลูกสาวสุดที่รักด้วยความเป็นห่วง

"โอเคค่ะแม่น้องเอิงจะเชื่อแม่^^"

................................