หัวใจเต้นแรง

บอม...

ผมยืนมองเอิงวิ่งออกไปจากห้องเมื่อถูกผมจูบไป เรื่องที่แกสารภาพรักกับผมผมไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะผมรู้มานานแล้ว ท่าทางของเอิงเอยทำไมผมจะดูไม่ออกผมอายุขนาดนี้แล้วไม่ใช่เด็กหนุ่มไร้เดียงสาเรื่องผู้หญิงผมก็มีผ่านมาบ้างเพราะผก็เป็นผู้ชายย่อมมีความต้องการเรื่องอย่างว่าเป็นธรรมดาแต่จะเป็นแบบวันไนท์สแตนมากกว่าไม่มีข้อผูกมัดไม่จริงจังกับใครผมชอบใช้ชีวิตแบบนี้มากกว่าไม่ต้องมีห่วงมาผูกคอ ตอนแรกผมก็เคยมีความคิดอยากแต่งงานมีครอบครัวนะแต่พอเห็นคนรอบข้างมีแล้วผมก็คิดว่าผมอยู่เป็นโสดแบบนี้ดีกว่าสบายใจดีอยากทำอะไรก็ทำอยากไปไหนก็ไปไม่ต้องมีใครมาคอยโทรตาม ถามว่าผมเคยมีความรักมั้ย...ผมเคยมีนะเป็นรักแรกแแล้วก็เป็นรักเดียวของผมนั่นก็คืออัยวาแม่ของเอิงเอยนั่นแล่ะแต่นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้วตอนนี้ผมคิดกับอัยวาแค่เพื่อนเท่านั้น จะให้ผมคิดแบบเดิมคงไม่ได้เพราะตอนนี้อัยวามีลูกตั้งสี่คนแถมยังมีสามีที่หวงภรรยายิ่งกว่าอะไร ขนาดผมเป็นเพื่อนอัยวาพี่ภูผายังไม่ค่อยจะไว้ใจเลยเพิ่งมาเลิกหวงก็ตอนที่ท้องสองสาวนั่นแล่ะ ผมไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างพี่ภูจะรักอัยวาได้จริงแต่หลายสิบปีที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้แล้วว่าอัยวารักคนไม่ผิดเพราะพี่ภูทั้งรักทั้งหวงอัยวายิ่งกว่าอะไร ผิดกับเมื่อก่อนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยแต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะผมไม่ชอบให้ยัยนั่นร้องไห้เสียใจ

เอาล่ะมาเข้าเรื่องของยัยเด็กดื้อเอิงเอยกัน ถามว่าผมรู้ได้ยังไงว่าเอิงเอยรู้สึกยังไงกับผมตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งวันนั้นซึ่งเป็นงานเลี้ยงครบรอบงานแต่งงานของพี่ภูกับอัยวา

ขณะที่ผมกำลังยืนคุยอยู่กับอัยวาเอิงเอยก็วิ่งมาหา

"ทำไมอาบอมมาช้าจังเลยคะน้องเอิงรอตั้งนานแน่ะ" 

"รถติดครับ^^" ผมตอบคนตรงหน้าที่ทำหน้างอ

"น้องเอิงมีอะไรจะให้อาบอมด้วยค่ะ"

"อะไรเหรอครับ"

"ไม่บอกค่าาาา^^"

"อ้าวมีของจะให้อาแต่ไม่บอกอาเนี่ยนะ"

"คริ คริ เป็นความลับค่าถ้าอาบอมอยากรู้ก็ต้องตามน้องเอิงมา^^" แล้วผมก็ถูกเอิงเอยลากแขนพาเข้าบ้านก่อนจะพาไปที่หน้าห้องนอนของเธอ

"อาบอมรอตรงนี้ก่อนห้ามไปไหนนะคะน้องเอิงขอเข้าไปเอาของในห้องก่อน"

"อื้มมม" ผมตอบกลับลูกสาวของเพื่อนสนิทที่เห็นหน้าตั้งแต่เด็กแต่ตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว

ผมยืนรอสักพักเอิงเอยก็ถือกล่องของขวัญออกมาแล้วยื่นให้ผม

"นี่ค่ะ น้องอัยตั้งใจทำเพื่ออาบอมเลยนะคะ^^"

"อะไรเอ่ย อาแกะเลยได้มั้ย"

"ไม่ได้ค่าอาบอมต้องไปแกะที่บ้านเพราะน้องเอิงเขิน" เอิงเอยบิดตัวไปมาราวกับเขินจริงๆผมก็หัวเราะไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งกลับมาถึงบ้านผมก็แกะกล่องของขวัญออกดูปรากฏว่ามันคือขวดโหลที่มีหัวใจกระดาษอยู่เต็มโหลพร้อมกับการ์ดเล็กๆที่เขียนคำว่าเลิฟยู ผมอึ้งไปพักนึงแล้วประมาณเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาระหว่างผมกับเอิงเอย มันทำให้ผมรู้และเข้าใจว่าการกระทำของเด็กสาวที่ผ่านมาคืออะไร ยกตัวอย่างเช่น แกจะส่งข้อความหาผมทุกคืนก่อนนอนตอนแรกผมก็คิดว่าแกคงส่งให้กับทุกคน หรือแม้กระทั่งวันไหนที่แกรู้ว่าผมไปกับผู้หญิงคนไหนแกจะโทรมาถามตลอดว่าผมอยู่ที่ไหนทำอะไรกับใคร ผมไม่รู้ว่าใครบอกแกจนกระทั่งรู้ความจริงว่ายัยหลานตัวแสบของผมนั่นเองที่เป็นคนบอกเพื่อนสนิท แต่ตอนนั้นผมก็คิดว่าแกคงหวงผมเหมือนหวงพ่อหวงแม่นั่นแล่ะเพราะเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กไปไหนก็พาไปด้วยตลอดเพราะอายุเท่ายัยเอมิหลานสาวของผมจนกระทั่งแกเข้าโรงเรียนแล้วผมก็ต้องทำงานทำให้เริ่มห่างๆกัน แต่ตอนนี้ผมคิดว่าไม่น่าจะใช่  ผมคิดว่าควรจะบอกแกให้เข้าใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ผมกับแกจะรักกันได้ยังไงอายุห่างกันเป็นรอบไหนผมจะเป็นเพื่อนแม่แกอีก ถามว่าผมรู้สึกอะไรไหมกับเอิงเอยตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกจะกระทั่ง..จูบเมื่อครู่นี้ ผมไม่เคยใจเต้นแรงเวลาจูบกับผู้หญิงคนไหนแต่กับเด็กคนนี้ผมทำไมถึง...

ไม่ได้ผมห้ามคิดอะไรทั้งนั้นแกเพิ่งอายุ18ส่วนผมสี่สิบกว่าแล้ว ผมสลัดความคิดด้านมืดของตัวเองแล้วรีบเดินไปล็อกห้องแล้วกลับมาที่เตียงนอนข่มตาหลับทั้งที่ตอนนี้ในหัวคิดแต่เรื่องฟุ้งซ่าน

เอิงเอย...

ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องของอาบอมด้วยใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ฉันเอามือกุมไปที่หน้าอกฝั่งซ้ายที่ตอนนี้ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอยู่อย่างชัดเจน เมื่อครู่นี้ฉันจูบอาบอมแล้วอาบอมก็จูบกลับมันเป็นจูบที่เร่าร้อนมากฉันเอามืออีกข้างแตะไปที่ริมฝีปาดตัวเองเบาๆแล้วก็หน้าแดงเมื่อนึกถึงสิ่งที่โดนกระทำมา ตอนนี้ฉันไม่กล้าเผชิญหน้ากับอาบอมแล้วมันเขินมันอายด้วยฉันไม่น่าไปจูบเขาก่อนไม่น่าไปบอกรักเขาเลย แล้วต่อไปนี้ฉันจะกล้าสู้หน้าอาบอมได้ยังไงกัน ทำไงดี หรือฉันกลับบ้านเลยตอนนี้

ฉันตัดสินใจกลับเข้าห้องนอนเอมิแล้วบอกว่าฉันจะกลับบ้าน ยัยเอมิตกใจรีบถามฉันทันทีฉันก็เล่าให้มันฟังทุกอย่างอย่างไม่ปิดบังแล้วมันก็เห็นด้วยที่จะให้ฉันกลับบ้า จากนั้นฉันก็โทรหาพ่อให้มารับไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงพ่อก็มารับฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มโดยมีแม่ตามมาด้วย แม่มองหน้าฉันแล้วเดินมาถาม

"ทำไมเกิดอะไรขึ้นถึงให้พ่อมารับตอนนี้" แม่ถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เบาแต่เจือไปด้วยความเป็นห่วง

"ไม่มีอะไรค่ะน้องเอิงแค่ไม่ชินกับการนอนนอกบ้านก็เลยอยากกลับ"

"ป่ะลูกกลับบ้านกัน ว่าแต่ไอ้บอมมันไปไหนทำไมไม่ลงมาดูหลาน" พ่อโวยวายขึ้นเมื่อเห็นว่ามีแค่ฉันกับยัยเอมิ

"เอ่ออาบอมไม่ค่อยสบายค่ะลุงภูผาสงสัยจะนอนหลับไปแล้ว" ยัยเอมิรีบบอกพ่อ

"อืมมๆ งั้นลุงพาน้องเอิงกลับก่อนนะลูกขอโทษนะที่มารบกวนซะดึกเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ^^"

"ฉันกลับก่อนนะแกไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ" ฉันบอกยัยเอมิแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านเผื่อว่าจะเจอหน้าใครบางคนที่ไม่อยากเจอตอนนี้ แต่ก็ไม่มี

.......................................