สู้ก็สู้

เอมิ...

วันนี้ฉันต้องเดินทางไปเชียงใหม่เพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนน้องโบอิ้งกับน้องบีแอลหลานฝาแฝดของฉันอันที่จริงเด็กทั้งสองคนถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันนะแต่ด้วยความที่ฉันกับแม่ของเด็กทั้งสองเป็นเพื่อนกันฉันก็เลยถือว่าเด็กทั้งสองเป็นหลานของฉันแต่ฉันให้เด็กๆ เรียกฉันว่าพี่เอมิเพราะฉันไม่อยากแก่ตอนนี้พวกแกอายุได้สามขวบแล้ว ที่ฉันต้องเดินทางมาไกลถึงเชียงใหม่ก็เพราะว่ายัยเอิงกับอาบอมจะไปฮันนีมูนกันที่ฝรั่งเศสสองต่อสองฉันก็เลยต้องมาอยู่เป็นเพื่อนหลานตัวน้อยที่แสนจะซุกซนและดื้อแบบสุดๆ ด้วยค่าจ้างจากอาบอม ไอ้ตอนแรกฉันก็ไม่อยากได้หรอกนะเงินน่ะเพราะถึงยังไงเด็กๆ ก็หลานฉันแต่ช่วงนี้ฉันขัดสนเงินทองฉันต้องการใช้เงินเพื่อจะเอาไปซื้อของขวัญวันเกิดให้กับพี่ภูมิผู้ชายที่ฉันแอบหลงรักแต่เขาไม่เคยมองฉันเลยมีแต่ผลักไล่ใสส่งทั้งที่ฉันก็ออกจะน่ารักน่าค้นหา จะว่าฉันไม่สวยก็ไม่น่าใช่เพราะมีหนุ่มๆ มาจีบฉันเพียบแต่ฉันไม่เอาไม่ชอบเพราะฉันมีคนในใจอยู่แล้ว

"อ่ะนี่ตารางอาหารแล้วก็ตารางกิจกรรมของเด็กๆ แกดูตามนี้เลยนะแต่ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะพี่เลี้ยงคอยช่วยแกอีกแรง" ยัยเอิงเดินมาบอกฉันพร้อมกับสมุดเล่มหนึ่ง ฉันเปิดดูมันเป็นตารางเวลาการทานอาหารการทำกิจกรรมเสริมทักษะต่างๆ ว่าต้องให้เด็กๆ ทานอาหารวันละกี่มื้อแต่ละมื้อต้องทานอะไรเท่าไหร่นมต้องกินวันละกี่ออนซ์นอนวันละกี่ชั่วโมง ฉันไม่คิดว่ายัยเอิงจะทำหน้าที่แม่ได้ดีขนาดนี้เพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กนิสัยยัยเอิงเปลี่ยนไปมากตั้งแต่แต่งงานมีลูกมีผัว ถ้าฉันได้แต่งงานมีลูกมีผัวแบบยัยเอิงฉันก็คงไม่ต่างกัน เห้อออหวังจะมีลูกมีผัวแต่คนที่อยากให้เป็นพ่อของลูกก็ไม่เคยจะเหลียวแลมีแต่จะชอบพาผู้หญิงมาเยาะเย้ยฉันครั้งแล้วครั้งเล่าถามว่าเจ็บไหมมันก็เจ็บแล่ะแต่พอนานวันเข้ามันก็ชินไปซะงั้น ตราบใดที่พี่ภูมิยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนฉันก็ยังมีสิทธิ์แม้จะมีความหวังแค่0.1%ก็ตาม

"ฝากดูลูกด้วยนะเอมิกลับมาจะซื้อน้ำหอมมาฝาก"

"จ้าาาเพื่อนเที่ยวให้สนุกนะแล้วก็พาหลานตัวน้อยติดท้องมาสักคนสองคนนะ^^" ฉันอวยพรเพื่อนก่อนจะเอามือไปลูบท้องมันเบาๆ เผื่อจะมีหลานมาให้ฉันสักคนสองคน

"อาบอมทำหมันแล้วย่ะหมดสิทธิ์"

"อ้าวเหรอทำไมอ่ะฉันนึกว่าแกอยากมีลูกหลายๆ คนซะอีกเพราะเห็นแกมีพี่น้องตั้งหลายคนนึกว่าอยากมีบ้าง"

"มีแค่มีสองคนก็พอแล้วฉันกับอาบอมมีความเห็นตรงกันว่าอยากเลี้ยงสองแฝดให้ดีที่สุดอาบอมบอกว่าเขาเน้นคุณภาพไม่เน้นปริมาณอาบอมยกตัวอย่างพ่อฉันบอกว่ามีลูกตั้งสี่คนแต่ควบคุมไม่ได้สักคนแต่ละคนนิสัยต่างกันสิ้นเชิงไม่มีใครฟังพ่อฟังแม่เลยสักคนได้ยินแล้วเหมือนอาบอมหลอกด่าพ่อฉันยังไงก็ไม่รู้อ่ะแก"

"อืมก็จริงของอาบอมนะ5555" ฉันอดขำไม่ได้อาบอมกล้าพูดแบบนี้กับยัยเอิงได้ไงเนี่ยไม่กลัวลุงภูผาโกรธหรือไงนินทาพ่อเขาให้ลูกสาวเขาฟัง

"ยัยเอมิ!!!"

"แหมมมพูดเล่นหรอกน่าพี่น้องแกดีทุกคนยกเว้นอยู่คนเดียวนั่นแล่ะไร้หัวใจสิ้นดี"

"เอาน่าคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกันแกดูอย่างฉันกับอาบอมสิเห็นไหมในที่สุดเราก็มีครอบครัวที่อบอุ่นฉันว่าแกอย่าเพิ่งท้อต้องสู้นะเพื่อน"

"อืมมสู้ก็สู้"

"ดีมากว่าที่พี่สะใภ้^^"

"ส้าาาาธุ" ฉันยกมือไหว้ท่วมหัวทันทีหวังว่าสิ่งที่ยัยเอิงพูดมามันจะเป็นจริงในสักวัน

"ป่ะเอิงเดี๋ยวตกเครื่อง เอมิอาฝากสองแสบด้วยนะส่วนเงินอาโอนให้แล้วถ้ากลับมาแล้วลูกอาไม่มีแผลเพิ่มจากเดิมอาจะให้พิเศษ" อาบอมพูดขนาดนี้คิดดูละกันว่าหลานของฉันมันซนแค่ไหน

"งานยากเลยอ่ะ"

"เอาน่าฉันรู้ว่าแกทำได้ สู้ๆ นะเพื่อน^^" ยัยเอิงชูสองนิ้วให้กำลังใจฉัน ฉันทำได้แค่ยิ้มสู้กลับไป

"อาไปนะเดี๋ยวจะไม่ทันขึ้นเครื่อง"

"ค่าเดินทางปลอดภัยนะคะ แกด้วย" ฉันบอกอาบอมแล้วหันไปบอกยัยเอิง

หลังจากที่คู่รักสุดสวีทขับรถออกไปแล้วฉันก็เดินเข้ามาดูหลานๆ ที่ตอนนี้กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าวของใครของมัน

"ทานให้หมดนะถ้าใครทานหมดก่อนน้าจะพาไปเดินเล่น" ฉันบอกกับสองแสบที่ตอนนี้เริ่มเล่นข้าวแล้ว

"น้องโบอิ้งอิ่มแล้วค่าพี่เอมิคนสวย^^"

"บีแอลก็อิ่มแล้วค๊าบพี่เอมิคนน่ารัก^^" ดูหลานของฉันพูดสิอายุแค่สามขวบแต่ฉลาดพูดมากๆ

"อิ่มแล้วแน่นะ" ฉันถามสองแฝดที่พร้อมใจกันพยักหน้า

"โอเคงั้นป่ะออกไปเดินเล่นกันแต่ห้ามวิ่งเข้าใจมั้ยถ้าวิ่งแล้วใครหกล้มมีแผลพี่เอมิจะไม่ให้กินขนม"

"โอเคค่าาา"

"โอเคค๊าบบบ" จากนั้นฉันก็หันไปสั่งพี่เลี้ยงให้เก็บถ้วยจานชามแล้วพาเด็กไปล้างเนื้อล้างตัวเพราะมีแต่อาหารเลอะเต็มเสื้อไปหมด

หลังจากเด็กๆ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วฉันก็จูงมือเด็กๆ ออกมาเดินเล่นสนามหญ้าหน้าบ้านที่มีทั้งชิงช้า มาหมุน สไลเดอร์ สระว่ายน้ำ สนามฟุตบอลสำหรับเด็ก และอีกเยอะแยะมากมายราวกับว่าที่นี่เป็นสวนสนุกมากกว่าเป็นสนามหญ้าในบ้านของพวกนี้ลุงภูผาซื้อมาให้หลานเล่นทั้งนั้นอาบอมกับยัยเอิงไม่ทันได้ซื้อหรอกเพราะลุงภูผาจะซื้อมาก่อน นี่ยังไม่รวมกับที่ตอนนี้ลุงภูผากำลังจะสร้างโรงเรียนเพื่อให้หลานๆ ได้ไปเรียนเพราะปีหน้าเด็กๆ ต้องเข้าโรงเรียนแล้ว

ฉันที่กำลังนั่งดูเด็กๆ เล่นก่อกองทรายจู่ก็มีรถสปอร์ตสีดำคันหรูแล่นเข้ามาจอด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ารถใครเพราะฉันจำได้แม่นว่าแต่เขาขับรถมาถึงเชียงใหม่เลยเหรอแล้วมาทำไมอย่าบอกนะว่าจะมาช่วยฉันดูเด็กๆ น่ะพอคิดได้แบบนั้นฉันก็แอบมีความหวังขึ้นมาทันทีว่าจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังกับพี่ภูมิเผื่อเขาจะเห็นความเป็นแม่ลูกสองในตัวฉัน

"พี่ภูมิมาเย่ เย่" เด็กๆ เรียกพี่ภูมิแทนการเรียกว่าลุงทั้งที่พี่ภูมิมีศักดิ์เป็นพี่ชายของเอิงเอยสงสัยกลัวแก่เหมือนฉันแน่ๆ เนื้อคู่กันความคิดก็ต้องเหมือนกันสิเนอะว่ามั้ย

"เย่ๆ พี่ภูมิมาเย่ เย่" สองแสบดีใจยกใหญ่ที่เห็นพี่ภูมิหิ้วถุงของเล่นถุงใหญ่ถุงโตเดินลงมาจากรถคันหรูแต่พี่ภูมิไม่ได้มาแค่คนเดียวเขาพาสาวสวยนางหนึ่งมาด้วยถ้าจำไม่ผิดยัยนี่น่าจะชื่อใบหม่อนเป็นนางแบบดาวรุ่งชื่อดัง

ฉันมองยัยนั่นควงแขนพี่ภูมิเดินตรงมาที่เด็กๆ ฉันรีบกระซิบบอกสองแฝดว่าให้วิ่งไปกอดยัยใบหม่อนถ้าใครทำสำเร็จฉันจะมีรางวัลให้

"เข้าใจที่พี่พูดมั้ยครับบีแอล"

"เข้าใจค๊าบ"

"น้องโบอิ้งล่ะเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่าาพี่เอมิคนสวย"

"โอเคงั้นวิ่งไปเลยเอาทรายไปถูๆ เสื้อให้เปื้อนๆ เลยนะเพราะผู้หญิงคนนั้นจะมาแย่งพี่ภูมิไปจากพวกเราสองคน" ฉันบอกเด็กๆ แต่ในใจก็นึกขอโทษอาบอมกับยัยเอิงที่ฉันสอนสิ่งไม่ดีให้กับเด็กๆ แต่ฉันสัญญาว่าครั้งต่อไปฉันจะสอนสิ่งๆ ดีทดแทนให้เป็นการไถ่โทษ

"ค่าา"

"ค๊าบ"

"ไป๊ ลุ้ย"

จากนั้นเด็กๆ ก็วิ่งไปหายัยนางแบบนั่นทันทีที่วันนี้ดันใส่ชุดสีขาวมาทั้งชุดฉันแอบขำที่เห็นเด็กๆ วิ่งไปทำท่าเหมือนจะกอดแต่จริงๆ แล้วเอามือที่เปื้อนดินเปื้อนทรายไปถูๆ ตัวยัยนั่นจนชุดสีขาวเปรอะไปด้วยดินด้วยทราย ก่อนจะวิ่งกลับมาหาฉัน

"ว๊ายยย ว๊ายยย กรี๊ดดด กรี๊ดดด ภูมิคะชุดหม่อนเลอะหมดเลย" ยัยนางแบบกรี๊ดเหมือนผีเข้าฉันขำจนปอดโยกแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเจอสายตาพิฆาตของพี่ภูมิมองมา

..............................................