บทที่ : 10 คืนสุดท้าย 3

ริมฝีปากฉ่ำเยิ้มถูกจูบซับหยาดน้ำหวานเป็นการขอบคุณการปรนเปรอแสนเร่าร้อนในเมื่อครู่ที่ผ่านมา ดาลินวางฝ่ามือตรงแผงอกล่ำของเขาแล้วเลื่อนต่ำ กอบกุมความเร่าร้อนแสนแกร่งด้านล่างจับสาวขึ้นลงเพื่อกระตุ้นความปรารถนาในกายเขา พิธานอมยิ้มเล็กน้อย วันนี้หญิงสาวทำรักได้ถูกใจเขายิ่งนัก รีบแยกท่อนขาทั้งสองข้างออกกว้างจากกัน แล้วจดจ่อปลายความร้อนลงสู่ใจกลางดอก

"อื้อ!" ดาลินสะดุ้งเมื่อเขาพรวดเข้ามาในครั้งเดียวเหมือนก่อนหน้าไม่มีผิด ซ้ำบนใบหน้าหล่อเหลายังยิ้มตรงมุมปากอย่างชอบใจ

"คุณพีทแกล้งดานี่คะ"

"แกล้งอะไรกันดา ตื่นเต้นเร้าใจดีออกว่าไหมครับ"

"ไม่ต้องพิสดารนักก็ได้นะคะคุณพีท เดี๋ยวดาก็หัวใจวายตายก่อนที่คุณจะได้ขึ้นสวรรค์หรอกค่ะ" หญิงสาวค้อนปะหลับปะเหลือกใส่เขา

"ครับๆ แม่คนขี้ตกใจแค่นี้ก็ผวาเสียแล้ว ก่อนหน้านี้ช่ำชองเชียว คนเดียวกันหรือเปล่าน้า" ถูกเขายั่วเย้าแบบนี้หญิงสาวก็เกิดอายขึ้นมาจริงๆ

"เลิกแกล้งดาได้แล้วค่ะ จะทำอะไรก็ทำให้เสร็จๆ เถอะค่ะ ไม่ง่วงบ้างหรือไง" ดาลินรีบเลี่ยงไปเรื่องอื่นแทน

"เร่งจริงนะครับ ของแบบนี้เขาต้องค่อยๆ ทำ" เอ่ยจบสะโพกหนาก็บดเข้าใส่แบบแรงๆ

"อ๊า!"

"ค่อยๆ ไป"

"อ๊าย!" ดาลินกรีดร้องอย่างขัดใจเพราะทุกครั้งที่เขาเอ่ยจบประโยคก็จะกระแทกเข้าหาตัวเธอแบบแรงๆ ตรงกันข้ามกับคำว่าค่อยๆ ที่เอ่ยออกมาก่อนหน้านี้

"อย่าแกล้งดาอีกเลยนะคะคุณพีท ดาเจ็บนิดๆ แล้วนี่"

"โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับ ดูสิขวัญเสียหมดเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมเรียกขวัญให้นะ" จูบร้อนๆ คือการปลอบขวัญจากเขา เมื่ออารมณ์ปรารถนาถูกปลุกให้ปั่นป่วนไปทั้งตัว ไฟสวาทก็ลุกท่วมเตียงนอนในเวลาอันรวดเร็ว เต้าอวบอิ่มทั้งสองกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงกระหน่ำรักที่สาดใส่ไม่ขาดสาย

"อืม โอ..." เสียงครางเล็ดลอดออกมาจากปากของพิธานอยู่เป็นระยะ ไม่นานนักเขาก็เริ่มโหมกระหน่ำใส่คล้ายคนบ้าคลั่ง กระแทกกระทั้นจนเตียงนอนสั่นสะเทือน ผิวเนื้อของดาลินระริกราวระลอกคลื่นถาโถมเข้าฝั่งยามถูกพายุพัดสาด เสียงครวญครางดังขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อถึงจุดสุดยอดแห่งความปรารถนา ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนแนบแน่น หากหลอมละลายเป็นคนเดียวกันได้คงทำไปเสียนานแล้ว

"อะ...โอ๊ว!" เสียงสุดท้ายของพิธานถูกเปล่งออกมาพร้อมๆ กับสายธาราที่สาดใส่ช่อดอกไม้จนเปียกชุ่ม และคนเหนื่อยก็ทิ้งตัวลงซบบนอกนุ่มของคนด้านล่างอย่างหมดเรี่ยวแรง ปลายนิ้วนุ่มของดาลินเลื่อนขึ้นลูบเส้นผมของเขาเบาๆ มีนวดคลึงให้ผ่อนคลายอย่างเคยชิน

"ขอบคุณนะคะคุณพีทที่มาหาดาในคืนนี้" 'คืนสุดท้ายของเรา'

"ผมคิดไม่ผิดจริงๆ ที่มา คุณสุดยอดมากครับดา" พิธานเงยหน้าขึ้นจากอกนุ่ม แล้วจูบฐานเต้าอวบเป็นการขอบคุณในบทรักอันเร่าร้อนน่าประทับใจของหญิงสาว

"ค่ะ ดาเองก็คิดไม่ผิดที่โทรไปหาคุณพีทเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นแล้ว..." 'ไม่อย่างนั้นคงพลาดโอกาสที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดของคุณเป็นครั้งสุดท้าย' หญิงสาวยิ้มเศร้าที่เขาไม่มีวันได้เห็น เพราะพิธานพลิกตัวขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

เมื่อเขากลับออกมาดาลินก็เดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายบ้าง และค่ำคืนนี้เธอก็ได้นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของเขาเป็นครั้งสุดท้ายอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ พิธานหลับสนิทลงไปอย่างง่ายดายเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงาน ตามด้วยการร่วมรักอย่างดุเดือดเลือดพล่าน แต่ดาลินกลับลืมตาโพลงในความมืด พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม กว่าจะข่มตาให้หลับลงได้จริงๆ ก็เกือบรุ่งเช้าของวันใหม่

ได้เวลาที่ต้องลาจากกันจริงๆ ดาลินก็ลืมความง่วงทั้งหมดเพื่อลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าของโปรดให้เขา ใบหน้าหมองเศร้าถูกกลบเกลื่อนด้วยเครื่องสำอางที่เจ้าตัวบรรจงแต่งแต้มให้งดงาม ชุดที่สวมใส่ก็เลือกมาเป็นพิเศษ เพื่อให้เขาได้จดจำครั้งสุดท้ายของตนเองไว้ ในภาพที่สวยงามที่สุด

พิธานเดินออกมาจากห้องนอน พร้อมกับสีหน้าแปลกใจต่อสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ยิ่งได้เห็นหน้าคนทำก็ยิ่งต้องนิ่วหน้าอย่างสงสัย

"ดาครับทำไมถึงได้สวยอลังการงานสร้างขนาดนี้" ชายหนุ่มเดินเข้าไปหอมแก้มหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สองฟอดใหญ่ๆ

"ก็นานๆ เราได้เจอกันทีนี่คะ ดาก็อยากแต่งตัวสวยๆ ให้คุณพีทเห็นยังไงคะ"

"อีกหน่อยผมก็จบงานแล้ว ทีนี้ก็จะกลับมาหาคุณเหมือนเดิมแล้วล่ะคนสวย" เขาไล้พวงแก้มนุ่มไปมา แล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบหน้าผากมนหนึ่งที จากนั้นก็เลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งยังฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาว

พิธานรับประทานมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีสายตาคู่สวยลอบมองเขาอยู่เป็นระยะ ดาลินละเลียดข้าวต้มตรงหน้าคล้ายคนไม่รู้รส เพราะว่ามื้อนี้จะเป็นมื้อสุดท้ายแล้วที่เธอจะทำให้เขาได้ น้ำตาที่เอ่อขึ้นมาคลอเบ้าถูกเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นเพื่อไล่ให้มันไหลย้อนกลับลงไป มีแอบซับคราบน้ำตาแบบไม่ให้เขาเห็นด้วยการยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม จนกระทั่งพิธานเลื่อนจานไปด้านข้างแล้วดื่มน้ำตาม

"ผมอิ่มแล้ว จะแวะเข้าบ้านก่อนค่อยไปทำงานนะครับดา"

"เอ่อ จะไปแล้วเหรอคะ"

"ครับ มีอะไรอีกหรือเปล่า ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณไม่เห็นกระตือรือร้นไปทำงานเหมือนทุกครั้งล่ะ แล้วชุดนี้ก็ไม่น่าจะใส่ไปทำงานได้นี่ครับ" เขาถามพร้อมกับมองสำรวจชุดที่ดาลินสวมใส่อยู่

"วันนี้ดาพักร้อนค่ะ"

"จริงเหรอครับ แย่จังที่ผมไม่ได้หยุด ไม่งั้นจะพาดาไปเที่ยวดูหนังกันสักวัน แต่ว่าจะสายแล้วผมไปก่อนนะดา" พิธานเอ่ยจบก็หันหลังเดินจากไป

"คุณพีท!" ดาลินวิ่งไปกอดเขาจากด้านหลัง ซุกหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างอย่างคนตัดใจลาจากไม่ได้ง่ายๆ

"ดากอดผมซะแน่นเชียว แค่จะกลับบ้านไปทำงานคุณทำอย่างกับผม จะหายไปจากชีวิตของคุณอย่างนั้นล่ะ" พิธานหันกลับมาแล้วดันตัวของหญิงสาวออกห่าง เขามองเห็นแวววิตกกังวลในดวงตาคู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน

"ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไปแล้วไปลับนะ ผมกลับมาแน่" พูดแล้วก็ยืนยันด้วยจูบหวานๆ เป็นการปลอบใจ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอีกรอบ ทว่ามือของดาลินก็ยังไม่คลายออกจากมือของเขา จนต้องหันกลับมาเป็นฝ่ายดึงมือคู่น้อยออกอย่างนุ่มนวล พร้อมรอยยิ้มแสนหวานให้อุ่นใจ

"ไปนะครับ แล้วเจอกันใหม่"

ประตูห้องปิดลงน้ำตาของดาลินก็ทะลักทลายออกมาอย่างไม่ขาดสาย อยากจะวิ่งออกไปตามเขาแล้วบอกว่าเธอจะไปแล้วนะ นี่คือครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันอีก ทว่ามันก็เป็นแค่ความคิดที่เธอไม่อยากจะทำมันจริงๆ

"ฮื้อๆๆ" เสียงร่ำไห้ดังลั่นห้องอยู่นับครึ่งชั่วโมง ก่อนที่หญิงสาวจะเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ตอนเย็นเธอจะตื่นขึ้นมาใหม่ เพื่อเก็บเสื้อผ้าเตรียมไว้สำหรับการกลับบ้านเกิดในวันรุ่งขึ้น