ลงทัณฑ์ : EP 6 เจ็บ

บทที่ 6

เขาให้เธอมาส่งที่คอนโดแห่งหนึ่งซึ่งไกลจากคอนโดของเพลงมีนาไม่น้อยแต่เธอก็เลือกที่จะมาส่งเขาตลอดระยะทางที่เธอนั้นนั่งมาและเขาเป็นคนขับเพลงมีนาเธอไม่พูดไม่ตอบอะไรผู้ชายคนนี้เลยจนกระทั่งถึงคอนโดและเขาจอดรถ

"คุณจะไม่พูดอะไรกับผมจริงๆหรอ" เมื่อจอดรถแล้วเขาหันหน้ากลับไปถามเธอ

"ไม่รู้จะพูดอะไรค่ะส่งที่นี่ใช่ไหมคะอย่างนั้นลงได้แล้วค่ะเพลงจะรีบกลับเดี๋ยวแฟนจะสงสัย"

"ผมอยากรู้จังว่าแฟนของคุณเป็นใคร"

"อยากรู้ใช่ไหมคะ อย่างนั้นคุณจำชื่อนี้นะแล้วคุณก็ไปหาสืบดูเอาเองว่าเขาเป็นใคร"

"เขาชื่ออะไรหรอครับ"

"คุณธาราม เพื่อนสนิทของพี่ชายเพลงเองค่ะและคิดว่าคุณจะต้องรู้จักเขาถ้าคุณรู้จักพี่ชายของเพลง" เขาไม่ได้ตอบอะไรเธอ มองหน้าด้วยสายตานิ่งๆได้สักพักก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ครับอย่างนั้นผมไม่กวนแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะแล้วนี่นามบัตรของผม มีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะเรื่องเครียดเรื่องส่วนตัวหรือว่ามีอะไรให้ช่วย" เขาเดินลงจากรถยืนอยู่ตรงหน้ารอให้กับเพลงมีนานั้นปรับเปลี่ยนที่นั่งจากคนนั่งมาเป็นคนขับ

ในขณะที่ขับรถมาเรื่อยๆรู้สึกเหมือนมีคนขับรถตามแต่ก็จะถึงคอนโดของตัวเองแล้วและเสียงมือถือดังขึ้นพอดีจึงรีบคว้ากดปุ่มรับสายที่หน้าจอรถยนต์ โดยที่เธอนั้นไม่ได้ก้มมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือเพราะว่าเชื่อมต่อบลูทูธไว้แล้ว

"ไม่ต้องตกใจนะผมขับรถมาส่งคุณเองอยู่ข้างหลังคุณนี่แหละ" ไม่รู้ว่าเขารู้เบอร์ของเธอได้อย่างไรแต่เขาเป็นคนโทรเข้ามาและบอกกับเธอไม่ให้ตกใจว่ารถคันหลังที่เธอสงสัยนั้นเป็นของเขา

"แล้วจะตามมาทำไม"

"ตามมาส่งกลัวว่าจะเป็นอันตรายถ้าจอดที่คอนโดแล้วก็จะกลับไม่ต้องกลัวหรอกว่าแฟนจะรู้ เพราะว่าฉันจะไม่ลงจากรถจะรอจนกว่าเธอจะเข้าไปในคอนโด" เป็นอย่างที่เขาบอกกับเธอเมื่อเธอจอดรถเสร็จ รถของเขานั้นขับวนออกไม่เข้ามาจอดในคอนโดด้วยเพลงมีนาเก็บของเตรียมที่จะลงจากรถจนลืมไปว่าเขานั้นยังไม่วางสาย

"ไม่ขอบคุณผมหน่อยหรอที่มาส่ง" เธอก็มองหน้าจอของรถยนต์สะดุ้งเล็กน้อยตกใจที่ตัวเองนั้นลืมวางสาย

"คุณยังไม่วางอีกหรอคะเนี่ย"

"ไม่อยากวางเลย"

"นี่เดี๋ยวเถอะนะคะเพลงยังไม่รู้เลยว่าคุณได้เบอร์ของเพลงมาได้ยังไง และอย่าบอกนะคะว่าได้มาจากโซเชียลไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอนคุณบอกมาเลยนะว่าคุณเป็นใคร" เธอตอบกลับไปยังปลายสายแต่ถูกปลายสายนั้นตัดสายทิ้ง

"อ้าว! นี่คุณกล้าตัดสายหรอ ตาบ้า ชิ!"

บ่นพึมพำอยู่คนเดียวได้ไม่นานนักเธอรีบเก็บของออกมาจากรถขึ้นไปยังคอนโดของตัวเอง พอเข้าห้องแล้วนั่งลงที่โซฟาถอนหายใจยาวและอยู่ในช่วงเวลาดึกจึงทำให้ร่างกายของเธอนั้นอ่อนเพลียหลับตาลงเพื่อพักสายตาสักพักก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำ

"ไปไหนมา" เธอรีบลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเขา และคนตรงหน้านั้นคือคุณธารามยืนจ้องหน้าของเธออยู่

"เฮียเข้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ" เพลงมีนาขยับหนีเมื่อเขาก้าวเท้าเดินเข้ามาตรงหน้าของเธอในระยะใกล้ชิด

"กูถามว่าไปไหนมา! มันเป็นใคร" เขาตะเบ็งเสียงตะคอกใส่เธอถามถึงคนที่มาส่งว่าเป็นใคร

"เฮียรู้ได้ยังไงคะ"

"มานี่เพลง!! เธอกล้ามากนะที่ไปกับผู้ชายคนอื่นจนดึกจนดื่นแถมยังให้มันมาส่งแล้วทำไมไม่พามันขึ้นมาบนนี้เลยล่ะ เธอถูกเขาจับเข้าที่แขนกระชากดึงเข้าหาตัวเองด้วยความแรง ทำให้เธอเจ็บจนเหมือนแขนจะหลุดออกจากไหล่

"เพลงเจ็บนะคะเฮีย" ต่อให้เธอใช้มืออีกข้างพยายามแกะมือของเขานั้นออกจากแขนตนเองก็ไม่มีประโยชน์เพราะว่าเขาบีบรัดกระชับมือแน่นไม่มีทีท่าว่าจะหลุดได้

"กูถามว่ามันเป็นใคร" ธารามยังคงเน้นย้ำเสียงเอ่ยถามเพลงมีนาถึงผู้ชายคนนั้นและเขย่าตัวของเธอแรงขึ้นใบหน้าบ่งบอกถึงความโกรธ

"โอ๊ยเฮียเพลงเจ็บนะคะถามดีๆก็ได้"

"ได้! ในเมื่อไม่ยอมตอบว่ามันเป็นใครอย่างนั้นมานี่ปากมีแต่ไม่ตอบใช่ไหม หึ มานี่" เธอเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกใจที่ถูกเขานั้นกระชากเข้าไปในห้องน้ำ พยายามที่จะแกะมือเขาออกจากตัวเองแต่ก็ไม่สำเร็จ

"เฮียจะทำอะไรคะ" เมื่อเธอมองที่อ่างน้ำโดยที่มีน้ำอยู่ในนั้นแล้ว เพลงมีนาจะเป็นคนที่เปิดน้ำไว้เมื่อกลับมาจากที่อื่นเหนื่อยๆเธอมักจะลงไปแช่เลย

"ร่านนักเอาน้ำล้างสิ่งสกปรกออกจากตัวของเธอไง" ปึก! เขาไม่ได้สนใจที่ตัวเองนั้นออกแรงเหวี่ยงเธอแรงแค่ไหนจนเพลงมีนานั้นล้มลงหัวไปกระแทกกับขอบอ่างไม่แรงมากนักไม่ถึงกับแตกแต่เจ็บแน่นอน

"ฮึกเพลงเจ็บ" เธอเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตามือยังคงจับเข้าที่หัวตนเอง

"เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก นี่ยังไม่เท่ากับน้องสาวของกูเลย เธอจะต้องเจ็บมากกว่านี้" แควก!!

มือหนาทั้งสองจับเขายังเสื้อด้านนอกของเธอฉีกออกจากกันเหมือนกับฉีกถุงขนมจนทำให้เสื้อและกระดุมนั้นขาดกระเด็นกระดอนไปทั่วห้องน้ำ มือหนาโอบรัดและอุ้มเธอใส่อ่างน้ำหรือเรียกว่าแทบจะโยนเธอลงไปในอ่างเลยด้วยซ้ำไม่มีความทะนุถนอมแม้แต่นิดเดียว

ตูม!! "ฮึก" สายตาดวงน้อยจ้องมองหน้าของคนใจร้ายที่ยืนดูเธออยู่ เธอใช้มือซ้ายลูบใบหน้าของตนเองปัดน้ำออกให้มองเห็นเขาชัดๆ ดวงตาของเธอนั้นแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินออกมา

"ไม่ต้องมาร้องไห้ กูไม่ได้เป็นคนที่แพ้น้ำตายิ่งกูเห็นน้ำตากูยิ่งสะใจ" เขาก้าวเท้าขยับเข้ามาจนถึงอ่างน้ำที่เพลงมีนานั้นลงไปนอนแช่อยู่ สองมือของเธอพยายามปิดหน้าอกตัวเองเพราะว่าเขากระชากเสื้อของเธอจนขาด

"เฮียอย่านะคะ" ปลายคางน้อยถูกบีบด้วยมือหนาของเขาการกระทำรุนแรงของธารามมีแต่มอบความเจ็บในร่างกายให้กับเพลงมีนา

"ฮื่อๆ"

"จำไว้ให้ดีนับตั้งแต่นี้ไปกูจะเป็นคนลงทันฑ์และเอาคืนในทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะในสิ่งที่ทำกับพราวมุกน้องสาวของกูไว้"

กรี๊ด!!! โอ๊ย