ลงทัณฑ์ : EP 5 คนแปลกหน้า

บทที่ 5

เอี๊ยด เสียงดังของล้อรถที่จอดกระทันหันดังออกมาจนคนด้านข้างหันมอง เพลงมีนาเธอขับรถเตรียมจะไปอยู่คอนโดหลังจากที่ย้ายกลับไปอยู่บ้านกับพี่ชายมาได้สักพัก สิ่งที่ทำให้เธอเหยียบเบรกกระทันหันนั้นเพราะมีชายหนุ่มที่แต่งตัวมอซอวิ่งออกมาจากซอยเล็กๆเหมือนเขานั้นวิ่งหนีอะไรมาสักอย่างและทันใดนั้นเขาวิ่งมาเปิดประตูรถของเธอสอดตัวเข้ามานั่งข้างคนขับทันที เธอได้เพียงแต่งงกับสิ่งตรงหน้าอ้าปากจะถามว่าเขาเป็นใครแต่กลับได้เสียงตะคอกมาก่อน

"ขับรถไปสิวะเดี๋ยวก็ถูกฆ่าตายกันทั้งคู่หลอกขับรถไปเร็วพวกมันมานั่นแล้ว" เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขานั้นเป็นใคร แต่ไม่มีเวลาที่เธอต้องสงสัยมีชายชุดดำนับสิบคนวิ่งมาที่รถเธอระยะไกล้ชิด จึงทำให้เธอต้องรีบขับรถพาเขาหนีออกมาจนไกลจน เธอเหยียบเบรกรถทันทีเมื่อคิดว่าพ้นจากพวกนั้นแล้ว เธอหันมองหน้าเขาคิ้วขมวดและจ้องมองอย่างจริงจัง ชายหนุ่มคนนี้มีหน้าตาหล่อเหมือนลูกครึ่ง สูงขาวเข้มดูน่ากลัวถึงแม้ว่าจะแต่งตัวมอซอเหมือนคนจนก็ตาม

"จอดทำไมครับ" น้ำเสียงนั้นยิ่งทำเอาเธอต้องคิ้วขมวดเข้าหากันเริ่มสงสัยในตัวเขาที่รู้สึกว่าเขานั้นเหมือนกับ

"คุณเป็นใคร แล้วมาขึ้นรถเพลงแบบนี้ได้ไงคะถ้าเมื่อสักครู่นี้พวกเขาตามมาทันเพลงจะไม่ถูกพวกเขาฆ่าตายหรอ" เธอต่อว่าให้เขาบ่งบอกความไม่พอใจที่เขานั้นเข้ามานั่งบนรถและยังทำให้เธอต้องหนีอันตรายด้วย

"ขอโทษครับที่ทำให้เดือดร้อนแต่ถ้าผมไม่ถูกไล่ฆ่าก็คงไม่ขึ้นมาบนรถทำให้คุณเสี่ยงอันตรายด้วยหรอกคุณไม่คิดหรอถ้าเมื่อกี้คุณไม่พาผมหนีมาผมต้องถูกพวกมันฆ่าตายตรงหน้า" เพลงมีนาเงียบไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่กำลังสงสัยในเสียงของเขาที่คล้ายกับคนนั้นที่เธอรู้จัก เขาเริ่มหันหน้าหนีก่อนที่จะเปิดประตูรถและรีบลงจากรถเธอทันที เพลงมีนารีบเปิดประตูฝั่งตัวเองและวิ่งตามเขาลงมาจากรถ เธอเข้าขวางทางเขาที่กำลังจะเดินหนี

"เดี๋ยวสิคะคุณจะไปไหน" เขามองเธอนิ่งๆยิ่งสายตาเขายิ่งเหมือนคนนั้นแต่ใบหน้าไม่ใช่อย่างแน่นอน เขาฉีกยิ้มหวานด้วยความที่ใบหน้าคล้ายลูกครึ่งแล้วนั้นเขายิ่งดูหล่อดูเท่ดูมีราศรีเหมือนภูมิฐานนั้นเป็นคนในตระกูลเฟียของพี่ชายตัวเองคนใดคนหนึ่ง

"ขอบคุณนะที่พาหนีความตายมา ผมต้องรีบไปแล้วแหละพอดีว่า เหี้ยแล้วเพลงพวกมันตามมารีบขึ้นรถเร็ว" เขาผลักให้เธอขึ้นรถด้านคนนั่งส่วนเขารีบวื่งมาฝั่งคนขับเหยีบรถออกหนีพวกนั้นที่ตามาด้วยรถยนต์ขับที่มากันเต็มหลังกระบะเสียงปืนเริ่มดังขึ้น เขาพยายามที่จะเหยียบรถให้วิ่งบนท้องถนนให้เร็วที่สุดเเต่สาวน้อยที่นั่งตัวสั่นนั้นเริ่มกลัวเสียงปืน มือสองข้างนั้นยกมาปิดหูตัวเองถึงแม้ว่าพี่ชายเธอนั้นจะเป็นมาเฟียแต่เธอไม่เคยตกอยู่ในสถานนะการณ์เสี่ยงตายแบบนี้

"ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไรหรอกมันแค่ตามกัดไม่เลิก" เขาใช้มือซ้ายโอบกอดคอเธอดึงเข้ามากอดในอ้อมแขนใหญ่ แต่พวกนั้นยังคงตามยิงไม่เลิกจนกระทั่งมีรถยนต์ที่บรรทุกคนมาเต็มหลังรถได้ขับเข้ามาขวางให้จากนั้นรถคนที่นั่งอยู่นั้นขับออกมาอย่างไม่มีใครขับตาม เธอค่อยๆเงยมองหน้าเขาจ้องมองตั้งแต่ใต้ครางยันคิ้วเข้มตรงหน้าระยะไกล้ชิด

"ไม่เป็นไรแล้วนะเพลงมีนา" ในตอนที่วิ่งขึ้นรถเขาเรียกชื่อเธอไปแล้วหนึ่งครั้งและเธอเองก็เตรียมทื่จะเอ่ยถามเรื่องนี้พอดีหลังจากที่ปลอดภัยแล้วเธอรีบดีดตัวออกจากอกของเขามองหน้าเขาด้วยแววตาที่สงสัยคิ้วนั้นขมวดเข้าหากัน

"ทำไมคุณถึงรู้จักชื่อเพลง คุณเป็นใครกันแน่" เขาจอดรถข้างทางอีกครั้ง หันมองหน้าเธอด้วยแววตาที่นิ่งๆเผยรอยยิ้มให้เธอโดยที่ไม่มีพิรุจเลยสักนิด

"คุณเป็นถึงน้องสาวคุณเพลิงทำไมจะไม่มีใครรู้จักล่ะครับ ผมไม่ใช่คนในวงการแต่ผมก็พอตามพวกเขาอยู่นะ ให้ผมพูดไหมล่ะว่าคุณนั้นถูกพี่ชายเลี้ยงมาด้วยความตามใจขนาดไหน"

"พอเถอะค่ะอย่าพูดถึงเลย"

"ทำไมหรอหรือเกลียดพี่ตัวเอง" เธอหันมองจ้องหน้าเขาทันทีไม่มีทางที่เพลงมีนาเธอจะเกลียดพี่ชายอย่างแน่นอนเพราะว่าเธอรักพี่ชายและห่วงพี่ชายมากกว่าอะไร

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ" คิ้วขมวดเข้าหากันจ้องมองหน้ารู้สึกไม่พอใจในคำพูดของเขา

"เปล่าผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเอาเป็นว่าขอโทษแล้วกัน และคิดว่าน่าจะปลอดภัยแล้วขับรถกลับดีๆล่ะ" เขาเปิดประตูรถและเดินลงจากรถหลังจากที่บอกกับเธอให้ขับรถกลับดีๆ แต่เธอนั้นไม่ยอมจึงเปิดประตูรถแล้ววิ่งตามเขา

"เดี๋ยวสิเพลงยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยนะคะแล้วทำไมไม่ขอบคุณกันบ้าง เพลงเป็นคนช่วยชีวิตคุณนะ" เขาหันกลับมายิ้มและขยับเดินเข้ามาใกล้ๆ

"ขอบคุณนะ อืมผมขอเบอร์โทรติดต่อคุณได้ไหมเอาไว้วันหน้าผมจะเลี้ยงข้าวขอบคุณ" ในขณะที่เขาทั้งสองคนกำลังยืนสนทนากันอยู่นั้น ทันใดนั้นฝนฟ้าคะนองและตกลงมาทันที เขารีบยกมือปิดหน้าตัวเองและเข้ามาในรถก่อนเพลงมีนาด้วยซ้ำเหมือนกับว่ากลัวหน้าจะเปียกฝน เพลงมีนารีบวิ่งขึ้นรถมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย

"คุณกลัวฝนขนาดนั้นเลยหรอคะ" เขามองกระจกที่ใบหน้าของตัวเองละสายตามองหน้าเธอหลังจากที่ถูกเพลงมีนาถาม

"ผมเป็นคนแพ้ฝนถ้าหน้าโดนเม็ดฝนหน้าจะขึ้นผื่นหรือไม่ก็ขึ้นรอยแดงรักษายากมากเลยคุณรู้ไหมแล้วมันก็คัน" เธอเข้าใจเหตุผลที่เขารีบวิ่งเข้ามาในรถแต่สายตาของเธอยังไม่ละจากการจ้องมองใบหน้าของเขา

"คุณชื่ออะไรหรอคะ" เธอยังคงจ้องมองหน้าของเขาและเอ่ยถามชื่อส่วนเขานั้นหันมองหน้าเธอยิ้มให้กับเธอเล็กน้อย

"เคเดย์" เขานั้นมีชื่ออังกฤษอย่างเต็มตัวและแน่นอนทั้งใบหน้าและหน้าตาอย่างที่เธอสงสัยเขาเป็นลูกครึ่ง

"คุณเป็นลูกครึ่งอะไรหรอคะ"

"ไทย- อังกฤษ แม่เป็นคนไทยพ่อเป็นคนอังกฤษส่วนผมเป็นคนหล่อ" มือข้างขวาของเขายกขึ้นมาทำท่าทีเหมือนเก๊กท่าหัวเราะเล็กน้อย

"หลงตัวเองเกินไปรึเปล่าคะ"

"อ้าวนี่คุณผมไม่ได้หลงตัวเองนะ สาวๆนี่ตามจีบผมเยอะมาก คิดดูซิว่าผมจะหล่อขนาดไหน"

"พอเถอะค่ะ ฟังดูแล้วจะอ้วก" เธอนั้นกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะดูมีความสุขกว่าตอนที่ออกจากบ้านมาเยอะเลย ในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่นั้นและฝนตกแรงรถยังไม่ได้ขับเคลื่อนออกมือซ้ายของเคเดย์จับกุมเข้าที่มือขวาของเธอ เพลงมีนารีบดึงมือออกทันที

"อย่านะคะ"

"ผมไม่ได้จะทำอะไรกลัวหรอ" เขาฉีกยิ้มให้กับเธอเอ่ยบอกว่าไม่ได้ทำอะไรแต่เพลงมีนานั้นมีใบหน้าที่ซีดลง

"มีอะไรหรือป่าวดูคุณไม่สบายใจเลยนะ หรือว่ากลัวผม" เขาก้มต่ำลงมองใบหน้าน้อยที่สายตาเลิ่กลั่กไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ

"ไม่มีอะไรค่ะ คุณจะให้เพลงไปส่งที่ไหนคะพอดีว่าต้องรีบกลับค่ะแฟนรออยู่" เขาคิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อเธอบอกว่าแฟนนั้นรออยู่

"มีแฟนแล้วหรอ"

"ใช่ค่ะมีแล้วแต่ยังไม่ได้เปิดตัว ถ้าแฟนของเพลงมาเห็นอาจจะมีเรื่องได้ค่ะเรารีบแยกออกจากกันเถอะ"

"คุณคิดว่าผมกลัวหรอ ทำไมอ่ะเราไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย"

"คุณจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ คนที่เสียหายคือเพลง ถ้าเขาเข้าใจผิดว่าเพลงมากับผู้ชายคนอื่นจะทำยังไงคะ"

"ใคร?

"ใครหมายถึงอะไรหรอคะ" เสียงกลืนน้ำลายลงคอของเขาปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการพูดใหม่

"เอิ่ม..หมายถึงว่าแฟนของเพลงเป็นใครไม่เห็นมีข่าวออกเลย"

"คุณนั่นแหละที่เป็นใครคุณเริ่มรู้เรื่องของเพลงมากเกินไปแล้วนะคะ เพลงไม่ได้อยู่ในวงการ จะไม่มีใครเสนอข่าวเรื่องเพลงได้ยังไงล่ะคะ เพลงไม่ใช่คนดัง"

"ผมเป็นคนที่แอบรักคุณมั้ง" เขาพูดออกมาตรงๆว่าแอบรักทำให้เพลงมีนานั้นหันมองจ้องหน้าของเขาอย่างเต็มตา

"ไม่ใช่แล้วค่ะเราเพิ่งรู้จักกัน"

"แต่ผมรู้จักคุณมานานแล้ว แล้วผมจะทำให้คุณเป็นแฟนกับผมให้ได้เพลงมีนา"