บทที่ 2

“หยุดร้องก่อนเถอะฉาย แค่นี้พี่ก็เครียดจะตายอยู่แล้ว” ชายหนุ่มว่า

จันทร์ฉายเงยหน้ามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกในท้อง มองคนที่เธอแอบรัก

ใช่ เธอแอบหลงรักเขา แต่เธอก็รู้ฐานะตัวเองดีว่าเธอเป็นได้มากสุดแค่ไหน และก็รู้ด้วยว่าหัวใจเขามันเป็นของใคร รู้ว่าเขาไม่มีทางรักเธอ แทนที่จะตัดใจตามการสั่งการของสมองแต่ใจเจ้ากรรมกลับไม่เคยฟัง ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ความรักที่มีให้เขามันยากจะถอนตัวแล้ว

จันทร์ฉายส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจความกลัวและกังวลไปยังชายหนุ่ม ให้เขาได้รับรู้ว่าเธอก็เครียดไม่ต่างกัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่นำพาความรู้สึกของเธอเลยสักนิด ชายหนุ่มเอาแต่ก้มหน้ายกมือทึ้งผมและหัวของตัวเอง เมื่อเห็นแบบนั้นจันทร์ฉายก็ยอมรับความจริงและตัดสินใจเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้ได้

ปากกระจับได้รูปของเธอเม้มเข้าหากันแน่น หญิงสาวพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ หยุดสะอึกสะอื้นกลืนน้ำลายและความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาจุกที่ลำคอให้ลงคอไป ก่อนจะฉีกยิ้มเยาะให้กับตัวเองอย่างสมเพชพร้อมคำพูดที่ออกจากปากว่า

“พี่สงไม่ต้องเครียดหรอกค่ะ หลังจากวันนี้ฉายจะหายไปจากชีวิตพี่สงเอง”

“ว่าไงนะ!”

สงกรานต์ได้ยินคำพูดของเธอ จากที่เครียดอยู่แล้วก็เครียดเข้าไปอีก ชายหนุ่มส่งสายตากดดันถามหญิงสาว เขาไม่แม้จะเอ่ยปากพูดนั่นก็เพราะเขาพูดไม่ออก เพราะคิดไม่ถึงว่าคนที่มีนิสัยหัวอ่อนที่แอบรักเขาและยอมเขาเรื่อยมาอย่างจันทร์ฉายจะพูดเรื่องนี้ออกมาได้ง่าย ๆ

คำพูดง่าย ๆ แค่ได้ยินก็ทำให้เขาไม่พอใจแล้ว เธอจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าการที่เธอพูดแบบนี้นั้นหมายความว่ายังไง และคิดหรือว่าเขาจะยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ

“ฉายบอกว่าฉายจะกลับบ้านไปอยู่ในที่ของฉาย ฉายจะไม่อยู่ที่กรุงเทพอีก”

“แล้วลูกในท้อง ?”

“เขาคือลูกของฉาย ฉายจะดูแลเขาอย่างดี พี่สงไม่ต้องห่วง ฉายสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่สงลำบากใจ” จันทร์ฉายพูดออกมามองสบตากับเขาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว

สงกรานต์รู้สักไม่พอใจกับคำพูดของเธอมาก เธอพูดว่าจะไม่ทำให้เขาลำบากใจ แล้วถามเขาสักคำหรือยังว่ามีตรงไหนที่เขาลำบากใจไหม!

“ไม่ได้! พี่ไม่ยอม เด็กในท้องเป็นลูกของพี่ พี่มีสิทธิ์ที่จะรู้พัฒนาการความเป็นไปของเขา พี่ไม่ยอมให้เราพรากลูกในท้องไปจากพี่เด็ดขาด พี่จะรับผิดชอบ” ชายหนุ่มพูดด้วยสายตาจริงจังไม่ต่างกัน

จันทร์ฉายตีหน้ายุ่งมองเขาด้วยความแปลกใจ เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะรั้งเธอไว้ทำไม เขาควรจะดีใจสิที่ไม่มีบ่วงมาคอยผูกมัดเขาไว้ และเขาควรดีใจที่ไม่มีเธอคอยเป็นก้างชิ้นใหญ่ระหว่างเขากับคนที่เขารัก

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงคะ ในเมื่อพี่สง... ไม่ได้รักฉาย”

จันทร์ฉายแย้งเสียงเบา ตอนแรกที่ได้ยินสงกรานต์บอกว่าจะรับผิดชอบลูกในท้อง หญิงสาวก็อดรู้สึกดีใจไม่ได้รอยยิ้มเล็ก ๆ ประดับอยู่ที่มุมปาก แต่แล้วเมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าใจ ความเสียใจฉายชัดที่ใบหน้าหวานอย่างเห็นได้ชัด

หากสงกรานต์รับผิดชอบลูกในท้องของเธออย่างที่พูดจริงก็คงดี เพราะลูกจะได้ไม่เป็นกำพร้าเหมือนกันกับเธอ ด้วยรู้ดีว่าชีวิตครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์นั้นมันรู้สึกอย่างไร หญิงสาวย้อนนึกไปถึงชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง

จันทร์ฉายใช้ชีวิตอยู่กับคุณตาคุณยายที่ต่างจังหวัด พ่อแม่เธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อครั้งที่เธอมีอายุได้ 10 ขวบปี หลังจากวันนั้นเธอก็ใช้ชีวิตกับญาติผู้ใหญ่ทั้งสองที่มอบความรักและความจริงใจให้กับเธอมาโดยตลอด ชีวิตของเธอดูเหมือนจะมีความสุขดีและไม่ได้ขาดความรัก ทว่าจันทร์ฉายก็อดรู้สึกคิดถึงอ้อมกอดและความรักของคนเป็นพ่อแม่ไม่ได้ ไหนจะคำล้อเลียนสมัยเด็กอีก มีหลายครั้งที่เธอต้องแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวเพราะคำล้อที่ว่า

‘ลูกกำพร้า’

คิดไปถึงตรงนี้จันทร์ฉายก็ยิ่งรู้สึกเศร้า เพราะหญิงสาวไม่ได้อยากให้ลูกในท้องต้องประสบปัญหาและรู้สึกเช่นเดียวกันกับที่เธอเคยรู้สึก แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเธอก็ทำอะไรมากไม่ได้ ครั้นจะให้เธอไปทำแท้ง หญิงสาวก็ไม่กล้าพอและก็ไม่คิดทำ ที่สำคัญหากทำจริงขึ้นมาตัวเธอคงจะรู้สึกผิดบาปในใจไปชั่วชีวิต

อย่างไรก็ตาม จันทร์ฉายตัดสินใจกับตัวเองหลังจากที่รู้ตัวว่าท้องแล้วว่า เธอจะเลี้ยงดูลูกคนนี้ให้ดีที่สุด ลูกที่เกิดจากคนที่เธอรัก หญิงสาวจะเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีที่สุดให้แก่เขา เมื่อหาข้อสรุปให้กับตัวเองได้ หญิงสาวจึงได้มาบอกให้ชายหนุ่มทราบว่าเธอตั้งท้องเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะให้เขารับผิดชอบเลยสักนิด

ด้วยความที่รู้ฐานะตัวเองดี ทั้งยังรู้ว่าใจของสงกรานต์ไม่เคยมีเธอ ถ้าให้ชายหนุ่มรับผิดชอบ คงจะเป็นการฝืนความรู้สึกของสงกรานต์เกินไป ดังนั้นจันทร์ฉายจึงคิดแบกรับความรู้สึกอันหนักอึ้งนี้ไว้เพียงคนเดียว

ทว่าหลังจากบอกกล่าวให้เขาได้รู้แทนที่เขาจะปล่อยเธอไปกลับบอกว่าจะรับผิดชอบ เรื่องนี้เกินความคาดหมายของเธอไปมาก

‘พี่จะรับผิดชอบ’ แค่คำนี้ที่หลุดออกมาจากปากของเขาก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นถี่ระรัวได้แล้ว ลึก ๆ ภายในใจจันทร์ฉายรู้สึกดีใจที่ได้ยินเขาพูดคำนี้ออกมา แต่เมื่อระลึกได้ถึงความจริงที่ว่าเขาไม่ได้รักเธอความดีใจในตอนแรกก็กลายมาเป็นความเศร้า ก้อนสะอื้นที่กล้ำกลืนไปครั้งแรกแล่นมาจุกอยู่ที่ลำคอไม่ช้าเธอก็ปล่อยน้ำตาไหลรินร้องไห้โฮราวกับเขื่อนแตก

ความรับผิดชอบของเขาจะเป็นแบบไหนเธอไม่อาจจินตนาการได้ ให้เธออยู่ในความลับต่อไปแล้วส่งเสียเลี้ยงดูอย่างนั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นมันจะต่างอะไรกับการเป็นเมียน้อยคนรวย จันทร์ฉายรับไม่ได้ เธอไม่อยากให้ลูกที่กำลังจะเกิดมาถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย แม้ว่าตอนนี้สงกรานต์จะยังไม่มีสถานะผูกมัด แต่เธอที่อยู่กับเขามาร่วมหกเดือนนั้นรู้ดีว่าหากคนของใจเขากลับมาเมื่อไหร่เขาคงจะขอเธอแต่งงานแน่ เธอคนนั้นที่ดีกับเธอเสมอมา

“ฉาย... หยุดร้องได้แล้ว ยังไงพี่ก็รับผิดชอบแล้ว เลิกร้องเถอะ”

สงกรานต์พูดออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจที่เห็นว่าหญิงสาวร่ำไห้ไม่ยอมหยุด เขาอยากจะปลอบเธอมากกว่านี้แต่ก็ติดที่ว่าเขาปลอบใครไม่เป็นและที่สำคัญเขายังตั้งตัวไม่ได้กับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้

“รับผิดชอบ ? ยังไงคะ จะให้ฉายอยู่ในสถานะลับ ๆ ของพี่งั้นเหรอคะ ? ไม่หรอกค่ะ ฉายไม่ยอม ฉายไม่อยากให้ลูกของฉายถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย” ความรู้สึกไม่ยินยอมที่มีอยู่ในจิตใจฉายชัด จันทร์ฉายก็โพล่งขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียน ภาพที่เห็นนี้ทำให้เธอน่าสงสารยิ่งนัก

“!!!” กลับกันสงกรานต์เมื่อได้ยินคำพูดของเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เขามองใบหน้าสวยด้วยอารมณ์กรุ่น ๆ พร้อมทั้งคิดในใจว่า เธอเห็นเขาเป็นคนแบบไหนกันที่จะได้ให้เธอไปอยู่ในสถานะนั้น

แม้ตอนนี้เขาไม่ได้รักเธอ แต่เขาก็ไม่ได้เลวร้ายพอที่จะทิ้งลูกและเมียของตัวเองนะ!

“เอาตามที่ฉายว่าเถอะค่ะ จากนี้พี่สงก็ใช้ชีวิตตามสบายได้เลย ฉายไม่มารบกวนและสร้างปัญหาให้พี่แน่นอน” จันทร์ฉายที่เห็นเขาไม่พูดอะไรก็เข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดไปนั้นถูก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วพูดออกมา ทว่าคำพูดของเธอนั้นกลับทำให้คนฟังอย่างสงกรานต์โมโหทันที

“ฉาย! พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะรับผิดชอบ อย่าดื้อและอวดดีได้ไหม”

“ฉายไม่ได้อวดดี”

“ไม่ได้อวดดีแล้วที่พูดอยู่คืออะไร” ชายหนุ่มถามกลับเสียงห้วน หญิงสาวเม้มปาก

“ฉายแค่ไม่อยากสร้างปัญหาให้พี่...”

“ถ้าไม่อยากสร้างปัญหาให้พี่ก็อยู่เฉย ๆ อย่าได้คิดและตัดสินใจเองคนเดียว”

“แต่ว่าถ้าพี่อรกลับมา...” เธอยังพูดไม่ทันจบ เขาก็สวนขึ้นมา

“เรื่องนั้นพี่จัดการเอง ฉายอยู่เฉย ๆ ดูแลลูกในท้องให้ดีก็พอ”

ชายหนุ่มพูดจบก็มองหน้าหญิงสาวด้วยสายตากดดัน จนหญิงสาวยอมพยักหน้านั่นแหละ เขาถึงได้สลายสายตานั้นไป