2

จันทร์จิรารู้ว่าสามีของเธอไม่มีทางที่จะหาเหตุผลมาชนะแน่ เธอจึงเดินเข้าไปด้วยอารมณ์ที่โมโหในความดื้อไม่ฟังผู้ใหญ่ของลูกสาว

“ถ้าลูกเลือกเส้นทางชีวิตแบบนี้ก็ดีเลย แม่ยื่นคำขาด อีกสองเดือนแม่จะหางานลูกจ้างให้ลูกได้เก็บประสบการณ์สมใจ และบอกไว้เลย ว่าแม่จะให้ลูกได้เข้าใจชีวิตมากกว่านี้”

จันทร์จิราหันมาทำท่าให้สามีเงียบ เมื่อเธอเห็นว่าจรูญทำท่าจะเข้าข้างลูกสาวเมื่อเห็นว่าเธอเอาจริง

“ฟังแม่นะลุลา ตอนลูกเรียนลูกได้เงินจากพ่อไปเรียน มีข้าวที่บ้านกิน เวลามีอะไรฉุกเฉินมีเงินของที่บ้านคอยช่วยเหลือตลอด ลูกเลยมองชีวิตเหมือนความฝัน นับจากนี้ลูกทำงานแล้วพ่อกับแม่จะไม่ช่วยเหลือเรื่องเงินทอง และแม่จะให้ลูกไปทำงานที่ไกลจากบ้าน จะได้รู้รสชาติชีวิตของจริง”

คนเป็นพ่อจากที่ตอนแรกโมโหลูกสาว ตอนนี้เขารู้สึกสงสารแต่ไม่กล้าพูดอะไร เพราะสิ่งที่ภรรยาพูดคือเรื่องจริง

“ลุลาคือพ่อว่าลูกค่อย ๆ ตัดสินใจก็ได้นะ ยังมีเวลา”

หญิงสาวมองหน้ามารดา ด้วยความรู้สึกเสียใจ เพราะเธอคิดว่าแม่กำลังไม่เชื่อมั่นในตัวเธอถึงพูดแบบนี้ และคงคิดว่าเธอจะต้องกลัวจนยอมไปทำงานที่กระทรวง

“ไม่ต้องห่วงลุลาค่ะ คุณพ่อสบายใจได้ แต่เวลาสองเดือนนี้ ลูกยังคงต้องขอเงินใช้ก่อนนะคะ เพราะไปสมัครเรียทำขนมเค้กไว้ เมื่อไหร่ที่ลูกได้งานลูกจะไม่รบกวนทั้งคุณพ่อคุณแม่เลย”

ลุลาเปลี่ยนสายตาจากที่หันไปพูดกับผู้เป็นพ่อ เปลี่ยนมาพูดกับมารดาแทน

“ลุลารบกวนเรื่องหาร้านให้ด้วยนะคะ เอาแบบไกล ๆ เลยยิ่งดี เพราะลุลากลัวจะมีคนทนไม่ได้แล้วต้องคอยไปแอบดูบ่อย ๆ ”

หญิงสาวเดินขึ้นบ้านไปด้วยท่าทางที่ดูเสียใจและน้อยใจ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็รู้สึกไม่ต่างจากลูกสาว แต่ต้องทำเป็นเข้มแข็งไว้

“จันทร์เราทำกับลูกเกินไปไหม” จรูญใจอ่อน

“เกินไปค่ะคุณ ฉันหมายถึงว่าที่เราตามใจลูกมาตั้งแต่เด็กมันเกินไป แล้วเราคงปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ คุณลองคิดดู ถ้าวันหนึ่งคุณไม่อยู่หรือฉันไม่อยู่ ลุลาจะใช้ชีวิตยังไง ทุกวันนี้บริหารเงินยังไม่เป็น เสื้อผ้าก็มีคนซักให้ กับข้าวสักอย่างก็ไม่เคยทำ ฉันจะไม่รอให้ถึงวันที่สายไปหรอกค่ะ ถึงค่อยมาคิดแก้”

สองคนสามีภรรยามองหน้ากัน ทุกอย่างที่จันทร์จิราพูดคือความจริงอีกแค่ไม่กี่ปี จรูญก็จะเกษียณและตัวจันทร์จิราเองก็เป็นแค่อาจารย์สอนมหาวิทยาลัยเงินเดือนก็ไม่ได้มากอะไร และตอนนี้เธอก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองอายุมากแล้ว อยากวางมือ มาอยู่ดูแลบ้าน

“แล้วคุณจะให้ลูกไปทำงานที่ไหน”

คนเป็นพ่อคิดไม่ออกว่าภรรยาจะให้ลูกไปทำงานที่ไหน ที่ไกลบ้าน เพราะส่วนมากจันทร์จิราก็ใช้ชีวิตอยู่แต่กรุงเทพ ไม่น่าจะไปรู้จักใครถึงขั้นจะฝากลูกไปทำงานได้

“ยังไม่ได้คิดค่ะ เดี๋ยวว่าจะถามเพื่อน ๆ ที่เคยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เพราะส่วนมากพวกนั้นเขาจะทำธุรกิจส่วนตัวกัน”

จันทร์จิราไม่ได้ทำใจได้เหมือนที่ปากพูด แต่เธอรู้ว่าเรื่องที่เกี่ยวกับลูกสาวให้จรูญจัดการไม่ได้ เพราะเขาทั้งรักทั้งหลงลุลา จนลืมไปว่าตัวเองไม่สามารถอยู่กับลูกไปได้ทั้งชีวิต