รู้ตัวเมื่อสายไป(2)

“เฟิร์นกลับมาที่ห้องแต่ไม่ได้มาคนเดียว”

คนเล่าหยุดพูดสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดหลับตาลงสนิทเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับมาและเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนฟังพยายามที่ไม่ร้องไห้เพราะมันคงทำให้อีกฝ่ายฟังไม่รู้เรื่อง

“เฟิร์นมากับไปร์ สองคนนั้นแอบคบกันมาได้ 1 ปีมันไม่ใช่แค่การเป็นกิ๊กกันธรรมดาแต่มันคือชู้”

อัศวินเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เขาได้เห็นเต็มสองตาพร้อมกับส่งโทรศัพท์มือถือเปิดไปยังคลังภาพเพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นภาพประกอบ

ศรุดาถึงกับตกใจพูดอะไรไม่ออกภาพที่เธอเห็นคือชายหญิง สองคนกำลังนัวเนียกันและก็พอจะเดาออกว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปคืออะไร

“แล้วนายก็ทนดู ! ”

“ใช่ ! วินกลัวถ้าแสดงตัวตอนนั้นคนทั้งคู่ก็คงจะบอกว่า วินกำลังเข้าใจผิด ดารู้ไหมตั้งแต่วินคบกับเฟิร์นมาเต็มที่ก็แค่กอดและหอมแก้มแต่ไอ้ไปร์มันมีอะไรกับเฟิร์นแล้วมีต่อหน้าวินนั่นแหละ”

หญิงสาวจับมือของเพื่อนชายคนสนิทไว้แน่นเธอรู้ว่าเรื่องราวที่วินได้เจอมามันช่างแสนสาหัสเหลือเกินถ้าเป็นตัวเธอเองคงเจ็บมากกว่านี้หรือบางทีอาจจะเสียสติไปเลย

ศรุดาไม่รู้จะให้คำปรึกษาเพื่อนอย่างไรเธอจึงทำได้แค่นั่งเงียบเป็นเพื่อนมองอีกฝ่ายดื่มเบียร์กระป๋องแล้วกระป๋องเล่าถึงอยากจะร้องห้ามแต่ก็ไม่กล้าเพราะเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนดี อย่างน้อยความเมาในค่ำคืนนี้ก็คงจะทำให้อัศวินสามารถนอนหลับได้

“ขอกอดหน่อยได้ไหม อย่างน้อยก็ยังมีแกที่รักเราใช่ไหมขอโทษนะที่วันนี้เราไม่รักษาสัญญาและกลับไปเห็นความสำคัญของคนที่ไม่เคยรักเราเลย”

อ้อมกอดที่ครั้งนี้มันมีความหมายมากกว่าทุกครั้งเพราะตลอดเวลาที่ทั้งคู่คบหากันเป็นเพื่อนสนิทกันมาเคยมีโอกาสกอดกันก็แค่เพียงเวลาที่ดีใจแต่ตอนนี้อัศวินกำลังต้องการที่พึ่งและชายหนุ่มก็มองไม่เห็นใครนอกจากศรุดาผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะไม่เห็นความสำคัญของเธอแค่ไหนก็ตาม

“ทำไมวะ ! ทำไมดาถึงไม่เคยทิ้งวินไปไหน”

“ก็เพราะว่าเรารักนายไงรักมาตลอดถึงแม้ว่าจะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้”

ใบหน้าของคนทั้งคู่ที่อยู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอของลมหายใจสองตาประสานส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดจากหัวใจ ปากหนาสีชมพูค่อย ๆ โน้มตัวเองลงมาประกบปากเล็กที่เผยอรอรับอยู่อย่างเต็มใจ

เบียร์เกือบสามกระป๋องทำให้อัศวินเร่าร้อนในความรู้สึกจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้เขาพ่ายแพ้ต่อสายตาที่ห่วงใยตรงหน้า แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กำลังทำมันผิดและหลังจากนี้เขากลับศรุดาอาจจะมองหน้ากันไม่ติดก็ตาม

วันเกิดที่มีแต่ความเศร้ามีแต่ความเหงากับหัวใจดวงเดียวที่แสนว้าเหว่ ศรุดาปล่อยให้หัวใจทำงานมากกว่าสมองเธอโหยหา ไออุ่นนี้จากผู้ชายที่เธอรักมานานแสนนานแม้ว่าเขาจะไม่เคยชายตามามองเธอเลยสักนิดก็ตามแต่วันนี้เขากำลังกอดเธอและเธอเองก็เต็มใจที่จะอยู่ในอ้อมกอดของเขา

เมื่ออารมณ์แห่งความรักเข้ามาครอบงำหัวใจจนหมดสิ้น ศรุดาหวังใช้หัวใจและร่างกายของเธอแบ่งเบาความเจ็บช้ำของ อีกฝ่ายให้ลดน้อยลง

“วิน”

สาวน้อยผู้ไร้เดียงสากับเรื่องแบบนี้เธอแสนเจ็บปวดและเสียวซ่านเมื่อถูกอีกฝ่ายกำลังจะรุกรานแสดงความเป็นเจ้าของ

สองร่างกายรวมกันเป็นหนึ่งเดียวมอบความสุขให้แก่กันผ่านทุกสัมผัสและจังหวะที่เป็นดังเสียงเต้นของหัวใจไม่นานสวรรค์ก็เปิดทางต้อนรับทั้งคู่อัศวินล้มตัวลงนอนแนบอกอวบของอีกฝ่ายเพราะความเมาและเหนื่อยจากกิจกรรมที่เขาเพิ่งทำไปจึงเหลือแค่เพียงเสียงลมหายใจหอบเหนื่อยที่โอบกอดคนตัวเล็กไว้

“ดา อยู่ไหน วินเรียกทำไมไม่ตอบ”

อัศวินเมื่อรู้สึกตัวตื่นลืมตาเพราะแสงของพระอาทิตย์ส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างสาดแสงมากระทบดวงตากลมโตเพื่อบอกว่าเวลานี้สายมากแล้ว

ชายหนุ่มรีบลุกส่งเสียงเรียกเจ้าของบ้านและออกเดินตามหาแต่พบแค่เพียงจดหมายฉบับน้อยที่ศรุดาเขียนถึงเขาไว้ว่าเธอจะออกไปข้างนอกให้เขาช่วยปิดประตูล็อคบ้านให้เรียบร้อยและเธออาจจะไม่กลับมาจนถึงวันพรุ่งนี้

ร่างสูงสองมือเท้าเอวมองภาพที่นอนที่เมื่อคืนนี้มันเพิ่งมีความสัมพันธ์ที่เขาเองก็ไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น ความรู้สึกผิด ถาโถมเข้ามาในหัวใจ อัศวินได้แต่พาร่างกายและหัวใจที่สับสนกลับบ้านเพราะรู้ว่าการที่ศรุดาทำแบบนี้เธอคงไม่ต้องการเจอหน้าเขาและเขาเองก็คงยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเธอเช่นกัน

เช้าวันนี้เป็นวันแรกที่ทั้งสองคนไม่ต้องรีบตื่นไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแล้วหลังจากที่สอบปลายภาควันสุดท้ายเสร็จ อัศวินจึงไม่สามารถไปดักเจอหน้าศรุดาได้

อัศวินยังคงพยายามโทรหาหญิงสาวอีกหลายครั้งแต่ศรุดาก็ไม่ยอมรับสายและปิดเครื่องในที่สุด อัศวินพยายามติดต่อทุกช่องทางแต่ก็ไร้วี่แววการตอบกลับ ชายหนุ่มพยายามคิดทบทวนว่าเขาจะจัดการกับเรื่องนี้ต่อไปอย่างไรดีแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้คำตอบให้ตัวเอง

1 เดือนผ่านไป

วันเวลาที่แสนจะทรมานกับการไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้พูด คำขอโทษและเป็นหนึ่งเดือนที่อัศวินไม่เคยได้ยินข่าวคราวของ หญิงสาวที่เป็นเพื่อนสนิทอีกเลยเพราะอัศวินไม่กล้าพอที่จะไปหาเธอที่บ้านแบบที่เขาเคยไปเพราะรู้ว่าเขายังไม่มีคำตอบให้ตัวเอง จนเวลาล่วงเลยผ่านมาถึง 1 เดือนเขามั่นใจแล้วว่าเขาอยู่ไม่ได้ถ้า ไม่มีศรุดาแต่ทุกอย่างก็สายเกินไป

“ดาไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วลูก” คนเป็นแม่ตอบตามที่ลูกสาวสั่งไว้

“ที่ไหนครับแม่ ผมติดต่อดาไม่ได้เลยโทรไปเธอก็ไม่ยอมรับสาย”

อัศวินรู้สึกตกใจที่รู้ว่าเวลานี้หญิงสาวไม่ได้อยู่กรุงเทพแต่ก็คิดว่าอย่างไรเขาก็จะตามไปง้อขอคืนดีกับเธอและพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง

“แม่ขอโทษด้วยนะวินที่คงบอกลูกไม่ได้ ดาขอแม่ไว้ว่าไม่ให้บอกเพื่อนคนไหนทั้งนั้นแม่ก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันแต่ดาบอกว่าเธอต้องการไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ลืมเรื่องราวทั้งหมดแม่เองก็ได้แต่สงสัยว่าลูกสาวของแม่ไปเจออะไรที่เจ็บปวด ใครกันนะทำให้ดาต้องหนีแบบนี้”

ชายหนุ่มได้แต่ก้มหลบตาหญิงวัยกลางคนตรงหน้าเพราะคนที่วิภากำลังถามหาคือตัวเขาเองความผิดยิ่งถาโถมเข้ามาในหัวใจ แม่ของเพื่อนสนิทไว้ใจเขาที่สุดและเขาเองก็ย่ำยีหัวใจของลูกสาวท่าน อัศวินไม่มีหน้าจะฝืนทนฟังอีกต่อไปจึงรีบขอตัวกลับ

ความผิดพลาดครั้งนี้ที่มันคงเกินจะแก้ไขแล้ว อัศวินจึงเลือกที่จะพยายามลืมทุกอย่างและไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เหมือนกับที่ศรุดาทำ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศให้เร็วที่สุด