มาทีหลังแต่สำคัญกว่า(2)

“เฟิร์นก็โชคดีเหมือนกันที่ได้นายเป็นแฟนจะมีผู้ชายที่ไหนซื่อสัตย์มั่นคงรักเดียวใจเดียวมาได้นานแบบนี้ ถ้าเราไม่มีโอกาสได้เจอผู้ชายอย่างวินเราเองก็คงไม่แต่งงาน”

ศรุดาเผลอพูดออกไปโชคยังดีที่เธอสามารถเก็บอารมณ์บนใบหน้าได้ถึงแม้อีกฝ่ายจะแอบทำหน้าเขินที่ได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้

“พูดจริงปะเนี่ยหรือดาแค่แกล้งชมให้วินรู้สึกดี”

อัศวินเกิดในครอบครัวนักธุรกิจเขาเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านโดยมีพี่ชายอายุมากกว่าเขาหลายปีและตอนนี้ก็กำลังจะเรียนจบจากต่างประเทศและกลับมาช่วยงานของทางครอบครัว

ความร่ำรวยของชายหนุ่มทำให้เขาเป็นที่หมายปองของ สาว ๆตั้งแต่สมัยมัธยมแต่ตัวอัศวินเองเมื่อได้ตกลงเป็นแฟนกับคนรักปัจจุบันเขาก็ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนอีกเลยก่อนหน้าที่อัศวินจะคบกับเฟิร์นหลายคนก็คิดว่าเขากับศรุดาเป็นคนรักกันแต่สุดท้าย ทั้งสองคนก็เป็นเพียงแค่เพื่อนสนิท

ครอบครัวของอัศวินและศรุดามีความสนิทสนมกันในระดับหนึ่งเพราะพ่อของหญิงสาวนำผลผลิตที่ไร่ที่อยู่ทางภาคเหนือของครอบครัวขายให้กับบริษัทของอัศวินและครอบครัวของชายหนุ่มก็ให้ราคาสูงกว่าไร่อื่นๆ สองครอบครัวนี้จึงถ้อยทีถ้อยอาศัยกันมาตลอดเพราะพ่อของชายหนุ่มก็รู้ว่าอัศวินเองก็พึ่งพาศรุดาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนถึงมหาวิทยาลัย

“กลับบ้านได้แล้ววินจะมืดแล้ว”

หญิงสาวยอมเสียมารยาทไล่อีกฝ่ายเพราะเวลานี้ก็เย็นจนใกล้จะมืดถึงแม้ว่าบ้านของอัศวินจะอยู่ห่างจากบ้านของศรุดาแค่เพียงไม่ไกลไปแต่รถที่ติดอยู่บนถนนก็ทำให้หญิงสาวอดเป็นห่วงไม่ได้แต่ถ้าวันไหนอีกฝ่ายปั่นจักรยานมาหาเธอทั้งคู่ก็มักจะพูดคุยกันถึงช่วงค่ำเพราะมีทางลัดที่รถจักรยานสามารถขี่ไปได้ภายในเวลาไม่กี่นาที

“ตอนแรกวินว่าจะไปเปลี่ยนเอาจักรยานมา รู้อย่างนี้ไม่น่าเอารถยนต์มาเลย เบื่อกรุงเทพฯไปไหนมาไหนก็ลำบากทั้งที่บ้านเธอกับเราอยู่ห่างกันนิดเดียวแต่ในเมื่อสุดท้ายต้องใช้ถนนใหญ่ก็ต้องไปสู้กับรถติดเหมือนเดิม”

สองคนเพื่อนสนิทเคยคุยกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้วว่าทั้งคู่ไม่ชอบชีวิตในกรุงเทพฯอัศวินเองเคยเดินทางไปที่ไร่ผลไม้ซึ่งเป็นบ้านเกิดของพ่อกับแม่ศรุดาเมื่อครั้งที่พ่อของชายหนุ่มเริ่มรับซื้อพืชผักจากไร่ ครั้งนั้นอัศวินเคยคิดว่าเขาจะหาเงินสักก้อนไปซื้อที่ดินบริเวณนั้นปลูกบ้านเพื่อหลีกหนีความวุ่นวายจากในกรุงเทพฯแต่เมื่อเขาได้พบรักกับเฟิร์นความคิดก็เปลี่ยนไปทันทีเพราะอีกฝ่าย ไม่ชอบชีวิตชนบทชอบความหรูหราและสะดวกสบาย

“ดา วันเกิดของเธอปีนี้เราขอผิดสัญญาสักปีนะเพราะมันตรงกับวันที่เราต้องเรียนที่มหาลัยเป็นวันสุดท้ายเราอยากไปฉลองกับเฟิร์นไว้วันหลังเราจะมาไถ่โทษ”

“อืม...ไม่เป็นไร”

ภายใต้คำว่าไม่เป็นไรมันมีน้ำตาซ่อนอยู่ในนั้นทันทีที่ ชายหนุ่มปิดประตูรถและขับออกไปจากหน้าบ้านนาทีนั้นน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ความน้อยใจก็ไหลออกมาทันที

วันเกิดของศรุดาในทุก ๆ ปีอัศวินเคยสัญญาว่าเขาจะพาเธอไปเลี้ยงฉลองและเขาก็ทำแบบนั้นมาตลอดจนถึงปีนี้ที่เขาขอผิดสัญญา หญิงสาวรู้ว่าตัวเธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรเพราะในฐานะเพื่อนอัศวินก็ให้ความสำคัญเธอมากกว่าคนอื่นแล้วแต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้ที่คนที่มาทีหลังกำลังสำคัญกว่าเพียงเพราะเธอคนนั้นอยู่ในสถานะของคนรัก

“วินกลับไปแล้วหรือลูก แม่ว่าจะชวนกินข้าวเย็น”

วิภาถามถึงเพื่อนของลูกสาวเพราะปกติแล้วอัศวินจะมากินข้าวเย็นที่บ้านหลังนี้อยู่บ่อย ๆ เพราะบ้านของชายหนุ่มมักจะไม่มีคนอยู่ด้วยธุรกิจที่กำลังไปได้ดีทำให้พ่อและแม่ของอัศวินต้องเดินทางไปต่างจังหวัดหรือไม่ก็ต่างประเทศอยู่เรื่อย ๆ ชายหนุ่มจึงใช้ชีวิตอยู่บ้านคฤหาสน์หลังใหญ่กับแม่บ้านที่บ้านเพียงลำพัง

“วินขับรถยนต์มาค่ะแม่ ดาเลยไม่อยากให้อยู่เย็นเดี๋ยวไว้วันหลังค่อยชวนวินมากินข้าวนะคะ”

วิภาสังเกตแอบสังเกตเห็นความเศร้าบนใบหน้าของลูกสาวคนเป็นแม่แอบคิดว่าศรุดาคงแอบรักเพื่อนสนิทเข้าแล้วแต่ก็ไม่กล้าถามเพราะเป็นเรื่องส่วนตัวและคิดว่าคงเป็นอารมณ์รักของวัยรุ่นที่เดี๋ยวสักพักก็คงจะลืม