บทที่ 4

“คุณเติร์ดเรียนจบอะไรมาหรือคะ” พลอยขวัญนึกสนใจจึงถามต่อ

“จบบริหารธุรกิจครับ” เขาสบตาเธอ เห็นได้ชัดว่าดวงตาเป็นประกาย “เรียกผมว่าน้องเติร์ดก็ได้ครับ”

“ยินดีค่ะน้องเติร์ด”

คุณชูศักดิ์สะดุ้งนิดๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครทันสังเกต คุณชูศักดิ์เริ่มออกอาการอยากจะเอ่ยคำทักท้วง แต่นายแบบที่ชื่อเติร์ดหันมาสบตา ดวงตาล้ำลึกมีประกาศอำมหิตวาบขึ้น คุณชูศักดิ์จึงสงวนคำพูด พลอยขวัญกลับคิดว่าเด็กคนนี้เล่นหูเล่นตากับคณะกรรมการเก่งดี

“ผมขอเรียกคุณว่าพี่พลอยนะครับ”

“ได้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ!”

ยิ้มแฉ่งเหมือนเจ้าหยูกหมาน้อยเลยแหะเด็กคนนี้... ความเก่ง ความอ่อนเยาว์และรูปโฉมล้วนเป็นปัจจัยที่ส่งเสริมชายหนุ่มคนนี้ พลอยขวัญจึงถามเกี่ยวกับแนวความคิดและคติการทำงานที่ชอบสองสามข้อ

“ตอนประถม ผมต้องหางานทำเป็นค่าเรียน โชคดีที่มีโรงงานแห่งนึงรับเด็กอย่างผมเข้าทำงาน เถ้าแก่บอกให้ผมไปขออะไหล่ชิ้นส่วนคอมจากแผนกโน้นมาให้หน่อย ผมรีบไปตามคำสั่ง แต่ไปตามแผนกที่เถ้าแก่บอกแล้วก็ไม่มีของที่ว่าเลย จะไปแผนกไหนๆ ก็ไม่มี สุดท้ายแล้วผมก็เลยได้คุยกับทุกแผนกเลย ผมจ๋อย คิดว่าทำงานแรกที่ได้รับมอบหมายพลาดไปเสียแล้ว แต่เถ้าแก่หัวเราะ เฉลยว่าไม่มีอะไหล่อะไรนั่นหรอก แต่เป็นวิธีให้เด็กใหม่ได้ไปแนะนำตัวกับคนงานเก่า”

“เถ้าแก่ขี้เล่นจัง”

“เขาสอนผมหลายอย่าง ผมเริ่มงานทาสี ต้องไปทำงานปีนนั่งร้าน ตากแดดร้อนๆ ขูดสีเก่าออกจนมือพองไปหมด นับแต่นั้นมาผมก็ให้เกียรติคนใช้แรงงานทุกคน ตอนที่ผมทาสีผนังด้านหนึ่งเสร็จเป็นครั้งแรกในชีวิต เถ้าแก่กับพวกลูกพี่ทุกคนก็มายืนปรบมือให้ผม นั่นคือบทเรียนล้ำค่าสำหรับผม”

“บทเรียนอะไรหรือ”

“ผลงานจากแรงงานของเรานั้นเป็นความสุขที่สุดอย่างหนึ่ง”

“นั่นสินะ” พลอยขวัญพยักหน้าเห็นด้วย

“ผมฝึกการทำงานเป็นทีม” เขานับนิ้ว “การรับฟังก็เป็นเรื่องสำคัญ เถ้าแก่ไม่เคยละเลยความคิดเห็นของเด็กอย่างผม ท่านเป็นผู้บริหารที่ซื้อใจลูกน้องได้ เถ้าแก่โรงงานเล็กๆ นั่นแหละไอดอลในใจผมเลยครับ”

พลอยขวัญอยากจะคุยต่ออีก แต่จะกลายเป็นดูเหมือนคุยกันอยู่สองคน พลอยขวัญเริ่มรู้ตัวว่าเสียมารยาทต่อคนอื่นๆ จึงกล่าวขออภัยที่รบกวนการคัดเลือก แต่คุณชูศักดิ์กลับมอบอำนาจให้เธอตัดสิน

“คุณคือผู้รับผิดชอบโปรเจคนี้โดยตรง บอสใหญ่ให้สิทธิ์คุณเลือกนายแบบที่ชอบได้เลยครับ”

“เอ่อ... ค่ะ” พลอยขวัญได้รับเอกสารรายละเอียดของนายแบบแต่ละคนให้พิจารณา เมื่อวิเคราะห์อยู่อึดใจ พลอยขวัญก็ตัดสินใจเลือก

“พลอยเลือกหมายเลขหนึ่ง สอง และหกค่ะ”

“สามคนเลยเหรอครับ”

“ค่ะ พลอยชอบหมดเลย อยากทำชุดให้ทั้งสามคนเลยค่ะ”

ทั้งสามคนเป็นหนุ่มหน้ามนแตกต่างกันสามสไตล์ คนหนึ่งดูนิ่งขรึม ใบหน้าโฉบเฉี่ยวดูมีชั้นเชิง อีกคนสดใสแววตาเจ้าชู้นิดๆ ส่วนคนสุดท้ายให้ความรู้สึกเหมือนน้องชายที่พี่สาวอยากจะพาไปเลี้ยงข้าวให้อ้วนๆ พลอยขวัญครุ่นคิดถึงภาพรวมคร่าวๆ ของโปรเจคที่จะเขียนนำเสนอผู้บริหารได้แล้ว เธอจึงเลือกทั้งสามคนนี้ แต่คุณชูศักดิ์ดูจะร้อนๆ ขึ้นมาไม่รู้ตัวกระมัง ถึงได้มีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นที่หน้าผากและขมับ เขาเช็ดเหงื่อก่อนจะเอ่ยขอร้องพลอยขวัญ

“คุณพลอยขวัญเลือกนายแบบได้แค่คนเดียวครับ”

“คนเดียวหรือคะ”

“ครับ เลือกคนที่คุณพลอยขวัญชอบที่สุด”

อา... นั่นสินะ เธอยังอยู่ในช่วงทดลองงาน ใช้นายแบบเยอะ ก็แปลว่าต้องใช้ทรัพยากรเยอะ ไหนจะงบประมาณอีก หากพิจารณาจากชื่อเสียงที่ผ่านมาของเธอ เบื้องบนคงจะต้องการให้เธอแสดงฝีมือผ่านโปรเจคเล็กๆ นี้ให้ได้ก่อนถึงจะขยับขนาดโปรเจคให้ พลอยขวัญจึงกลับมาพิจารณาอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมถึงได้นึกถึงเสื้อแจ๊กเกตตัวแรกที่เธอตัดเย็บในชีวิตตัวนั้น

พลอยขวัญเงยหน้าขึ้นสบตานายแบบสามคนนั้นทีละคน ขอให้พวกเขาลองเดินให้ดู ลองยิ้มและลองโพสท่าเพื่อพรีเซนต์ชุดที่ตัวเองใส่อยู่ ทุกคนต่างก็มีดี เพียงแต่จะมีอยู่คนหนึ่งที่ดีกว่า

“หมายเลขหกค่ะ”

พลอยขวัญสรุปได้ในที่สุด ถ้าเบื้องบนให้เธอเป็นคนเลือก ถ้าอย่างนั้นก็ขอเลือกไทป์เจ้าหยูกหมาตามที่เธอชอบก็แล้วกัน พลอยขวัญหยิบหมายเลขเอกสารออกมาวางตรงหน้า พลางส่งยิ้ม

“จากนี้ไปน้องเติร์ดจะเป็นนายแบบประจำโปรเจคของพี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”