ตอนที่ 1 ซูฉี

ซูฉี เด็กสาวอนาคตไกล จู่ ๆ เธอก็ได้มรดกชิ้นใหญ่ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แม่เธอจากไปเพราะตรอมใจตาย เมื่อพ่อมีเมียน้อย แถมยังมีลูกสาวอีกคน มรดกที่ว่าก็แค่กำไลหยกโบราณดูจะธรรมดา แต่พอเธอนำมาสวมใส่ไว้บนข้อมือทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

จู่ ๆ ก็ฝันเห็นคนที่หน้าตาคล้ายกันกับเธอ ชีวิตและเรื่องราวนั้นไม่ต่างกันสักนิด แม่เจ็บป่วยเพราะพ่อมีเมียน้อย ก็เหมือนกับผู้ชายคนนี้ที่อยู่จวนใหญ่โตหรูหรา มั่งคั่งด้วยเงินทองทรัพย์สมบัติมากมาย

ผู้ชายก็มักมากเป็นธรรมดา ทำให้แม่คนสวยในยุคที่แตกต่าง มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับแม่ของเธอนัก จนอดคิดไม่ได้ว่าคือคน คนเดียวกันหรือไม่

ซูฉีเดินเข้าออกตรงนั้นตรงนี้ ตัวเธอเองอยู่ที่นี่มาหลายวัน เพราะเธอนอนหลับและฝันแบบนี้เสมอ อีกทั้งยังเป็นคนติดนิยายจีนอีกด้วย ไม่แปลกใจที่เธอเห็นสิ่งเล่านี้ที่เรียกว่า ‘คุ้นตา’

ซีรี่ย์จีนหลายเรื่องที่ไม่ใช่แค่ผ่านตาเท่านั้น เธอยังปลื้มพระเอกที่หล่อเหลาคมเข้มกระชากใจ จนอยากจะจับมาทำสามี หรือจะเรียกแบบหยาบคายก็คือจับมาทำผัวเสียจนตัวสั่น

ด้วยความสนุกสนานของเธอ เรียนรู้วิธีการพูด การเดิน หรือไม่ก็การเขียนที่ สาวสวยยุคโบราณ มักเขียนด้วยพู่กัน แต่ของเธอนั้นเขียนด้วยปากกาและใช้เสียงก็กลายเป็นตัวอักษรแล้ว

ทว่าฝันแบบนี้ได้ไม่นานก็ต้องสะดุ้งตื่นตกใจ เพียงแค่เสียงของนาฬิกาปลุกที่เป็นเวลา เที่ยงวันแล้ว อาชีพหลักของเธอในเวลานี้คือเด็กนักเรียน ม.ปลายที่ปิดเทอม และก็จำเป็นต้องเข้ามหาลัย

ทว่าเธอไม่อยากเรียน นั่นเพราะต้องแบมือขอเงินจากผู้เป็นพ่อ ผู้ชายที่มีเมียน้อย ยังไม่เคยจะสนใจเธออีกต่างหาก เรื่องอะไรที่เธอจะต้องบากหน้าไปของเงินผู้ชายมักมากด้วยล่ะ ในเมื่อมือเธอก็มี ไม่สู้ทำงานหาเงินเองดีเสียกว่า ไม่ต้องมารับฟังเสียงบ่นกะปอดกะแปดอันแสนน่ารำคาญนั่น

ร้านเดิมของแม่เธอขายเต้าหู้ รับมาและขายไปในตลาดเช้า ที่แสนจะวุ่นวาย ไม่ต้องเหนื่อยมาก เพราะไม่ต้องทำอะไร ตื่นแต่เช้าตั้งแต่ตีสี่ กลับมาจากขายของก็แปดโมงเช้า กินข้าวและนอนฝันหวานเหมือนเดิม ตื่นมาเที่ยง ๆ ก็กินข้าว แล้วก็อ่านนิยายที่เธอชอบเป็นชีวิตจิตใจ วัน ๆ กิจวัตรของเธอก็มีเพียงแค่นี้

“ซูฉี อยู่บ้านไหม” เสียงที่คุ้นเคยก็ดังออกมาจากนอกบ้าน จะเรียกว่าบ้านก็ไม่ใช่ มันเป็นห้องเช่าขนาดหนูดิ้นตายก็คงกล่าวได้เพียงเท่านี้ พอเอาไว้ให้เธออาศัยหลับนอน เพราะบ้านหลังใหญ่ เธอจะไม่ไปเหยียบอย่างเด็ดขาด

เด็กสาวหน้าตาสะสวยเดินมาเปิดประตู ก็เห็นหน้าของชายวัยใกล้จะหกสิบ ยิ้มหวานให้ “พ่อเอาเงินมาให้ เดี๋ยวจะต้องเข้ามหาลัยจำเป็นต้องใช้เงิน” ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ภรรยาตรอมใจจากไป เหลือเพียงแค่ลูกสาวคนเดียว ทั้งดื้อรั้นไม่ยอมใคร

“ไม่จำเป็น หนูไม่ต้องการเงินจากพ่อ เก็บเอาไว้ให้เมียน้อยพ่อเถอะนะ” ซูฉีมีหรือจะยอมเธอมักใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวมอบให้บิดาเสมอ เพียงแค่มีอคติเกี่ยวกับพ่อมีเมียน้อย ร่วมด้วยลูกติดของผู้หญิงหน้าด้านคนนั้น

“ซูฉี เรื่องมันก็นานมาแล้ว ลูกอย่าใจคอคับแคบได้ไหม พ่อขอร้องล่ะ” ชายวัยใกล้ฝั่งกล่าวด้วยความขมขื่นและทรมานใจ

“เรื่องมันนานเหรอคะ พ่อคิดว่ามันนานมากขนาดนั้นเลยรึไง ผู้หญิงคนนั้น เมียน้อยของพ่อ แอบเล่นชู้กับพ่อ ทั้ง ๆ ที่เป็นเพื่อนของแม่เนี่ยนะ! ไม่คิดว่าเพื่อกัน มันแทงข้างหลังกันได้ลงคอ! แถมยังมีหน้าด้านมีลูกอีก พ่อคิดดูสิ แม่จะรู้สึกยังไง ถ้าแม่มีชู้ล่ะ! แล้วลูกในท้องเป็นลูกชายชู้ พ่อจะรับได้ไหม เงียบทำไม”

เด็กสาวเดือดดาลอดต่อว่าไม่ได้ ความคับแค้นอยู่ในอกมันอัดอั้นคั่งแค้นมานานแสนนาน อยากจะจัดการสองแม่ลูกนั่นใจจะขาด แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองพวกมันด้วยความชิงชัง คนพวกนั้นยังเสวยสุขบนกองเงินกองทอง แถมยังยิ้มระรื่น หน้าบานเหมือนจานดาวเทียม

อยากรู้นักถ้าหน้าบาน ๆ ถูกกระชากลงมาจะเป็นแบบไหน เธอจะเหยียบพวกมันสองแม่ลูกไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดเลย อย่าให้เธอได้มีโอกาสเชียว ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ปล่อยสองคนนั้นเป็นอันขาด

“ซูฉี ไม่เข้าใจพ่อบ้างเลย พ่อก็แค่” คนผิดรู้ว่าผิด ไม่กล้าโต้แย้งกับลูกสาวสักนิด

“แค่สนองตัณหา กับผู้หญิงร่าน ๆ นั้นสินะ ออกไปเถอะ หนูอยากพักผ่อน ไม่อยากจะเห็นหน้าพ่ออีก” ซูฉีไล่พ่อทางอ้อม จากนั้นก็ปิดประตูดังปัง เพราะหงุดหงิดรำคาญใจ สีหน้าของคนผิดอยู่เต็มหัวใจนั้นเจ็บแปลบที่หน้าอกด้านซ้าย จนต้องยกมือขึ้นมาทาบ

“พ่อ หนูบอกแล้วว่าไม่ให้มา พี่ใหญ่ปากร้ายขนาดนั้น เอาแต่ใจก็ที่หนึ่งพ่อยังไม่เข็ดอีกหรือคะ กลับบ้านกันค่ะ ปล่อยพี่เขาไปเถอะเงินพี่เขาไม่อยากได้ งั้นพ่อก็ยกให้หนูนะ หนูจะเอาไปซื้อของใช้จำเป็น”

ลูกสาวคนเล็กพูดขึ้นประจบประแจงคนเป็นพ่อเสียยกใหญ่ มีเหรอที่เธอจะยอมให้พี่สาวคนนั้นกลับเข้าไปอยู่ในบ้านด้วยกัน ฝันไปเถอะ

ซูฉีเดินกลับเข้าด้วยความไม่พอใจ กำไลหยกอันนี้ที่เธอได้มันมาครอบครอง มันอยู่บนข้อมือของเธอมาตลอด และยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหลนัก เพราะมันงดงามและล้ำค่าเสียจริง คราวนี้เด็กสาวเดินเข้าไปในห้องล้มตัวนอนบนฟูกแค่ปูราบกับพื้นเท่านั้น ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ จะมีของใช้ไม่ได้มากมายเท่าไหร่

ตู้เสื้อผ้า ตู้เย็น หมอหุงข้าว เครื่องซักผ้า ของพวกนี้จำเป็นสำหรับเธอ จากนั้นในมือยังมีโทรศัพท์เครื่องโปรดอ่านนิยายต่อในตอนที่กำลังเข้าได้เข้าเข็ม

นางเอกในเรื่องกำลังถูกแม่เลี้ยงทุบตีอย่างทารุณ เผลอแป๊บเดียว คนที่อ่านนิยายออนไลน์ ก็หลับคาจอขนาดเจ็ดนิ้วไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในห้วงความฝันของวันนี้ ซูฉีปรากฏกายเป็นเพียงแค่ดวงจิตดวงหนึ่งเท่านั้น เธอยังไม่ได้ตาย แต่ก็ย้อนอดีตมาได้ มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดไม่น้อย เพียงแค่มีกำไลอันนี้ นำทางเธอมาได้เพียงแค่จวนตระกูลเมิ่ง พบกับผู้หญิงที่ชื่อว่า เมิ่งลู่หลิน ผู้หญิงที่น่าสงสารที่สุด จู่ ๆ ก็มีเสียงของสาวใช้ ที่เธอคุ้นหน้าเป็นอย่างดีรีบร้อนวิ่งพรวดพราดเข้ามา แถมร้องไห้ฟูมฟายราวกับมีใครตาย

“คุณหนู นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ พา...สตรีมาด้วย” สาวใช้เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน นางเสียใจแทนฮูหยินยิ่งนัก หากฮูหยินรู้เข้าจะเสียใจจนล้มป่วยอีกหรือไม่

“ใครกันที่มา” คุณหนูเมิ่งลู่หลินแห่งจวนตระกูลเมิ่งลุกขึ้นยืนท่วงท่าสง่างามยิ่งนัก ใบหน้าของนางช่างดูยิ่งยโสเสียเหลือเกิน น้ำเสียงเรียบสีหน้าแม้จะดูเมินเฉยคล้ายไม่ใส่ใจต่อสิ่งใด กระนั้นมันก็สร้างแรงกระตุ้นให้นางเริ่มหวาดหวั่น

สาวใช้ก้มหน้ากล่าวตอบ มิกล้าสบตาผู้เป็นนาย “นายท่านตอบว่า ฮูหยินรองเจ้าค่ะ มีบุตรีมาด้วยนะเจ้าคะ”

เมิ่งลู่หลินได้ยินเช่นนั้น ราวกับสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของนาง “เหตุใดท่านพ่อจึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้”