ร้ายรัก | EP.5 เอาตัวรอด

ตอนที่ 5

——————————

เดกซ์เตอร์ยกมือคลึงขมับเบาๆ พ่นลมหายใจที่แสนจะหงุดหงิดออกมาเพราะโดนขัดจังหวะ เขากลอกตาไปมาหลายครั้งก่อนจะเอ่ยทักทายคนที่พึ่งเดินเข้ามา

"ท่านพ่อมีอะไรครับ"

"นานๆ ทีไอ้ลูกชายจะเข้าบริษัทฉันก็ต้องเข้ามาทักทายหน่อยสิ"

ท่านธีโอดอร์นั่งลงบนโซฟารับแขกด้วยท่าทางผ่อนคลาย มองลูกชายแต่งตัวไม่เรียบร้อยเพราะเมื่อครู่คงฟัดเหวี่ยงกับเด็กสาวคนนั้นสินะ ลูกคนนี้มันจริงๆ เลย ไม่ว่าจะทาบทามพูดคุยกับลูกสาวตระกูลก็ต้องยอมแพ้กับความเจ้าชู้ รักสนุกของมันแทบทุกราย แล้วเมื่อไหร่จะเขาจะได้สละตำแหน่ง ได้อุ้มหลานเหมือนคนอื่นๆ เขาสักที

"ครับ ถือว่าเจอแล้วนะ ผมขอตัว" เดกซ์เตอร์พูดพลางกระชับเนกไทขึ้น จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง เตรียมจะออกไปจัดการยัยเด็กใจแตกนั่นให้รู้เรื่อง

"เพราะแกสนุกอยู่แบบนี้ถึงไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนสักที เดกซ์ ฉันแก่แล้วนะ ร่างกายก็เริ่มไม่แข็งแรงตามอายุที่มากขึ้นทุกวัน" ท่านธีโอดอร์ทำท่างโอดโอยไม่มีแรง

"เฮ้อ ครับ คนไหนอีกล่ะครั้งนี้" เดกซ์เตอร์แสยะยิ้มราวกับรู้ทันคนเป็นพ่อ ท่านพ่อเขาน่ะเล่นไม้นี้ทุกทีเวลามีผู้หญิงมาแนะนำให้เขา

"ฮ่าฮ่า ในใจฉันก็ยังนึกเสียดายหนูอามิเกลอยู่นะ แต่ก็เอาเถอะ ฉันไม่อยากกะเกณฑ์เลือกให้แกอีกแล้ว เอาเป็นว่าฉันอยากอุ้มหลานแล้วกัน" เขาแอบรู้มาว่านาธานมีลูกสาวอีกคนก็เลยส่งลูกชายไปจีบเอาซะหน่อย ตอนนั้นซีซานเดอร์กำลังถดถอยลง ถ้าเขาได้ทุกอย่างตรงนั้นมาก็คงจะดีไม่น้อย

"ก็ดีครับ ไว้ผมเจอคนที่จะเป็นแม่ของลูกแล้วจะแนะนำให้รู้จักนะ แต่ตอนนี้ยัง"

"งั้นก็รับช่วงต่อจากฉันไปสักที ฉันอยากอยู่กับแม่แก อยากพักผ่อนจะแย่แล้ว"

"ไว้สนามแข่งที่ฮาวายเสร็จก่อนแล้วกันนะครับท่านพ่อ"

"โอเค ฉันถือว่าแกตกลงจริงๆ แล้วนะ งั้นช่วยเริ่มตั้งแต่งานพวกนี้เลยแล้วกัน ฉันเหนื่อยแล้ว "

เดกซ์เตอร์รับแฟ้มงานอันหนาปึกจากลูกน้องท่านพ่อมาเปิดดูแบบผ่านๆ ก็สะดุดเจอสิ่งที่น่าสนใจอย่างหนึ่งแล้วแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง เขาวางเอกสารเล่มหนาวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมก่อนจะเอ่ยตอบรับ

"ก็ได้ครับ เริ่มจากคำสั่งนี้ก่อนเลยแล้วกัน"

"โอ้โห ฉันล่ะดีใจจริงๆ ฮ่าฮ่า"

รู้อย่างนี้น่าจะหยิบยื่นเรื่องนี้มาคุยกับไอ้ลูกชายตั้งนานแล้ว ท่านธีโอดอร์หัวเราะเสียงดังพึงพอใจกับคำของลูกชาย ว่าแต่ในนั้นต้องมีอะไรที่มันสนใจอยู่แน่ๆ ชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิ

หลังจากท่านพ่อกลับไป เขาก็เอางานที่พึ่งเปิดดูเมื่อครู่มาทำต่ออีกสักพัก ร่างสูงใหญ่ของเดกซ์เตอร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ส่งแฟ้มเอกสารที่มีคำสั่งสำคัญให้ลูกน้องคนสนิท ไซออนก้มโค้งรับมาแล้วเปิดดูคร่าวๆ ก็เข้าใจได้ทันที

"ฉันจะไปสนามแข่ง อ้อ อะไหล่รถที่เข้าวันนี้ฉันจะไปดูเอง แกไปจัดการเรื่องที่ฮาวายก่อน เดี๋ยวฉันตามไป" ออกคำสั่งลูกน้องเสร็จเขาก็เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีออกจากห้อง ทั้งเลขาและผู้ช่วยของเธอต่างแปลกใจอยู่ในใจก่อนจะก้มโค้งให้เจ้านาย

"ครับนาย" ไซออนรับคำสั่งอย่างงงๆ วันนี้เจ้านายดูอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษคงมีเรื่องอะไรสนุกๆ แก้เบื่ออีกแล้วสินะ

"จัดการด่วนที่สุดครับ"

ไซออนยื่นเอกสารหนึ่งในนั้นให้เลขาสาววัยกลางคน เธอถึงกับตาโตตกใจและแปลกใจในเวลาเดียวกัน ก่อนจะเปิดอ่านเอกสารอีกใบก็ต้องแปลกใจไม่แพ้กัน

ร่างอรชรนั่งอยู่บนบัสรับส่งประจำทาง หากเธอกลับห้องไปตอนนี้อาจจะเจอเขาอยู่ที่นั่นหรือเขาอาจจะตามเธอไปหลังจากนั้นก็ได้ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอเลยสักนิด คิดได้ดังนั้นเธอจึงตรงไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อส่งคำร้องขอเดินทางเร็วขึ้นกว่าเดิมทันที หากพรุ่งนี้คำร้องถูกอนุมัติเธอก็สามารถเดินทางได้เลย และหากผ่านพ้นคืนนี้ไปได้เธอก็รอดจากเขาแล้ว แต่ถ้าเขาจะตามเธอไปมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสักนิดเพราะบริษัทที่เธอต้องเข้าทำงานก็เป็นของครอบครัวเขาเช่นกันแต่มันคงไม่เกิดขึ้นแน่นอนเธอมั่นใจ

หญิงสาวก้าวเท้าเดินออกจากมหาวิทยาลัยมาเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้จะไปที่ไหนดีและมีที่ไหนปลอดภัยจากเขาได้บ้าง

"ไปที่ร้านดอกไม้จะเป็นการรบกวนพี่มิเกลหรือเปล่านะ" เสียงเล็กพึมพำอยู่คนเดียว สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

"สวัสดีค่ะพี่มิเกล"

"สวัสดีจ้ะนีน พี่รบกวนอะไรนีนหรือเปล่า" เสียงหวานปลายสายถามน้องสาวด้วยความเกรงใจเพราะรู้ว่าช่วงนี้เธอค่อนข้างวุ่นวาย เตรียมตัวไปทำงานที่อเมริกาและเคลียร์เรื่องต่างๆ ที่นี่อยู่

"ไม่เลยค่ะ พี่มิเกลมีอะไรเหรอคะ"

"คือไฟล์ออกแบบสวนตัวอย่างที่นีนทำไว้เมื่อสัปดาห์ก่อน..."

"..ด..เดี๋ยวนีนเข้าไปหาให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ" จริงสิ เธอว่าจะส่งงานให้พี่มิเกลตรวจสอบตั้งแต่ทำเสร็จใหม่ๆ ก็ลืมซะสนิทเลย

หญิงสาวรีบวางสายแล้ววิ่งไปที่ป้ายบัสทันที ไม่นานก็ถึงร้านดอกไม้ เธออยู่ช่วยงานจนถึงเวลาปิดร้าน หญิงสาวนั่งเงียบคิดไม่ตกอยู่ใจในจนอามิเกลสังเกตและรู้ได้

"นีนพักที่นี่ก็ได้นะ ตามสบายเลยจ้ะ" อามิเกลเอ่ยขึ้น

ความกระวนกระวายและหวาดกลัวในใจคงไม่อยากกลับห้องตัวเองไป อาจจะเป็นเพราะกำลังหนีคุณเดกซ์เตอร์อยู่ก็ได้และที่นี่คงเป็นที่เดียวที่นีนสามารถหลบเข้ามาอยู่ได้โดยที่ไม่ถูกตาม เธอรู้เรื่องของน้องสาวมาสักพักใหญ่แล้วล่ะ

"..คะ ขอบคุณค่ะพี่มิเกล" ดวงตากลมใสเปล่งประกายขึ้น เธอยิ้มกว้างอย่างดีใจและเอ่ยขอบคุณพี่สาวคนสนิท

คืนนั้นเธอค้างที่ร้านดอกไม้และช่วยพี่โซอี้และพี่เอวาเปิดร้านในตอนเช้า หญิงสาวเช็กมือถือก็พบว่าเขาไม่ได้โทรหรือส่งข้อความหาเธอเลย เวลานี้จึงเหมาะที่จะกลับไปเก็บของที่ห้องมากที่สุด คิดได้ดังนั้นจึงตัวออกมาก่อน

"รีบเก็บของพวกนี้แล้วออกไปให้เร็วที่สุดเถอะนีน" เธอพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังเดินไปที่ห้อง

ทันทีที่ถึงก็รีบเก็บของแพ็คใส่กระเป๋าเดินทางจนเสร็จเรียบร้อยจึงเข้าไปอาบน้ำ ไม่นานก็ออกมาเป็นเวลาเดียวกับที่มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อพบว่าเป็นสายจากทางมหาวิทยาลัยเธอจึงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะกดรับ

โดยทุกอากัปกิริยาทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของคนที่พึ่งมาถึงเมื่อสักครู่ ชายหนุ่มยืนไขว้ขาพร้อมกับกอดอกอยู่มนมุมมืดของห้อง มองหญิงสาวคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์และเป็นต่อ

"อะไรนะคะ ที่ไหนคะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ" หญิงสาววางสายพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วฟุบนั่งบนโซฟาเก่าที่มุมนั่งเล่นด้วยใบหน้าผิดหวัง

"เป็นอะไรไปล่ะ เมื่อกี้ยังมีท่าทางดีใจอยู่เลยนี่" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นก่อนจะปรากฏตัวออกจากมุมมืด

"..ค..คุณ! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ!..." ใบหน้าสวยตื่นตระหนกด้วยความตกใจ ลนลานทำอะไรไม่ถูกก้มมองสภาพพึ่งอาบน้ำของตัวเองก็ต้องรีบเอามือปกปิดร่างกายเอาไว้

"เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกน่า อย่าพยายามนักเลย"

สายตาคมกวาดมองเรือนร่างอรชรที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวห่อคุมเอาไว้ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเบาๆ พร้อมกับเดินช้าๆ เข้ามาหาหญิงสาว