บทที่ 6 ไม่สบาย

บทที่ 6 ไม่สบาย

กาเนสหันหลังให้อธิปแล้วหลังจากร่ำลากันเสร็จ เธอเดินมาตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้าเพื่อรับกล่องพัสดุแล้วเข้ามาในลิฟต์

"เฮ้อ~ จะมาตายเพราะถูกเอาไม่ได้นะ!" เธอยืนพิงผนังลิฟต์แล้วอ่านชื่อคนที่ส่งของมาให้แต่หัวคิ้วกลับขมวดยุ่ง "โชน!" เธอพูดชื่อโอโซนออกมาด้วยความมึนงงก่อนจะร้องอ๋อในใจ เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนโอโซนเคยโทรมาบอกว่าจะมีพัสดุมาส่งที่คอนโด ให้เธอรับไว้ให้

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋าสะพายข้าง เธอพอจะเดาออกว่าคนที่โทรมาเป็นใคร และเดาไม่ผิดจริง ๆ

"ไง"

(ของไปถึงแล้วใช่ไหม)

"อืม รับไว้ให้แล้วล่ะ มาเอาตอนไหน"

(แล้วจะให้กูไปเอาตอนไหนล่ะ) กาเนสกรอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย (ทำไม เงียบเพราะไม่อยากเจอหน้ากูเหรอ)

"คืนนี้ละกัน"

(อืม) ตกลงกันเสร็จกาเนสก็วางสายก่อน เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องและถอดเสื้อเพื่อจะอาบน้ำและได้กินยานอนพักผ่อน

01:00 น.

โอโซนเดินช้า ๆ มาหยุดยืนหน้าห้องกาเนสหลังจากเลิกดื่มแล้วเขาก็ขับรถมาหาเธอที่คอนโดทันที ก่อนจะกดกริ่งสองครั้ง

"ทำไมไม่มาเปิดสักทีวะ" โอโซนพึมพำกับตัวเองเพราะปกติกาเนสไม่เคยมาเปิดประตูช้าเกินหนึ่งนาทีเลย หางตาเหลือบมองเวลาบนข้อมือแล้วกดกริ่งอีกสามครั้ง

"กดอะไรนักหนา" ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงคนตัวเล็กเล็ดลอดออกมา ภายในห้องยังมืดสลัว มีไฟตรงประตูที่สว่างจ้าเท่านั้น

"ก็มึงเปิดประตูช้าไง กูเลยกดหลายครั้ง"

"ของวางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น เดินไปหยิบเอง"

"อืม" โอโซนพยักหน้ารับแล้วปลีกตัวไปที่ห้องนั่งเล่น เขาหยิบกล่องพัสดุเล็ก ๆ ขึ้นมาถือไว้ก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม หางตาเหลือบเห็นประตูห้องนอนเธอไม่ได้ปิดจึงถือวิสาสะเดินเข้ามา "เป็นไร ไม่สบาย?" คำถามห้วน ๆ เอ่ยออกไปแต่กาเนสก็ยังนอนนิ่งจนโอโซนเดินมาถึงเตียงนอนฝั่งที่เธอนอนอยู่ มือหนายกขึ้นมาอังหน้าผากเธอเบา ๆ

"ทำอะไร ทำไมยังไม่กลับ" กาเนสชักสีหน้าให้

"มึงไม่สบาย"

"เป็นภูมิแพ้เฉย ๆ เดี๋ยวก็หาย"

"กินยายัง" โอโซนถามต่อจนกาเนสต้องลุกขึ้นมาตอบคำถาม

"อะไรของแก มาทำเป็นห่วงใยอะไรก่อน ไม่เข้าใจไม่รู้สึกยินดีอะไรเลย มีแต่ขนลุก"

"พอกูจะพูดดี ๆ ด้วยมึงก็กวนส้นตีนแบบนี้ไง ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอาทำเมียวะ"

"ผู้ชายอย่างพี่อัคมั้ง เขาไม่เห็นจู้จี้จุกจิกเหมือนแกเลย"

"ก็กูไม่ใช่.."

"อะไร" เธอกอดอกถามหน้าบึ้งแต่โอโซนกลับเปลี่ยนคำ

"อยากกินอะไรไหม อ๋อ..ลืมไปว่าไปดินเนอร์กับผู้ชายมา" เขาหันหลังให้กาเนสหมายจะเดินออกมาแต่เสียงใส ๆ กลับรั้งเขาไว้ก่อน

"อยากกินต้มมาม่า ใส่ไข่กับไส้กรอก"

"เค" เขารับปากเธอแล้วเดินออกมาจากห้องนอนกาเนส หญิงสาวเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับแล้วเดินตามออกมา

"อย่าทำครัวฉันพังนะ"

"ทำไมไม่เปิดไฟให้มันสว่างกว่านี้หน่อย กลัวบิลค่าไฟมาแล้วไม่มีเงินจ่ายเหรอ"

"งั้นก็จ่ายให้สิ"

"ตลก"

หญิงสาวเบ้ปากแล้วยกสะโพกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ในห้องครัวแบบเปิด เท้าคางมองโอโซนที่กำลังเตรียมอุปกรณ์ทำต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

"ผู้ชายคนนั้นคงถูกใจใช่ไหม"

"ก็ถูกใจอยู่ ถามทำไม"

"แค่อยากถาม"

"อืม พี่เขาเป็นสุภาพบุรุษมากเลยล่ะ แต่ฉันไม่สนใจเรื่องข่าวลืออะไรนั่นหรอกนะ อยากสัมผัสด้วยตัวเองมากกว่า"

"ระวังไว้หน่อยก็ดี"

"ทำไมเหรอ ถ้าพี่อัคทำฉันเสียใจแกจะไปเอาคืนให้เหรอ?"

"ก็ต้องลองอะนะ" โอโซนเอี้ยวหน้ามาตอบคำถามนั้นแล้วแกะซองบะหมี่ หยิบก้อนแข็ง ๆ วางลงในหม้อต้มน้ำเดือด ๆ ก่อนจะหันมาหั่นไส้กรอกและเตรียมไข่ไก่ไว้เทใส่ในหม้อ การกระทำของเขาสร้างความแปลกใจให้กาเนสไม่น้อย

"ทำไมจู่ ๆ ใจดีขึ้นมา"

"เห็นหมามันนอนป่วยเลยสงสารหาข้าวหาน้ำให้มันกินหน่อย เดี๋ยวจะหมดแรงปากดี"

"เฮ้อ.." เธอทำหน้าเบื่อหน่ายขณะที่อีกฝ่ายยิ้มพอใจ แต่ในขณะนั้นโทรศัพท์กาเนสก็ส่งเสียงร้องดัง เธอจิ๊ปากใส่โอโซนที่กำลังทำหน้าล้อเลียน "ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวมาคิดบัญชี" เธอชี้หน้าคาดโทษชายหนุ่มแล้วเดินนวยนาดไปหยิบโทรศัพท์

(น้องเนสเป็นยังไงบ้างคะ)

"ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ เนสกำลังจะนอน"

(รีบ ๆ นอนนะจะได้หายเร็ว ๆ)

"ค่ะ พี่อัคว่างเหรอคะ"

(ครับ พี่เป็นห่วงเลยโทรมาถามน้องเนสดูกลัวเป็นหนัก) ขณะที่กาเนสกำลังยิ้มหวานด้วยความเขินโอโซนก็เท้าสะเอวมองหม้อต้มที่กำลังเดือดปุด ๆ ก่อนจะยกหม้อออกมาตั้งบนเคาน์เตอร์แล้วทำท่ากินข้าว พลางส่งสายตาให้กาเนสวางสายด้วย

"เอ๋อ..พี่อัคคะ เนสขอตัวก่อนนะคะ พอดีหมาที่เนสเลี้ยงไว้มันงอแงค่ะ เนสต้องตามใจมันสักหน่อย"

(ครับ งั้นพี่ไม่กวนคนสวยแล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะคะ)

"ค่ะ สวัสดีค่ะ" กาเนสวางสายแล้วช้อนตามองโอโซน "ก่อกวนฉันทำไม"

"เปล่า กูก่อกวนมึงตอนไหนไม่ทราบ?"

"ช่างเถอะ เถียงกับแกก็เปลืองน้ำลายเปล่า ๆ" กาเนสเลื่อนถ้วยมาตรงหน้าแล้วใช้ตะเกียบคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาใส่ปาก

"อร่อยไหม?"

"อร่อย แต่มาม่ามันอร่อยอยู่แล้วเถอะ ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มเหมือนตัวเองเป็นคนปรุงรส"

"แต่กูเป็นคนต้มนะ ต้มไม่อร่อยก็มีถมไป"

"เหอะ!" เธอกลอกตาใส่แล้วตั้งใจกินจนหมด โอโซนเดินไปหยิบกล่องพัสดุทำท่าจะเดินออกไปโดยไม่บอกกล่าวกาเนสเธอจึงรีบเดินมาดักทางเขา "จะไปก็ไปจะมาก็มา ไม่บอกกล่าวอะไรหน่อยเหรอ"

"อยากให้กูบอกอะไร"

"ไม่รู้"

"งั้นก็หลบ จะกลับแล้ว"

"บอกฝันดีก็ได้"

"ไม่อะ กูจะไม่พูดมันเด็ดขาด"

"ก็ลองพูดก่อนสิ" เธอรบเร้าเขาจนโอโซนรู้สึกรำคาญ

"มางอแงอะไรของมึงเนี่ย"

"ไม่ได้งอแงสักหน่อย แค่ลองพูดว่าฝันดีแค่เนี่ย"

"กูไม่พูด"

"เออ งั้นจะกลับก็รียกลับเถอะ เสียเวลาพักผ่อนเหมือนกัน" เหอะ! แค่อยากให้พูดคำว่าฝันดีแค่นี่เหมือนถูกเอามีจ่อคอหอย ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดสิ ใครมันจะอยากฟังขนาดนั้น กาเนสเบ้ปากใส่โอโซน

"ก็ได้ ๆ เห็นแก่คนไม่สบายนะ"

"พูด"

"ฝันดี"

"แค่เนี้ย" เมื่อได้ฟังแล้วเธอจึงหันหลังเดินกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเอง และตะโกนสั่งโอโซนปิดห้องให้ดีด้วย

"จุ้นจ้านเหมือนเป็นเมียกูเลยนะมึง" เขาบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ทำตามที่กาเนสสั่งอย่างว่าง่าย พร้อมกับเดินออกมาจากหน้าห้องเธอ

วันต่อมา

"ทางนี้คนสวย" ปกป้องโบกมือให้กาเนส ทุกคนขยับที่ให้ว่างเพื่อให้เธอนั่งด้วย

"ทำไมมาช้านักวะ ไม่สบายหรือเมาหนัก" ปรินถามต่อจากปกป้อง

"ไม่ค่อยสบายน่ะ แล้วพวกแกมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่"

"มานั่งรอไอ้โชน มันแวะซื้อของอยู่ยังมาไม่ถึง เคลื่อนขบวนไม่ได้" พอได้ฟังคำตอบกาเนสต้องถอนหายใจเบา ๆ หกหนุ่มนี่แยกกันได้ที่ไหน องค์ไม่ครบก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น

"ว่าแต่มึงทำไมไม่ให้ไอ้โชนมันไปรับวะ ไม่สบายแล้วยังขับรถมาเองอีก" ขุนเขาถามอย่างเป็นห่วง

"ลำบากคนเดียวพอแล้ว อย่าไปลำบากไอ้หน้าหมานั่นเลย ขี้เกียจจะเถียงกับมัน"

"อย่าว่ามันนะ มันบอกกูว่าจะซื้อโจ๊กมาให้มึงด้วย"

"โอโซนเนี่ยนะ?"

"ใช่ ๆ มันแวะซื้อของกินอยู่ไง"

"อืม.." อะไรของมันอีกเนี่ย…หัวจะปวดกับอารมณ์ของโอโซน สำหรับเธอทุกอย่างมันก็ยังเหมือนเดิมแต่ไม่รู้ว่าโอโซนคิดอะไรอยู่