ร้ายพ่ายรัก?

ร้ายพ่ายรัก NC

|ฟีนิกซ์ x คริสตัล|

_อีโรติกแฟนตาซี_

ฟีนิกซ์ [มาเฟีย]

ทายาทมาเฟียทรงอิทธิพล สุขุม เย็นชา ไร้หัวใจ ถูกเลี้ยงดูมาเพื่อดำรงซึ่งธุรกิจสีเทาของตระกูล

“คนที่ใช้ชีวิตจมอยู่กับอดีต.. ฉันเรียกว่า โง่”

คริสตัล [ยมทูต]

ด้วยความแค้นที่เป็นไฟร้อนสุมใจ เธอไม่สามารถอยู่กับความเจ็บปวดที่ได้เห็นอดีตชาติของเธอทุกครั้งที่หลับตา เธอต้องการเอาคืน…

“พ่อกับลูกมีเมียคนเดียวกัน.. ทีนี้ตายทั้งเป็นหรือยังละ? ”

?????????

ล่ารักมิติร้าย [เล่มพี่]

ร้ายพ่ายรัก [เล่มน้อง]

W a r n i n g

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษาค่อนข้างรุนแรง เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป หากมีการคัดลอกหรือนำไปดัดแปลง หากพบเจอจะ ดำเนินคดีตามกฎหมาย! ทันที

หาก‼️พบเจอการคัดลอกนิยาย สามารถแจ้งได้ที่ FACEBOOK อะพอลโล่ พลูโตไม่มีไดโนเสาร์ ฝากกดติดตามกันด้วยนะคะ

-----------------------------

แฟนตาซี50% ดราม่า50% อีโรติก10000%

INTRO

‘ผมบอกแล้วไง! ว่าจะหย่า!!!’

‘ไม่ได้นะ! คุณหย่าไม่ได้! แล้วลูกๆละ! ลูกเรากำลังโตนะ!’

“…..” ร่างสูงเอวบางใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม มองสถานการณ์ดังกล่าวตรงหน้า เธอยืนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ พลางกำลังแต่งเติมสีสันจากเครื่องสำอางค์ลงบนผิวหน้าที่เนียนสวย อย่างไม่แยแสสถานการณ์

“คริสตัล.. เธอจะไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ?”

“เรื่องผัวๆเมียๆ เข้าไปยุ่งจะกลายเป็นหมา”

“…..”

“อีกอย่าง ต่อให้ไม่ใช่หมา.. ก็ไม่ใช่เรื่องของเรา”

ฟึ่บ เธอปิดตลับแป้งพับก่อนจะเม้มปากหลังจากเติมสีปากจนสวยสดและเบรินพอจนเซ็กซี่

“ไปเถอะ อีกห้านาที…” ก่อนจะเอี้ยวคอหาเพื่อนมนุษย์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“ยัยแก่นั่นก็กระโดดน้ำตายละ”

เรียวขายาว สวมส้นสูงก้าวเดินผ่านสถานการณ์ตรงหน้า ก้าวเลยไปราวกับหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าร้องไห้เป็นเหมือนอากาศควัน เสี้ยววินาทีที่คริสตัลเหลือบมอง เธอเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว ทั้งรูปลักษณ์ และนิสัย

“…น่าสมเพช ทำได้แค่คุกเข่าอ้อนวอน” สีหน้าเย็นชา ดวงตาร้ายกาจและริมฝีปากสีแดงสด..

“คริสตัล”

“อะไรอีก?”

“…ทำไม ใจร้ายขนาดนี้นะ” คริสตัลถอนหายใจก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเพื่อนสาว

“…เลิกคบซะสิ ฉันมันไม่ใช่คน” ก่อนจะปล่อยเพื่อนตัวเล็กเอาไว้ลำพัง ท่ามกลางสายตาของ คิรัวร์ พี่ชายของเธอ

“…ฉันคงเลี้ยงคริสตัลมาแบบผิดๆ”

“….ออกจะโหดร้ายกว่านท่านคิรัวร์ไปเยอะนะขอรับ”

“…นั่นดิ”

“…..”

“มองอะไร?”

“ท่านคิรัวร์ดูอ่อนโยนขึ้นนะขอรับ”

“…ข้าต้องการแบบนี้”

“ครับ”

“…เจ้าก็ พยายามดึงคริสตัลหน่อย ข้าในตอนนี้ …คงเยียวยาความเจ็บปวดของนางไม่ได้”

“ก็ถ้าท่านคิรัวร์ทำไม่ได้ ข้ารับใช้อย่างข้าจะทำสิ่งใดได้เล่า?”

“เจ้าอยู่กับน้องข้ามานาน ต้องมีสักเรื่องที่เจ้ารู้ แต่ข้าไม่รู้”

“อย่าโยนกันแบบนี้สิขอรับ.. อ่านใจท่านคริสตัลนี่ ให้ข้าไปแบกหินขึ้นภูเขาพันก้อนยังง่ายซะกว่า” ฟีอาร์ถอนหายใจก่อนจะมองตามหลังหญิงสาวที่เป็นนายของตน

“…ว่ากันว่า หากจะเยียวยาความเจ็บปวดให้ผู้ใด ผู้นั้นจะต้องผ่านความเจ็บปวดมาก่อน”

“……”

“..ทั้งท่านและข้า ยังเจ็บปวดไม่ได้ถึงครึ่งของท่านคริสตัล”

“..อืม” คิรัวร์ตอบทิ้งท้าย ก่อนที่ฟีอาร์จะสลายหายไป เหลือเพียงคิรัวร์ ที่เลือกเดินกลับ มากกว่าที่จะหายตัวด้วยมนต์ที่ตนมี

ดั่งคำของคริสตัล ห้านาทีต่อมา หญิงสาวมนุษย์ผู้นั้นก็ยืนอยู่บนสะพานสูง ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลริน และถึงแม้คริสตัลจะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่ก็ไม่เลือกที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย เธอเลือกที่จะยืนมองมนุษย์คนนั้นด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก และเต็มไปด้วยความว่างเปล่า.. อยู่ฝั่งตรงข้ามของสะพาน ที่ถูกขวางกั้นด้วยถนนเพียงสองเลน

นาที ที่หญิงสาวคนนั้นร้องไห้จนแทบขาดใจ เธอดันตัวเองนั่งอยู่บนขอบสะพาน มองลงไปยังผืนน้ำที่มืดสนิท ไม่มีใครสนใจเธอ หรือหากแต่สนใจก็ไม่กล้ามีใครยื่นมือเข้ามาช่วย ไม่ใช่ว่าคนที่เห็นไม่มีสามัญสำนึก หรือจิตใจโหดร้าย แต่หากเพราะ…..

ตู้ม! ร่างหญิงสาวร่วงหล่นจมลงใต้ผืนน้ำ..

เป็นชะตา ของเธอผู้นี้…

กึก~ กึก~ คริสตัลเดินอย่างเชื่องช้ามาตรงบริเวณที่หญิงสาวคนนั้นกระโดดลงไป ยกข้อมือตัวเองดูนาฬิการาวกับจับเวลา.. แล้วดวงวิญญาณของหญิงสาวที่หลุดออกจากร่างเพราะได้สิ้นลมหายใจแล้ว ก็มายืนอยู่ข้างๆเธอ…

“….นอกจากวิธีนี้ ก็ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว”

“ตายแล้วยังไง? ตายแล้วเปลี่ยนแปลงอะไรได้?”

“…..”

“ไอ้มนุษย์ผู้ชายคนนั้น.. ก็ไม่เห็นจะเหลียวมองเธออยู่ดี” น้ำเสียงเย็นชาเปร่งออกมาพร้อมสายตาที่เย็นชาไม่ต่าง

“…..”

“นี่แหละความจริง”

“…..”

“การเรียกร้องความสนใจด้วยความตาย สำหรับคนบางคน… มันใช้ไม่ได้หรอกนะ”

“ฮึ่ก~ ลูกฉัน~”

“เสียใจ? ทำไมก่อนทำถึงไม่คิด คิดว่าจะมีอัศวินโผล่มาช่วยเธอขึ้นจากน้ำหรือไง?”

“ฮึ่ก~”

“…มีแต่ยมทูตอย่างฉันต่างหาก” ก่อนจะเหลือกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย และชายตาแลมองดวงวิญญาณหญิงสาวที่มองลงผืนน้ำจากสะพาน

“…..”

“ก็จริงอยู่ที่ ถ้าตายไปแล้วจะไม่รู้สึก ไม่รับรู้อะไร”

“…..”

“แต่เอาเข้าจริง.. เท่าที่ฉันเห็นมา..”

“…..”

“ก็ยืนอาลัยอาวรณ์ถึงคนที่ยังอยู่กันทั้งนั้น… เอาละ ไม่ใช่หน้าที่ฉันที่จะต้องมาเปลืองน้ำลายอธิบายสัจธรรมให้กับดวงวิญญาณแบบพวกเธอ” คริสตัลเดินนำหน้า เสียงรองเท้าส้นสูงสีแดงกระทบทางเดินจนส่งเสียง ก่อนจะหยุด เมื่อยังเห็นดวงวิญญาณดังกล่าวไม่ขยับไปไหน

“ขอฉัน.. รอตรงนี้สักพักจะได้ไหม”

“…เพื่อ?”

“ฉันอยากกอดลูกเป็นครั้งสุดท้าย”

“…..” คริสตัลพ่นลมออกจากปาก แต่เพราะยังพอมีเวลา เธอเลยทำได้แค่เดินไปที่ขอบสะพานแล้วดันตัวขึ้นนั่งตรงขอบดังกล่าว สายลมโบกสบัดเส้นผมสลวยสีดำขลับ ผิวขาวออร่า เรียวขายาวสวยไขว้กันอย่างสง่างาม

“..แล้วเดี๋ยวจะรู้ ว่ากอดที่ทรมานที่สุด …คือกอดที่อีกฝ่ายไม่รู้สึก” ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากัน ก่อนจะหันหน้าเลี่ยงไปทางอื่น แล้วใช้ส้นรองเท้าเคาะกับตัวสะพาน พลางเอี้ยวตัวมองหญิงสาวที่เอาแต่มองลงไปใต้สะพาน

นางร้ายในสายตาของทุกคนก็มีหัวใจ