ตอนที่ 8 รอยรักที่เธอฝากไว้

การ์ดของร้านมายืนขวางกังสดาลคุ้นเคยกับพวกนี้ดี เธอมักจะโดนลวนลามและเจอพวกหื่นวิ่งเข้าใส่ประจำ วิชาป้องกันตัวพอได้เรียนมาบ้างเลยถูกนำมาใช้ เท้าแตะเข้าเป้าจนพวกมันทรุดลงกองกับพื้น แล้วพากันวิ่งกระหืดกระหอบเพื่อหนีออกนอกร้าน ตินสูรณ์ขบกรามไล่ตามมาติดๆ วันนี้ถ้าไม่ได้สั่งสอนยัยบ้านั้นเขาไม่หายแค้นเด็ดขาด กรกาญจ์เห็นท่าไม่ดีคิดว่าคงไม่รอดหากไม่รั้งมันไว้เสียก่อน

“กุ้งกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวพี่จัดการเองรีบไปก่อนเลยเร็วเข้า!”เร่งน้องสาวผลักดันให้วิ่งออกนอกร้าน โดยที่คนเป็นพี่เอาตัวเข้าขวางไว้

“ไม่เอาพี่กั้ง เรากลับพร้อมกันสิ”น้ำตารื้นมองดูพี่สาว

“กลับไปกุ้ง มันคงไม่ยุ่งกับพี่หรอกดูสภาพพี่ตอนนี้สิ!”

กรกาญจ์ลังเลแต่พี่สาวผลักไสอีกครั้ง สองเท้าวิ่งออกมานอกร้านโบกแท็กซี่อย่างรวดเร็ว คนเป็นน้องน้ำตาร่วงมองดูพี่สาวฉุดดึงพวกมันไว้ไม่ให้ไล่ตามเธอมา

ตินสูรณ์ไล่ตามมาทันหยุดยืนมองดูแท็กซี่ลับสายตา ไม่ได้เสียดายนักศึกษาสาวแล้วตอนนี้เขาต้องการแก้แค้นยัยแว่นเฉิ่มมากกว่าบังอาจนักมาสาดน้ำใส่หน้า กล้าดียังไงถึงทำกับเขาแบบนี้ ถ้าไม่เอาคืนคงไม่หายแค้น

ก้าวยาวเข้ามาใกล้เหยื่อกังสดาลตั้งท่าพร้อมสู้ปล่อยหมัดใส่แต่กลับถูกจับข้อมือบิดไพล่หลัง ร่างบางดิ้นรนแต่กลับสู้แรงไม่ได้ กัดฟันพยายามกระทืบเท้าผู้ชายใจทรามแต่อีกฝ่ายกลับหลบอย่างทันท่วงที

เมื่อเห็นการดิ้นรนเอาเป็นเอาตายของยัยเฉิ่ม คนตัวใหญ่เริ่มหงุดหงิดเลยกอดรัดร่างบางไว้แน่นจากด้านหลัง แรงดิ้นทำให้ผิวเนื้อเสียดสีรับรู้ได้ถึงความอวบหยุ่นนุ่มละมุ่น กลิ่นหอมจางๆ ลอยแตะจมูกสร้างความต้องการอย่างไม่น่าเชื่อ เห็นใส่แว่นหนาๆ ราวคุณป้าหลุดออกมาจากโลกอื่น กลับซ่อนเรือนร่างน่าพิสมัยภายใต้เสื้อผ้าราคาถูก น่าสนใจจริงๆ แต่ตอนนี้เขากำลังแก้แค้นคืนเลยไม่มีอารมณ์จะพายัยป้านี่ขึ้นเตียงหรอก

“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!”ร้องโวยวายพรางดิ้นรนขัดขืน จนแว่นตาหล่นร่วงสู้พื้น

ตินสูรณ์ตวัดร่างบางดันชิดติดกำแพงใช้ท่อนขาแทรกเรียวขา แล้วตรึงมือบางสองข้างไว้บนกำแพง พนักงานและบอดี้การ์ดต่างพากันหลีกหนีเมื่อสถานการณ์เริ่มล่อแหลมไปในทางอื่น มากกว่าอันตรายที่จะเกิดกับเจ้านาย ชายหนุ่มกวาดสายตามองใบหน้ายามไร้แว่นตา คิ้วเข้มขมวดมันแปลกมากเสียจนเขาเผลอไผล

“หน้าเธอ... ดูคุ้นๆ นะ”

กังสดาลได้จังหวะดิ้นสุดแรงจนข้อมือหลุด ผลักเขาแล้วยกเท้าแตะตรงกลางระหว่างขา ชายหนุ่มกัดฟันทรุดฮวบลงกับพื้นใบหน้าแดงก่ำจนเริ่มเขียว กรามขบกันแน่นเรี่ยวแรงหายอย่างสิ้นเชิง

“จำไว้อย่ามาเล่นกับคนอย่างฉัน!”กังสดาลข่มขู่แล้ววิ่งหนีหาย

ราวิทย์ออกมาดูเหตุการณ์รีบพยุงเจ้านาย แต่ไม่อาจลุกขึ้นมาได้ บอดี้การ์ดหนุ่มมองเจ้านายนอนตะแคงสีหน้าเจ็บปวดอยู่กับพื้น สงสัยเขาคงต้องเรียกรถพยาบาลเสียแล้ว

กรกาญจ์เดินวนด้วยความเป็นห่วงพี่สาว ดารณีนั่งน้ำตาคลอเป็นห่วงบุตรสาวคนโต ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้างอยากแจ้งตำรวจแต่ไม่กล้า หากว่ามันจับตัวบุตรสาวอยู่แล้วถ้าตำรวจเข้าตรวจค้นมันอาจจะทำร้ายลูกก็เป็นได้ ตอนนี้คงจำต้องเฝ้ารอและภาวนาให้ลูกกลับมาอย่างปลอดภัย

เสียงรถจอดเทียบหน้าบ้านสองแม่ลูกลุกยืนวิ่งมาหยุดยืนพร้อมกัน เห็นกังสดาลกำลังเปิดประตูลงมา ร่างบางก้าวยาวเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว สีหน้ายังคงตื่นตระหนกไม่หายกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่

“พี่กั้ง!”กรกาญจ์เรียกพี่สาววิ่งเข้าไปก่อนพลางสะอื้น

“พี่ไม่เป็นไรหรอกกุ้ง ไอ้หมอนั้นป่านนี้สงสัยจะหน้าเขียวไปแล้วล่ะ!”ยิ้มสะใจ

ดารณีโอบกอดบุตรสาวสองคนไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง ชีวิตเธอเหลือเพียงแค่สามแม่ลูกเท่านั้น ยากจะทำใจได้หากต้องเสียใครไป คนเป็นแม่ยอมตายเพื่อลูก เมื่อทุกอย่างคลี่คลายกังสดาลเล่าเรื่องราวที่ตนประสบพบเจอให้ฟัง กรกาญจ์ยิ้มร่าปรบมือชื่นชมกับวีรกรรมของพี่สาว ผิดกับคนเป็นแม่แสดงสีหน้าไม่สบายใจออกมา ใจเธอกลัวว่าชายคนนั้นจะแค้นลูกสาวตนเองแล้วกลับมาเอาคืนหรือเปล่า