ตอนที่ 5 รอยรักที่เธอฝากไว้

นักศึกษาตั้งขบวนพาเหรดแปดโมงครึ่งวงดุริยางค์มหาวิทยาลัยเริ่มบรรเลง ดรัมเมเยอร์แต่ละสีทำหน้าที่ตนเอง กรกาญจ์ใช้การฝึกฝนในหลายวันจดจำท่าทางและพยายามทำให้ดีที่สุด จบการเดินเพื่อนและบรรดานักศึกษาจากคณะอื่นต่างพากันมาขอถ่ายรูป แม้เธอจะเหนื่อยก็จำต้องฉีกยิ้มจนเมื่อย จบการแข่งขันร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ปันนาหยิบน้ำผลไม้ส่งให้เพื่อนเพื่อคลายความร้อน วันนี้เพื่อนเป็นดาวเด่นที่สุดในงานเลยทีเดียว

“ขอบใจนะปัน”

“จ้า”

“กุ้งวันนี้กลุ่มเราจะไปเลี้ยงกันที่ผับแกไปไหม ไปฉลองด้วยกัน”ปันนาชวน

“ไม่หรอก ฉันไม่ชอบเสียงดัง”ส่ายศีรษะ อีกอย่างเธอเหนื่อยมากแล้วด้วย

“งั้นก็ไม่เป็นไร ถ้ากุ้งไม่อยากไป”

ปันนามองเพื่อนตาละห้อย อยากไปมากแต่เพราะสังขารไม่อำนวย จะพึ่งพาใครก็เกรงใจไม่ได้สนิทสนมเหมือนกรกาญจ์สักคน

“เป็นอะไรหรือเปล่าปัน มองหน้ากุ้งแบบนี้ บอกตรงๆ เลยก็ได้นะ?”คิ้วขมวด

“กุ้งไปเป็นเพื่อนหน่อยไม่ได้เหรอ ปันอยากไปแต่ว่าขาเจ็บน่ะ ไม่กล้าจะขอร้องให้คนอื่นช่วยมีแต่กุ้งนี่แหละที่ปันสนิทใจที่สุด”บอกตามจริงหลุบตามองพื้น

เมื่อถูกขอร้องกรกาญจ์ถอนใจเฮือกใหญ่ รู้ดีว่าปันนาชอบเที่ยวผับแค่ไหน เพราะเคยชวนเธอหลายครั้ง ภายนอกเพื่อนคนนี้ดูเปรี้ยวๆ แรงๆ แต่สำหรับเธอแล้วปันนาพูดตรงและจริงใจที่สุด ในเมื่อเป็นงานเลี้ยงส่งท้ายคงต้องไปสักครั้ง

“ก็ได้ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

ย่านทองหล่อสถานที่ตังผับยอดนิยมของนักท่องราตรี กระจกสีดำด้านนอกกับการ์ดยืนเฝ้าหน้าประตูเพื่อตรวจสอบอายุของผู้เข้า นักศึกษากลุ่มเพื่อนพากันเดินไปหยุดยืนหน้าร้าน การ์ดใช้มือกันเพื่อตรวจบัตรทุกคนผ่านเข้ามาได้ พนักงานจัดเตรียมที่นั่งให้ แสงสีด้านในกับเสียงเพลงดังก้องจนคุยแทบไม่ได้ยินเสียงกันสร้างความรำคาญให้กรกาญจ์จนแทบอยากจะลุกหนีเสียเดี๋ยวนี้ แต่เพราะเพื่อนตัวดีดันมีความสุขเสียเหลือเกิน

น้ำสีอำพันถูกวางตามด้วยน้ำแข็งโซดา กรกาญจ์คิ้วขมวดมองหน้าเพื่อนชายในกลุ่ม เธอไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่พวกมันพาแฟนตัวเองมาด้วย ไม่อย่างนั้นหากเมาขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ชัยวัฒน์ชำเลืองมองใบหน้ากรกาญจ์ดรัมเมเยอร์คนสวยทำให้สีเขียวชนะขบวนพาเหรด

“เป็นไรอะกุ้ง เบื่อเหรอ”ชัยวัฒน์เลิ่กคิ้วถาม

“อืม มันหนวกหูน่ะ กินหมูกระทะยังจะดีกว่าเลย”

ชัยวัฒน์หัวเราะลั่น เพื่อนในกลุ่มอมยิ้มไม่กล้าเยาะเย้ย กรกาญจ์ใช่ย่อยที่ไหนอาละวาดมาแล้วคงไม่มีใครห้ามทัพ

“ตลกหรือไง ไอ้วัฒน์!”เสียงหวานเริ่มแข็ง

“เปล่านะกุ้ง แกไม่ต้องไปเครียดหรอก ฝึกมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ไว้ดีแล้วครั้งหนึ่งในชีวิต ได้รู้ว่าเป็นยังไงแล้วถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมาอีก”อธิบายให้เพื่อนเข้าใจ

“อืม เราเข้าใจแล้ว”ตวัดสายตามองปันนา “ยัยปันชอบใจใหญ่เลย ขนาดขาเจ็บยังยืนเต้นได้”

“ก็นะ นั้นเค้าขาแดนซ์เลยล่ะ”

ร่างสูงใหญ่ดวงตาเรียวคม คิ้วเข้มตรงปลายตวัดขึ้น เสี้ยวหน้าคมเข้มสันกรามโค้งชัด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป สวมเชิ้ตสีดำพับศอก กางเกงสแลคสีน้ำตาลรองเท้าเข้ากัน ก้าวเข้ามาด้านในร้าน แล้วนั่งลงที่โต๊ะประจำมีบริกรคอยบริการอย่างดี ตินสูรณ์กวาดสายตามองนักท่องราตรีภายในร้านตนเอง จุดนี้สามารถมองเห็นบรรยากาศอย่างชัดเจน

น้ำสีอำพันราคาแพงถูกวางไว้บนโต๊ะ บริกรทำหน้าที่ชงให้กับเจ้านาย สาวสวยประจำร้านสองคนนั่งขนาบข้าง คอยซบอิงเธอยินดีที่ได้ให้บริการชายคนนี้ภายในใจต่างวาดหวังจะได้เป็นสาวในสต๊อกมีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ ท่อนแขนโอบไหล่สองสาว ดวงตาสะดุดกับใบหน้าเรียวสวย ดวงตากลมโต ผมหยักศกสยายเคลียแผ่นหลัง ผิวขาวเนียนลออดูโดดเด่นอย่างชัดเจนจากผู้อื่นแม้อยู่ในชุดนักศึกษาก็ตาม ต้องใช้เงินสักเท่าไหร่เธอถึงจะยอมขึ้นเตียงกับเขา

“ราวิทย์!”ตินสูรณ์ส่งเสียงเรียกลูกน้อง

“ครับ”

“ผู้หญิงคนนั้นฉันถูกใจ”ราวิทย์มองตามสายตาเจ้านาย ผาดเดียวก็รู้ว่าใครเพราะดูโดดเด่นจนเห็นได้ชัดเจน

“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ”บอดี้การ์ดเดินออกมา