4.เธอเป็นใคร

EP04.เธอเป็นใคร!

แกร๊ก!

มือหนาบิดกลอนประตูห้องน้ำออกมา เขาก็พบเข้ากับความว่างเปล่า ถึงแม้จะมีหลายอย่างตงิดๆใจกับผู้หญิงที่ตัวเองเพิ่งฟันไปก่อนหน้า แต่มาร์ตินก็ไม่คิดจะสนใจ เธอทำเหมือนโกรธแค้นเขานัก ทั้งๆที่เขาช่วยสนองความต้องการให้กับเธอแท้ๆ

“สภาพนั้นยังไปไหว” เขาไม่เคยมีอะไรกับใครแบบดุเดือดเท่ากับเธอมาก่อนเลย

ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกของผู้หญิงคนนั้น แต่มาร์ตินกลับไม่คิดที่จะออมแรงให้แม้แต่น้อย เพราะเขาชื่นชอบในร่างกายของเธอมากจนไม่สามารถห้าใจของตัวเองได้

“หวังว่าจะกินยาคุมนะ” เขาพึมพัมกับตัวเอง เธอเป็นถึงนางงาม คงไม่ประมาทเรื่องแบบนั้นหรอกมั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ผมเองครับเจ้านาย” สิ้นเสียงเคาะประตู เสียงพูดของปกรณ์ก็ดังขึ้น

มาร์ตินจึงเดินไปเปิดประตูทั้งสภาพแบบนั้น สภาพที่มีผ้าขนหนูพันท่อนล่างเพียงผืนเดียวเหมือนเดิม

แกร๊ก!

“มีอะไร”

“ผมพาคุณลูน่ามาส่งครับ” ปกรณ์เบี่ยงตัวหลบ เผยให้เห็นสาวงามลูกครึ่งคนนึงยืนอยู่ข้างหลังของเขา

“สวัสดีค่ะคุณมาร์ติน” ลูน่าส่งยิ้มหวานให้กับเจ้าของเกาะอันดารา เธอเป็นคนสูงเพรียวใส่เสื้อผ้ารัดรูป มองปร๊าดเดียวก็มองออกว่าคนนี้แหละนางงามตัวจริง

เหมือนมาร์ตินถูกของแข็งฟาดเข้าที่หัว หัวใจดวงโตหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกครั้ง ภาพบทรักที่เพิ่งผ่านไปกับผู้หญิงอีกคนฉายซ้ำเข้ามาในหัว ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ตั้งท่าปฎิเสธเขาอย่างเดียว!

เธอไม่ได้กำลังสวมบทบาทอย่างที่เขาคิด!

แต่เธอไม่ใช่ลูน่า!

เชี้ย!

แล้วกูเย็บใคร!

พรึ่บ!

ปึง!

“อะไรครับเจ้านาย ลากผมเข้ามาในนี้ทำไม” ปกรณ์ตกใจ เมื่อจู่ๆเขาก็ถูกเจ้านายหนุ่มกระชากตัวเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าลูน่าไปอย่างแรง

“ทำไมลูน่าถึงเพิ่งมา!” เขาสบถถามออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

มันเกิดเรื่อบผิดพลาดแบบนี้ขึ้นได้ยังไง แล้วผู้หญิงที่โดนเขาจัดหนักก่อนหน้านี้เป็นใคร มาร์ตินคิดมากจนสมองแทบจะระเบิด ปกรณ์ได้แต่ยืนขมวดคิ้วสงสัยไปกับท่าทางลุกลี้ลุกรนของเจ้านายตัวเอง

“เอ่อ ก็….ผมไลน์บอกเจ้านายไปแล้วนะครับว่าคุณลูน่าจะมาช้าประมาณสองชั่วโมง ไม่ได่อ่านไลน์ผมเหรอครับ”

“แม่งเอ้ย!” มาร์ตินสบถออกมาอย่างหัวเสียอีกครั้ง เขาดึงทึ้งผมตัวเองพร้อมกับคิดไม่ตก

ตอนนี้ทุกอย่างมันกระจ่างไปหมดแล้ว ผู้หญิงที่โดนเขาเปิดซิงไปก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ลูน่าจริงๆ เเล้วเธอเป็นใครวะ!

ปกรณ์งุนงงกับอาการหัวเสียของเจ้านายหนุ่มเป็นอย่างมาก ก่อนที่สายตาคมภายใต้กรอบแว่นจะหันไปเจอร่องรอยการฟาดฟันกันอย่างดุเดือดบนที่นอน ทั้งรอยเลือดสีแดงสดกับคราบน้ำรักสีขาวขุ่นที่ไหลเปรอะเปื้อนอยู่บนเตียงนั้น ทำให้เลขาอย่างเขาเข้าใจได้ในทันทีว่าก่อนหน้านี้มันต้องมีเรื่องผิดพลาดอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ!

“มีอะไรจะปรึกษาผมหรือเปล่าครับ” ปกรณ์เอ่ยถามออกมาอย่างใจเย็น มาร์ตินจึงเลือกที่จะถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ปกรณ์ฟัง

“คุณลูน่า กลับไปก่อนนะครับ” ปกรณ์เอ่ยบอกสาวสวยตรงหน้าออกไปอย่างสุภาพ

ลูน่าเมื่อได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงุนงง วันนี้เธอตั้งใจและเตรียมตัวมาปรนนิบัติเขาอย่างดี แต่ได้เห็นหน้ามาร์ตินเพียงเสี้ยววิ เขาก็จะไล่เธอกลับไปเลยงั้นเหรอ

“ทำไมคะ? ลูน่าทำอะไรผิด”

“เปล่าครับ คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนนี้เจ้านายไม่พร้อมรับแขก” จะพร้อมได้ยังไงในเมื่อเขาปลดปล่อยไปแล้ว แถมมากกว่าสามน้ำด้วย

“แล้วจะให้ลูน่ามาใหม่วันไหนคะ”

“ไม่ต้องมาแล้วครับ”

“คะ?” เธอเริ่มทำหน้าไม่พอใจเมื่อได้รับรู้ว่ามาร์ตินกำลังปฎิเสธเธอ เธอแค่อยากลองนอนกับเขาสักครั้ง เห็นมีข่าวลือกันว่าเด็ดใช่ย่อย….

“แล้วเรื่องสปอนเซอร์…”

“คุณมาร์ตินจะเป็นสปอร์นเซอร์ให้เหมือนเดิมครับ แต่คุณไม่ต้องมาทำเรื่องแบบนั้นแล้ว ผมไม่ได้เดินไปส่งนะครับ ขอตัวก่อน” เขาโค้งให้คนตรงหน้าเล็กน้อยไม่ได้สนใจท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเธอเลยสักนิด

ลับหลับปกรณ์ไปแล้ว ลูน่าจึงจำต้องเดินกลับไปทางเดิม หรือเรียกง่ายๆว่ามาทางไหนกลับไปทางนั้น ถึงจะแอบเสียดายที่ไม่ได้ฟาดฟันกับมาร์ติน แต่อีกใจนึงก็สบายใจที่เขายังคงเลือกที่จะเป็นสปอร์นเซอร์ให้เธอเหมือนเดิม

อีกด้าน…..

มาร์ตินนั่งเหม่ออยู่หลายนาทีหลังจากที่ปกรณ์ออกไปตามหาข่าวของผู้หญิงปริศนาคนนั้น สายตาคมเลื่อนไปมองคราบสงครามบนเตียงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขาไม่เคยรู้สึกผิดกับใครเท่านี้มาก่อนเลย เขาไปพรากพรหมจรรย์ของเธอมาโดยที่เธอไม่ได้เต็มใจ

“เห้อ…..”

ร่างสูงถอนหายใจออกมาก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นน้ำมะลิสดที่เธอคนนั้นถือเข้ามาให้

“อย่าบอกนะว่าเป็นพนักงานที่นี่” ถึงแม้เขาจะไม่คุ้นตาเธอ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

หากเธอเป็นพนักงานของที่นี่จริงก็เท่ากับว่าเขาได้ทำลายกฎเหล็กของตัวเองไปแล้ว กฎเหล็กที่ว่า…เขาไม่นิยมกินลูกน้องของตัวเอง

“บ้าชิบ….” ถ้าเธอเป็นลูกน้องของเขาจริง แล้วเขาควรจะทำยังไง

มาร์ตินยอมรับอย่างหน้าไม่อาย ว่าเขาติดใจเธอจริงๆ ถ้ามีโอกาสหรือถ้าเธอสมยอม เขาก็อยากจะกลืนน้ำลายตัวเองลงคอ เเล้วยื่นข้อเสนอให้เธอมาเป็นคู่นอนของเขา

“ช่วยไม่ได้ เอามันเองนี่หว่า”

อีกด้าน…..

“น้องษาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ เราดูหน้าซีดๆนะ”

ทันทีที่ลิษาเดินมาถึงห้องอาหารพนักงานอย่างอยากลำบาก ไผ่หลิวก็เดินเข้ามาทัก เพราะเห็นสภาพของลิษาดูไม่ค่อยดีนัก เธอจึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“เอ่อ ษาปวดหัวนิดหน่อยค่ะพี่ไผ่ แล้วนี่คนอื่นๆไปไหนกันหมดคะ” เธอถามหาเพื่อนๆที่มาฝึกงานด้วยกัน เพราะตอนนี้ไม่เห็นมีใครนั่งอยู่ในนี้เลยสักคน

“พี่บอกให้กลับไปพักผ่อนกันหมดแล้วจ้ะ เราก็ไปพักได้เลยนะ ถ้าปวดหัวก็อย่าลืมกินยาล่ะ” ไผ่หลิวเอ่ยออกมาอย่างใจดี ลิษาจึงยิ้มตอบกลับมาบางๆ

“ค่ะพี่ไผ่ ขอโทษนะคะที่ษาไปนาน”

“ไม่เป็นไรๆ พี่ไม่ได้ซีเรียส ไปพักเถอะ”

“ค่ะ”

ลิษาพยายามฝืนเดินให้เป็นปกติที่สุด ภาพของผู้ชายคนนั้นยังคงตามหลอกหลอนเธอในความทรงจำ หญิงสาวอยากจะร้องไห้ออกมาหนักๆ เธอถูกเจ้าของเกาะเเห่งนี้รังแก บอกไปจะมีใครเชื่อ หญิงสาวเม้มปากแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวดตรงกลางระหว่างขา กว่าเธอจะเดินมาถึงที่พักได้ก็แทบจะล้มลงกับพื้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

โชคดีที่ห้องพักของพนักงานมีลิฟท์ให้ขึ้นไม่งั้นมีหวังเธอได้เป็นลมจริงๆแน่ หากต้องเดินขึ้นบันได

แกร๊ก!

“กลับมาแล้วเหรอมึง” ฝ้ายหันมาถามเพื่อนรักก่อนที่ดวงตากลมโตจะชะงักไปเมื่อเจอสภาพอันไม่ปกติของเพื่อนสาว

“อืม”

“เฮ้ย! มีงเป็นไรอะ ทำไมเดินขาถ่าง?”

“อ่อ กูสะดุดล้มมา”

“โหดว่ะ แผนกมึงสอนงานโหดขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ฝ้ายเอ่ยถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย เนื่องจากเธอฝึกงานที่แผนกต้อนรับ จึงได้แยกกันไปเรียนรู้งานของใครของมัน

“กูไปอาบน้ำก่อนนะ” ลิษาฝืนยิ้มให้เพื่อน ตอนนี้เธออยากอาบน้ำแล้วกินยานอนมากๆ เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยคิดทีหลัง

“เออๆ เดินไหวไหม ให้กูช่วยปะ”

“ไหว ไม่เป็นไร”

ฝ้ายมองตามการกระทำของเพื่อนสาวไปเงียบๆโดยไม่ได้สงสัยอะไร เพียงแค่คิดว่าลิษไปทำอิท่าไหนถึงได้ล้มจนเดินขาถ่าง!

ตกเย็น…..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” มาร์ตินตะโกนบอกคนด้านนอก เขารับรู้ได้ทันทีว่าปกรณ์คงกลับมาพร้อมข้อมูลที่เขาใช้ให้ไปหา

เรื่องของผู้หญิงคนนั้น เขาต้องรู้ภายในวันนี้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร หากไม่รู้เขาคงนอนไม่หลับ!

“ได้เรื่องแล้วครับ ผมไปดูกล้องวงจรปิดมา”

“เธอเป็นใคร” เขาเอ่ยถามขึ้นในขณะที่สายตายังคงจ้องมองออกไปยังทะเลเบื้องหน้าที่กำลังซัดคลื่นเข้าฝั่งเป็นระลอก

“เธอเป็นนักศึกษาฝึกงานครับ มาจากมหาวิทยาลัย H วันนี้เธอเพิ่งมาวันแรก พรุ่งนี้จะเริ่มงานครับ”

ปกรณ์ยื่นข้อมูลส่วนตัวของลิษาไปให้คนตรงหน้า หลังจากที่เขาไล่เช็คกล้องวงจรปิดดู จึงได้เห็นว่าเธอเดินออกมาจากห้องอาหารพนักงาน ปกรณ์เลยทำการเช็ครูปของพนักงานทั้งหมดที่มีและเขาก็ได้พบเข้ากับเธอ…..

“ลิษา ปาร์ค”เขาเอ่ยชื่อเธอขึ้นมา รูปที่โชว์หราอยู่ในกระดาษบ่งบอกขัดเจนว่าใช่เธอคนนี้!

“เธอเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลีครับ”

“ฝึกอยู่ห้องอาหารงั้นเหรอ”

“ครับ ให้ผมเรียกเธอมาพบเลยไหมครับ”

“ไม่ต้อง วันนี้น่าจะอาการหนัก ปล่อยให้พักไปก่อน”

“ครับ” ปกรณ์เชื่อในคำพูดของเจ้านายทันที เพราะดูจากสภาพเตียงเขาก็รับรู้ได้เลยว่าหนัก!

“เดี๋ยวฉันจัดการเอง รบกวนนายไปหาซื้อยาคุมฉุกเฉินกับยาคุมแบบเเผงมาให้หน่อย” เขาสั่งออกไปน้ำสั่งราบเรียบ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ต้องมานั่งจัดการเรื่องพวกนี้ให้กับผู้หญิง

เพราะปกติทุกครั้งเขามักจะป้องกันเสมอ แต่วันนี้กลับลืมไปเสียได้

“ยาคุมฉุกเฉินผมพอเข้าใจ แต่แบบแผงให้ซื้อมาทำไมครับ หรือว่าติดใจ”

มาร์ตินตวัดสายตาไปมองเลขาหนุ่มทันทีที่อีกคนบังอาจมารู้ทันความคิดของเขา

“ยุ่ง จัดการไปก็พอ”

“เธอเป็นพนักงานของเรานะครับ”

“แล้วไง?”

“แต่เจ้านายไม่เคย….”

“ก็แค่เด็กฝึกงาน ไม่ใช่พนักงานจริงๆสักหน่อย เรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนผ้าปูให้ด้วย ผืนนี้เอาไปทิ้งเลย”

“ครับ”