ตอนที่ 1

เขาไม่ตบ... แต่เน้นจูบ พ่อเลี้ยงจิตใจโหดหินคนนี้กระทำย่ำยีกับเธอสารพัดโดยที่ไม่เคยบอก ‘รัก’ สักคำ

ในฐานะ ‘นางบำเรอ’ ของเขา แม้หญิงสาวยอมรับว่ารู้สึกเจ็บปวดและน้อยใจกับฐานะที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ บำเรอสวาทให้เขา ทว่าพ่อเลี้ยงผู้ดิบเถื่อนคนนี้ก็ ‘มีดี’ จนทำให้เธอหลงใหล ยอมเป็นทาสสวาทของเขา ยิ่งนานวันสาวน้อยก็ยิ่งค้นพบว่าเธอขาดเขาไม่ได้ แม้ผู้ชายคนนนี้จะร้ายเหลือทน... แต่เธอก็รักเขาเหลือเกิน

“ร้อนรัก... พ่อเลี้ยงไร่ส้ม”

ภายในบ้านหลังใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางไร่ส้มบนเนื้อที่หลายพันไร่ในจังหวัดเชียงใหม่

“เขตต์... แกพอจะมีเวลาสักครู่ไหม พ่อมีคนจะแนะนำให้แกรู้จัก”

นาย ‘บัญชา’ ผู้เป็นประมุขใหญ่ของบ้านรีบตะโกนถาม ‘เขตต์ตะวัน’ ซึ่งเป็นลูกชายคนเดียว เมื่อเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่เกินกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรทำท่าว่ากำลังจะก้าวออกไปนอกบ้าน

เขตต์ตะวันเป็นหนุ่มใหญ่วัยสามสิบเจ็ดปี ใบหน้าหล่อเหลาคมคร้าม ผิวสีทองแดงคร้ามแดดสมชายชาตรี เขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงคนสำคัญที่รับผิดชอบดูแลการงานทุกๆ อย่างภายในไร่ส้มแทนนายบัญชาผู้เป็นบิดามานานหลายปี รวมทั้งฟาร์มโคนมที่กำลังเริ่มลงทุนสร้างเอาไว้ในจังหวัดเชียงราย

คนงานในไร่พากันเรียกชื่อของเขตต์ตะวันสั้นๆ ด้วยความเคยชินว่า ‘พ่อเลี้ยงเขตต์’

“ใครครับพ่อ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น หันมาถามถึงแขกคนสำคัญของบิดาด้วยแววตาสงสัย

นายบัญชายังไม่ได้ตอบคำถามของลูกชาย แต่รีบเดินนำเข้าไปในห้องรับแขกโดยมีร่างสูงใหญ่ของเขตต์ตะวันก้าวตามหลังมาติดๆ

“นี่คุณวิไล”

นายบัญชาแนะนำหญิงวัยกลางคน เขตต์ตะวันจ้องมองใบหน้าสะสวยของสตรีผู้ซึ่งบิดาอยากแนะนำให้รู้จักด้วยสายตาเพ่งพินิจพิจารณา

วิไลเป็นผู้หญิงสวย ผิวพรรณขาวปลั่งเกลี้ยงเกลาเพราะเป็นคนเหนือ เขตต์ตะวันเดาว่าอายุของหล่อนคงรุ่นราวคราวเดียวกับเขา

แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขตต์ตะวันกำลังให้ความสนใจมากกว่าวิไลก็คือสาวน้อยผู้มีใบหญ้าสะสวยสะดุดตา ผิวพรรณของเธอขาวสะอ้านและเปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง นั่งอยู่ข้างๆ สตรีผู้ถูกแนะนำเป็นคนแรก ซึ่งเขาเดาว่าน่าจะเป็นมารดาของเธออย่างไม่ต้องสงสัย เพราะมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกันเหลือเกิน

“จากวันนี้ไปคุณวิไลจะมาอยู่กับพ่อ”

นายบัญชาบอกไม่อ้อม

“อ๋อ... เมียใหม่พ่อน่ะเอง... นึกว่าคนสำคัญที่ไหน แล้วนี่คงเป็นลูกติดสินะ... ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ... ”

เขตต์ตะวันเอ่ยออกมาตรงๆ สายตาซึ่งอ่านอารมณ์ไม่ออกชำเลืองมองใบหน้าสะสวยของสาวน้อยที่นั่งเคียงข้างอยู่กับนางวิไลด้วยความลืมตัว

“เอ่อ... จะว่าอย่างนั้นก็ได้... เอาตรงๆ เลยละกัน คุณวิไลจะมาอยู่กับพ่อในฐานะเมียของพ่อ... ”

ตอนแรกนายบัญชาสะดุ้งเล็กน้อยกับคำพูดแบบขวานผ่าซากของเขตต์ตะวันซึ่งฟังดูไม่ให้เกียรติเมียใหม่ของตนเลยสักนิด แต่ปกติใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าเขตต์ตะวันเป็นแบบนี้ เขาโผงผาง เสียงดัง ดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเองจนติดเป็นนิสัย ซึ่งนายบัญชารู้ดีว่าต้นเหตุก็มาจากตัวเขาเองที่ตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้มาโดยตลอด เพราะเห็นว่าเป็นลูกชายคนเดียว ซ้ำยังเป็นเด็กกำพร้ามารดามาตั้งแต่เล็กๆ ด้วยภรรยาของนายบัญชาเสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนที่เขตต์ตะวันยังเดินเตาะแตะ

“ก็โอเคนะครับ... อะไรก็ตามที่เป็นความต้องการของพ่อผมก็คงขัดข้องไม่ได้... และไม่กล้าขัด พ่ออยากทำอะไรก็ทำเถอะ เอาที่สบายใจก็แล้วกัน เอาเป็นว่าผมยินดีต้อนรับมาเป็นครอบครัวเดียวกันนะครับทั้งแม่ทั้งลูก”

ดูเหมือนว่าเขตต์ตะวันไม่ขัดข้องก็จริง หากแต่คนที่ได้ยินเขาพูดก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามีอาการประชดประชันเหน็บแนมอยู่ในน้ำเสียงเยียบเย็น ฟังดูก็พอจะรู้ว่าเขาไม่ได้เอ่ยออกมาจากไมตรีจิตอันแท้จริงเลยสักนิด

“แล้วนี่หนูฟางข้าวลูกสาวคุณวิไล”

นายบัญชาแนะนำสาวน้อยที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เมียใหม่

“สวัสดีค่ะคุณเขตต์”

คนถูกแนะนำยกมือไหว้นอบน้อม หญิงสาวนึกชื่นชมเขตต์ตะวันอยู่ในใจว่าเขาช่างหล่อเหลา เพียงแรกพบสบตาก็ทำเอาหัวใจของเธอกระตุกวูบ ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงใหญ่สมชายชาตรี ใบหน้าคมคร้าม น่าแปลกที่ท่าทางหยิ่งผยองของเขากลับทำให้ดูมีเสน่ห์เหลือหลาย

“เรียกพี่เขตต์ก็ได้จ้ะหนูฟาง... หรือจะเรียกพ่อเลี้ยงเหมือนคนอื่นๆ ก็ได้นะ”

นายบัญชารีบบอกกับหญิงสาว

“ค่ะ... งั้นหนูเรียกพ่อเลี้ยงเขตต์ดีไหมคะ จะได้เหมือนกับคนอื่นๆ”