ตอนที่ 8 คุย 2

‘อยู่คนเดียวเหงาอะดิ’

‘เปิดคอมดิ แต่ยังไม่เปิด มึนอยู่’

‘มึนไร’

‘น้ำหนักลง 3-4 กิโล ไม่ถึงอาทิตย์ เพลีย’

‘อ๋อ ดีแล้ว จะได้ไม่อ้วน’

‘ไม่ไหว เพลีย’

‘เอาที่ไหว ลงแค่พอประมาณ’

‘มันไม่อยากกินข้าว’

‘ทำไมไม่อยากกิน’

‘เบื่อมั้ง’

‘แต่ดีนะ กินข้าวเช้าทุกวัน ข้าวเช้าสำคัญ’

‘เออ มีอะไรจะเล่าให้ฟัง’

เพียงรักตัดสินใจเล่าความรักของเธอ ที่เธอแอบรักเพื่อนเป็นเวลากว่า 2 ปี ก่อนที่เธอจะตัดใจได้ และตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านให้เขาฟัง

‘นานจัด มีแต่คนไม่เชื่อ ว่าจะแอบรักคนๆ นึงได้นานขนาดนี้’

‘เหมือนผมไง มองมานาน’

‘หืม…..’

‘ไม่กล้าคุย ได้แต่มองดู’

‘อย่า กลัวตีนลอยมา’

‘5555 ไม่มีแน่นอน’

‘สาธุ’

‘เออว่าไป ออกได้ป้ะล่ะ’

‘จะไปไหน’

‘อ้อมใหญ่’

‘ไปทำอะไรอะ’

‘ไปเอาของ ถ้าออกได้จะออกไปรอ’

‘เดี๋ยวนี้เจ้ไม่ไปด้วยเหรอ’

‘ไปบ้างไม่ไปบ้าง ไปได้ไหมล่ะ’

‘ถ้าไม่หลับนะ’

‘หลับไร’

‘ไว้พาไปร้านเหล้าดิ 5555’

‘สายเมานะเราอะ 5555’

‘เอาน่า กินเหล้าแต่อย่างอื่นไม่แตะไง’

‘อ่าจ้า’

‘ไปกับพี่ผึ้งแล้วกลับดึกไม่ได้ บ้านเขาเปลี่ยว’

‘อ่อ’

‘หาคนไปด้วย จะได้ดึกได้’

‘รู้เรื่อง นอนกี่โมง’

‘ไม่รู้แห๊ะ’

‘ไม่เกิน 3 ทุ่มน่าจะหลับ’

‘แหม่ รู้ทัน’

‘เดี๋ยว 3 ทุ่มออกไป เดี๋ยวโทรหา เคนะจ๊ะ’

‘ตี 3-4 อยู่ช่วงหนึ่ง ช่วงนี้น็อก’

‘3-4 บ้าบอ’

‘จริงๆ’

‘ว่าตัวเองดึกละนะ ตี 2-3 ละ นี่ตี 3-4 เลย’

‘อยู่เกือบทุกคืนแหละ แต่ช่วงนี้ไม่ไหวเพลีย น้ำหนักลดเร็วเกิน’

‘แหม่ๆ คุยก่อนหน้านี้จะไปหาเลย เราลดเยอะไปหรือเปล่า’

‘อย่าเอาตรีนมาด้วยก็พอ ไม่คิดว่าจะลงเร็วไง’

‘รับรอง ไม่มีแน่นอน’

‘ไม่ค่อยปลอดภัยเล้ยยย’

‘ปกป้องแบบบอดี้การ์ดเลย’

‘มันใกล้ตัวเกิ๊นนน’

‘หยุดลดน้ำหนักได้แล้ว เดี๋ยวทรุด’

‘มันลงเอง เหมือนกินน้อยจนชิน มันเลยไม่ค่อยหิว’

‘สูงเท่าไหร่ ให้ลบ 100 คือน้ำหนัก’

‘ไม่ไหวปะ ถ้าหนัก 60 อะ’ หญิงสาวนั่งงงว่ามันต้องลบ 110 ไม่ใช่เหรอ แต่ก็ไม่อยากขัด จึงปล่อยให้เขาเข้าใจแบบนั้นต่อไป

‘จริงๆ ถ้าสูง 160 เซนติเมตร ก็ต้องหนัก 60 กิโลกรัมนะ’

‘ช่วงกลับมาแรกๆ หนัก 60-62 กิโลกรัม วันนี้ชั่ง เหลือ 53 กิโลกรัม’

‘พอแล้ว’

‘เมื่อวันก่อนชั่งยัง 55 กิโลกรัมอยู่เลย’

‘เดี๋ยวเราจะไม่ไหวเอานะ’

‘เคยหนัก 47-48 กิโลกรัมไง แต่ไม่ดูแลตัวเอง เลยขึ้นยับ’

‘5555 อย่าปล่อยตัวสิ’

‘ช่วงโสดด้วยไง สบายใจก็แบบนี้แหละ’

‘โสดแล้วสบายใจ’

‘ช่ายยยย’

‘ดูแลตัวเองดีๆ ร่างกายเรา’

‘สไตล์คนโสด ปล่อยตัว แต่แม่บอกว่าอ้วนเกิน’

‘โสดสิ ยิ่งต้องดูแลตัวเอง’

‘ไม่อะ ขี้เกียจ’

‘…..มีคนมาจีบนะ แต่ไม่เอา รำคาญ’

‘สุดยอด’

‘เรื่องมากไง 5555’

เมื่อเพียงรักเห็นเขาอ่านแล้วเงียบไป เธอจึงวางโทรศัพท์ลงบนที่นอน แล้วหันมาทำงานต่อ อันที่จริงนิยายเธอชะงักมาหลายเดือนแล้ว เพราะช่วงนี้เธอแทบไม่มีเวลาอยู่บ้านเลยก็ว่าได้

เกือบชั่วโมงที่หญิงสาวนั่งแต่งนิยายไปลบไป เพราะมันเหมือนเธอเดินเรื่องมาไม่ตรงกับที่ตั้งใจไว้แต่แรก เธอเลยปิดเรื่องไม่ได้

‘ทำไร’

เกือบชั่วโมงกิตติธรทักหาเพียงรักอีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวไม่อ่านเขาจึงโทรหาเธอ

“ทำอะไร”

“ห๊ะ หาอะไรดูไปเรื่อยอะ ทำไมอะ”

“เข้าไปหาได้ปะ”

“จะบ้าเหรอ”

“เดี๋ยวเข้าไป ลงมาห้องน้ำนะ”

“ไม่เอา อย่าบ้าน่า”

“แค่นี้แหละ เดี๋ยวเข้าไป”

หลังจากชายหนุ่มวางสายไป เพียงรักมองโทรศัพท์ในมือพลางโวยวายใส่ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ ตั้งใจจะทำงานต่อ แต่เพียงไม่ถึง 5 นาที เขาก็โทรหาเธออีกครั้ง

“ลงมา อยู่ห้องน้ำ”

“ห๊ะ เข้ามาจริงเหรอ”

“อือ ลงมาเลย”

“เออๆ”

หญิงสาวกดวางสายด้วยมือที่สั่นเทา เธอไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาหาเธอจริงๆ มือเล็กจับโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะลงบันไดไปข้างล่าง เพียงรักใจสั่นไม่น้อย ด้วยกลัวญาติของเธอรู้แล้วเธอจะมีปัญหา แต่อีกใจก็คิดว่าถ้าเธอปฏิเสธเหมือนครั้งก่อนเขาคงทำตามที่เธอต้องการ

หญิงสาวเดินลงมาด้วยความลังเล เธอสับสนกับความคิดของตัวเอง พลางเดินไปหลังบ้านช้าๆ ราวกับต้องการถ่วงเวลาให้นานที่สุด…..