08 ขยะแขยง

"โถ่เว้ยยย!!!

เพล้งงง!!!

"ว้ายคุณหนู!!" เสียงเตะแจกันดังจากหน้าบ้าน เหล่าคนรับใช้ต่างวิ่งกรู่ออกมาดูก็พบเข้ากับลูกชายคนเดียวของเจ้าของบ้าน "คุณหนูเป็นอะไรคะ!"

"ไปเอายาฆ่าเชื้อมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!!"

"มะ..มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณหนู ทำไมคุณหนูถึงได้ทำลายข้าวของในบ้านแบบนี้" นมอิ่มเดินเข้ามาทักท้วงเพราะเหล่าคนรับใช้ต่างก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามปราม นมอิ่มปรายตามองกระถางต้นไม้ราคาแพงของคุณหญิงแล้วถอนหายใจ คุณหนูของบ้านไปโกรธใครมา

"..." ตินพ่นลมหายใจหนักๆ แต่ยังคงอาการฟึดฟัด นมอิ่มสงสัยตาเชิงตำนินั่นทำให้ตินเริ่มรู้สึกผิดที่โมโหจนพาลทำลายข้างของในบ้าน "ไม่มีอะไรครับ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณหนูจะพาลเตะข้าวเตะของแบบนี้ไหม"

"ขอโทษครับนม ผมแค่โมโหนิดหน่อย"

"คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ" นมอิ่มส่ายหน้าเบาๆแล้วหันไปสั่งคนรับใช้เก็บเศษแจกัน "คุณหนูเจ็บตรงไหนมั้ย"

"ไม่ครับ แล้วนี่คุณแม่ผมท่านไปไหน"

"ไปประชุมที่ต่างจังหวัดค่ะ"

"งั้นผมขอตัวนะครับ" ตินเดินเลี่ยงเข้าไปในบ้านเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาแอบไปได้เสียกับยัยลูกเป็ดขี้เหร่มา นี่ถ้ากลุ่มเพื่อนรู้พวกมันคงหัวเราะกันยกใหญ่แน่ "ยัยแว่น!!"

ตินกำหมัดแน่น ยิ่งนึกถึงหน้ายัยแว่นเขายิ่งนึกรังเกียจตัวเองคนอย่างตินไม่เคยอดอยากปากแห้งถึงขั้นไปเอายัยป้าหรอกนะ

พรึ่บบ!

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนในห้องนอนสุดหรู นานๆทีตินจะกลับบ้านเพราะแม่ซื้อคอนโดแถวมหาวิทยาลัยให้ หากอยู่บ้านคงไม่ได้ออกไปเที่ยวเพราะแม่ของเขาค่อนข้างเป็นห่วง ตินจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่คอนโด

ปกติเรื่องอย่างว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะเสียใจ แต่เหตุการมันกลับตาลปัตร ได้กับใครไม่ได้เผลอไปได้กับยัยแว่นที่เขาแสนเกลียดขี้หน้า

"หรือว่ายัยนั่นวางแผนจะจับเรา" ตินบ่นกับตัวเองเบาๆ ตั้งแต่ตอนที่เธอเดินตัดหน้ารถชีวิตของเขาก็เจอยัยแว่นทุกวันแถมยังได้เสียกันอีก

เมื่อนึกถึงรอยเลือดบนที่นอนทำให้เขาแทบสะอึก เกิดมายังไม่เคยมีอะไรกับคนซิงเลยหรือถ้าจะบอกว่ายัยนั่นย้อมแมวคงไม่ใช่เพราะขี้เหร่แถมยังทำตัวซกมกแบบนั้นใครจะกล้าเอา พูดมาแล้วขยะแขยงตัวเองที่สุด!

อีกฟากหนึ่ง

ตึก~ ตึก~

เสียงส้นสูงดังกึกก้องพร้อมกับการปรากฎตัวของใครบางคน เธอเดินเข้าไปสวมกอดคนเป็นแม่จากด้านหลัง

"ริส.."

"น้องนอนแล้วหรอคะ"

"อืม"

"แล้วแม่ทำไมไม่นอน" ไอริสทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคนเป็นแม่แล้วสวมกอดเบาๆ คนเป็นแม่ลูบหัวของลูกสาวด้วยความเอ็นดู

"แม่เป็นห่วงลูกสาว"

"..." ไอริสคลี่ยิ้มแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น หากไม่มีเรื่องหนักใจจริงๆเธอไม่เคยแสดงด้านอ่อนแอให้แม่กับน้องเห็น "หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ"

"แต่ริสเป็นผู้หญิงนะ"

"เป็นผู้หญิง..ก็ใช่ว่าจะให้ใครมาเอาเปรียบง่ายๆ แม่นอนเถอะค่ะริสจะไปทำงานแล้ว"

"เดี๋ยวก่อน" คนเป็นแม่คว้าแขนลูกสาวไว้พรางทอดสายตามองด้วยความเป็นห่วง ลูกสาวของเธออยู่ในชุดเดรสเซ็กซี่ยั่วใจชาย มันก็ใช่ที่ไอริสมีทักษะป้องกันตัวแต่ถ้าพลาดขึ้นมาจะทำยังไง "เลิกทำงานนี้เถอะนะ แม่ไม่อยากให้ลูกทำแบบนี้อีกแล้ว แม่กลัว..."

"..." ไอริสยืนนิ่ง เธอทำได้เพียงขบกรามแน่น ทุกครั้งที่ออกจากบ้านแม่ของเธอจะพูดแบบนี้เสมอ

"แม่ไม่อยากเสียริสไปนะ"

"..."

"ได้ยินที่แม่พูดไหม"

"ค่ะ...แต่อย่าห้ามหนูเลยนะ หนูทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเรานะคะ"

"แล้วถ้าเกิดริสเป็นอะไรไปแม่กับน้องจะอยู่ยังไง" คนเป็นแม่ยังคะยั้นคะยอลูกสาวไม่เลิก ไอริสแกะมือของมือออกแล้วล้วงอะไรบางอย่างในกระเป๋าออกมา

"น้องต้องไปหาหมอวันไหนคะ"

"อาทิตย์หน้า"

"..." ไอริสยัดเงินใส่มือของแม่ปึกหนึ่ง ทำให้แม่เกิดสงสัยว่าเธอไปเอาเงินมาจากไหนมากมายขนาดนี้

"ริสไปเอาเงินมาจากไหน ริสพึ่งทำงานได้สามวันเองไม่ใช่หรอ"

"มีแขกใจดีเขาให้มาค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ เอาไปรักษาน้องเถอะ"

"..." คนเป็นแม่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของลูกสาว "ริสไม่ได้ขายตัวใช่มั้ย"

กึก~

ไอริสชะงัก ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาให้คนเป็นแม่แล้วส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธ

"หนูไม่เคยขายตัวและไม่คิดที่จะขายค่ะ หนูไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวก็ถึงเวลาทำงานแล้ว"

"จ้า ดูแลตัวเองด้วยนะลูกรัก"