บทที่ 10

"เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ?!" เพื่อนไปเที่ยวเล่นกับจันทร์จ้า พอกลับบ้านก็ตอนหัวค่ำแล้ว ชม้อยก็เลยเล่าเรื่องที่กำนันมาสู่ขอเธอให้กับลูกชาย "เพื่อนไม่เคยรู้จักลูกชายกำนัน จะมาสู่ขอได้ยังไง"

"แม่ก็ว่าดีเหมือนกันนะเพื่อน.. กำนันเป็นคนมีหน้ามีตา"

"อย่าบอกว่าแม่ตกลงไปแล้วนะ!" เพื่อนเริ่มขึ้นเสียงกับแม่

"แม่ก็ยังไม่ถือว่าตกลงหรอก แม่อยากจะให้ทั้งสองนัดเจอพูดคุยกันก่อน"

"นี่ชีวิตของฉันนะแม่ แม่จะมาคลุมถุงชนแบบนี้ไม่ได้"

"เพื่อนฟังแม่นะลูก สงกรานต์มันไม่รักหนูหรอก หนูก็รู้ว่ามันรักใคร"

"แต่ความรักของพี่สงกรานต์ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว"

"ถึงแม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่สงกรานต์มันก็รักของมัน"

"แม่อย่าทำแบบนี้กับหนูได้ไหม"

"แม่อยากให้เพื่อนมีชีวิตของเพื่อนเอง ที่ไม่ต้องไปเป็นเงาของใคร"

"เพื่อนไม่ได้รักและไม่เคยเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ..เพื่อนจะอยู่กับผู้ชายคนนั้นได้ยังไง"

"แม่หวังดีกับเพื่อนนะลูก เพื่อนอย่าหวังอะไรลมๆ แล้งๆ อีกเลย"

"แม่เห็นกำนันมันรวยใช่ไหม แม่ก็เลยจะขายเพื่อนให้กำนัน"

"แม่ไม่เคยคิดจะขายลูก" วันนี้ชม้อยพยายามคุยกับลูกสาวด้วยเหตุผล แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนจะไม่ยอมรับฟังเลย แถมยังรีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูลงกลอนไว้

เวลานัดหมายของสองสาวก็มาถึง.. จันทร์จ้ามารับเพื่อนตามปกติเหมือนทุกคืน

"มึงว่าอะไรนะ" พอได้ยินเพื่อนพูดถึงกับถามซ้ำอีกครั้ง คิดว่าตัวเองฟังผิด

"แม่บอกว่ากำนันมาสู่ขอกูให้กับลูกชาย"

"แล้วลูกชายกำนันเป็นใคร มึงรู้จักเหรอ"

"ไม่รู้"

"ไม่รู้? แล้วมาขอมึงได้ยังไง"

วันนี้เพื่อนถึงกับไม่มีอารมณ์แต่งตัวออกไปเที่ยวเหมือนทุกคืน เพราะกลุ้มใจเรื่องนี้มาก

"มึงก็ปฏิเสธไปสิ"

"กูปฏิเสธแล้ว แต่เหมือนกับแม่ชอบผู้ชายคนนั้นมากเลย"

"ชอบก็ให้แม่มึงแต่งเองสิ"

"อ้าวอีนี่ ลามปามถึงแม่กูแล้วไหมล่ะ"

"โทษทีกูอินไปหน่อย"

[โรงเหล้า]

"แหม..บอกไม่มีอารมณ์"

"ก็วันนี้กูอยากจะเมานี่"

"มึงอย่าแดกมากแล้วกัน เดี๋ยวก็อ้วกใส่หลังกูอีก"

"พูดบ่อยจังเลยนะ อ้วกแค่ครั้งเดียวเอง"

"ครั้งเดียวงั้นเหรอจ๊ะเพื่อน"

"สองครั้งก็ได้"

"สามครั้งแล้วโว้ย!"

"มึงนี่จำแม่นจังเลยนะ"

"จะไม่ให้กูจำแม่นได้ยังไง นี่มันหลังกูนะเว้ย!"

"เอ่อๆ กูขอโทษแล้วกัน เราเข้าไปข้างในดีกว่า"

พอทั้งสองเข้ามาก็เห็นว่าโต๊ะประจำยังว่างอยู่ เพื่อนรีบชวนจันทร์จ้าไปจองที่นั่งไว้ก่อน

"มึงว่าพี่ไนท์จะมาร้องเพลงได้ไหม"

"ได้ไม่ได้เดี๋ยวก็รู้" เวลาเพื่อนพูดถึงไนท์ทีไร จันทร์จ้ารู้สึกขัดใจ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

นักร้องและแดนเซอร์ต่างก็ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นบนเวที แต่ก็ไม่เห็นไนท์..ก็อย่างว่าเจ็บหนักขนาดนั้นใครจะมีกะใจมาร้องเพลงได้..

จังหวะที่กำลังคิดเรื่องไนท์อยู่นั้น สงกรานต์ก็ได้ขึ้นมาร้องเพลง เพื่อนรีบเตรียมเงินและแก้วเหล้าเดินตรงไปที่หน้าเวที หญิงสาวยื่นมันขึ้นไปด้านบน

สงกรานต์ก็ได้ก้มลงมารับทิปและแก้วเหล้านั้นเพื่อที่จะดื่ม

"พี่ไนท์มาไม่ได้เหรอคะ" ทุกครั้งที่เพื่อนยื่นเงินและแก้วเหล้าขึ้นไปให้สงกรานต์ เธอมักจะขอเพลง แต่ครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้ง เพราะเพื่อนถามหาไนท์แทน

"อะไรนะครับ คุณจะมากู๊ดไนท์อะไรผมตอนนี้" สงกรานต์เลี่ยงที่จะตอบ เขาก็เลยแกล้งทำเป็นเล่นมุกไป

หลายคนหัวเราะเพราะมุกนี้ของเขา..แต่เพื่อนไม่ขำด้วย ถามแค่นี้ก็บอกไม่ได้ หญิงสาวก็เลยเดินหน้าบูดบึ้งกลับมาที่โต๊ะ

"ถ้าพี่สงกรานต์ไม่บอกมึงก็ถามคนอื่นสิวะ"

"จริงด้วยว่ะ"

[ชาติ] ตัดไปที่ชาติ

วันนี้ไม่ใช่แค่ไนท์ที่ไปโรงเหล้านั้นไม่ได้ ชาติก็ไปไม่ได้เหมือนกัน เพราะถูกไม้หน้าสามของสงกรานต์ฟาดเข้าให้อย่างจัง..จนกลายเป็นความแค้น

พอมันสืบจนรู้ว่า คนข้างบ้านของสงกรานต์ก็คือสาวผมบลอนซ์ที่มันหมายตาไว้ ชาติก็เลยเปลี่ยนแผนให้พ่อไปสู่ขอสะเลย

"มึงสัญญากับพ่อแล้วนะ ถ้าได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นคู่ครอง มึงจะตั้งใจทำงานช่วยพ่อ ไม่ออกไปเกเรเหลวไหลกับไอ้พวกนั้นอีก"

"พ่อจะให้ผมสัญญากี่ครั้งเนี่ย พูดมากผมยิ่งเจ็บ โอ๊ยยย" พูดยังไม่จบคำมันก็เกิดเจ็บแผลขึ้นมา

"กูอยากจะสมน้ำหน้ามึงจริงๆ ไอ้ชาติ"

"ผมลูกพ่อนะ"

"เขาคงไม่เอาไม้มาฟาดมึง ถ้ามึงไม่ไปกวนตีนเขาก่อน"

[โรงเหล้า] ตัดกลับมาที่เพื่อนและจันทร์จ้า

"อยู่หมู่บ้านสำราญเองเหรอคะ" เพื่อนแอบถามเด็กเสิร์ฟ แล้วเด็กเสิร์ฟก็ไปถามจากแนนให้อีกที เพราะแนนเป็นเพื่อนกับไนท์และสงกรานต์ พอแนนรู้ว่าคนที่ฝากมาถามเป็นใครก็รีบบอกไป

สาย ๆ ของวันต่อมา.. ที่หมู่บ้านสำราญ

"มึงเข้าถูกซอยไหมวะจ้า"

"ก็ซอยนี้แหละที่เด็กเสิร์ฟบอกมาเมื่อคืน"

"ดูบ้านพี่เขาจะลึกลับเกินไปแล้ว"

"ไม่หรอกน่า มึงนั่งอยู่เฉยๆ เถอะ" จันทร์จ้าขับรถมองตามเส้นทาง

โฮ่ง! โฮ่ง!! โฮ่ง!!!

"กรี๊ดดดด!!"

"ไอ้เพื่อนมึงอยู่นิ่ง ๆ สิวะ เดี๋ยวรถก็ล้ม"

"มึงจะให้กูนิ่งได้ยังไง หมาจะกัดขากูอยู่แล้วเนี่ย!!" เพื่อนยกขาขึ้นเกือบจะพาดไหล่ของจันทร์จ้าอยู่แล้ว

"มึงยิ่งโวยวายมันก็ยิ่งไล่ตาม!"

"ใช่สิมึงเป็นคนขับนี่!!"

ทั้งสองทะเลาะกันจนรถได้มาจอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

"หวังว่ากูคงยังครบ 32 อยู่นะ" เพื่อนรีบสำรวจตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก

"มึงน่ะครบ แต่กูเนี่ยเกือบไม่ครบแล้ว" จันทร์จ้าพูดกับเพื่อนแต่สายตามองเข้าไปดูบ้านหลังที่พวกเธอจอดรถอยู่นั้น "กูว่าบ้านหลังนี้แหละ เอ๊ะ..นั่นรถใคร" พอมองเข้าไปก็เจอรถคันหนึ่งที่คุ้นตามาก

"เสียงใครเป็นอะไร" คนในบ้านเดินออกมาดู เพราะได้ยินเสียงผู้หญิงกรี๊ด มันเป็นซอยเล็กเสียงที่พวกเธอกรีดร้องก็เลยก้องเข้ามาได้

"พี่ไนท์" เพื่อนเห็นว่าเป็นไนท์ที่เดินออกมาเธอก็เลยฉีกยิ้มหวานให้

แต่รอยยิ้มนั้นก็ได้หุบลงเมื่อเห็นชายหญิงที่เดินตามไนท์ออกมา