ตอนที่ 8
รุ่นพี่ตัวร้ายกับเจ้าชายน้ำแข็ง
ตอนที่ 8
แสงแดดในตอนเที่ยงที่ส่องผ่านม่านสีฟ้าครามเข้ามาทำให้ร่างสูงที่นอนหลับอยู่ค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆตาคสกระพริบเล็กน้อยเพื่อปรับสายตาเขาหันมามองร่างบางที่นอนอยู่ในก้อมกอดของตนเองแล้วเอื้อมมือไปลูบแก้มใสของร่างบางเล่น
“อือออ..”น้ำครางในลำคอเล็กน้อยแล้วขยับเข้าซบอกแกร่งของตะวันชิดกว่าเดิม
“น้ำ..ตื่นได้แล้วนะครับสายมากแล้วนะถ้าไม่กินข้าวเดี๋ยวปวดท้องนะ”ตะวันพูดขึ้นแต่มือของตะวันก็ยังลูบที่แก้มใสของน้ำอยู่เหมือนเดิม
“อือ.พี่ตะวัน”น้ำพูดพร้อมกับลืมตามองหน้าตะวันอย่างงๆ
จุ๊บ
“ครับ.พี่เอง”ตะวันพูดบอกแล้วจูบไปที่หน้าผากของน้ำอย่างแผ่วเบาน้ำมองหน้าตะวันนิ่งๆจนกระทังสติของน้ำกับมา
“พี่ตะวัน!!..อึก.โอ๊ยยยยย”น้ำเรียกชื่อตะวันอย่างตกใจพร้อมกับดีดตัวมาลุกนั่งอย่างรวดเร็วทำให้ความเจ็บที่ช่องทางรักแล่นขึ้นมาทันที
“น้ำ!..เป็นอะไรหรือเปล่า”ตะวันเรียกน้ำอย่างตกใจพร้อมกับเอื้อมมือไปจับน้ำแต่น้ำเขยิบหนี
“ปะ.เปล่าครับ.ไม่เป็นไร”น้ำก้มหน้าแล้วพูดตอบตะวันเพราะตอนนี้เขาจำเรื่องเมื่อคืนได้ทั้งหมดทั้งเรื่องที่เขาโดนยาแล้วก็เรื่องที่เขากับตะวันมีอะไรกันยิ่งคิดใบหน้าของน้ำก็ร้อนวูบวาบไปหมดและยิ่งคิดว่าเมื่อคืนเขาเรียกร้องให้ตะวันทำให้เขาแบบแรงๆอีกทำให้ตอนนี้น้ำไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าตะวัน
“น้ำ..น้ำโกรธพี่หรือเปล่า..พี่ขอโทษนะครับ”ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆนิดเพราะคิดว่าที่น้ำเขยิบหนีเขาเพราะโกรธที่เขาทำกับน้ำเมื่อคืน
“เออ..เปล่าครับไม่ได้โกรธ”น้ำพูดเสียงเรียบๆพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะมือตะวันเบาๆเพราะไม่อยากให้ตะวันเข้าใจผิดทั้งๆที่เขาก็ไม่เขาใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบเพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่ว่าจะกับใครเขาก็ไม่เคยจะสนว่าใจว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงแต่กับตะวันเขารู้สึกว่าไม่อยากเห็นตะวันเสียใจ
“จริงนะครับ!..น้ำไม่ได้โกรธพี่จริงๆนะพี่ดีใจที่สุดเลยยยย”ตะวันพูดพร้อมกับดึงน้ำมากอดแน่นจนน้ำหายใจแทบไม่ออก
“พี่ตะวันเบาๆน้ำเจ็บ”น้ำพูดบอกตะวันเพราะเขายังเจ็บที่ช่วงล่างอยู่
“ขอโทษนะครับพี่ดีใจมากไปหน่อย..ว่าแต่น้ำเจ็บตรงไหนครับ”ตะวันคลายกอดแล้วพูดขอโทษน้ำแล้วมองน้ำอย่างสำรวจว่าน้ำเจ็บตรงไหน
“อะ.เออ.คือ”น้ำพูดไม่ออกจะให้กล้าบอกได้ไงว่าเขาเจ็บตรงนั้น ตะวันมองน้ำงงๆก่อนนะยกยิ้มเมื่อเขาคิดออกแล้วว่าน้ำเจ็บตรงไหน
“น้ำไม่ต้องตอบก็ได้ครับ..น้ำไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวพี่โทรสั่งข้าวให้นะ”ตะวันพูดบอกน้ำพยักหน้ารับตะวันจึงแล้วลุกจากเตียงไปโทรศัพท์ที่ห้องรับแขกเมื่อโทรเสร็จตะวันก็เดินกลับที่ห้องนอนอีกครั้งตะวันชะงักนิดๆเพราะยังเห็นน้ำนั่งอยู่ที่เดิม
“อ้าวน้ำ.ทำไมไม่ไปอาบน้ำละครับ”ตะวันถามขึ้น
“คือ……น้ำลุกไม่ไหวครับ”น้ำพูดตอบตะวันแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทางด้วยความอายตะวันยกยิ้มอย่างขำๆให้กับท่าที่ของน้ำ
“งั้นเดียวพี่พาไปอาบน้ำนะครับ”ตะวันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาน้ำอุ้มน้ำขึ้นน้ำเองก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใดเพราะเขาเองก็อยากอาบน้ำจริงๆแต่ก็ลุกไม่ไหวน้ำซุกหน้าไปกับไหล่ของของตะวันอย่างอายๆเพราะตอนนี้เขาใส่ แค่บอกเซอร์ตัวเดียวเหมือนกับตะวัน ตะวันอุ้มน้ำไปวางลงที่อ่างอย่างช้าๆเพราะกลัวน้ำจะเจ็บ แล้วเปิดน้ำให้
“เสร็จแล้วเรียกพี่ได้เลยนะครับ..”ตะวันพูดบอกแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปยังห้องน้ำอีกห้องนึงเพื่ออาบน้ำบ้างน้ำนั่งอยู่ในอ่างจนกระทังน้ำเต็มน้ำเอือมมือไปปิดน้ำน้ำนั่งแช่อยู่ในน้ำซักพักจนกระทังเผลอหลับไป
“//ทำไมอาบน้ำนานจัง//”ตะวันพูดพึมพำกับตัวเองเพราะเห็นว่าน้ำไม่เรียกเขาซักที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“น้ำๆเป็นไรหรือปล่า..”ตะวันเคาะประตูเรียกน้ำแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“น้ำ..พี่เข้าไปนะ”เมื่อเห็นน้ำไม่ตอบตะวันจึงค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำเบาๆเมื่อเห็นว่าน้ำแค่นอนหลับตะวันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจเขาเดินไปนั่งอยู่ขอบอ่าง
“น้ำ..น้ำ.ตื่นเถอะนะครับ นอนในนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก”ตะวันพูดบอกแล้วเขย่าตัวน้ำเบาๆ
“อืออ..ครับๆตื่นแล้วครับ”น้ำพูดบอกทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“หึหึ.ตื่นแล้วก็ลืมตาสิครับ”ตะวันหัวเราะเบาๆแล้วพูดบอกน้ำจับขอบอ่างแล้วค่อยๆยันตัวขึ้นจากน้ำ
พรืดด ตุ๊บ ซ่าาาาา
“เฮ้ยยยย น้ำ!!”ตะวันร้องเสียงหลงเป็นเพราะว่าน้ำจับขอบอ่างไม่แน่นทำให้มือลื่นจนเขาล้มไปอยู่ในน้ำเหมือนเดิมแต่ก่อนจะล้มเขาดันไปเกี่ยวคอตะวันไว้ทำให้ตะวันล้มลงมาอยู่ในน้ำกับเขาด้วยตอนนี้ตะวันนอนทับน้ำอยู่ส่วนตอนนี้น้ำก็นั้งเอาหลังพิงกับอ่างน้ำ
“แค่กๆ..น้ำเป็นไรหรือเปล่า”ตะวันสำลักน้ำเล็กน้อยแล้วพูดถามน้ำที่เอาแต่หลับตาปี้
“ไม่ครับ..มะ”น้ำหยุดคพพูดของตัวเองไว้แค่นั้นเพราะตอนนี้ใบหน้าของตะวันและน้ำอยู่ห่างกันแค่ลมหายใจเท่านั้น ตะวันกับน้ำมองหน้ากันนิ่งๆจนตะวันค่อยๆเลื่อนหน้าไปใกล้น้ำมากขึ้นเรื่อยๆ
ออดดดดด ออดดดดดดดด
“เฮ้อออ.สงสัยข้าวที่สั่งมาส่งนะเดี๋ยวพี่ออกไปดูก่อนนะครับ.น้ำลุกไหวนะ”ตะวันถอดหายใจเล็กน้อยที่โดนขัดจังหวะแล้วหันมาพูดบอกกับน้ำ น้ำพยักหน้าแต่ไม่พูดตอบอะไรตะวันจึงลุกออกจากอ่างน้ำแล้วเดินออกไปที่ประตู น้ำนั่งอยู่ในนั้นซักพักแล้วลุกออกไปล้างตัวอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเองอย่างอยากลำบากเพราะยังเจ็บที่ตรงนั้นอยู่เมื่อแต่งตัวเสร็จน้ำค่อยๆเดินออกมาจากห้องนอนแล้วเดินไปที่ครัวอย่างช้าๆน้ำเดินมาจนถึงครัวแล้วเห็นว่าตะวันกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
“อ้าวน้ำเสร็จแล้วหรอ..ทำไมไม่เรียกพี่ละครับเดินมาเองทำไมเดี๋ยวก็ไม่หายเจ็บหรอกครับ”ตะวันพูดบอกแล้วเดินเข้ามาพยุงน้ำไปนั่งที่โต๊ะน้ำก็ยอมให้ตะวันพยุงเพราะเขาก็เดินไม่ค่อยไหวเหมือนกันทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะแล้วกินอาหารไปเรื่อยๆอย่างเงียบๆเมื่อกินเสร็จตะวันก็เก็บจานไปล้างแล้วพาน้ำไปนั่งที่โซฟา
“น้ำ..พี่มีเรื่องจะพูดด้วย”ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วนั้งลงข้างๆน้ำ
“ครับ..”น้ำพูดตอบสั้นๆ
“คือ หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น พี่อยากจะรับผิดชอบน้ำ..น้ำคบกับพี่ได้ไหมครับ” ตะวันพูดบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของน้ำไว้ น้ำมองหน้าตะวันพลางคิดกับคำพูดของตะวันยิ่งคิดภาพบางอย่างในอดีตก็กับเขามาน้ำดึงมือออกจากมือของตะวันแล้วเอามากุมหัวของตัวเอง
“น้ำ..น้ำเป็นอะไร..น้ำ”ตะวันพูดอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นน้ำนิ่งแล้วอยู่ๆก็เอามือไปกุมหัวของตัว
“ปะ.ปวดหัว.น้ำปวดหัว”น้ำพูดบอกแต่ก็ยังไม่คลายมือออกจากหัวตัวเอง ตะวันเขยิบเข้าไปใกล้น้ำมากขึ้นเพื่อดูอาการน้ำแต่กับเขยิบหนีทำให้ตะวันชะงักไปนิด
“พี่กลับไปก่อนเถอะ..”น้ำพูดเสียงแผ่ว
“ทำไมละครับ..”ตะวันถามอย่างงงๆเพราะอยู่ๆท่าทีของน้ำก็เปลี่ยนไป
“ผมบอกให้พี่กลับไปก่อน..ผมขอร้องละครับ”น้ำพูดบอกเสียงแข็งทำให้ตะวันชะงักไปอีกครั้งที่ตะวันชะงักไม่ใช่เพราะว่าน้ำบอกให้ตะวันกับแต่เป็นเพราะคำที่น้ำใช้แทนตัวเองว่า ผม ตะหาก
“ครับ..พี่กลับก็ได้ครับ..แต่พี่จะยังรอคำตอบจากน้ำนะครับ”ตะวันพูดเสียงเบาแล้วลุกเดินประตูออกไป
“อึกก.อือออ.พี่ตะวันน้ำขอโทษ.อึกก.น้ำขอโทษ”เมื่อตะวันปิดประตูน้ำตาองน้ำก็ไหลลลงมาทันทีน้ำรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้นน้ำร้องไห้อยู่แบบนั้นจนกระทั้งเผลอหลับไป
..
..
..
ออดดดดดดดด อดดดดด
เสียงออดดังขึ้นทำให้ร่างบางที่นอนอยู่ที่โซฟาค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วยันตัวเองเพื่อลุกไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครมา เมื่อเปิดประตูน้ำก็เห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเองจึงเบี่ยงตัวเพื่อให้เพื่อนทั้งสามคนเข้ามา
“ไงมึง..สภาพเหมือนศพเลยนะ”เพลิงพูดแซวขึ้นเพราะเห็นว่าสีหน้าน้ำไม่ค่อยดี น้ำไม่พูดตอบอะไรแต่เดินไปนั่งที่โซฟาแทน
“เป็นไรเปล่าวะมึง..”ดินถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า..ไม่เป็นไร.ว่าแต่พวกมึงมาทำไมอะ”น้ำถามเสียงเรียบๆ
“ก็เห็นว่ามันไม่ได้ไปเรียน..พวกกูก็เลยเอาชีทมาให้”วายุพูดขึ้นแล้วยืนสมุดชีทไปให้น้ำ
“อืม.ขอบใจนะ”น้ำรับสมุดแล้วพูดขอบใจเพื่อนตัวเอง
“แล้วนี่มึงกินคงกินข้าวบ้างยัง..นี่พวกกูซื้อข้าวมาให้ด้วยนะโว๊ยยยพร้อมกับมาชเมลโลของโปรดมึง”ดินพูดขึ้นแล้วชูถุงกับข้าวที่ซื้อมาให้น้ำดู
“ยังวะ..กูไม่ค่อยหิวพวกมึงกินเถอะ”น้ำพูดบอกแล้วเปิดสมุดชีทดูเล่นๆ
“ไม่ได้นะมึง…กูขี้เกียจดูแลตอนมึงเป็นลม”ดินพูดขึ้นแต่ก็ยังไม่วายแซวน้ำ
“ช่ายๆ ถ้ามึงไม่กินนะกูจะจับยัดปากมึงเลย”วายุพูดขึ้นอย่างขำๆ
“เออๆ..กินก็กิน”น้ำพูดตอบเพราะก้ไม่อยากให้เพื่อนเสียน้ำใจเมื่อน้ำยอมกินทั้งสี่คนก็ย้ายไปนั่งั้โต๊ะกินข้าวเพลิงกับวายุหยิบจานมาเทอาหารส่วนดินก็ไปหยิบน้ำมาไว้ที่โต๊ะเมื่อเทอาหารเรียบร้อยแล้วทั้งสี่คนก็นั้งกินกันไปเรื่อยๆทั้งสามคนพลัดกันตักอาหารให้น้ำอย่างเอาใจ
“เออ..น้ำว่าแต่พี่ตะวันไปไหนอะ….โอ๊ะ”วายุถามขึ้นอย่าลืมตัวจนโดนดินแตะที่ขาเบาๆ
กึก
“กลับไปแล้ว..”น้ำชะงักนิดนึงเมื่อวายุพูดถามถึงตะวันก่อนจะตอบเสียงเรียบๆและพยายามไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่ทั้งสามคนก็รู้ว่าตอนนี้น้ำเป็นนยังไงแต่แค่ไม่อยากแสดงออกเท่านั้น
“หรอๆอืมๆ…ช่างเถอะเนอะ..เออไอ้น้ำวันนี้พวกกูมานอนกับมึงนะพุ่งนี้จะได้ไปเรียนพร้อมกับเลย”ดินพูดขึ้นเพื่อคลายบรรยากาศ น้ำมองหน้าดินอย่างกรุ่นคิดเพราะตอนนี้เขารู้สึกอยากอยู่คนเดียวแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธเพื่อน
“มึงไม่ต้องห่วงนะน้ำ..เดี๋ยวพวกกูสามคนนอนอยู่ที่ห้องรับแขกนี่แหละ”เพลิงพูดตัดบทขึ้นเพราะเห็นว่าน้ำทำสีหน้าลำบากใจ ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าน้ำคงอยากอยู่คนเดียวแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“อืมๆ..เอางั้นก็ได้เดี๋ยวกูไปหยิบที่นอนปิกนิกให้ละกัน”น้ำพูดบอกแล้วทำท่าจะลุกไปหยิบที่นอนให้เพื่อน
“ไม่ต้องหรอกน้ำมึงกินข้าวเสร็จแล้วก็ไปอาบเถอะ เดี๋ยวพวกกูไปหยิบเอง”วายุพูดขึ้นน้ำพยักหน้ารับแล้วนั่งลงกินข้าวตามเดิมเมื่อกินเสร็จน้ำก็จะเก็บจานไปล้างแต่เพลิงห้ามไว้น้ำเลยเดินไปอาบน้ำทันที