ตอนที่​ 3

รุ่นพี่ตัวร้ายกับเจ้าชายน้ำแข็ง

ตอนที่​3

ณ ห้องพยาบาล

“อืออ..พะ.พี่ฝน..น้ำ.ขอ.ขอโทษ”

เสียงของร่างบางละเมอพูดออกมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมามือก็กำผ้าห่มไว้แน่น ทำให้ร่างสูงที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียงสะดุ้งตื่น​ เขามองไปที่ร่างบางอย่างสงสัยว่าเป็นอะไร ร่างสูงเอื้อมมือไปจับมือของคนที่ละเมอไว้

“น้ำ..น้ำ เป็นอะไร”ตะวันถามขึ้นอย่างเป็นห่วงพร้อมจับมือน้ำไว้แน่นขึ้น

“อึก..พี่ฝน..อึก.น้ำขอโทษ”น้ำยังคงละเมอและกำมือของตะวันแน่นเช่นกัน ตะวันชะงักไปนิดเมื่อเห็นหยาดน้ำตาไหลลงมาที่แก้มใสของน้ำ เขาเอื้อมมือไปปาดน้ำตาบนแก้มใสของน้ำอย่างอ่อนโยน สัมผัสของตะวันทำให้น้ำเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาคู่สวยกระพริบเล็กน้อยเพื่อปรับสายตา น้ำกับตะวันสบตากันชั่วครู่

พรึบ

เมื่อตั้งสติได้น้ำปัดมืออยู่ที่แก้มของตนเองออกทันที

“พี่จะทำอะไร..?”น้ำพูดพร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือของตัวเองขึ้นไปเช็ดน้ำตาบนหน้าออก

“ก็เปล่านี่..ก็นายเป็นลมฉันก็เลยพานายมาห้องพยาบาล”

//อะไรวะ..คนอุตสาช่วยคำขอบคุณสักคำก็ไม่มีแถมยังโดนปัดมือทิ้งอีก..เจ็บชะมัด//ตะวันพูดบ่นกับตัวเองเบาๆแต่น้ำก็ได้ยินอยู่ดี

“ขอโทษครับ..และก็ขอบคุณมาก”น้ำพูดพร้อมกับก้าวลงจากเตียงแต่ด้วยที่ยังไม่หายมึนทำให้น้ำเสียการทรงตัวจนเกือบล้มแต่ว่ามือแกร่งของตะวันคว้าเอวบางของน้ำไว้ได้

“จะรีบไปไหน..เพิ่งฟื้นเดี๋ยวก็เป็นลมไปอีกหรอก”ตะวันพูดเสียงดุแล้วโอบเอวน้ำแน่นขึ้น

“ปะ..ปล่อย”น้ำพูดเสียงสั่นๆ

“ทำไม..กลัวฉันจะจูบนายอีกหรอ.หรือว่าเขิล?”ตะวันพูดขึ้นพร้อมกับยกคิ้วอย่างกวนๆ

“เปล่า..ผมจะรีบไปเรียน”น้ำตอบเสียงเรียบแต่สีหน้าของงน้ำขึ้นสีแดงระเรื่อยเพราะตะวันดันพูดถึงเรื่องที่จูบกับเขา พลางนึกโกรธตัวเองในใจแทนที่จะขัดขืนกับดันไปจูบตอบกับตะวันอีกทั้งโกรธทั้งเขิลจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่

“เรียน..ตอนนี้มันเย็นมากแล้วนะคนอื่นนะ.กลับไปเกือบหมดแล้ว”ตะวันพูดพร้อมกับค่อยๆปล่อยน้ำออกจากวงแขนตัวเอง น้ำรีบยืนออกห่างจากตะวันทันที ตะวันกระตุกยิ้มนิดๆกับท่าทีของน้ำ

“หะ…”น้ำอุทานออกมาอย่าง งงๆเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะหลับนานขนาดนั้น

“แล้วเพื่อนผมละ..?”

“กลับกันหมดแล้ว..”

“//ไอ้เพื่อนบ้า//งั้นผมกลับแล้วนะพี่..”น้ำพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปพูดกับตะวันแล้วเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยว..”ตะวันพูดขึ้น

“…………..”น้ำหันมามองหน้าตะวันอย่างสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร

“แล้วน้ำจะกลับยังไง”

“รถผม…”

“แต่ไอ้ดินอะมันเอารถน้ำกลับไปแล้วนะ”ตะวันพูดบอกน้ำขมวดคิ้วทันที

“งั้นก็รถเมย์….”

“ข้างนอกฝนมันตกอยู่นะกว่าจะเดินไปถึงป้ายรถพี่ว่าเราต้องเปียกก่อนแน่..น้ำกลับรถพี่ดีกว่าเดี๋ยว​พี่ไปส่ง”

“ไม่ครับ..ไม่เป็นไร”น้ำพูดจบก็วิ่งออกประตูไปทันที

“อ้าวน้ำ..น้ำ..ทำไมดื้อแบบนี้วะถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำไงเนี่ย”ตะวันสบสกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามน้ำไปติดๆ

ซ่า ซ่า เสียงฝนที่ตกหนักโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ

น้ำวิ่งออกจากตึกของมหาลัยแล้ววิ่งไปทางป้ายรถเมย์หน้ามหาลัยโดยไม่สนเลยว่าฝนจะตกหนักแค่ไหนส่วนตะวันก็วิ่งตามน้ำมาติดๆจนในที่สุดเขาก็ถึงตัวน้ำจนได้

หมั่บ!

ตะวันจับมือเรียวของน้ำไว้ได้และกระชากเบาๆเพื่อให้น้ำหยุดวิ่งน้ำเสียหลักจึงถลาเขามาชนกับอกแกร่งของตะวัน ตะวันและใช้มืออีกข้างโอบเอวน้ำไว้เพื่อไม่ให้น้ำวิ่งหนีเขาได้อีก

“ปล่อย!...”น้ำพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของตะวัน

“อยู่นิ่งๆสิน้ำ..พี่บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวพี่ไปส่งวิ่งออกมาตากฝนแบบนี้ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำไง”ตะวันพูดเสียงดุๆ

“มันก็ไม่เกี่ยวกับพี่…ปล่อยผม!”น้ำไม่ยอมหยุด

“ถ้าไม่หยุดดื้อ..แล้วไม่ทำตามที่พี่บอกพี่จะจูบเราโชว์คนอื่นเดี๋ยวนี้”ตะวันพูดเสียงเข้ม

กึก!

น้ำหยุดดิ้นทันทีแล้วมองไปรอบๆก็เห็นว่ายังพอมีนักศึกษาที่ยังไม่กลับบ้านอยู่พอสมควรและทุกสายตาก็มองน้ำกับตะวันเป็นตาเดียวเพราะจริงๆตะวันก็เป็นคนดังในมหาลัยก็ไม่แปลกที่จะมีคนมองแต่ถึงจะไม่ใช่คนดังแต่มายืนกอดกันกลางฝนเป็นใครๆก็มอง

“กะ.ก็ได้..พาไปที่รถสิปล่อยมือด้วย”น้ำพูดเสียงแผ่ว

“ก็แค่นั้น..”ตะวันยกยิ้มมุมปากแล้วปล่อยมือที่โอบเอวน้ำออกแล้วเดินนำไปที่รถ เมื่อมาถึงรถตะวันเปิดประตูด้านข้างคนขับให้น้ำแล้วส่งสายตาประมาณว่าให้เข้าไปนั่งในรถเร็วๆน้ำมองหน้าตะวันนิ่งๆก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งในรถโดยไม่ได้พูดอะไร

ตะวันยกยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเดินไปในที่นั่งของคนขับ

“คาดเข็มขัดด้วย..หนาวปะ….เปล่า”เสียงของตะวันหยุดไปครู่นึงเพราะสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าคือเสื้อของร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆมันลีบติดไปกับลำตัว ทำให้เห็นยอดอกสีชมพูที่อยู่ภายใต้เสื้อประกอบกับผิวสีขาวซีดๆตัดกับริมฝีปากสีชมพูของร่างบางทำให้ตะวันละสายตาไม่ได้เลย

“เมื่อกี่พี่ว่าไรนะ….”น้ำถามขึ้นเพราะไม่ได้ฟัง

“เปล่า..แค่บอกว่าให้คาดเข็มขัดด้วยแล้วก็ถามว่าหนาวหรือเปล่าจะได้หรี่แอร์ให้”ตะวันพูดขึ้นเมื่อหลุดจากภวัง

“ไม่ครับ..ไม่หนาวเท่าไร”น้ำตอบสั้นๆแต่ก็คาดเข็มขัดไปด้วย

“แล้วบ้านเราอยู่ไหน..พี่จะได้ไปส่ง”ตะวันถามขึ้น

“อยู่ที่คอนโดครับ”

“อ่อน้ำ..ที่ลิ้นชักหน้ารถอะมีผ้าขนหนูอยู่เอาออกมาใช้ได้นะ”ตะวันพูดขึ้นหลังจากที่ขับรถออกจากมหาลัย

“ไม่เป็นไรครับ.ผมไม่ชอบใช้ของๆคนอื่น”น้ำพูดเน้นคำแล้วก็หันไปมองนอกรถตามเดิม

“หึ..แต่ชอบไปจูบกับคนอื่นงั้นสิ”ตะวันส่งเสียงในลำคอและพูดแซวน้ำขึ้น

น้ำแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ตอนนี้น้ำรู้​สึกร้อนวูบๆที่ใบหน้าจึงไม่กล้าที่จะหันไปมองร่างสูงที่พูดแซวตนเองเพราะไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ ขับรถมาไม่นานตะวันก็ขับมาถึงคอนโดที่น้ำบอก

“จอดตรงนี้ก็ได้ครับพี่จะได้วนรถง่ายๆ..”น้ำพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดออก

“ครับ..”ตะวันตอบสั้นๆแล้วมองดูน้ำที่กำลังลงจากรถอย่างเสียดายน้ำเปิดประตูรถกำลังจะลงแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้

“พี่ตะวันครับ…”น้ำหันมาเรียกตะวันเสียงเรียบ

“ว่าไงครับ..หรือว่าจะจูบลาพี่”ตะวันตอบอย่างกวนและก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้น้ำ​น้ำเขยิบหน้าหนี

“เปล่าครับ..ผมแค่จะบอกว่า.พี่เลิกยุ่งกับผมเถอะครับ ส่วนเรื่องจูบอะถือว่าเราหายกันไม่มีอะไรติดข้างกันอีก”น้ำตอบเสียงจริงจังถึงแม้จะรู้สึกกระดากปากที่ต้องพูดเรื่องจูบออกมา

“ทำไมละ..?”ตะวันถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มอย่าง​กวนๆ

“ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะครับ..เพราะผมรำคาญและก็ขอบคุณที่มาส่งนะครับ ลาก่อนหวังว่าเราคงไม่เจอกันอีก”น้ำพูดจบก่อนจะยกมือไหว้ตะวันและก้าวลงจากรถและเดินเข้าคอนโดไปทันที

ถึงแม้ว่าน้ำจะไม่ชอบตะวันแค่ไหนแต่ก็ไม่ใช่คนไร้มารยาทขนาดนั้น

//น่ารักซะจริง//ตะวันพูดกับตัวเองเบาๆส่วนสายตาก็มองร่างบางที่เดินเข้าคอนโดไปจนเห็นว่าร่างบางเดินเข้าคอนโดไปแล้วจึงขับรถกับคนโดของตัวเองอย่างอารมณ์ดี

น้ำเดินเข้ามาในลิฟท์​พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาวันนี้นึกถึงจูบที่ตะวันจูบตนเองพร้อมกับมือมาลูบริมฝีปากของตัวก่อนจะยกยิ้มอย่างลืมตัว

"//แล้วกูจะยิ้มทำซากไรวะเนี่ย…//" น้ำพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดตัวเอง

ปี้ง

เสียงลิฟดังขึ้นน้ำเดินออกประตูลิฟแล้วเดินไปยังห้องของตนเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

น้ำเคาะประตูห้องเพื่อให้ดินมาเปิดประตูเพราะกุญแจห้องกับคีน์การ์ดแล้วก็กุญแจรถอยู่ที่ดินทั้งหมด

“อ้าว ฟื้นแล้วอ่อมึงเป็นไงบ้างวะแล้วทำไมตัวเปียกแบบนี้อะไปเล่นน้ำฝนมาหรอ"ดินถามเพื่อน​อย่างห่วงๆบวกกวนประสาท​นิดๆ

“…………………”น้ำไม่พูดตอบแต่เดินเข้าไปในห้องทันที

“ไอ้น้ำมึงเป็นไรหรือเปล่า…”ดินเรียกน้ำก่อนที่น้ำจะเดินเข้าห้องนอน น้ำหยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาดิน

“ไอ้ดิน…”น้ำถามเสียงเรียบๆ

“ว่า….”ดินขานรับสั้นๆ

“ไอ้ดิน...มึงเป็นบ้าไรหะ!ถึงปล่อยให้กูอยู่กับคนอื่น แทนที่มึงจะมาเฝ้ากูเสือกให้ใครก็ไม่รู้มาเฝ้า..แล้วมึง.แม่ง!ก็เสือกเอารถกูมาอีก มึงไม่คิดหรอว่ากูจะกลับยังไง..แล้วถ้าไอ้พี่บ้ามันทำไรกูมึงจะรับผิดชอบไหมหะ!..แล้วก็รูปที่มึงถ่ายอะมึงจะถ่ายทำซากไรวะแทนที่จะดึงกูออกมามึงเสือกถ่ายรูปกูเนี่ยนะมึงห่วงกูบ้างปะเนี่ย!!”น้ำตะโกนว่าดินอย่างเหลืออดที่ปล่อยให้เขาอยู่กับคนอื่นตามลำพังและยังถ่ายรูปน่าอายของเขาเอาไว้แทนที่จะดึงเขาออก

“…………………..”ดินไม่พูดอะไรเลยเอาแต่จ้องตาน้ำปริบๆ

“เป็นไรของมึง ทำไมไม่พูด”น้ำผ่อนเสียงลงเพราะคิดว่าตัวเองว่าเพื่อนแรงไปหรือเปล่า

“ไอ้น้ำ..กูดีใจวะที่ในที่สุดเพื่อนของกูก็พูดเกินสิบคำสักที่”ดินพูดพร้อมกับกระโดดกอดน้ำอย่างแรงจนน้ำเกือบจะล้ม

“พอๆมึงปล่อยกู..ตัวกูเปียก”น้ำพูดบอกเพื่อนตัวเอง

“เออวะ..แม่งเสื้อกูเปียกเลย”ดินพูดพร้อมกับก้มมองเสื้อตัวเอง

“แล้วสรุปที่กูพูดเมื่อกี่มึงไม่คิดจะสลดเลยว่างั้น”น้ำพูดพร้อมกับยืนกอดอกมองเพื่อนตัวเองอย่างเหนื่อยใจ

"เออน่า..กูขอโทษละกันแต่จะทำไงได้วะก็พี่เขาบอกจะอยู่ดูแลมึงเองกูเลยไม่กล้าขัดอะ ส่วนรูปมึงอะกูขอเก็บไว้นะเพราะนาทีประวัติศาสตร์แบบนั้นอะ หายาก”

“กวนตีนนะมึง.แค่กๆ”

“เป็นไรวะมึง..”ดินถามเพื่อนพร้อมเอามืออังหน้าผากเพื่อนเพื่อวัดอุณภูมิ

“สงสัยจะเป็นหวัด…”

“ตัวมึงก็รุมๆวะ..กูว่ามึงไปอาบน้ำแล้วกินยาดักไว้ไป..กูขี้เกียจดูตอนมึงป่วยแม่งโครตงี่เง่าชิบหาย”ดินพูดเตือนเพื่อนแต่ก็ยังไม่หว่ายแขวะน้ำ

“พูดมากนะมึง เออๆกูไปเอาน้ำแล้ว”

น้ำพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำสระผมทันที หลังจากอาบน้ำเสร็จ​แล้วก็เดินออกมาหายากินแล้วล้มตัวนอนทันทีโดยที่ไม่ได้เช็ดผมให้แห้ง

..............................................................................................................................................................

ขอเม้นขอไลค์เป็นกำลังใจให้สายฟ้าหน่อยนะคัฟ ดีไม่ดียังไงติชมได้นะครับ