บทที่ 5 เอาเงินมาจากไหนเยอะขนาดนี้

จากนั้น เจียงเหยียนไม่ได้สนใจเจ้านายหวัง แต่กลับเคาะบนภาพอัลตราซาวด์ ตำแหน่งหัวของทารก จ้องมองจ้าวเซียวหรุหรุพูดขึ้น

“เถ้าแก่เนี้ย ฉันเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย อย่าเอาทางผิดมาเป็นทางถูก ทางที่ดีเปิดดูระบบคอมพิวเตอร์ดูอีกครั้ง ชื่อเสียงของศูนย์การแพทย์เทียนซินหมดไป ธุรกิจของเธอก็ไม่มีแล้ว”

จ้าวเซียวหรุหรุฉลาดมาก เข้าใจความหมายของเจียงเหยียนทันที พริบตาเธอก็หน้าซีดขาว

ผู้หญิงคนเมื่อครู่ครรภ์ผิดตำแหน่ง ผลตรวจได้รายงานกับเธอแล้ว

ส่วนใบนี้ตำแหน่งครรภ์กลับไม่มีปัญหาใดๆ

แต่ตีให้ตายเธอก็ไม่เข้าใจ เหตุการณ์แบบนี้สามารถจับชีพจรตรวจออกมาได้เหรอ?”

ต่อให้แพทย์แผนจีนที่เก่งที่สุดในศูน์การแพทย์ ก็จับไม้ได้นะ

หรือว่าเจียงเหลียงไอ้หมอนี่จับพลัดจับผลูได้ถูก?

หรือว่าถูกลักไก่ลองเชิง?

โรงน้ำชามีคนสายงานเดียวกันรวมตัวกันมาเล่นพนัน ต้องพึ่งพาชื่อเสียง

ถ้าหากเรื่องที่ใช้ลูกไม้หลอกลวงแพร่งพรายออกไป นั่นก็หมายความว่า 150 ล้านที่เจียงเหยียนแพ้ไปก่อนหน้านี้ ไม่ใช่การเรียนรู้ไม่เพียงพอ และก็ไม่ใช่โชคไม่ดี แต่เป็นจ้าวเซียวหรุหรุที่ร่วมมือกับพรรคพวกหลอกลวง

งั้นแม่งต่อไปใครจะกล้ามาเล่นที่นี่

เพียงเพราะเงินแค่ห้าแสน จ้าวเซียวหรุหรุไม่อยากบุ่มบ่ามเสี่ยง

รูปอัลตราซาวด์ที่พิมพ์ออกมาสามารถเปลี่ยนชื่อได้ตามใจ แต่ข้อมูลเดิมในระบบไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ชั่วคราว

ถ้าหากเจียงเหยียนเรียกร้องให้ตรวจสอบระบบ เรื่องก็จะถูกเปิดโปง

จ้าวเซียวหรุหรุหยิบรูปอัลตราซาวด์ยื่นให้พยาบาล พูดขึ้น “เธอไปให้คุณหมอจางตรวจสอบระบบดู ผิดคนหรือเปล่า ให้ไอ้หมอนี่แพ้อย่างยอมหมดใจ

พยาบาลงุนงงไม่เข้าใจ ไอ้ขยะนี่ยังสามารถพลิกตัวได้เหรอ

เธอยังรอดูเจียงเหยียนเศษสวะคุกเข่าข้อร้องอยู่เลยนะ

แต่คำสั่งของเถ้าแก่เนี้ย เธอก็ต้องทำตาม

เจ้านายหวังไม่ยอมแล้ว พูดตะคอก “เถ้าแก่เนี้ย นี่คุณทำอะไร ฉันชนะแล้ว”

“คุณร้อนรนอะไร หากชนะจริงก็พลาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็เปิดระบบคอมพิวเตอร์ดู” จ้าวเซียวหรุหรุพูดอย่างไม่พอใจ

จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น สั่งคุณหมอจางใหม่ “ใช้ภาพจริง”

เจ้านายหวังรู้สึกไม่ดี

เถ้าแก่ใหญ่ที่เฝ้าดูอยู่รู้สึกแปลกๆ วันนี้เหมือนว่าถึงตาจ้าวเซียวหรุหรุโมโหกระหืดกระหอบแล้ว

เจียงเหยียนกลับดื่มน้ำชาอย่างเฉยเมย เขายังไม่อยากทำลายชื่อเสียงของศูนย์การแพทย์เทียนซิน เป็นเพราะต่อไปเขายังจะต้องชนะจากที่อีกเยอะ

ให้คนเหล่านี้ชดใช้สิบเท่า ไม่ได้พูดเล่น

ไม่ถึงสิบนาที พยาบาลวิ่งเหงื่อท่วมหัวเข้ามา พูดติดๆ ขัดๆ “คุณหมอจางบอกว่าเขาอายุมากแล้ว เมื่อครู่ดูรายชื่อคนไข้ผิด”

เจ้านายหวังอดใจรอไม่ไหวกระชากซองมาจากมือของเธอ รีบดึงภาพอัลตราซาวด์ออกมาดู ครั้งนี้เพศเปลี่ยนเป็นเด็กผู้หญิง

เขายังไม่ยอมแพ้ หยิบแก้วกระเบื้องตรงหน้าเจียงเหยียน เปิดกระดาษดู ด้านบนเขียนไว้ “เด็กผู้หญิง”

ไม่จำเป็นต้องเปิดแก้วที่สอง รอบเดียวตัดสินผล

เจ้านายหวังหน้าสีตับหมู นั่งทรุดลงบนเก้าอี้

ไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองแพ้ให้กับไอ้ขยะนี่

ทุกคนที่ล้อมรอบอยู่ ก็สูญเสียความกำแหงเมื่อครู่ เงียบอยู่ครู่หนึ่ง

ส่วนจ้าวเซียวหรุหรุกลับมองเจียงเหยียนที่นิ่งเฉย ใบหน้ารู้สึกร้อนรุ่มอย่างไม่สบายใจ

ไม่เพียงเพราะเธอทุจริต แต่ทุจริตแล้วยังถูกเจียงเหยียนมองออก

มีเพียงเจียงเหยียน ลุกขึ้นอย่างเงียบสงบ บีบคางของจ้าวเซียวหรุหรุต่หน้าทุกคน ยิ้มพูด “คนสวย เอาเงินมาดีๆ เถอะ เงินสดหรือโอนเงิน?”

จ้าวเซียวหรุหรุตกตะลึง พูดอย่างโมโห “เจ้านายหวัง รับพนันก็ต้องยอมรับการแพ้พ่าย หักที่เขาติดหนี้คุณหนึ่งแสน โอนให้เขาสี่แสนเถอะ”

เจ้าหนายหวังครั้งนี้น้ำท่วมปากจริงๆ เขาไม่ใส่ใจเงินแค่ห้าแสน แต่รักษาหน้าตาไม่ได้จริงๆ

“ไอ้หนุ่มวันนี้แกโชคดีไป ครั้งนี้ไม่โชคดีแบบนี้หรอก”

พูดจบก็โอนเงินสี่แสนให้เจียงเหยียนอย่างโมโห

เจียงเหยียนได้รับเงิน ก็จากไปอย่างทะนงองอาจ ยังพูดทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง “นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นของเกม ยินดีต้อนรับพวกคุณมาเล่นกับฉันต่อ”

เจ้านายหวังถามจ้าวเซียวหรุหรุด้วยหน้าตางุนงง “เขารู้ผ่านการจับชีพจรได้อย่างไร...”

“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร อย่าถามฉัน”

...

ในร้านยา ลูกค้าของโจวจี้ซีกำลังด่าอย่างสาดเสียเทเสีย

“ถ้าหากไม่ได้เห็นแก่หน้าพ่อเธอ ฉันจะทำธุรกิจกับเธอร้านขนาดเล็กแบบนี้เหรอ? ผลปรากฏว่าสินค้าไม่กี่หมื่นก็ยังส่งมอบไม่ได้”

“ขอโทษด้วยนะคะ อาโล่ ตอนนี้ฉันมีความลำบากเล็กน้อย ไม่มีเงินเข้าสินค้า” โจวจี้ซีพูดเสียงเบา

“สองสามหมื่นเธอก็ยังไม่มี จะทำธุรกิจอะไร ต่อไปฉันจะไม่ซื้อเครื่องปรุงยาจากเธออีก เดิมทีคุณภาพก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว”

ลูกค้าพูดจบก็กลับไป เห็นเจียงเหยียนก็ไม่ทักทาย หน้าตาดูถูกเหยียดหยาม

โจวจี้ซียืนบื้ออยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ มือสวยจับใบสั่งซื้อไว้แน่น กัดริมฝีปากไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

มองดูการซื้อขายหายไป แม้กระทั่งลูกค้าคนสุดท้ายก็หายไปแล้ว ในใจรู้สึกเจ็บปวดจนพูดไม่ออก

ค่าเช่าทำอย่างไร เหมียวเหมียวจะต้องใช้ยาเคมีรักษาแล้ว จะทำอย่างไร?

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้น ครุ่นคิดอยู่นาน ก็ยังโทรหาพ่อ

“พ่อ...”

“ยังมีหน้าโทรมาอีก เงินสองแสนนั่นไม่คืน ต่อไปสตางค์เดียวก็ไม่มี”

เสียงของแม่เลี้ยง ด่าทอฉอดๆ

พ่ออายุเยอะแล้ว ตั้งแต่อัมพาต ทุกอย่างขึ้นอยู่กับแม่เลี้ยง

เจียงเหยียนมองดูอยู่ด้านนอกเงียบๆ เริ่มสงสารผู้หญิงคนนี้เล็กน้อย

ต่อให้ทำการค้ารายการนี้สำเร็จ ก็ได้กำไรแค่ 3 พัน ยังไม่พอซื้อยาพิเศษให้ลูกสาว

เขาไม่พูดอย่างอื่น โอนเงินให้โจวจี้ซีสามแสนเก้าหมื่น

โจวจี้ซีมองดูข้อความบัญชีในโทรศัพท์ คิดว่านับ 0 ผิด

มองดูเจียงเหยียนที่เดินเข้าประตูอย่างเหลือเชื่อ

ตั้งแต่หลังจากที่เจียนเหยียนแพ้ทรัพย์สินตระกูลจนหมด เธอก็ไม่เคยได้เห็นเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้มาก่อน

“นายเอาเงินมาจากไหนเยอะขนาดนี้?” เธอถามอย่างงุนงง

“เธอไม่ต้องยุ่ง สั่งสินค้าของเขาก่อนเถอะ”

“ไปพนันที่ศูนย์การแพทย์เทียนซินอีกเหรอ?”

เจียงเหยียนทำได้เพียงพยักหน้า

โจวจี้ซียิ้มเยาะอย่างยากลำบาก พูดขึ้น “นายเอาเงินทุนมาจากไหน ใช้การนอนของฉันเป็นตัวต่อรองใช่ไหม?”

เจียงเหยียนอธิบายไม่ได้ เพราะว่าเมื่อคืนไอ้โง่นี่วางแผนจะขายภรรยาจริงๆ

ดังนั้นจ้าวเซียวหรุหรุถึงได้ยอมกลับมากับเขา ยั่วยุโจวจี้ซี ให้เธอยอมรับความจริงที่น่าเวทนาอย่างสิ้นหวัง

เช้าวันนี้จ้าวเซียวหรุหรุผู้หญิงร่านคนนี้ ยังนำเรื่องนี้บอกกับโจวจี้ซีอย่างหมดเปลือก

“ถ้าหากฉันพูดว่า ฉันใช้ไตของตัวเองเป็นตัวต่อรอง ไม่ได้ขายเธอ เธอจะเชื่อไหม?” เจียงเหยียนถาม

“ไม่เชื่อ แต่อย่าคิดที่จะเปลี่ยนใจฉัน ฉันตายก็ไม่มีทางสนองต่อพฤติกรรมสกปรกของพวกนาย มากสุดถึงเวลาพาเหมียวเหมียวไปด้วยกัน เธออยู่บนโลกนี้ก็ทรมานมากพอแล้ว”

แม้แต่สามีก็ยังไม่เคยแตะต้องเธอ ผู้หญิงยอมตายแบบนี้ จะยอมผู้ชายคนอื่นง่ายๆ ได้อย่างไร

ไม่เช่นนั้นจากความงามของเธอ ไม่ขาดแคลนเงินตั้งนาน

เจียงเหยียนรู้ ความเคียดแค้นที่สะสมหลายปีในอดีต อยากจะให้หายสาบสูญไปในทันที แทบจะเป็นไปไม่ได้

โชคดีที่เวลาที่เหลืออยู่ยังอีกเยอะ จึงพูด “ฉันจะออกเดินทางไกล เดาว่าดึกมากถึงจะกลับมา เงินเธอใช้ได้ตามใจ ฉันยังจะหามาเยอะกว่านี้”

พูดบเขาก็เรียกรถคันหนึ่ง ตรงไปยังศูนย์การแพทย์เสินหนงกวน

“เสินหนงกวนบนเขาเสินหนง นายแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ในเสินหนงกวน ฝีมือการแพทย์เหนือชั้น พระโพธิสัตว์ผู้ดำรงอยู่ด้วยพระกรุณาอันล้นพ้น”

นี่คือเพลงที่ชาวบ้านด้านล่างภูเขาร้องเป็นกันหมด

ตรงเชิงเขาในตอนนี้ ผู้ร่วมทำพิธีเซ่นไหว้นับพันคนรวมตัวกัน คุกเข่าเผาเงินกระดาษไปทางยอดเขา เสียงร้องโหยหวนเป็นแถบ

พวกเขามาจากทั่วทุกสารทิศ มีคนรวย มีผู้มีอำนาจล้ำฟ้า บ้างก็ยากจนไม่มีอะไรติดตัว แต่ทั้งหมดเคยได้รับการช่วยชีวิตจากอาจารย์และลูกศิษย์

เมื่อคืน ศูนย์การแพทย์เสินหนงกวนเกิดระเบิด ถูกทำลายเป็นพื้นที่ราบ จากนี้ไปไม่มีนายแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ช่วยชีวิตและพยาบาลคนเจ็บอีกต่อไป

มีชายคนหนึ่งยืนอยู่บนก้อนหิน ตะโกนบอกฝูงชนเสียงก้องเหมือนระฆัง

ฉันคือตระกูลจ้าวเมืองหยานจิง ฉันสาบานอย่างจริงจัง หากสืบพบตัวฆาตกร จะหั่นเขาเป็นชิ้นๆ เพื่อตอบแทนคนชายน้อยที่ช่วยชีวิตลูกสาวของฉัน”

เจียงเหยียนแอบขึ้นเขา หาที่ลับที่อาจารย์สร้างไว้ตรงกลางเขาเจอ หยิบกล่องไม้จันทน์สีดำออกมา ด้านบนเขียนว่า “เข็มยานดิเข็มจักรพรรดิหยาน”

ด้านในใช้ผ้าไหมสีทองห่อไว้ เป็นเข็มดำเก้าเข็มที่ความยาวสั้นหนาบางไม่เหมือนกัน

ยังมีบัตรโทรศัพท์ใบหนึ่ง ในบัตรใบนี้บันทึกเบอร์โทรสำคัญมากมาย เพื่อใช้ในกรณีจำเป็น

เขาหันไปทางวัดเต๋า ไหว้สามครั้ง พูดขึ้น “อาจารย์ ศิษย์รอดจากเหตุการณ์ร้ายมาได้ จะต้องสังหารศัตรูให้ได้ ท่านหลับให้สบายเถอะ”

จากนั้นเขาก็ลงจากเขาอย่างเร่งรีบ ศัตรูสถานะไม่ชัดเจน เขาเปิดเผยตัวเองเร็วเกินไปไม่ได้

กล้าแตะต้องคนของศูนย์การแพทย์เสินหนงกวน จะต้องไม่ใช่อำนาจธรรมดา

รอให้กลับถึงร้าน เป็นตอนตีสามกว่าแล้ว

เขาหยิบผ้าห่มออกมาจากตู้ เตรียมจะพิงเก้าอี้ไม้นอนหลับสักครู่

เพิ่งสลึมสะลือ ก็ได้ยินเสียงลูกสาวร้องอย่างเจ็บปวดทรมานออกมาจากด้านใน

“แม่ หนูเจ็บมาก เหมือนกับถูกมดกัดทั่วตัว เหมียวเหมียวจะตายแล้วใช่ไหม พ่อจะกลับมาอีกไหม ฮือฮือ...”