ตอนที่ 1 อีเพิ้ง

ฉันเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย ทำไมโชคชะตาถึงต้องนำพาให้ฉันเจอแต่เรื่องร้ายๆอยู่เรื่อยเลยนะ ทำไมไม่ใจดีกับฉันบ้าง ฉันค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้หน้าเซเว่นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ฉันต้องหาทำงานหาเลี้ยงครอบครัวมาตลอดตั้งแต่จบม. 6 ฉันมีพ่อที่เอาแต่กินเหล้า มีแม่เลี้ยงก็คอยดุด่าว่าร้ายฉันมาตลอดหรือจะเป็น น้องสาวต่างแม่ที่อายุห่างกับฉัน แค่ 3 ปี ฉันเป็นคนไม่สวย แม่เลี้ยงกับน้องสาวจึงคอยด่าว่าฉัน และเรียกฉันว่าอีเพิ้งเสมอ ฉันทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านกาแฟและเบเกอรี่ ซึ่งเงินเดือนก็ไม่มากไม่มาย ได้แค่วันละ 320 เท่านั้น แต่ฉันต้องเอาเงินที่ได้แบ่งให้ทุกคนในบ้านใช้ มันจะไปพอได้ยังไง

ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงต้องยอมทนทำอะไรแบบนี้ด้วย มันคงจะเป็นคำว่าบุญคุณละมั้ง บุญคุณที่พวกเขาเลี้ยงดูฉันมาตลอดถึงแม้จะไม่ได้ดีมากมายแต่ฉันก็เติบโตมาได้จนถึงทุกวันนี้

ฉันนั่งนึกถึงภาพเมื่อเช้าที่ น้ำหวานน้องสาวของฉันเดินเข้ามาขอเงินเพื่อที่จะไปเรียนพิเศษซึ่งมันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากสำหรับพนักงานกินเงินเดือนอย่างฉันเลย

" พี่ยังมีเงินไม่พอหรอกนะหวาน เงินนี้ต้องเก็บเอาไว้ใช้จ่ายภายในบ้าน" ฉันพูดกับหวานด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเหนื่อยหน่าย

" แต่หวานต้องใช้เอามาให้หวานเดี๋ยวนี้เลยนะ"

หวานเข้ามาแย่งเงินจากกระเป๋าของฉัน ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่ยอม แต่ฉันกลับถูกแม่ภา แม่เลี้ยงของฉันเข้ามาแย่งเงินไปแล้วตบฉันจนหน้าแดงเลย มันทั้งเจ็บทั้งกายและใจจนช้ำไปหมด

" เงินแค่เนี้ยมึงให้น้องไม่ได้หรออีตาล เสียแรงที่กูเลี้ยงดูมึงมานะ"

แม่ร้องด่าฉันดังลั่นบ้าน โดยไม่คำนึงถึงใจฉันเลยซักนิดว่าฉันจะรู้สึกยังไง

"แม่แต่เงินนั่นตาลต้องเอาไว้ซื้อของในบ้านนะ แล้วตาลจะไปเอาเงินจากไหนถ้าน้องเอาเงินก้อนนี้ไปอะแม่"

" เรื่องของมึง ไม่ใช่เรื่องของกู"

แม่พูดจบก็เดินเข้าบ้านไป ฉันจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับรับโชคชะตา ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้

ฉันนั่งเอามือผสานกันเพราะความเครียด ฉันจะเอายังไงต่อไปดีในเมื่อที่ตัวฉันไม่เหลือเงินติดตัวอยู่อีกแล้ว

ฉันตัดสินใจโทรหาเพื่อนที่ทำงานอยู่ที่บาร์แถวๆ พัทยา ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอทำงานอะไร แต่จากที่เธอเคยบอกฉันไว้เธอบอกว่าเธอเป็นพนักงานเสิร์ฟ ซึ่งได้เงินดีมาก และในเมื่อฉันต้องการเงิน และไม่มีเงินติดตัวฉันจึงไม่มีทางเลือกนอกจากขอความช่วยเหลือจากเธอ

"โหล โทรมาหาพ่อมึงเหรอแต่เช้าเนี้ยใครตายวะ"

หงษ์รับสายฉันหลังจากที่ฉันเพียรโทรหาเธอเป็น 10ๆรอบ ฉันรีบพลิกดูนาฬิกา มันก็ไม่เช้านะ นี่มันเที่ยงแล้ว

"หงษ์ ฉันตาลนะ"

"ตาลไหนวะ"

"ตาล ติรยา ไงที่เราเจอกันที่งานเลี้ยงรุ่นเมื่อปีที่แล้วอ่ะ "

หงส์เงียบไปพักนึงเลย ไม่รู้ว่ากำลังนึกหรือว่าลงไปหลับต่อกันแน่

“หงส์ จำได้มั้ย”

"เออๆจำได้ละ มีอะไร ถ้าจะมายืมเงินไม่มีนะโว้ย"

หงษ์บอกตัดเยื่อไยฉันทันทีในรื่องเงิน และฉันก็ไม่เคยคิดจะยืมหงษ์ด้วยเหมือนกัน

"ไม่ใช่หรอก ฉันแค่จะมาถามแกนะว่าพอมีงานอะไรให้ฉันทำบ้างรึเปล่าเห็นแกบอกไว้ถ้าอยากทำงานให้โทรหา"

เสียงปลายสายเงียบไปพักนึงซึ่งฉันก็ไม่มั่นใจเลยนะว่าหงษ์จะหางานให้ฉันได้รึเปล่า

“แกพร้อมเมื่อไหร่ละ พอดีที่ทำงานฉันกำลังขาดคน”

“จริงหรอ แล้วทำงานอะไรละหงษ์ ขอโทษนะ แล้วเงินเดือนได้เท่าไหร่”

ฉันถามถึงเรื่องเงินเดือนก่อนเป็นอย่างแรกเลย เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับฉันในตอนนี้

“งานเสิร์ฟนี่แหละ แต่ถ้าแกขยัน คืนนึงได้เป็นหมื่นเลยนะ”