Chapter 5 : น้ำอื่นก็สดชื่น

วันต่อมา

ฉันยังคงพยายามทำตัวปกติ แม้จิตใจจะแตกสลายโดยไม่มีชิ้นดีแล้วก็ตาม เวลาแม่พูดคุยทักทายฉัน ฉันก็ตอบแบบถามคำตอบคำ ฉันหมดความร่าเริงอย่างเห็นได้ชัดยัยขิมที่เป็นเพื่อนสนิทกับฉันมากที่สุด เมื่อรู้เรื่องราวก็ถึงกับร้องไห้ออกมาไม่หยุดพร่ำโทษตัวเองว่าปกป้องฉันไม่ได้

ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังคงวนอยู่ในหัวของฉันอย่างแกะไม่ออก ฉันรู้สึกว่าตัวเองซึม มึน ไปหมด ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย อยากนอนอยู่นิ่ง ๆ เฉย ๆ ซะอย่างนั้น

...

ระหว่างเดินไปขึ้นรถสองแถวเพื่อที่จะกลับบ้าน กับยัยขิม ก็มีใครบางคนเดินมาขวางทางฉันไว้อยู่

"ใจ"

เสียงเรียกที่คุ้นหูเอ่ยขึ้นจนฉันสะดุ้ง และผวาเข้าไปกอดแขนยัยขิมอัตโนมัติ

"พี่คิง!! มาที่นี่ทำไม!? ใจบอกแล้วไงว่าอย่ามาให้เห็นหน้าอีกน่ะ!!"

เมื่อเห็นร่างผู้ชายคนนั้นที่ใส่หมวกแก๊ปเสื้อยืดคอโปโลและกางเกงยีนส์ยืนรอฉันอยู่ ฉันถึงกับตวาดพี่คิงออกไปเสียงดัง

"พี่แค่อยากเอาของมาคืนน่ะ"

"อะไร?"

"ต่างหูรูปหัวใจของใจ มันหล่นอยู่บนที่นอน"

"ขอบคุณพี่คิงมาก แต่ใจไม่ต้องการมันแล้ว"

ฉันรีบสาวเท้ายาว ๆ ผ่านตัวพี่คิงขึ้นรถสองแถวไปไม่ต้องการอะไรที่เป็นความทรงจำในคืนนั้นอีก ภาพผู้ชายใส่หมวกแก๊ปก็ยังคงติดอยู่ในภาพจำของฉันจนฉันไม่ชอบผู้ชายใส่หมวกแก๊ปมาจนถึงทุกวันนี้

"ยังมีหน้ามาเจอไอ้ใจอีกเหรอพี่คิง!?"

ยัยขิมเสียงดังใส่พี่คิงแล้วก้าวเท้าขึ้นรถตามฉันมา

พี่คิงไม่พูดอะไรเดินจากไปแต่โดยดี แต่ใช่ว่าเรื่องจะจบเพียงแค่นั้นพี่คิงยังคงวนเวียนมาที่บ้านฉันอยู่บ่อย ๆ ไม่ได้มาหาฉันหรอกแต่มาหาแม่ของฉันและออกไปด้วยกันตลอด และถึงแม้ฉันจะรู้ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องราวของเขาสองคนมากนัก เพราะตอนนี้ฉันได้รู้จักกับพี่ชายของเพื่อนชื่อพี่เต้ยทั้งหล่อและนิสัยดี ตัวสูงใหญ่ตามที่ฉันตั้งสเปคเอาไว้

"ใจนี่พี่เต้ยพี่ชายฉันเอง"

ยัยฝนที่กอดแขนพี่ชายเดินตรงเข้ามาหาฉัน

"พี่เต้ยนี่เพื่อนสนิทฝนเองชื่อใจโสดสนิท"

"สวัสดีครับน้องใจยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

"สวัสดีค่ะพี่เต้ยยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"

ฉันพยายามฝืนยิ้มให้สวยที่สุดส่งไปยังพี่เต้ยเพื่อกลบร่องรอยความบอบช้ำในจิตใจ

"ครับพี่เรียนอยู่สารพัดช่างตรงนี้เองใกล้ ๆ ที่เราทำงานน่ะว่าง ๆ ไปเที่ยววิทยาลัยพี่บ้างสิ"

"จะดีเหรอคะ? ใจจะไม่โดนสาว ๆ ของพี่ตบเอาแน่นะคะ?"

ฉันแซวพี่เต้ยไปแบบมุกฝืดสุด ๆ

"จะโดนได้ไง พี่ยังไม่มีสาว ๆ ซักหน่อยใจรีบกลับบ้านรึเปล่า ไปหาอะไรกันกันไหม? เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"

"ไม่รีบค่ะ ใจอยู่กับพี่เต้ยทั้งคืนยังได้"

พี่เต้ยถึงกับอึ้งในคำตอบของฉัน หัวเราะกลบเกลื่อนออกมา

"ฮ่าๆๆๆ ใจเป็นคนตลกจัง ล้อเล่นแรงจังพี่คิดไปไกลนะเนี่ย"

"หึ ๆ"

ที่จริงฉันไม่ได้พูดเล่น ฉันพูดและหมายความแบบนั้นจริง ๆ ช่วงนี้แม่ไม่ค่อยกลับบ้าน อ้างว่าออกไปทำงานกับพี่คิง บางทีไปต่างจังหวัดไม่อยากกลับ และวันนี้ก็เหมือนกัน แม่โทรมาบอกว่า ไม่กลับบ้านจะค้างบ้านเพื่อนให้ฉันดูแลตัวเองให้ดี ฉันทำได้เพียงรับคำเท่านั้น

"ใจแกโอเคไหม? ไปนอนกับฉันที่บ้านก็ได้นะ"

ยัยขิมตบไหล่ฉันเบา ๆ หลังจากวางสายจากแม่

"ไม่เป็นไรหรอกขิม ฉันโอเค ฉันชินแล้ว"

"โธ่..ฉันสงสารแกจัง พ่อก็ไม่มี แม่ก็ทำแต่งาน"

"ช่างเถอะไปกินไก่ทอดชื่อดังกับพี่เต้ยกันดีกว่า"

"อืม"

ฉันสลัดความน้อยเนื้อต่ำใจออกไป เกาะแขนยัยขิมส่งยิ่มให้พี่เต้ย เดินเกาะกลุ่มกันเข้าร้านไก่ทอดไป ฉันนั่งคู่กับพี่เต้ย ส่วนยัยขิมกับยัยฝนนั่งฝั่งเดียวกัน

พวกเราคุยกันอย่างสนุกสนาน พี่เต้ยเป็นคนตลกพูดจนฉันลืมช่วงเวลาเศร้า ๆ ไปได้

…

เมื่อถึงเวลากลับ

"ใจพี่ไปส่งใจได้ไหมครับ?"

"เดี๋ยวยัยใจกลับกับขิมก็ได้ค่ะ"

ยัยขิมผู้เป็นห่วงเพื่อนโพล่งขึ้นเพราะกลัวว่าฉันจะมีอันตรายหรือประวัติจะซ้ำรอย

"ไม่เป็นไรขิม เดี๋ยวฉันให้พี่เต้ยไปส่งที่บ้านเอง"

"ยัยใจ!!"

ยัยขิมเสียงสูงเพราะเหมือนจะรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

ฉันยิ้มให้ยัยขิมจาง ๆ บอกเป็นนัย ๆ ว่าไม่ต้องห่วงพยักหน้าให้พี่เต้ยไป พี่เต้ยดีใจยิ้มร่ารีบวิ่งไปเอารถมอเตอร์ไซร์ที่จอดอยู่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์วนมารับฉัน

"ขึ้นมาเลยครับใจ"

"ค่ะ..ไปนะแก"

ฉันโบกมือลาสองสาวเพื่อนสนิท คนที่ยิ้มจนแก้มจะแตกก็มีแต่ยัยฝนเท่านั้น ส่วนยัยขิมน่ะเหรอ? ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าบึ้งเหมือนตูดเป็ดไม่พอใจอย่างมากที่ฉันโดดขึ้นมอเตอร์ไซร์ของพี่เต้ยไป

...

บ้านของดวงใจ

"ขอบคุณมากนะคะพี่เต้ยที่มาส่งใจ วันนี้แม่ไม่อยู่เข้าไปในบ้านก่อนไหมคะ?"

"จะ..จะดีเหรอครับ?"

"ดีสิคะ"

ฉันยิ้มให้พี่เต้ย หรือจะเรียกอีกอย่างว่าอ่อยนั่นแหละ พี่เต้ยนิ่งไปสักครู่ก็จอดและดับเครื่องมอเตอร์ไซร์เดินตามฉันเข้าบ้านมา

"บ้านใจสะอาด น่าอยู่จังเลยนะครับ"

"ค่ะ ถ้าพี่เต้ยว่างก็มาเที่ยวบ่อย ๆ ได้นะคะ"

"ถือว่าอนุญาตแล้วนะ คิก ๆ"

พี่เต้ยทำหน้าทะเล้น

"ค่ะ..พี่เต้ยอยากทานน้ำอะไรไหมคะ? บ้านใจมีแต่ไมโลกับกาแฟแล้วก็น้ำเปล่าค่ะ"

"ขอน้ำเปล่าก็พอครับ"

"งั้นรอใจแป๊บนึงนะคะใจไปเอามาให้"

"จ๊ะ"

ฉันเดินเข้าไปในครัว เทน้ำให้พี่เต้ย ยกออกมายื่นให้พี่เต้ยที่นั่งอยู่บนโซฟาสีขาวนวลทับรอยความทรงจำที่แม่กับพี่คิงมีอะไรกันตรงนี้

พี่เต้ยรับน้ำไปแล้วยกขึ้นดื่ม

"อ่าาา..น้ำบ้านใจดื่มแล้วชื่นใจสุด ๆ เลยจ่ะ"

พี่เต้ยทำหน้าสดชื่นเพื่อเอาใจฉัน

"น้ำอื่นก็สดชื่นนะคะจะลองดูไหม?"

ฉันที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่เต้ย ค่อย ๆ ปีนขึ้นตักพี่เต้ยส่งสายตาอันหวานเยิ้มไปให้ จริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันหัดอ่อยผู้ชายฉันจำมาจากแม่ที่ทำกับพี่คิงจึงคิดว่าจะลองดูกับพี่เต้ย

"จะ..ใจ ทำอะไร? แบบนี้ไม่ดีนะ"

พี่เต้ยพยายามผลักฉันออกแบบไม่ให้เสียมารยาท

"แล้วแบบไหนคือดี?"

ฉันถามพี่เต้ยออกไป ใบหน้าใกล้กันแค่ไม่กี่เซ็น

"เอ่อ..คือ"

"หือ?...พี่เต้ยไม่ได้ชอบใจเหรอ?"

"ชอบ...ชอบสิ แต่แบบนี้มันเร็วเกินไปเราเพิ่งรู้จักกันเอง ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ"

"แล้วยังไง? ยังไง ๆ พี่เต้ยกับใจก็ต้องมีอะไรกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? จะวันนี้หรือวันหน้าก็มีอยู่ดี"

"ใจ..อุ๊บ"

ฉันประกบจูบลงไปที่ปากนุ่มของพี่เต้ย 

__________