ปีศาจกระต่ายขาว ตอนที่ 1

ว่ากันว่าบนโลกใบนี้ไม่ว่ามนุษย์หรือเทพเซียนไม่มีสิ่งใดงดงามเท่าปีศาจ ข้าเวินจื่อหานปีศาจกระต่ายขาว ผู้ใช้ชีวิตมาตลอดหลายร้อยปีข้าพบผู้คนมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นเทพเซียน ปีศาจ มาร หรือแม้กระทั่งมนุษย์ ยังไม่มีผู้ใดในสายตาของข้าที่เรียกว่างดงามได้เลย จนกระทั่ง....ข้าพบนาง

"นางเป็นใคร เหตุใดข้าไม่เคยเห็นนาง"

จื่อหานเอ่ยถามสหายของเขาที่อยู่ข้าง ๆ มองสตรีชุดเขียวที่ยืนอยู่ด้านหลังของพ่อค้าเจินไม่วางตา เขารู้สึกสนใจเพราะนี่เป็นสตรีคนแรกที่เขารู้สึกว่างดงาม

"นางคือ เยี่ยนฟาง ฮูหยินพ่อค้าเจิน ที่เจ้าไม่เคยเห็นนางนั่นก็เพราะปกติท่านเจินจะมากับอนุคนโปรด ว่ากันว่าแม้นางจะเป็นฮูหยินแต่ก็ไม่เป็นที่รักของสามี ท่านเจินเคยกล่าวยามเมาว่า แม้นางจะงดงามแต่เรื่องบนเตียงกับจืดชืดนอนแข็งทื่อราวกับต้นไม้"

"เยี่ยนฟาง"

จื่อหานยกยิ้มพอใจมองสตรีตรงหน้าไม่วางตา ความต้องการเกิดขึ้นในใจของเขา จื่อหานตัดสินใจเดินเข้าไปหาพ่อค้าเจินด้วยรอยยิ้มกลิ่นความโลภ ราคะ ลอยคละคลุ้งไปทั่ว ไม่ต้องบอกก็รู้คนตรงหน้ามีนิสัยเช่นไร

"พี่เจิน ไม่เจอท่านเสียนาน"

"น้องจื่อหานเจ้ามาทำอะไรที่นี่"

แท้จริงจื่อหานรู้จักกับพ่อค้าเจินเป็นอย่างดี เพราะเขาเป็นลูกค้าประจำในหอนางโลมบุรุษที่เต็มไปด้วยราคะและความโลภ ไม่คิดว่าคนเช่นนี้จะมีภรรยาที่สวยถึงเพียงนี้น่าเสียดายจริง ๆ

"ข้าเพียงมาหาสุราดื่ม เจอท่านเช่นนี้ดีเลยมาเถอะไปดื่มสุรากับข้าเสียหน่อย" 

"เอาสิ มื้อนี้ข้าเลี้ยงเจ้าเอง"

จื่อหานยกยิ้มขึ้น พวกเขาพากันมาที่ห้องส่วนตัว จื่อหานมองไปที่เยี่ยนฟางที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลังของพ่อค้าเจิน

"นางเป็นใครหรือ หน้าตางดงามยิ่งนัก"

"ฮูหยินข้าเอง เยี่ยนฟาง"

"ที่แท้ที่ท่านหายไปเป็นเพราะมีภรรยาสวยเช่นนี้เอง เห็นทีหอนางโลมของข้าคงขาดรายได้แล้ว"

พ่อค้าเจินที่ได้ฟังไม่พูดอะไร เขาเพียงไปนั่งที่เก้าอี้ ส่วนเยี่ยนฟางก็ตามไปนั่งข้าง ๆ เงียบ ๆ 

"เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก ถึงแม้นางจะงดงามแต่เรื่องบนเตียงไม่ได้เรื่อง สาวใช้อุ่นเตียงของข้ายังทำได้ดีกว่านาง หอนางโลมของเจ้าข้าต้องแวะไปอีกแน่"

จื่อหานที่ได้ยินเช่นนั้นมองไปที่ เยี่ยนฟางที่เม้มปากแน่นราวกับกำลังข่มอารมณ์เสียใจไว้ อ่าไม่เป็นที่รักของสามีจริง ๆ สินะ ไม่นานสุราและอาหารถูกนำมาวางบนโต๊ะ พ่อค้าเจินหันไปมองฮูหยินของตนที่นั่งอยู่

"รินสุราสิ!!! ปรนนิบัติสามีเรื่องง่าย ๆ แค่นี้เจ้ายังทำไม่ได้ เหอะ หากหลันเอ๋อไม่ป่วยข้าคงพาเจ้ามาให้อับอายเช่นนี้"

เยี่ยนฟางที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบร้อนจับกาสุราเทลงจอกสุราทันที แต่เพราะรีบจนเกินไปทำให้สุราล้นออกมา

เพี๊ย!!!!

พ่อค้าเจินที่รู้สึกเสียหน้าต่อหน้าจื่อหานที่มีฮูหยินไม่ได้เรื่องเช่นนี้ก็เกิดโมโห เขาใช้ฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของเยี่ยนฟางอย่างแรงทำให้นางล้มลงไปกองกับพื้นทันที จื่อหานมองภาพตรงหน้าก่อนจะยกสุราดื่มราวกับนั่งดูละครฉากหนึ่งเท่านั้น

"ขายหน้าจริง ๆ น้องจื่อหานเห็นทีวันนี้ข้าต้องกลับก่อน"

"พี่เจิน ฮูหยินของท่านนางเป็นอะไรหรือไม่....."

จื่อหานแสร้งทำน้ำเสียงเป็นห่วง 

"น้องจื่อหานอย่าได้ใส่ใจ ข้ามักอบรมนางเช่นนี้"

"อ๋อ....."

"วันนี้ขายหน้าเจ้าแล้ว น้องจื่อหานเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนไว้มีโอกาสข้าจะไปที่หอผู่เยว่"

จื่อหานมองแผ่นหลังของพ่อค้าเจินที่เดินออกไปไม่แม้แต่จะช่วยภรรยาให้ลุกขึ้น จื่อหานที่เห็นเช่นนั้นก็เข้าไปพยุงเยี่ยนฟาง แต่ทันทีที่สัมผัสร่างกายของนางกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากสตรีครงหน้าก็ลอยโชยผ่านจมูกเขาไป จื่อหานจ้องมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้มีสีหน้ากังวล

มองไกล ๆ ว่างดงามแล้วพอมองใกล้กลับงดงามยิ่งกว่า ช่างน่าสนใจ

"ขอบคุณท่าน"

"........"

เยี่ยนฟางเอ่ยขอบคุณก่อนมองบุรุษรูปงามตรงหน้าที่ตอนนี้จ้องมองนางราวกับต้องการบางอย่าง เยี่ยนฟางค่อย ๆ ดันมือจื่อหานออกก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปจากห้อง นางรู้สึกเพียงว่าดวงตาของบุรุษผู้นั้นไม่น่าไว้ใจ

หอนางโลมผู่เยว่

จื่อหานในตอนนี้เอาแต่เดินไปมาราวกับมีปัญหาบางอย่างในใจ เขามองไปที่สตรีสามคนที่นอนสลบอยู่บนเตียงก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง คิ้วทั้งสองของเขาขมวดเข้าหากันก่อนจะก้มลงมองแท่งหยกของเขาที่ไม่มีท่าทีว่าจะสงบเลย

"โถ่เว้ย"

จื่อหานตัดสินใจเปลี่ยนชุดและเดินตรงไปยังห้องของพี่ใหญ่ที่เป็นจิ้งจอกเก้าหางทันที เขาเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าพี่ใหญ่กำลังดื่มชาอยู่

"จิ้งจอกเฒ่าข้ามีเรื่องต้องให้เจ้าช่วย"

"จื่อหานหายยังเรียกข้าเช่นนั้นก็ออกไปจากห้องข้า"

จื่อหานไม่ได้สนใจคำพูดของคนตรงหน้า เขาเดินไปนั่งตรงข้ามพี่ใหญ่ทันที เพราะตอนนี้มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่ช่วยเขาได้

"พี่ใหญ่ มันไม่ยอมลง"

"อะไรของเจ้า"

"แท่งหยกของข้า ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดมันถึงไม่ยอมลงทั้งที่ข้าหลับนอนกับสตรีมาตลอดหลายชั่วยาม"

"บ้าราคะ หากจะมาปรึกษาเช่นนี้เจ้าออกไปเถอะ"

"ข้าพูดจริง ๆ นะข้าไม่รู้ว่าเหตุใดใจข้าถึงอยากร่วมรักกับนางถึงเพียงนี้"

"........"

"แค่ข้าได้กลิ่นหอมจากตัวนางก็แทบคลั่ง พี่ใหญ่เหตุใดข้าถึงเป็นเช่นนี้"

"เห้อ ไม่ใช่ว่าลุ่มหลงมนุษย์ไปอีกคนหรือ"

"........"

"จื่อหาน จงอย่าลืมเจ้าเป็นปีศาจกระต่าย แม้ตอนนี้จะมีร่างกายเป็นมนุษย์แต่ตัวเจ้าเองก็จะมีนิสัยบางส่วนเช่นกระต่าย"

"ข้ารู้เรื่องนั้นดี แต่ครั้งนี้แม้ข้าจะนอนกับสตรีถึงสามคนแต่ความต้องการของข้าก็ไม่มีท่าทีลดลงเลย"

จิ้งจอกขาวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้ม มองจื่อหานที่ตอนนี้มีสีหน้ากังวล เจ้านี่มีสีหน้าเช่นนี้ช่างหาได้ยากจริง ๆ 

"จื่อหาน ไม่ใช่ว่าเจ้ารู้วิธีแก้ไขแต่แรกแล้วหรือ อย่ามาก่อกวนข้าออกไปได้แล้ว"

"เหอะ ตาเฒ่าใจแคบ"

จื่อหานพูดจบก็รีบวิ่งออกมาจากห้องทันที ไม่นานเสียงแก้วแตกก็ดังมาจากในห้อง

"เอ้าน้องจื่อหาน"

"พี่เจิน??"

"ข้าได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน ไม่คิดว่าจะเป็นเจ้า มีอะไรให้พี่เจินคนนี้ช่วยหรือไม่"

จื่อหานที่ได้ฟังก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที แผนการต่าง ๆ ได้เกิดขึ้นในใจของเขา ในเมื่อเจ้าไม่สนใจนางเช่นนั้นก็ยกนางให้ข้าเถอะ

"พี่เจิน ขอข้าไปพักที่จวนของท่านได้หรือไม่"

ดวงตาของจื่อหานเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาสบตากับพ่อค้าเจินที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"เช่นนั้นก็ไปเถอะ"

พ่อค้าเจินพูดออกมาด้วยแววตาเหม่อลอย จื่อหานยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าแผนการของเขาเป็นไปตามที่ต้องการ จื่อหานและพ่อค้าเจินเดินขึ้นไปบนรถม้า ตลอดทางพ่อค้าเจินเอาแต่เหม่อลอยไม่พูดส่งใด 

"เยี่ยนฟาง นางนิสัยเป็นเช่นไร"

"โง่งม ไร้ค่า ไร้ประโยชน์ ไม่ได้เรื่อง"

พ่อค้าเจินตอบสิ่งที่คิดในใจออกมา จื่อหานที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถามต่อทันที

"ในเมื่อนางเป็นเช่นนั้นเหตุใดแต่งนางเข้ามาเป็นฮูหยิน"

"เพราะนางร่ำรวย และงดงาม"

"เหอะ ข้าคิดไม่ผิดจริง ๆ อย่าไรเสียมนุษย์ก็มีนิสัยสวะไม่ต่างกับปีศาจเช่นข้า"

จื่อหานมองพ่อค้าเจินที่ยังอยู่ในมนต์สะกดของเขาก็นึกสนุก 

"เช่นนั้น เยี่ยนฟาง ยกนางให้ข้าดีหรือไม่"

"ไม่"

จื่อหานที่ได้ฟังคำตอบก็ยกยิ้มขึ้น พี่เจินยิ่งท่านหวงนางเช่นนี้ข้ายิ่งอยากได้นางมากขึ้น เยี่ยนฟางของท่านข้าจะดูแลเอง