2 คนเมา

เมธินีเดินตามทั้งคู่ไปเรื่อย ๆ เธอมั่นใจว่ายังไง กันต์กรก็น่าจะเพิ่งรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นแน่นอน เธอตามติดกันต์กรขนาดนั้น รู้ทุกความเคลื่อนไหวและรู้ทุกเรื่องราวของเขา เป็นไปไม่ได้ที่ผู้ชายคนนั้นจะไปคบกับใครอื่นนอกเหนือจากเธอ

“เธอยังตามคุณมาอยู่เลย” กชนันท์ลอบมองไปที่ด้านหลังอีกครั้งเพื่อดูให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นยังตามมาหรือเปล่า

“ไม่ต้องหันไปดูหรอก อย่าสนใจเลย แล้วไหนรถคุณ” เขาจับหัวของคนเมาให้หันกลับมามองทาง

“คันนั้นสีขาว” เธอชี้ไปยังรถออดี้อาร์เอสเซเว่น สีขาวคันหรูที่จอดอยู่ในช่องของตัวเอง

“ขึ้นรถเถอะ” กันต์กรยิ้มให้คนขี้เมาอย่างอ่อนโยน

การแสดงของเขาแนบเนียนจนกชนันท์เกือบเคลิ้มตามไปด้วย

“แสดงได้เนียนดีมากเด็กดี” คนเมาอวย “แล้วนี่จะไม่พาฉันไปฆ่าทิ้งใช่ไหม” กชนันท์กำลังพูดเพ้อเจ้อ

“พูดอะไรเลอะเทอะ” กันต์กรบ่น

กระทั่งทั้งคู่ขึ้นรถ คนตัวสูงก็ยังคงเล่นละครต่อเนื่อง เขาเอื้อมตัวไปหยิบเข็มขัดนิรภัยคาดให้เธอทำท่าพูดคุยกับและยิ้มอย่างแนบเนียน

“เธอไม่ได้ยินแล้ว ไม่ต้องเล่นละครแล้วล่ะ” กชนันท์เอนตัวพิงกับเบาะปล่อยให้เขาเป็นสุภาพบุรุษ เมื่ออยู่ในท่านี้ใบหน้าของหนุ่มน้อยน่ารักนี่อยู่ใกล้กับเธอนิดเดียว กชนันท์แกล้งใช้จมูกถูกับใบหน้าของเขา

“ทำอะไรเนี่ย” กันต์กรสะดุ้งเล็กน้อย ขยับตัวออกห่างยัยตัวขี้เมาออกมานิดหน่อย

“นายน่ารักดี แต่ไม่ต้องเล่นละครแล้วมั้ง ชีคงไปแล้ว” เธอกล่าวชมว่าเขาน่ารัก ก่อนจะผลักให้เขาขยับตัวออกไปสักทีเพราะเธอรู้สึกอึดอัด

“ก็เล่นต่อไปก่อน ด้วยนิสัยยัยนั่น เชื่อสิเดี๋ยวต้องขับรถตามเราไปแน่ ๆ แล้วนี่เมาขนาดนี้ทำไมยังจะขับรถเองอีก” เด็กหนุ่มบ่น

“นี่ฉันกับนายสนิทกันขนาดต่อปากต่อคำกันขนาดนี้เลยเหรอ เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้เองนะ” เธอเถียงกลับ

“เอาน่าบอกมาว่าคอนโดคุณอยู่ไหน ไม่งั้นคงต้องไปคอนโดผม”

กชนันท์เริ่มรำคาญเขา มือเรียวงามเอื้อมไปกด GPS ภายในรถ ที่ระบุเส้นทางไปยังคอนโดของเธอ เธอคร้านจะฟังคนที่เพิ่งเจอกันบ่นจึงเลือกนั่งหลับตาเพื่อเป็นการพักสายตา

“เลิกบ่นเถอะ” เธอบอกกับเด็กหนุ่ม

“ก็ไม่ได้บ่นอะไรเยอะแยะสักหน่อย แล้วนี่ตั้งจีพีเอสเอาไว้แบบนี้เลยเหรอ” เขาพึมพำอยากจะพูดอะไรต่อแต่พอชำเลืองมองที่เบาะด้านข้างก็พบว่าเธอแกล้งหลับไปแล้ว กันต์กรเลยไม่กวนใจ

“อื้อ ก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลาบอกกับคนขับที่จ้างรถน่ะ” น้ำเสียงของคนตัวเล็กแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ ก่อนที่จะเงียบไป

ระหว่างทางเมธินียังคงขับรถตามอยู่ห่าง ๆ กันต์กรรู้ดีว่าคนอย่างเธอถ้าไม่ได้รู้ความจริงจะไม่มีรามือ เขาเลยเลือกเปลี่ยนเส้นทางไปยังคอนโดของตัวเองแทน

ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กชนันท์ที่ตอนแรก ตั้งใจจะแกล้งหลับกลายเป็นว่าตอนนี้หลับจริง หญิงสาวจึงไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรเลยว่าตอนนี้คนที่เพิ่งเจอกันกำลังขับรถพาเธอไปที่ไหน

เมื่อถึงลานจอดรถเมธินีเองก็ขับตามเข้ามาและจอดอยู่ห่าง ๆ ในใจเธอเจ็บแปลบเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองรักพาผู้หญิงคนนั้นกลับมาคอนโดของตัวเอง แม้กระทั่งเธอที่เป็นคู่นอนเขามาหลายเดือนยังไม่เคยได้มาเหยียบที่นี่สักครั้ง ถึงแม้ว่าเธอพยายามจะร้องขอก็ตาม

“คุณ ไหวไหม”

“…..” ไม่มีเสียงตอบรับผู้ที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ

“หลับจริงแล้วสินะ ถ้าเป็นคนไม่ดีจะทำยังไงล่ะ โอเค งั้นผมพาคุณขึ้นห้องผมก่อนแล้วกัน วันนี้ก็เลยตามเลยนะ พรุ่งนี้เช้าค่อยตื่นมาด่าผมก็แล้วกัน” กันต์กรบ่นยาวเหยียด ก่อนจะหยิบสูทและกระเป๋าของคนตัวเล็กออกมาสะพาย จากนั้นจึงวนอ้อมไปอุ้มเธอที่อยู่อีกฝั่ง “ขออนุญาตนะครับ”

คนตัวสูงอุ้มประคองเธอในท่าเจ้าหญิงและกลับขึ้นคอนโดของตัวเอง โดยมีสายตาของเมธินีเฝ้ามองอยู่ไม่ไกล

“กันต์”

เมธินียิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ เขาบอกเธอไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าห้ามรู้สึกอะไรกับความสัมพันธ์ครั้งนี้เด็ดขาด แต่เป็นเธอที่ดันข้ามเส้นนั้นเข้าไปเอง

เสียงรถยนต์เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว กันต์กรเดาได้ว่าเมธินีน่าจะจากไปแล้ว ก่อนที่จะหันกลับมามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน เขาพบว่าเธอดูดีกว่าที่คิด คนตัวสูงขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะแบกร่างของยัยขี้เมากลับขึ้นห้องตัวเองไปอย่างเลือกไม่ได้

เขาแบกคนแปลกหน้าอย่างเธอขึ้นมาบนห้อง ห้องที่ไม่เคยมีใครที่ไหนย่างกรายเข้ามาได้ เธอเป็นคนแรกในรอบหลายปีที่ได้เข้ามาที่ห้องของเขา

“หลับหรือตายนี่” เขาพูดหลังจากวางเธอลงบนโซฟา

“พักสายตา” คนตัวเล็กตอบ

“เฮ้ย!!! นี่แกล้งหลับเพื่อให้ผมอุ้มขึ้นมาเหรอ”

“เปล่า หลับจริง ตื่นตอนคุณโยนฉันลงโซฟาเมื่อกี้” เธอหยัดตัวขึ้นนั่ง “เธอไปหรือยัง” เธอถามผู้ชายน่ารักตรงหน้า

“ไปแล้ว”

“งั้นฉันกลับได้แล้วใช่ไหม” กชนันท์หยิบสูทที่เขาถือมาด้วย ทำท่าจะใส่กลับเข้าไปอีกครั้ง

“จะบ้าหรือไง มันดึกแล้วจะออกไปไหน” เขารีบไปรั้งคนขี้เมาเอาไว้

“รถก็มีกลัวอะไร”

“แต่คุณเมา”

“นี่แอพจ้างคนขับรถ” เธอยื่นเพาเวอร์แบงก์แทนโทรศัพท์ให้เขาดู

พอเห็นว่าเธอเมาขนาดไหน เขาก็แทบอยากจะทึ้งหัวตัวเอง “ดูดี ๆ โทรศัพท์คุณอยู่นี่”

“อ้อ หยิบผิด” เธอยิ้ม “น่าจะเมามากจริง ๆ งั้นนอนที่นี่นะ พรุ่งนี้วันหยุดไม่ต้องไปไหน” พูดจบคนตัวเล็กก็นั่งยองลงกับพื้นทำท่าจะเหยียดตัวนอน

“โอ๊ยยยยย ตรงนี้นอนไม่ได้ ลุกเลย”

ต่อให้เขาบ่นเธอขนาดไหนเธอก็ไม่มีแรงจะลุกขึ้น เพราะถึงตอนนี้เธอลุกไม่ไหวแล้ว หัวมันหนักและอยากจะนอนตรงนี้ให้ได้

“งั้นอุ้ม...” กชนันท์กางแขนรอเขาอุ้มเหมือนเด็ก

“โอเค” เมื่อเห็นว่าเธองอแงแค่ไหน เพราะแบบนี้ไง เขาถึงไม่ชอบความสัมพันธ์ที่ต้องดูแลซึ่งกันและกันแค่มี SEX แล้วจบไปแค่นั้นก็พอ

กันต์กรได้สัมผัสเนื้อตัวนุ่มนิ่มของหญิงสาวตรงหน้า กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ผสมอยู่กับกลิ่นเบียร์ เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยนึกถึง คนตัวเล็กนี่พอมองเธอให้ชัด ก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีและดูดีจริง ๆ ถ้าเขาชอบใครสักคนก็คงประมาณแบบเธอคนนี้ แต่ขออย่างเดียวแค่ไม่ขี้เมาก็พอเพราะขี้เกียจดูแล

ร่างสูงวางเธอลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับตอนแรก หญิงสาวลืมตาขึ้นมาดูให้ชัด ๆ ว่าผู้ชายที่พาเธอมาน่ารักขนาดไหน เมื่อได้มาเห็นผู้ชายแปลกหน้าในที่ที่สว่างมองเห็นอะไร ๆ ได้ชัดเจนขึ้น เธอพบหน้าตาเขาน่ารัก ตัวสูงและมีแผงอกกว้างส่วนหน้าท้องก็เต็มไปด้วยมัดกล้าม

คนตัวเล็กทำหน้าซุกซน แกล้งรั้งคอเขามากอดไว้ ทำให้กันต์กรล้มลงทาบทับบนตัวนุ่มนิ่มของเธอ

“นายน่ารักดีนะ”

เธอมองเขา จ้องมองเข้าไปลึกในดวงตาสีดำล้ำลึกคู่นั้นอย่างเว้าวอน กชนันท์จดจ้องริมฝีปากหยักสวยของชายหนุ่ม

“นอน อย่าคิดอะไรเพ้อเจ้อ” เด็กหนุ่มดีดหน้าผากเธออย่างรู้ทัน

ก่อนที่จะแกะแขนของยัยมือปลาหมึกออกจากตัวเอง

“ว้า...รู้ทัน...”