รับผิดชอบรัก

ร่างเพรียวระหงในชุดสูทสีน้ำตาลก้าวเดินอย่างเชื่องช้าเพราะความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะเข้าไปที่ด้านในของบาร์ ภายในบาร์ถูกประดับด้วยไฟแสงสลัวสีเหลืองนวลเข้ากันกับธีมของร้านซึ่งเป็นสีแดงได้อย่างลงตัว ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความลึกลับเหมาะกับการนั่งทอดอารมณ์

ชายหนุ่มหลายคนจ้องมองหญิงสาวที่ก้าวเข้ามาใหม่ด้วยความสนใจ คนตัวเล็กเลือกที่นั่งริมสุดของเคาน์เตอร์บาร์ที่ยังว่างอยู่

บาร์เทนเดอร์หนุ่มเดินเข้ามาบริการอย่างรู้หน้าที่

“สวัสดีครับ คุณผู้หญิง” เขายิ้มให้เธออย่างสดใส

เธอยิ้มตอบเขา

“มี IPA เบียร์แนะนำไหมคะ” คนตัวเล็กเท้าคางพลางมองตู้แช่เบียร์ที่อยู่เบื้องหลังของเด็กหนุ่มตรงหน้า

“มีครับ คุณผู้หญิงชอบเบียร์เหรอครับ ไม่ลองเป็นอย่างอื่นดูเหรอครับ” เขายื่นข้อเสนอเพื่อที่จะชงเหล้าสูตรพิเศษให้เธอ

“ไม่ค่ะ ไม่ถูกชะตากับเครื่องดื่มพวกนั้นเท่าไหร่” เธอทำหน้าเหยเกเมื่อพูดถึงเครื่องดื่มประเภทอื่น เพราะกชนันท์คือเบียร์เลิฟเวอร์ ชอบกินเบียร์เป็นชีวิตจิตใจ

บาร์เทนเดอร์หนุ่มหันตัวกลับไปที่ตู้แช่เบียร์วนเวียนกับการเลือกสิ่งที่ผู้เป็นลูกค้าต้องการ ก่อนที่สักพักจะส่งคราฟท์เบียร์สัญชาติไทยให้กับแขกของเขาในคืนนี้

“ลองยี่ห้อนี้ดูครับเป็นคราฟท์ใหม่ เพิ่งได้มาจากเมืองเลย รสชาติดี กลิ่นฮอฟหวานซ่า” เขาจัดการหยิบแก้วแช่เย็นออกมาจากตู้แช่แก้วพร้อมกับส่งให้เธอ

กชนันท์ทำตาหวานซึ้ง

“เปิดให้หน่อยได้ไหมคะ พอดีเพิ่งทำเล็บเจลมาค่ะ เปิดกระป๋องไม่ได้” เธอยิ้มหวานให้กับบาร์เทนเดอร์หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก พร้อมกับส่งสายตาให้อย่างเจ้าชู้

“แน่นอนครับ” จิณณะ เปิดกระป๋องและรินเบียร์ให้เธออย่างรู้วิธีการ “รินเบียร์ให้เกิดฟองเยอะ ๆ จะได้ไม่อึดอัดท้องหลังจากนี้” เขาอธิบาย

“แหม่...รู้ใจจัง” กชนันท์ส่งสายตาวาววับให้กับหนุ่มน้อย ก่อนที่เขาจะหมุนตัวไปบริการลูกค้ารายอื่นต่อ

คนตัวเล็กถอดสูททำงานสีน้ำตาลวางไว้บนตัก เผยให้เห็นเสื้อสายเดี่ยวเนื้อผ้าบางเบาตัวหนึ่งที่เธอใส่ สายตาของบาร์เทนเดอร์หนุ่มยังคงแอบมองเธอทุกครั้งที่มีโอกาส เช่นเดียวกับแขกหนุ่ม ๆ อีกหลายคนในคืนนี้

รสสัมผัสของเบียร์ค่อนข้างถูกใจเธอ ร้านนี้คงเป็นอีกหนึ่งในตัวเลือกที่เธอจะใช้เป็นที่หลบภัยเวลาเหนื่อยล้าสินะ โดยเฉพาะถ้ามีหนุ่มน้อยน่ารัก ๆ มาคอยบริการแบบนั้น

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงกชนันท์เริ่มรู้สึกว่าร่างกายตอนนี้ถ้าดื่มอีกคงจะไม่ไหวแล้ว เธอรู้ลิมิตการดื่มของตัวเองดีว่าเท่าไหร่ควรจะพอ แต่เพราะความอร่อยของเบียร์นั่นบวกกับบรรยากาศภายในร้านทำให้เธอพลั้งเผลอลืมตัวไปเสียหมด เธอตั้งใจมาที่เพื่อผ่อนคลาย แต่ก็มีบางอย่างแอบแฝงอยู่ด้วย

กชนันท์หมุนตัวบนเก้าอี้กวาดสายตามองโดยรอบ ในที่นี้ไม่มีสักคนที่เธอถูกใจ มันน่าผิดหวังนิดหน่อยที่ร้านระดับนี้ไม่มีผู้ชายสักคนให้หิ้วกลับ ก่อนที่กชนันท์จะสั่งคิดเงิน และพาร่างตัวเองเดินออกจากพื้นที่บาร์

จิณณะเห็นหญิงสาวเดินออกจากบาร์ก่อนเวลาก็นึกเสียดาย ถ้าอยู่ต่ออีกสักหน่อยจนถึงเวลาเขาเลิกงานก็ดีสินะ ทั้งสวย ทั้งดูดี ข้าวของเครื่องใช้ก็เป็นของแบรนด์เนมมีราคา ‘เสียดายจัง’

กว่าเธอจะฝ่าผู้คนออกมาด้านนอกได้ก็กินเวลาไปพอสมควร บวกกับความเมาได้ที่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คนตัวเล็กยืนพิงกำแพงร้านอยู่ชั่วครู่ ไม่นานโสตประสาทที่กำลังงัวเงียของเธอก็ได้ยินกับเสียงที่เหมือนคนทะเลาะกัน

“เหมือนเราจะตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วนะ ว่ากฎของการเป็นเฟรนด์วิทเบเนฟิต คือห้ามจริงจัง ซึ่งคุณก็น่าจะรู้นะว่าผมไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น” น้ำเสียงของชายหนุ่มเจือไปด้วยความขุ่นเคือง ถ้ารู้ว่าเธอจะวุ่นวายแบบนี้เขาคงไม่คิดไปยุ่งด้วย

กชนันท์ยังไม่ได้เดินไปไหนเธอต้องหยุดพักสักหน่อย ทำให้บังเอิญได้ยินเรื่องราวทั้งหมด

“กันต์ แต่...น้ำไม่ได้อยากให้เรื่องจบแค่นี้นี่นา น้ำอยากให้ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง เรามาลองคบกันจริง ๆ ดูไหม” ผู้หญิงตัวเล็กกว่าพยายามอ้อนวอน

“เราว่าเราบอกเธอแล้วนะว่าไม่ ถ้าเป็นแบบนี้ เราก็อย่าคุยกันเลยดีกว่า” กันต์กรแย่โทรศัพท์ในมือของผู้หญิงคนนั้นมาลบคอนแท็กของตัวเองออกทั้งหมด

เมื่อฝ่ายใดเริ่มจริงจังเขาจะเป็นคนเริ่มตีตัวออกหาก จากประสบการณ์ความรักที่ผ่านมาทำให้กันต์กรเลิกจริงจังกับทุกความสัมพันธ์ ทุกอย่างจะจบลงเมื่อลุกออกจากเตียงนอน

“กันต์ แต่น้ำไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนั้น น้ำอยากให้ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง นะกันต์ เราคบกันจริงๆ ได้ไหมกันต์” เธอยังคงไม่ยอมแพ้ที่จะตอแยเขา

“ก็บอกว่าไม่ไง ถ้าน้ำเป็นแบบนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง งั้นเราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า” เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาเริ่มไม่ฟังเหตุผล กันต์กรเลือกตัดบทและรีบเดินหนีออกจากตรงนั้น

ร่างสูงเดินออกจากสถานการณ์อึดอัดและชนเข้ากับกชนันท์ที่ยืนมึนงงเพราะความเมาอยู่ที่มุมกำแพง

คนตัวเล็กล้มกลิ้งอย่างหมดสภาพถลาไปกับพื้นกระเบื้องผับ แค่ลำพังการประคองตัวเองให้เดินไปไหนมาได้ก็ลำบากอยู่แล้ว ยังจะโดนใครก็ไม่รู้ชนเข้าให้อีก

“ขอโทษครับ” เขารีบประคองคู่กรณีให้ยืนขึ้นในทันทีแต่ดูเหมือนจะทำได้อย่างอยากลำบาก เพราะเธอดูเมาเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรค่ะ” คนตัวเล็กไม่ใช่คนเรื่องมากจึงไม่ได้ถือสาคนชนและกำลังจะเดินต่อไปเพื่อออกไปหาคนขับรถที่เธอกดแอพเรียกเอาไว้

ระหว่างนั้นเมธินียังเดินตามมาอย่างไม่ลดละ หวังจะมาง้อคู่ขาของตัวเองที่เพิ่งถูกตัดสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใย ความรู้สึกที่เธอให้กับกันต์กรมันมากกว่าการเป็นแค่เฟรนด์วิทเบเนฟิต เธอไม่อยากให้ทุกอย่างมันจบลงแค่นี้

“คนที่นายประคองอยู่เป็นใคร” หญิงสาวถามอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นว่าเขากำลังประคองใครสักคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก

ก่อนที่กันต์กรจะคิดอะไรออกเขารวบคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แน่นกว่าเดิม

“ก็เห็นอยู่”

“เพราะแบบนี้เองเหรอ ที่เลือกจะเลิกกันไป”

“เราไม่ได้คบกันนะน้ำ นั่นไม่เท่ากับเลิก”

“กันต์ น้ำขอโทษให้น้ำแก้ตัวได้ไหม น้ำจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว” เธอพยายามอ้อนวอน

“ไม่มีอีกแล้ว น้ำก็เห็นว่าตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไป” เพียงเพราะเขาอยากบอกเลิกกับเมธินี เขาจึงจำเป็นต้องลากคนเมาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” คนตัวเล็กในอ้อมกอดส่งเสียงเบา ๆ

“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวผมพาคุณไปส่งที่คอนโดนะครับ”

“ไม่....” กชนันท์กำลังจะบอกปฏิเสธ แต่คนที่แข็งแรงกว่ากับปิดปากและลากเธอออกมาจากตรงนั้น

“ไม่เป็นไรเลย ไปกันเถอะ” เขาพูดกับคนเมาอย่างอ่อนโยน ทุกอย่างถูกกระทำภายใต้สายตาของเมธินี

กันต์กรดึงกระเป๋าในมือของกชนันท์มาถือเอาไว้ พร้อมกับล้วงเอากุญแจรถที่อยู่ในกระเป๋าสูทของคนตัวเล็กออกมา เพราะเขาได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งของพวงกุญแจออกมาจากตรงนั้น

เมธินียืนมองเหตุการณ์อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อวันก่อนกันต์กรนี่ยังนอนกอดอยู่กับเธออยู่เลย แต่หลังจากที่เธอตัดสินใจขอคบกับเขาแบบจริงจังเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

“ทำไมเก็บกุญแจไม่ระวังเลย ผมบอกกี่ครั้งแล้ว ถ้าหายไปจะทำไง” เขาพูดราวกับสนิทสนมกับเธอ

“ฮื้อ” กชนันท์งงนิดหน่อย แต่พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่ประคองเธอออกมาจากร้านเลยไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ “ออดี้ RS7 สีขาว” เธอกระซิบบอกยี่ห้อรถกับเขาเบา ๆ

“อื้ม”

“ยัยนั่นยังตามนายมาอยู่เลย” คนเมาพูดด้วยน้ำเสียงยานค้าง

“ให้ผมไปส่งจริง ๆ เถอะ ดูคุณน่าจะไม่ไหว ไว้ถึงที่พักคุณแล้ว ผมค่อยกลับ” เขาตั้งใจจะไปส่งเธอและไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น

คนตัวเล็กมองหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเออออกับเหตุการณ์นี้และยอมให้เขาไปส่งแต่โดยดี เพราะเขาน่ารักเหมือนกับลูกกวางโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น อีกทั้งท่าทางก็ดูไม่ใช่คนดี เธอจึงยินยอมให้เขาพาไปส่ง