ตอนที่ 5 ลงนาม 1

ผ่านไปสามเดือน โพรเจกต์คอนโดหรูชานเมืองก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง สัญญาการร่วมทุนระหว่างเพื่อนก็เสร็จแล้วเช่นเดียวกัน คงเหลือแค่ขั้นตอนการลงนามในสัญญาเท่านั้น

"แกจะไปไหนยายปลาย"

ปราณเอ่ยเรียกน้องสาวในตำแหน่งรองประธานบริษัทเอาไว้ เมื่อเห็นเธอทำท่าจะเดินออกจากห้อง

"พี่ปราณจะไปเซ็นสัญญาไม่ใช่หรือคะ เดี๋ยวปลายจะกลับไปทำงานต่อค่ะ"

"ทีอย่างนี้ล่ะขยันขึ้นมาเลย ทีเมื่อก่อนคะยั้นคะยอให้เข้ามาทำงานไม่อยากจะมาทำ"

"ปลายจะรีบกลับไปเคลียร์งานต่อค่ะ"

"เดี๋ยวเข้าประชุมกับพี่ด้วย"

"แค่เซ็นสัญญาไม่ใช่หรือคะ ปลายไม่ต้องเข้าก็ได้" เพราะรู้ว่าสัญญาฉบับนั้นพี่ชายต้องเซ็นกับใคร เลี่ยงได้ก็เลี่ยงดีกว่า

"ทำไม แกไม่อยากสานสัมพันธ์กับไอ้ตุลย์ต่อแล้วหรือไง"

"ก็เพื่อนพี่ไม่สนใจปลายนี่คะ"

"เอาเหอะ ไม่สนใจก็ไม่สนใจ แต่เรื่องงานแกเลี่ยงไม่ได้หรอก เดี๋ยวเข้าห้องประชุมกับพี่ด้วยแล้วกัน"

"ค่ะ"

สุดท้ายเธอก็เลี่ยงไม่ได้ เมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องเผชิญหน้า

สองพี่น้องนั่งรอผู้ร่วมลงทุนที่ห้องประชุมของบริษัท ถัดไปด้านข้างยังมีเลขาของพี่ชายเธอนั่งเยื้องไปอยู่ด้านหลังเล็กน้อย

ส่วนเลขาของเธอกำลังเปิดประตูห้องประชุมเชิญแขกคนสำคัญเข้ามาด้านใน ก่อนจะหายไปจัดแจงน้ำดื่มรวมถึงกาแฟมาต้อนรับแขก

ตุลย์ไม่ได้นึกแปลกใจหรือชะงักเมื่อเห็นปลายฝนที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่ชาย เขาพอรู้ว่าเธอถูกบังคับให้เข้ามาช่วยงานไอ้ปราณ มีเพียงสายตาคมที่มองไปถึงเธออย่างไม่ปิดบัง แต่กลายเป็นเธอที่หลบสายตาเขา แม้ในตอนที่ยกมือขึ้นสวัสดี

ตุลย์ยกมือรับไหว้ ก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามสองพี่น้อง เลขาของปราณก็รีบลุกขึ้นจัดเตรียมเอกสารสัญญาเปิดวางตรงหน้าให้อย่างรวดเร็ว

"มึงก็ทำซะเป็นพิธีการเลยนะ ไอ้ปราณ"

ตุลย์หยิบปากกาที่เตรียมไว้ขึ้นเซ็นอย่างไม่ได้สนใจข้อความบนเอกสาร เพราะเขาอ่านฉบับร่างมาอย่างครบถ้วนแล้ว

"แหม โครงการกูตั้งหลายร้อนล้าน นี่กูไม่ให้มึงไปเซ็นที่โรงแรมพร้อมแถลงข่าวก็ดีเท่าไรแล้ว"

"มึงก็อย่าเวอร์นัก"

สัญญาทั้งสองฉบับถูกสลับสับเปลี่ยนกันเซ็นจนเรียบร้อย ตุลย์ก็เอนตัวพิงเก้าอี้ในท่าสบายๆ ยกกาแฟขึ้นจิบ

"น้องมึงเป็นคนออกแบบเองหรือเปล่าวะ"

"อือ"

"ดีหน่อยกูจะได้สบายใจ รายละเอียดเดี๋ยวกูให้ยายปลายเป็นคนดูแลแล้วกัน"

คนได้รับหน้าที่หันมองหน้าที่ชายเขม็ง และใบหน้าหวานที่ขมวดคิ้วราวกับไม่พอใจพี่ชายก็ไม่รอดพ้นสายตาเขา เมื่อเธอหันกลับมาเห็นเขากำลังมองเธออยู่ ลมในปากของเธอก็พองขึ้นราวกับปลาปักเป้า

"เอ่อ...เอกสารเรียบร้อยแล้ว ถ้างั้นเดี๋ยวปลายขอตัวก่อนนะคะ" จะให้มานั่งทำอะไรก็ไม่รู้

"เดี๋ยวไปกินข้าวกลางวันพร้อมกัน" คำสั่งของพี่ชายทำให้เธอที่กำลังจะยกก้นขึ้นต้องทิ้งน้ำหนักตัวลงที่เก้าอี้ตัวใหญ่อย่างเดิม

"ไปเลยไหม เดี๋ยวบ่ายกูต้องเข้าบริษัท"

เมื่อทุกคนเริ่มขยับตัว เสียงโทรศัพท์ของปราณก็ดังขึ้น

"ครับผม"

"ตอนนี้เลยหรือครับ"

"ได้ๆ เดี๋ยวผมรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ"

เสียงพูดคุยโทรศัพท์ดูจะร้อนรนไม่น้อย เมื่อปราณวางโทรสายแล้ว ก็รีบหันมามองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้ารู้สึกผิดไม่น้อย

"กูมีงานด่วนจริงๆ ว่ะ ป๊าให้กูรีบเข้าไปหา มีเรื่องอะไรไม่รู้"

"เออๆ"

"งั้นยายปลายไปกินข้าวกับพี่เขาทีนะ ฝากดูแลด้วย"

ทั้งเธอและตุลย์ปฏิเสธไม่ทัน เมื่อปราณพูดจบก็รีบเดินตัวปลิวออกจากห้องไปก่อน เหลือทิ้งไว้ให้คนทั้งคู่ทำตัวแทบไม่ถูก

แม้จะอยากปฏิเสธ แต่การออกตัวก่อนก็ดูจะเสียมารยาทหวังว่าเขาคงไม่อยากร่วมโต๊ะกับเธอ แค่เอ่ยออกมาเธอก็ดีใจมาก