รักร้ายลึก #9

วันสุ่มจับคู่

ในหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย นักศึกษาปี 3 จากทั้งสองคณะต่างหลั่งไหลกันเข้ามาเต็มพื้นที่ บรรยากาศคึกคักไปด้วยเสียงพูดคุยและความตื่นเต้น ทุกสายตาจับจ้องไปที่เวทีที่จัดเตรียมไว้สำหรับการประกาศรายชื่อ

“นี่ถ้าฉันจับคู่ได้กับคนขี้เกียจ จะทำไงดีเนี่ย?” แจงพึมพำเบาๆ พลางถอนหายใจ

“ก็ทำใจสิ แก” ฟ้าหัวเราะเสียงใส ก่อนตบไหล่เพื่อนเบาๆ

“เอาน่า ไม่แน่นะ แกอาจโชคดีก็ได้”

ทันใดนั้น เสียงประกาศจากไมโครโฟนดังขึ้น เรียกความสนใจของทุกคนในห้อง

“ขอให้นักศึกษาทั้งสองคณะเตรียมตัวสำหรับการสุ่มจับคู่ ทีมของคุณ จะขึ้นอยู่กับโชคชะตา... หรืออาจจะเป็นโอกาสที่คุณได้พบคนที่ใช่สำหรับงานนี้”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นเป็นระลอกในกลุ่มนักศึกษา หลายคนแอบกระซิบกระซาบถึงความตื่นเต้น

“เอาล่ะ เราจะเริ่มการสุ่มจับคู่โดยใช้ระบบออนไลน์ ทุกคนสามารถตรวจสอบรายชื่อคู่ของตนเองได้จากหน้าจอที่จะแสดงผลทันที”

แสงไฟในห้องค่อยๆ หรี่ลง หน้าจอขนาดใหญ่เริ่มฉายผลการจับคู่แบบเรียลไทม์ รายชื่อนักศึกษาจากทั้งสองคณะถูกจับคู่โดยระบบอัตโนมัติ ชื่อทีละชื่อค่อยๆ ปรากฏขึ้น

เจนมองหน้าจออย่างจดจ่อ ฟ้ากับแจงที่อยู่ข้างๆ ก็ทำหน้าไม่ต่างกัน

“มาดูกันว่าใครจะได้คู่ใคร” แจงกระซิบด้วยน้ำเสียงลุ้นระทึก

รายชื่อเริ่มเลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ กระทั่งชื่อ “เจนจิรา ศักดิ์ประภา” ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ตามด้วยชื่อคู่ของเธอ “เชษฐา วรวิชญานนท์”

เจนชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง ขณะที่ฟ้ากับแจงหันมามองเธอแทบจะทันที

“เฮ้ย!” แจงร้องออกมาเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกใจ

“บ้า!!! แกได้คู่เชษเหรอ?” ฟ้าพูดเสียงแหลมพลางหัวเราะร่วน

เจนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวใจเต้นแรงเมื่อชื่อของเขาปรากฏขึ้นเป็นคู่ของเธอ

อีกด้านหนึ่ง

“เฮ้ย! เชษ มึงได้คู่เจน!” โจ้ตาโตร้องลั่น เมื่อเห็นรายชื่อที่โชว์บนหน้าจอ

เชษเหลือบมองหน้าจอพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ท่าทางของเขาดูอารมณ์ดีจนโจ้รู้สึกแปลกใจ

“ก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วดิ” เชษตอบเรียบๆ น้ำเสียงฟังดูเหมือนไม่แปลกใจเลย

“เดี๋ยวๆ มึงพูดแบบนี้ เหมือนมึงรู้อยู่แล้วนี่หว่า” โจ้หรี่ตามองเพื่อนตัวแสบของเขา สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

เชษยักคิ้วให้เพื่อน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“กูจ่ายไปตั้งเยอะ ก็ต้องคุ้มค่าหน่อยมั้ยวะ”

“เชี่ย มึงแม่ง...สุดจริง!” โจ้ถึงกับอึ้งปนทึ่ง พอจะเดาออกว่าเชษใช้วิธีไหนในการบงการผลการจับคู่

เชษหัวเราะในลำคอ พลางเสยผม ก่อนลุกขึ้นจากที่นั่ง

“กูไปหาคู่กูก่อนนะ”

เขาเดินตรงไปยังกลุ่มของเจนที่ยังคงแซวเธอไม่หยุด บรรยากาศรอบข้างเริ่มเปลี่ยนไป เสียงนักศึกษาสาวที่จับกลุ่มกันอยู่รอบๆ เริ่มกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น ตามการย่างก้าวของเชษที่ตรงไปหาเจน

เจนเงยหน้าขึ้น เมื่อได้ยินเสียงดังรอบตัว มองเชษที่เดินเข้ามาหาด้วยสายตาอึ้งและพูดไม่ออก แจงกับฟ้าแอบอมยิ้ม พร้อมสะกิดกันอย่างลุ้นๆ ราวกับดูซีรี่ย์เกาหลี

เชษหยุดยืนตรงหน้า รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่ริมฝีปาก ดวงตาคมสบตรงกับดวงตาของเธอ

“ดูเหมือนเราจะได้ทำงานด้วยกันล่ะ”

เจนกอดอก พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่...”

เชษยิ้มร้ายเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นอย่างมีเลศนัย ก่อนตอบกลับ

“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”

“โธ่ว้อย!!!” เจนกระแทกหนังสือลงบนโต๊ะประจำ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง ใช้มือยีผมตัวเองจนยุ่งด้วยความขัดใจ

ฟ้าหัวเราะเบาๆ ขณะนั่งลงข้างเธอ

“อะไรของแก โวยวายอะไร”

“ได้หนุ่มหล่ออย่างเชษเป็นคู่ สาวๆ ทั้งมอก็อิจฉาแกจะแย่แล้ว” แจงเสริมทันที พลางนั่งลงตรงข้าม มองเพื่อนด้วยความงุนงง

“นั่นสิ” ฟ้าพูดต่อ

“ไม่ใช่แค่หล่ออย่างเดียว แกคิดดูดิ เชษทั้งเก่ง เรียนดี โปรไฟล์เริ่ด แกโชคดีขนาดนี้ยังจะบ่นอะไรอีกวะ”

แจงพยักหน้าเห็นด้วย พร่ำพรรณาถึงเชษด้วยสายตาเหมือนคนหลุดเข้าไปในซีรีส์เกาหลี

“ทั้งหล่อ ทั้งสมาร์ท ทั้งเรียนเก่ง พ่อแม่รวย บ้านก็หลังใหญ่ รถก็หรู สาวๆ อยากจะกินทั้งตัวไม่ให้เหลือ!”

“แล้วแกจะเอาไรอีก?” แจงพูดจบก็มองหน้าเจนด้วยสีหน้าจริงจัง

เจนฟังเพื่อนพูดไปเรื่อยๆ ก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“มันไม่ได้อยู่ที่เขาหล่อหรือโปรไฟล์ดี มันอยู่ที่นิสัย!”

ฟ้ากับแจงมองหน้ากันแล้วกลั้นหัวเราะ

“โอเคๆ งั้นบอกมาดิ นิสัยอะไรของเขาที่แกไม่ชอบ?” ฟ้าถามพร้อมยิ้มขำๆ

“หมอนั่นมัน... จองหอง ยียวน แล้วก็—” เจนหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นร่างสูงของเชษเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ พร้อมรอยยิ้มบางที่มุมปาก

“พูดถึงฉันอยู่เหรอ?” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์

เจนกลอกตา ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง “มีอะไรก็ว่ามา”

เชษวางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะข้างๆ เธอ ก่อนจะยื่นชีตงานบางอย่างให้ เจนมองมันอย่างงงๆ

“นี่แผนงานเบื้องต้น ฉันทำไว้ให้แล้ว ลองดูว่าต้องแก้ไรมั้ย”

เจนเลิกคิ้วอย่างไม่อยากเชื่อ

“นี่นายทำเสร็จเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

เชษยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงแฝงความหมายบางอย่าง

“เสร็จช้าเสร็จเร็ว...ขึ้นอยู่กับว่า เธอหมายถึงเรื่องอะไรนะ”

เจนหน้าแดงวาบทันที ริมฝีปากขยับเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายได้แค่บ่นงึมงำพลางยื่นมือไปรับชีตมาอ่าน เธอก้มมองข้อมูลในเอกสาร มันละเอียดและครบถ้วนจนน่าแปลกใจ

“เออ... ใช้ได้แฮะ” เธอพูดเบาๆ แต่พยายามเก็บสีหน้าให้ดูปกติ

“แค่ใช้ได้?” เชษโน้มตัวลงเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ

“ฉันคาดหวังคำชมที่ดีกว่านี้นะ เจน”

เจนจ้องเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“หึ อย่าหวังเลย” เธอวางชีตลงบนโต๊ะเพื่อปกปิดความรู้สึก

ฟ้ากับแจงที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ได้แต่กลั้นหัวเราะ พยายามก้มหน้าก้มตาดื่มชาไข่มุกของตัวเอง

“งั้นพรุ่งนี้คุยงานต่อที่ห้องสมุด ฉันจองห้องไว้แล้ว” เชษพูดทิ้งท้าย ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป

เจนมองตามเขา ก่อนจะหันไปเจอรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของฟ้ากับแจง

“อะไรอีก?” เธอถามอย่างเหนื่อยใจ

“ก็แค่... แกสองคนดูเคมีเข้ากันดีนะ” แจงแซว

เจนส่งเสียงหงุดหงิดในลำคอ ก่อนฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างหมดแรง

“ฉันจะบ้าตาย”