รักร้ายลึก #8

เชษฐา วรวิชญานนท์ หรือ เชษ ชายหนุ่มหล่อผู้เติบโตมาในครอบครัวที่มั่งคั่งและทรงอิทธิพลในวงการก่อสร้าง พ่อของเขาเป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ ส่วนแม่เป็นนักออกแบบภายในชื่อดัง บ้านที่หรูหราและเครือข่ายทางสังคมกว้างขวางคือโลกที่เขาเติบโตมา

ด้วยรูปลักษณ์โดดเด่น สูง 185 ซม. ดวงตาคมที่แฝงเสน่ห์ลึกลับ เชษมักเป็นจุดสนใจของสาวๆ แต่ลึกๆ เขากลับ ‘ไม่เชื่อในความรัก’ การเติบโตในครอบครัวที่ขาดความอบอุ่นและเต็มไปด้วยความเย็นชา ทำให้เขามองความรักในแง่ลบ

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาผูกพัน เขาเลือกที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่มีข้อยกเว้นสำหรับ เฟิร์น เพื่อนสาวคนสนิทจากกลุ่มเพื่อนวิศวะ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มจากข้อตกลงง่ายๆ ว่าจะมีแค่เรื่องทางกายโดยไม่มีข้อผูกมัดทางใจ

แต่สิ่งที่เชษไม่เคยรู้คือ เฟิร์นเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีต่อเขาไว้มาเนิ่นนาน เธอหวังว่าสักวันหนึ่ง เขาจะหันมามองและเลือกเธอ แทนที่จะเป็นแค่คู่นอนเท่านั้น

เช้าวันหนึ่งในห้องเรียนวิชาการตลาดซึ่งเป็นวิชาเลือกที่นักศึกษาสามารถลงทะเบียนได้เอง เชษนั่งอยู่ที่โต๊ะหลังสุดของห้อง ท่าทางเหมือนกำลังฟังอาจารย์สอน แต่ความจริงสายตาเขาเหลือบมองไปที่เจนเป็นระยะ

ร่างบางที่นั่งอยู่แถวหน้า หยิบปากกาขึ้นมาจดบันทึกอย่างตั้งใจ ท่าทีของเธอดูเคร่งขรึมและจดจ่อ ราวกับไม่มีอะไรในโลกนี้จะเบี่ยงเบนความสนใจได้

เชษยิ้มมุมปากพร้อมหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง เจนไม่เคยรู้เลยว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมวิชาเดียวกับเธอมาตลอด

“มองสาวจนหลงละมึง” เสียงแซวของโจ้ดังขึ้น พร้อมยกแขนกอดคอเชษแบบกวนๆ ก่อนจะเหลือบมองตามสายตาของเขา

“เสือกน่ะ” เชษพ่นลมออกทางจมูกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะผลักไหล่เพื่อนให้ออกห่าง

“นั่นเหรอวะ เนื้อคู่ที่มึงโพสลงโซเชียล สวย...แต่โหดอยู่นี่หว่า” เฟย์ เพื่อนสนิทอีกคน ยื่นหน้าเข้ามาร่วมวงสนทนา ก่อนจะยิ้มมุมปากเหมือนจับผิดได้

“มึงจริงจังเหรอวะ?” โจ้เลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“...”

“อ้าว เงียบ มึงอย่าเงียบ ไอ้เชษ!” โจ้หรี่ตามองอย่างจับผิด อาการของเพื่อนดูไม่เหมือนเชษคนเดิม ที่เคยมีสาวๆ เข้ามาในชีวิตเพียงชั่วคืนเดียวแล้วหายไป

ก่อนที่เชษจะตอบอะไร เสียงประกาศจากไมโครโฟนดังขึ้นขัดจังหวะทุกคนในห้อง

“ขอแจ้งให้ทราบว่า ทางมหาวิทยาลัยรัฐธาดาจะจัดกิจกรรมประจำปี ‘โครงการผู้นำยุคใหม่’ ซึ่งเป็นความร่วมมือระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์และคณะบัญชี โดยกิจกรรมครั้งนี้ต้องการให้นักศึกษาทั้งสองคณะจับคู่กันเพื่อวางแผนธุรกิจจำลองและพัฒนาแนวคิดผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ ภายใต้หัวข้อ ‘นวัตกรรมเพื่ออนาคต’ ทีมที่ชนะเลิศจะได้รับทุนสนับสนุน 50,000 บาท พร้อมเกียรติบัตรจากมหาวิทยาลัย”

เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นในห้องเรียน

“กิจกรรมครั้งนี้ นักศึกษาปี 3 จะต้องลงชื่อเข้าร่วมทุกคน รายละเอียดเพิ่มเติมติดตามได้ในเว็บไซต์มหาวิทยาลัย”

ที่คณะบัญชี

เจนนั่งไถหน้าจอโทรศัพท์ อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับกิจกรรมที่ส่งเข้ามาในกลุ่มไลน์ของคณะ พลางถอนหายใจเบาๆ ขณะที่ฟ้ากับแจงนั่งคุยกันเสียงดัง

“รางวัลตั้งห้าหมื่นเลยนะเว้ย! ถ้าพวกเราชนะ ฉันว่าเอาไปเที่ยวกันเถอะ!” แจงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พร้อมรอยยิ้มกว้าง

“แกชนะให้ได้ก่อนเถอะ” ฟ้าหัวเราะเบาๆ

“แต่ฉันว่าที่น่าสนใจกว่าคือ ต้องไปจับคู่กับวิศวะนี่แหละ ใครจะมาเป็นคู่เราวะ?” แจงทำตาเป็นประกาย ราวกับกำลังจินตนาการอะไรบางอย่าง

เจนละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ วางมันลงบนโต๊ะ ก่อนหันไปมองเพื่อนๆ อย่างครุ่นคิด

“ถ้าให้เลือกคู่เอง ฉันคงจับคู่กับใครก็ได้...ที่ไม่ใช่—”

เธอหยุดพูด ดวงตาเธอไหววูบเล็กน้อยเมื่อชื่อของใครบางคนแวบเข้ามาในหัว

ที่คณะวิศวะ

“มึงลงชื่อยังวะ?” โจ้ถามเชษระหว่างเดินออกจากห้องเรียน

“ยัง” เชษตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ในใจกลับคิดวนเวียนถึงรายละเอียดของกิจกรรมนี้

“ได้ยินว่าต้องจับคู่กับบัญชี สาวบัญชีเพียบเลยนะเว้ย มึงจะเอาใครดีล่ะ?” โจ้แซวพร้อมหัวเราะ

เชษหัวเราะในลำคอเบาๆ สายตามองจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่เปิดเว็บไซต์มหาวิทยาลัยค้างไว้ รายชื่อกิจกรรมเด่นชัดอยู่ตรงหน้า

“จับคู่กับใครน่ะเหรอ...” เขาพึมพำเบาๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก ในใจมีชื่อเพียงคนเดียวที่เขานึกถึง...

ห้องประชุมคณะบัญชี

เจน ฟ้า และแจงนั่งอยู่ในห้องประชุมรวมของคณะ บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจากเหล่านักศึกษาปี 3 ที่ตื่นเต้นกับกิจกรรมใหม่ที่กำลังจะเริ่มขึ้น

“เขาบอกว่าต้องจับคู่กับวิศวะใช่ไหม? ขอได้คู่ที่ฉลาดๆ ทีเถอะ” แจงพูดพร้อมยกมือไหว้ท่วมหัว ท่าทางจริงจังจนฟ้ากับเจนหัวเราะออกมาเบาๆ

“อย่าได้พวกที่หล่อแต่ไม่ช่วยทำงานเลยนะ สาธุ” แจงเสริมพร้อมถอนหายใจ

ฟ้าหัวเราะเสียงใส

“ง่ายนิดเดียว ถ้าเจอแบบนั้น ฉันจะยกให้แกไปเลย จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง”

เจนยิ้มมุมปากพลางก้มมองชีตเอกสารในมือ เธอพลิกกระดาษไปมาอย่างตั้งใจ ก่อนพูดขึ้นเรียบๆ

“แต่เขาบอกว่าต้องสุ่มจับคู่นี่”

“สุ่มเหรอ!?” แจงกับฟ้าร้องออกมาพร้อมกัน ท่าทางเหมือนคนหมดหวังจนเจนอดหัวเราะในลำคอไม่ได้

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ในใจก็อดลุ้นไม่ได้เหมือนกันว่า ใครจะได้จับคู่กับเธอ

ห้องประชุมคณะวิศวะ

เสียงอาจารย์ดังขึ้นทั่วห้องประชุมใหญ่ อธิบายรายละเอียดของกิจกรรมให้นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ฟัง เชษนั่งอยู่หลังสุด ขณะที่โจ้นั่งข้างๆ พูดขึ้นด้วยความกังวล

“สุ่มจับคู่จริงเหรอวะ? กูว่า ถ้าสุ่มแล้วดันได้คนที่ไม่ถูกกัน ชิบหายพอดี” โจ้บ่นพลางเอนหลังพิงเก้าอี้

เชษยังคงนิ่ง เงียบสนิท สายตาเขาเลื่อนไปที่หน้าจอโทรศัพท์ ราวกับไม่ได้สนใจบทสนทนา แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพของเจนที่ผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“...สุ่มจับคู่เหรอ” เขาพึมพำเบาๆ พลางมองไปข้างหน้า

“มึงว่าไงนะ?” โจ้หันมาถามพลางเลิกคิ้ว

“เปล่า” เชษตอบพลางยักไหล่ ก่อนกระตุกยิ้มร้ายกาจออกมา ความคิดบางอย่างเริ่มก่อขึ้นในหัวเขา วิธีที่จะทำให้ผลการสุ่มจับคู่นั้น...เป็นไปตามที่เขาต้องการ