รักร้ายลึก #3

เจนเดินออกจากสนามบาสด้วยจังหวะก้าวเร่งรีบ ความโกรธยังตีวนอยู่ในอก แต่ยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งนึกถึงสายตาเจ้าเล่ห์ของเชษที่มองเธออย่างเหนือกว่า เธอกัดฟันแน่น พยายามสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป

ยังไม่ทันเดินพ้นเขตคณะดี เสียงมือถือในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้น เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา เห็นชื่อฟ้าปรากฏอยู่บนหน้าจอ

เจนกดรับสายทันที “ว่าไง?”

“เจน! แกอยู่ไหนเนี่ย?เมื่อกี้เพื่อนฉันบอกว่าเห็นแกอยู่กับเชษ จริงปะ?” ฟ้าถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนอยากรู้อยากเห็น

เจนกลอกตาและถอนหายใจ

“ก็... เออ ฉันไปหาเขามา แต่แค่ไปเคลียร์เรื่องโพสต์บ้าๆ นั่น! แล้วอีกอย่าง...มันไม่ใช่แบบที่แกคิด”

“ไม่ใช่แบบที่ฉันคิด?แล้วมันแบบไหนกันยะ? "

เจนเม้มริมฝีปากแน่น ความหงุดหงิดและอึดอัดพุ่งขึ้นในอก เธอไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหน

“ฉันไม่รู้!”

ฟ้าทำเสียงอืมในลำคอเหมือนกำลังครุ่นคิด ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอางี้ เดี๋ยวฉันไปหาแกที่ห้อง แกค่อยเล่าให้ฟัง โอเคมะ? "

“เออ ก็ได้” เจนตอบสั้นๆ ก่อนจะกดวางสาย

เธอเงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นในใจ แล้วเดินออกจากเขตคณะอย่างเร่งรีบ แม้จะพยายามสลัดความคิดนั้นออกไป แต่เธอก็ยังห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงสายตาคมกริบและรอยยิ้มกวนประสาทของเชษไม่ได้

อีกด้านหนึ่ง

เชษยังยืนพิงรั้วสนามบาส มองตามหลังเจนที่เดินลับตาไป ใบหน้าคมฉายรอยยิ้มบางๆ ราวกับกำลังพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดเข้าไปในกลุ่มแชทเพื่อนสนิท ก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งเข้าไป

“ใครก็ได้ช่วยหาวิธีชวนเจนไปเที่ยวหน่อย เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวทั้งแก๊ง”

ไม่ถึงอึดใจ ข้อความตอบกลับก็เด้งขึ้นรัวๆ ทันที เพื่อนในกลุ่มส่งข้อความมาไม่หยุด

“เจน? เด็กบัญชีอะนะ?”

“สาวห้าว ขาโหด?”

“สนใจขนาดนี้ ทำไมไม่บอกไปตรงๆ วะ?”

เชษหัวเราะเบาๆ ในลำคอ สายตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ เขาพิมพ์ตอบกลับไปทันที

“บอกตรงๆ มันจะไปสนุกตรงไหนวะ ของแบบนี้มันต้องมีลุ้นหน่อยถึงจะเร้าใจ”

หลังจากปิดหน้าจอมือถือ เชษโยนลูกบาสในมือขึ้นสูงอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในคณะ รอยยิ้มมุมปากยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ท่าทีเหมือนเขาได้เจออะไรที่ท้าทายและน่าสนุกกว่าเดิม

เจนกลับถึงคอนโดด้วยจังหวะก้าวที่หนักหน่วง เธอโยนกระเป๋าสะพายลงบนโซฟาแล้วทิ้งตัวนั่งลงอย่างแรง ราวกับหวังว่าความนุ่มของเบาะจะช่วยคลายความเครียดที่อัดแน่นอยู่ในอก

เสียงข้อความจากมือถือดังขึ้นอีกครั้ง เจนหยิบมันขึ้นมาดูอย่างไม่เต็มใจนัก

‘ถึงห้องยัง?’ — ฟ้า

เธอตอบกลับไปสั้นๆ ‘ถึงแล้ว’

ไม่นานนัก เสียงเคาะประตูดังขึ้น เจนลุกขึ้นเดินไปเปิด พบฟ้ายืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

“เล่ามาให้หมด เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?” ฟ้าถามทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง

เจนปิดประตูแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะทรุดตัวลงบนโซฟาด้วยท่าทางหมดแรง เธอเริ่มเล่าเรื่องราวทุกอย่างตั้งแต่ต้น ตั้งแต่งานเลี้ยงเฟรชชี่ที่เธอถูกบังคับให้ดื่มแอลกอฮอล์ต่อเนื่องจนความทรงจำขาดหายไป และตื่นขึ้นมาในห้องของเชษ

ฟ้าฟังเพื่อนเล่าด้วยตาโต มือยกขึ้นปิดปากอย่างตกใจ แต่ดันหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“แกเสียซิงให้เชษ...” ฟ้าพูดออกมาทั้งที่ยังกลั้นขำไม่สำเร็จ

“หัวเราะอะไร!!” เจนตะโกนพร้อมปาหมอนบนโซฟาใส่เพื่อนทันที สีหน้าแดงก่ำทั้งอายและหงุดหงิด

“เอ๊า แกควรจะดีใจปะล่ะ?” ฟ้าตอบพลางหัวเราะต่อจนตัวโยน

“ดีใจเพื่อ!!!” เจนมองเพื่อนตาขวาง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“แกไม่รู้เหรอ? เชษน่ะ ขึ้นชื่อเรื่องนอนกับผู้หญิงแค่คืนเดียว แล้วจบ แต่ดูนี่สิ เขาถึงขั้นโพสต์เรื่องแกลงในกรุ๊ปคณะ! ป่านนี้สาวๆ ทั้งมหาลัยคงตามมาแหกอกแกกันหมดแล้วมั้ง ฮ่าๆ”

“โอ้ย...ฉันไม่น่าดื่มเล้ย ให้ตายเหอะ แม่งเอ๊ย!” เจนสบถออกมาด้วยความเซ็งจัด ก่อนจะกอดหมอนแน่น พลางบ่นพึมพำกับตัวเอง

ฟ้าเลิกหัวเราะแล้วมองเพื่อนอย่างจริงจัง

“แล้วแกจะทำยังไงต่อ?”

“ไม่ทำไรทั้งนั้น เรียนคนละคณะ ไม่มีทางเจอกันอยู่แล้ว” เจนพูดปลอบใจตัวเองเหมือนพยายามกดความกังวลไว้ลึกๆ

เธอถอนหายใจยาวก่อนหันมามองฟ้าด้วยสายตาอ้อน

“คืนนี้นอนเป็นเพื่อนฉันทีดิ”

ฟ้าส่ายหน้ายิ้มๆ ลูบหัวเพื่อนอย่างเอ็นดู

“เออ ก็มาแล้วไง ตั้งใจจะนอนด้วยอยู่แล้ว ไหนดูสิ อาการหนักแค่ไหน”

ฟ้าพูดขำๆ ก่อนจะล้มตัวลงนั่งข้างเพื่อนที่กำลังบ่นพึมพำไม่หยุดตามนิสัย

อีกด้านหนึ่ง

เชษยืนอยู่ริมระเบียงห้องพักคอนโดสุดหรูของตัวเอง มือถือในมือกำลังแสดงภาพของกลุ่มเพื่อนที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส

“มึงนี่มันบ้าจริงๆ ว่ะ เล่นใหญ่ขนาดนี้ ถ้าเขาไม่สนใจขึ้นมามึงหน้าแตกแน่” เพื่อนคนหนึ่งพิมพ์มาพร้อมอีโมจิหัวเราะ

เชษหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพิมพ์ตอบ

“ก็ต้องลองดูสักตั้ง จะได้รู้ว่าสาวห้าวแบบนี้รับมือยังไง”

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อข้อความอีกอันเด้งเข้ามา

“ระวังให้ดีเหอะ ถ้าสายโหดอย่างเจนเอาจริงขึ้นมา มึงอาจจะเสียทั้งเกมและหัวใจได้นะเว้ย”

เชษอ่านแล้วพึมพำกับตัวเองพร้อมรอยยิ้ม

“ก็ลองดูสิว่าจะเป็นใครกันแน่ที่เสียก่อน...”